6,028 matches
-
Stronge ar trebui să țină cheia, având în vedere că nu era aici duminică și are foaia de observație curată, dacă înțelegi ce vreau să spun. David Stronge a apărut aproape de cum l-a anunțat Joe. —Samantha, draga mea! a exclamat. Din fericire, era de-abia după-amiază și era încă treaz. Oricum, mătreața era tot acolo. Nu te-am mai văzut de mult! M-a îmbrățișat și m-a condus protector vizavi, către salonul de recepții. — Sper că nu vei fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
colț al ochiului. Mi-e teamă că nu știu despre ce vorbești. —James Rattray-Potter, i-am spus. Ți-a tot furnizat detalii pentru bârfele de la „Agendă“, nu-i așa? S-a înroșit. — Nu este nimic în neregulă cu asta! a exclamat. De cealaltă parte a biroului, Anne-Marie și-a ridicat ochii din calculator și s-a încruntat. Jordan și-a coborât vocea din nou. —Vreau să spun că fiecare agendă depinde de lucrurile pe care ți le spun alții. Bineînțeles că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
despre articol. Sunt sigură că înțelegi, Sylvia. Este doar o zdreanță de stânga, a adăugat David Stronge. Îndrăznesc să spun că aproape nimeni dintre cei pe care îi știm nu l-a citit. — Am primit ieri vreo douăsprezece telefoane, a exclamat Sir Richard. Apoi am pus în funcțiune robotul și s-au mai adunat vreo sută. Știi, este suficient să fie unul. Apoi toți își sună prietenii și le spun să se ducă să își ia și ei ziarul. David Stronge
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
erau atât de demodate! El a fost fantastic, ei nu îi puteau reproșa nimic. Și au scos-o din colecție? — Ah, bineînțeles! James și Susie, după multe smucituri, ieșiră din salon, clătinându-se încet în direcția noastră. — B’linda! a exclamat James. Dragă B’linda! Minunată petrecere! Susie a făcut efortul de a-și aranja buclele cochete, dar s-a oprit din asta uitându-se de parcă o durea mâna. Paharul din mâna lui James părea mai puțin plin decât înainte. Ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
Am pus tot ceea ce mai aveam în acea privire și probabil că și-a dat seama că vorbesc serios. A început să meargă încet înspre mine prin bucătărie, cu picioarele care zdrobeau sticla spartă și porțelanul. —Suki! Ce faci? a exclamat Belinda. Nu poți să te duci cu ea! Suki continua să se uite la mine. Haide, Suki, i-am spus încet, calm, de parcă îmblânzeam un cal. Încă puțin. Eram sigură că imediat ce mi-ar fi luat mâna ar fi fost
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
chicotește Mătușa Domnica. - Mătușă Domnica!, strigă mama, răsucindu-se Încoace - cu care prilej văd ce-i arăta. Copilul! - Dacă mătale crez’ că copchilu nu știe ce-i aceea..., chicotește mărunt, școlărește Moș Iacob. Copchilu, știe, dar devușca noastră nu... - Doamne-Dumnezeule!, exclamă mama și iar se așează Între mine și Rusoaică. Dar nu așa, măi fată! Nu se pune pe deasupra, pe dinăuntru se pune... Degeaba nu mă lasă mama să văd; am văzut: devușca și-a pus sutienul peste rochie. Apoi, când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
Bănuiesc că nu știți povestea... Femeia Își Întinse brațele, gata parcă să cuprindă toată lățimea străzii. Ochii Îi erau Încețoșați, fără Îndoială de la berea pe care o băuse de una singură și, rotindu-și privirile de la un braț la celălalt, exclamă, surprinsă: — Ce Întuneric e! Se ridică brusc, aprinse lumina În cameră și apoi se duse la bucătărie. Continuă, pe același ton, de dincolo de draperie: — Nu numai trotuarele, ci și străzile sînt Înțesate... Se precipită cu toții de parcă le-ar fi teamă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
Hai! O burniță fină, aproape invizibilă, schimbă ruginiul pămîntului În culoarea uleiului crud. Probabil că genunchii și coatele băiatului vor avea aceeași nuanță. Ieși de sub mașină cu mingea Într-o mînă. — Cu cît mergeți pe oră? Cu o sută. — Ohooo! exclamă el și coborî În fugă panta de peste calea ferată. Fără să vreau am pufnit În rîs și la fel și tînărul de lîngă mine. Mă simțeam foarte relaxat. Tare-ar fi bine să avem puțin mai mult timp la dispoziție
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
dorință. Eu: Dar poate că și urmărirea Înseamnă dorință proprie. Toyama: În cazul acesta nu mă mai bag. Vreau să fiu neutru, n-am nevoie de dușmani și nici nu țin să mă pun bine cu nimeni. — Ce albastru e! exclamă amuzat elevul de gimnaziu Îmbrăcat În uniformă, privind cerul. Urmărindu-i privirea, colegii lui inspirară adînc, cu gurile căscate și cu ochii Întredeschiși, de parcă se simțeau stînjeniți. — Zău, băieți! E tare albastru! Dar pe măsură ce albastrul se adîncea, vîntul se intensifica
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
înșela. Nu coborî de pe bordură decât atunci când se asigură că înaintea lui a mai coborât o persoană. De când a rămas cu acest handicap, învățase o groază de lucruri care-l ajutau să facă față unor situații speciale. „Este copil!” a exclamat el în gând. „Se grăbește. Oare se duce undeva la joacă ori a întârziat la școală? Nu este obligatoriu... Poate l-a trimis mama lui să ia pâine ori să cumpere altceva...”. Încercând săși imagineze cam ce vârstă are copilul
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
încercă din nou să strige și să le explice. Se sforță, dar nu rosti și nu văzu nimic. În schimb, oamenii de lângă el au văzut că a deschis ochii și s-au agitat mai mult. - Doctore, a deschis ochii! a exclamat un bărbat. - Da, da! Am văzut și eu, dar nu mișcă deloc, se auzi o altă voce. Marian Malciu - Dacă ne auzi, te rog să nu te miști, domnule! Mai întâi spune-ne unde simți dureri! Mă înțelegi? Închide și
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
cu mașina, domnilor polițiști... Mă auziți? Am căzut eu..., dar după ce mi-a lovit bastonul... Trecuse de mine..., a mai rostit nevăzătorul, destul de greu, trăgânduși pleoapele peste ochii lipsiți de lumină. Tainicele cărări ale iubirii - Și-a pierdut cunoștința! a exclamat medicul și a dat imediat indicații oamenilor ce-l însoțeau. L-au ridicat cu mare grijă și l-au așezat pe targă. Odată urcat în mașină, aceasta a demarat în trombă cu toate mijloacele de semnalizare acustică în funcțiune. Mulțimea
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
din vedere. L-au mai văzut pe stradă... Posibil să fi fost de prin zonă, dar nu știa nimeni unde locuiește ori cum se numește. Cred că ai dorit să mă întrebi și despre acest aspect, nu? - Sunteți extraordinar, doctore! exclamă Ofelia, nu atât de surprinsă pe cât de preocupată era să-și etaleze formele, pe care le ascundea imaginar sub halat, deznodând și înnodând Marian Malciu cordonul, în timp ce-l privea cu neascunsă doză de tandrețe. Întotdeauna știți ce gândesc... Cum intrați
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
care aparțin unei domnișoare minunate pe care am cunoscut-o fugar și, ce credeți...? - Că îți trântesc un scaun în cap dacă mă mai ții pe jar! izbucni Eugen, agitat cu adevărat, desenând în aer gestul exprimat verbal. - Bine, bine! exclamă Emilian cât se poate de sobru, modificându-și atitudinea cu multă abilitate. Este o tipă extraordinară, frumoasă foc, înăltuță, brunetă, suplă, necăsătorită, asistent sau profesor universitar, continuă el pe nerăsuflate, subliniind unele cuvinte și mișcându-și brațele sugestiv, cu intenția
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
face... Este învățătoare. Fără să exagerez, fiind vorba de ea, este una dintre cele mai bune în profesiunea ei, să știi! Toți elevii au iubit-o și o iubesc și acum. Nimeni nu o uită... - Dacă spui tu, sunt convins! exclamă Eugen, râzând ușor, amuzat de exprimarea ei ce se dorea a fi cât mai convingătoare. - Nu glumesc! Fii atent! La al doilea bloc, după ultima scară, virezi stânga și intrăm în spatele lui. Este o parcare acolo. - Perfect! Mulțumesc pentru grijă
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
cu batista sudoarea de pe frunte și de pe ceafă. Băiatul dumneavoastră, pe care l-am cunoscut Tainicele cărări ale iubirii azi, a avut o..., cum să-i spun? A avut o criză, un atac de panică...De panică? Cum vine asta? exclamă biata femeie, încercând să se ridice de pe scaun. Au oprit-o mâinile Iuliei, care era rezemată de tocul ușii de care se apropiase încet, în tăcere, fără să fie văzută. - Da, de panică. Cu alte cuvinte, cel puțin în cazul
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
surpriză și plăcere, exact așa cum le-am văzut la prima întâlnire... Îmi amintesc și acum zâmbetul acela cuminte, firesc, ce m-a frapat în contrast cu râsul ironic al celor doi... Ce întâmplare de tot râsul a fost când ne-am cunoscut!”, exclamă ea și plecă din fața oglinzii pentru a se așeza din nou în pat, plecată deja în lumea frumoasă a amintirilor. Tainicele cărări ale iubirii Plecase în concediu de odihnă, restanță din anul ce nu de mult intrase la categoria „trecut
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
cu un gest larg al brațului, a invitat-o să privească: - Acolo, draga mea, la etajul doi, în a treia cameră de la colț, în aripa stângă, sunt lucrurile mele... - Aaa! Hotel New Montana! Aproape de teleferic, la o aruncătură de băț, exclamă Laura, privind încântată silueta impunătoare a edificiului. Patru stele... Cred că aici sunt cele mai mari prețuri. - Nu, nu sunt cele mai mari. Sunt și alte..., dar ce sens are să facem comparații? Eu l-am arătat din reflex, trecând pe
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
toată ființa sa. Înțelesese acolo și marele zbucium care a risipit liniștea familială existentă până la acel nefericit accident. Un accident petrecut în împrejurări pe care Eugen nu le considera firești. „Nu este posibil să se facă cercetări în dorul lelii!” exclama el cu nemulțumire și revoltă. „Nu este normal să nu se găsească martori oculari într-o zonă intens circulată ziua și noaptea în orice anotimp... Cum se face că acea mașină nu a fost oprită? Nu admit că cel de la
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
părând puțin încurcat. Sper să pot vorbi și eu cu amândouă la prânz. Despre pacientul nostru, desigur, adăugă el imediat ce observă un semn de încordare pe fața Iulianei. Atâta doar că acum... Da, da! Ai sosit la momentul potrivit, Ofelia, exclamă de îndată ce observă intrarea asistentei în salon. - Ca de obicei, domnule doctor... S-a întâmplat ceva? - Nu, Doamne ferește! răspunse Eugen zâmbind. Am urgențe... Rămâi, te rog, cu pacientul de aici. Nu-l lași singur nicio clipă... - Ei, asta-i bună! Nu
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
în parcare, bărbatul o invită să urce în mașină, însă nu putu să nu observe că Iuliana ezita, dând semne că are ceva de spus. - Înțeleg că ai o altă propunere... Dorești să facem puțină mișcare în timp ce... - Exact! Asta era! exclamă ea bucuroasă și ochii îi străluciră o clipită de fericire. Te rog, nu te supăra! - Nu am nici cel mai mic motiv, Iuliana. Totuși, va trebui să plecăm cu mașina... Doar nu mă vei lăsa să mă întorc pe jos
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
de fragedă...Doamne! Ce treabă are una cu alta? Între prieteni nu se pune problema vârstei, iar eu sunt doar cu cinci mai mică, așa că lasă... Wow! M-am dat de gol ca o puștoaică și nu asta am dorit! exclamă Iuliana, roșind ușor. - Daaa? Nu arăți. Ai cuvântul meu de onoare! Mă bucur mult, Iuliana. Parcă îmi trece total stinghereala, se explică el, prinzându-i afectuos brațul și cu cealaltă mână. Marian Malciu - ... Da, da, da...! Lasă doar o mână
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
și tata s-au născut aici... Sunt craioveancă și eu... Am cunoscut bine istoria parcului, dar nu aș fi în stare să relatez cu lux de amănunte niciun sfert din tot ce ai povestit tu... Te admir, sincer, dragul meu! exclamă Iuliana, privindu-l din mers cu admirație. - În acest caz, la fel de sincer, mă bucur, Iuliana! Nu știu de ce, dar mă bucur mult... În fine, ca să închei acest capitol, acum, așa cum se observă cu ușurință, acel spațiu s-a micșorat vizibil
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
tot mai vrea, încerc să-ți spun... - Aha, înțeleg! Nu am de unde ști, dar intuiam... - Ai pierdut ceva rarisim, pentru că, nu-ți vine să crezi, sunt sigur, a avut și timp să plângă după tine, frate! - Ei, nici chiar așa! exclamă Eugen, cu adevărat neîncrezător. - Pe onoarea mea! Cred că tocmai din cauza asta s-a dăruit cu disperare... Femeia te iubește cu adevărat ori te dorește nebunește, pentru că nu ai răspuns chemării ei. Altfel nici eu nu o înțeleg, crede-mă
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
nou”, gândi Laura, învăluindu-le pe amândouă cu privirea ei drăgăstoasă. Cu degetul arătător pe buze, ea se apropie și se aplecă să le sărute. Mai întâi își sărută mama pe obraz, apoi sărută fetița pe frunte și pe năsuc, exclamând în gând: „Scumpa mea! Cum semeni tu cu tatăl tău...Și fruntea și năsucul... Toată ești el, Dănuța mea dragă. Și când zâmbești îl văd pe el...”. Se retrase la fel de atentă, fără să producă cel mai mic zgomot, de parcă nici
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]