4,744 matches
-
negru profund, care cobora în albastru. La un moment dat, o albină sau poate o viespe îi roi în jurul urechilor și i se proiectă drept în ochi, ca un vârf de săgeată. Omar însuși sări ca ars, dar calul abia schiță un freamăt al nărilor. Lăsă zburătoarea să îi alunece pe luciul pupilei, ca pe o pieliță de măslină, ca și cum era mort. Aștepta încordat și insecta prinse curaj, îi trecu spre buza de sus, care îi păru netedă, ademenitoare. Omar strânse
Omar cel orb by Daniela Zeca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/607_a_1328]
-
umărul meu și vei vedea că am dreptate." Am ascultat-o și m-am uitat în jur. Dar n-am văzut nimic. În noaptea neagră și umedă, plină de urmele ploii care căzuse seara, nu ardea nici un foc. Fără să schițeze un gest, ca o fantomă a ierburilor, Ana aștepta. Nu există nici un rug în pădure" am zis. "Dar nu în pădure, Galilei, mi-a replicat ea. Privește în tine. De fapt, asta e ce te chinuie. Duci cu tine, în
Apărarea lui Galilei by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295601_a_296930]
-
fi numiți, când cu admirație, când cu dispreț, Fashionables, Macaroni, Corintieni, Clubiști și, ceva mai târziu, the Bucks, the Beaux sau the Lions (la Londra) și les Muscadins, les Incroyables sau les Beaux, les Merveilleux, les Lions (la Paris). Ei schițează un stil care, de-acum Înainte, de la o generație la alta, va țese ca o rețea „un al treilea tărâm, Între insulă și continent, Între Hyde Park și le Boulevard des Italiens, Între Chelsea și Passy”1, pe care l-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
compune literatură (e drept, fără vreo strălucire): un vraf de scrisori (pierdute, cele mai multe), niște poeme, ba chiar un mic tratat despre arta veșmântului. Vom cita și noi, din când În când, aceste documente, spre a reconstitui o atmosferă, pentru a schița portrete, gesturi, vorbe. Nici până În ziua de azi mitul Brummell nu se lasă ușor descâlcit. Oricât credit am acorda slăbiciunii princiare, oricât am Încerca să explicăm reacția de apărare a unei clase Întregi pe care Brummell o reprezintă - burghezia -, conferindu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
marginea uneia și aceleiași teme, cu toate derivatele ei posibile, dezbătute până la istovire: identitatea. Cel mai cuprinzător răspuns dat Întreitei interogații Îi aparține filosofiei, În dialogul său spornic cu numeroase alte discipline (logică, antropologie, psihologie, psihanaliză, sociologie etc.). Nu vom schița Însă aici bilanțul acestui gen de cercetare și pentru că ar depăși intențiile cărții noastre, dar și pentru că l-am făcut cu un alt prilej, având, e drept, În vizor o problematică mult mai extinsă 1. În plus, cartea Alexandrei Crăciun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
fac vreo piesă prea curând, cu atât mai puțin una creată special pentru Peaseblossom și Mustardseed 1 ca să le folosească pe post de scripeți împopoțonați. Aveam și eu mândria mea. *** —Cine era ăla? mă întrebă Janey mai târziu. I-am schițat o prezentare a lui Sally și a ultimei lui idei geniale. Spre surprinderea mea, Janey îmi spuse imediat că ei nu i se părea o idee rea. M-am holbat la ea. —Tu vorbești serios? Doar știi în ce hal
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
Sally. Am fost de acord, fără tragere de inimă, având în vedere că rămăsesem în urmă cu mobilele, în principal din cauza propriei mele încăpățânări; totul începuse cu un desen simplu, care devenise din ce în ce mai elaborat pe măsură ce încercam efectele pe care le schițasem după modelul copacilor din cimitir. Înainte, stilul meu se bazase pe meteoriți, comete, planete nedescoperite, înfășurate cu sârmă și atârnate pe ici-colo cu niște inele ciudate. Dar iedera de pe cicloramă pe care o folosisem îmi deschisese o perspectivă cu totul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
seama că era suspendată; saltul păru a fi cu adevărat spontan, iar ea ateriză la fel de ușor ca o picătură de apă. Spectatorii izbucniră în ropote de aplauze, iar Tabitha, roșie în obraji de mândrie, își ieși puțin din rol și schiță o reverență. —OK, foarte frumos, dar se poate și mai bine, zise MM, sărind jos de pe scaunul înalt și urcând pe scenă. Îmbrăcată în blugi și cu o bluza cu glugă, cu pantofii ei greoi și cu părul strâns neglijent
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
te las. Sunt sigură că ai de lucru până peste cap. Îmi zâmbi și-și aranjă ochelarii mai bine pe nas. — Da, sunt cam aglomerată, recunoscu ea. Și vin la prima avanpremieră mâine seară, deci mă grăbesc un pic. Am schițat un semn de „la revedere“ și am luat-o în jos pe scări. Nu era nimeni jos, cu excepția ajutorului electricianului șef, care se uita la un film deocheat și care aproape că a picat de pe scaun când l-am salutat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
că Janey nu scosese aproape nici o vorbă. Uitându-mă în jur după bar, am dat cu ochii de ea și am realizat cât de tăcută era. —Te simți bine, Janey? zisei eu, liniștindu-mă pentru o clipă. — Da, zise ea, schițând un zâmbet care nu avu nici pe departe efectul dorit. Doar că sunt un pic gânditoare în seara asta. — A, păi e strict interzis, zise Hugo cu tărie. Dar nu-ți face griji, avem antidotul. —Dragii mei! Violet descinse printre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
cu sărutări calde și furișe. Înduioșat, dar oarecum încurcat de efuziunile astea care deranjau întrucâtva demna lui ținută, rămase în picioare, țeapăn în lunga-i jubba de mătase cu mâneci fluturânde, purtând eșarfa, taylassan, elegant înfășurată în jurul umerilor, și abia schițând umbra unui zâmbet ocrotitor care-i mărturisea bucuria. Însă această aparentă răceală nu o descuraja deloc pe Salma. Ea știuse întotdeauna că un bărbat de calitate nu-și putea etala sentimentele fără a da o impresie de ușurătate, care nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
ținut, nu vă rugați, Nu vă întoarceți fața de la lucrurile interzise, Veți putea astfel să vă câștigați locul în Iad, Acolo unde focul este atât de mângâietor Când bate vântul dinspre miazănoapte. Sultanul ne-a primit cu un zâmbet abia schițat pe buze, dar care mi s-a părut binevoitor. Ne-a poftit cu un gest să ne așezăm, ceea ce am făcut abia atingând locul. Dar, chiar mai înainte ca discuția să înceapă, am văzut trecând prin fața noastră, spre marea mea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
își încinsese capul și care-i acoperea fruntea până la sprâncene. Calul lui mi s-a părut lipsit de strălucire în comparație cu cei doi cai regali de paradă care, venind din partea opusă, înaintau acum la pas, acoperiți cu aur și mătăsuri. Boabdil schiță intenția de a descăleca, dar Ferdinand îl opri cu un gest liniștitor. Sultanul s-a apropiat atunci de învingătorul său și a încercat să-i ia mâna spre a i-o săruta, dar regele și-a tras-o înapoi, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
intrat, m-am prefăcut că aș căuta pe cineva, am dat ocol sălilor, apoi am ieșit. — Te-ai dezbrăcat? — Nu. — Ai văzut niște lucruri? — Da, din plin. — Povestește, face-te-ar Domnul pulbere! N-a spus nimic. Gura lui nu schița nici un zâmbet, nici o strâmbătură. Dar ochii îi sclipeau de satisfacție și de șiretenie. Mă sâcâia. Îmi venea să-l snopesc în bătaie. — Te pomenești că vrei să mă rog de tine, să-mi lipesc fruntea de papucii tăi! Iscoditorul nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
le-a refuzat vreodată din pricina asta mâna fiicei sau surorii. — Și cu femeile, cum stă? M-a privit din cap până-n picioare, stăruind asupra pufului firav de pe chipul meu. Ce știi tu despre femei? — Știu ce trebuie să știu. A schițat un zâmbet; privirea mea hotărâtă l-a înghețat. S-a întors spre maică-mea, părând să întrebe dacă trebuia să continue o astfel de conversație cu mine. Cum ea îi făcea semn că da, Sara răsuflă adânc și își puse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
împreună și nu se putea înșela. Eram ca paralizat, așteptându-mă să aud un urlet, să fiu ocărât, snopit în bătaie. Dar sora ta n-a țipat. Și-a reluat ștergarul, și-a înfășurat la repezeală trupul, în vreme ce buzele ei schițau un zâmbet complice, apoi a tras-o pe maică-sa, sub un pretext oarecare, într-o altă sală. M-am grăbit să ies, neizbutind să mă dumiresc că eram teafăr. În ziua aceea am regretat că Mariam nu e sora
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
întreaga mărinimie. — Mă voi instala câteva luni la Assyut, orașul meu natal, și n-aș vrea ca locuința mea din Cairo să rămână atât de mult timp abandonată. Aș fi onorat dacă ai putea locui acolo în absența mea. Cum schițam o dublă mișcare, de mulțumire și de refuz, mă prinse de încheietura mâinii: — Nu-ți fac o favoare, nobile călător, căci, dacă locuința mea ar rămâne fără stăpân, ar cădea pradă jefuitorilor, mai cu seamă în aceste vremuri tulburi. Dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
care voi face caz. Importantă este convingerea intimă a diriguitorilor. A mea este gata formată, iar după cele auzite, am să mă bat cu și mai multă energie pentru ca sultanul s-o împărtășească. Păru că stă să cugete. Buzele lui schițară o strâmbătură. Apoi spuse, ca și cum ar fi continuat o conversație lăuntrică: — Dar cu un sultan nimic nu e niciodată simplu. Dacă am să stărui prea mult pe lângă el, are să-și spună că încerc să-l îndepărtez din Cairo și n-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
năucită pe holul ce servea drept anticameră. Bărbatul îmbrăcat în albastru mai era încă acolo, răsfoind acum Atlantic Monthly. — Nu e momentul potrivit? Îmi cer iertare. Nu, nu, zise Maggie aproape în șoaptă. Apoi adăugă mecanic: —Vine și soția ta? Schiță un zâmbet ciudat. —O să apară în curând. Maggie îl conduse în camera de consultații. —Spuneai că e un fel de urgență. Se chinuia să-și amintească de cazul lui, să-și amintească dacă făcea parte din cei câțiva clienți cărora
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
palestinienii vor să le înșele încrederea și să facă un compromis în favoarea Vestului celui rău, atunci nu vor mai fi doar câțiva indivizi iritați în Gaza sau niște demonstrații minore în Damasc. S-ar putea ca toată regiunea să explodeze. Schiță o mică ciupercă cu palmele. Și, iată al Treilea Război Mondial. Maggie încuviință din cap, dându-i de înțeles lui Davis că mica lui dramatizare își atinsese scopul. — Până acum lucrurile au decurs cum trebuie. Dar a sosit momentul încleștării
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
Se pare că nu e încă momentul „potrivit“ pentru intrarea mea în scenă. —A, da. Deocamdată rolul meu strict este să conving pe toată lumea să-și păstreze calmul. Mai exact, să determin votanții să-și mențină pozițiile. —A, „votanții“. Davis schiță mici ghilimele cu degetele. Păi, după cele întâmplate aseară, eforturile trebuie să se concentreze asupra dreptei evreiești. Cei de acolo au luat-o razna și susțin că mortul e un martir. Cred că a fost o chestie intenționată? Spun tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
le înțelegea. Din fericire, Uri nu a întrebat-o cum se simțea, ci doar ce a aflat. Îi povesti despre adevăratul Afif Aweida, negustorul de antichități furate, care trăia în timp ce vărul lui, vânzătorul de fructe, fusese omorât. Ascultând-o, Uri schița un zâmbet trist, amar. —Ce e? — Nimic, doar că s-a mai întâmplat asta înainte. Nu mie, unor colegi de-ai mei. —Ce anume? — Un caz foarte grav de confuzie de identitate. S-a petrecut în timpul războiului din Liban, acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
sigur? —E posibil ca bunicul tău să mai fi fost însurat o dată? Să fi avut o familie pe care o ținea ascunsă? Uri se uită la ea pe deasupra paharului, ochii lui reflectând nuanța pală de chihlimbar a băuturii. Reuși să schițeze un zâmbet slab. După tot ce s-a întâmplat, după Ahmed Nour și ultimul testament al lui Avraam, nu m-ar surprinde dacă tatăl meu ar avea un frate ascuns. Nimic nu m-ar mai surprinde acum. Deci e posibil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
CU ZIARUL: Tot. BĂTRÎNUL CU BASTON: La mine e deja apă-n pivniță. DOAMNA CU VOAL: Și la mine e umed. (Pauză. BĂRBATUL CU VIOLONCELUL continuă să cânte repetitiv, obsedant.) BĂRBATUL CU ZIARUL (Aplecându-se discret către cei doi și schițând un gest către BĂRBATUL CU VIOLONCELUL.): Dumnealui așteaptă și el? BĂTRÎNUL CU BASTON: Nu știm. DOAMNA CU VOAL: Noi, de când am venit... dumnealui cântă. BĂRBATUL CU ZIARUL: De un ceas! BĂTRÎNUL CU BASTON: De un ceas, da. BĂRBATUL CU ZIARUL
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
călcâi, ca pe Ahile... Ha-ha... BĂTRÎNUL CU BASTON (Vorbind și el din ce în ce mai tare.): Nu vă faceți iluzii, doamnă... Asta nu mai e o lume care să se simtă.. Altădată cum tușeai puțin toată lumea se simțea... Nici nu trebuia să vorbești, schițai un gest, deschideai puțin gura... (Urlând.) Era bun simț, erau de toate... DOAMNA CU VOAL (Strigând cumva isteric.): Se purtau jupoane! BĂTRÎNUL CU BASTON (Dement.): Portjartiere! BĂRBATUL CU ZIARUL (Urlând din toate puterile.): Taică-meu cânta numai în camera lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]