44,748 matches
-
în evaluarea istoriei literare române din perioada regimului comunist. În paralel cu critica, Gheorghe Grigurcu n-a încetat să scrie și să publice poezie: de factură modernistă, concentrată, metaforică și conceptualizantă, subtil-livrescă, disimulând teribile fervori existențiale și intelectuale. Nu întâmplător compune, mai ales în ultimele perioade, aforisme. Volume publicate Poezie: Un trandafir învață matematica (1968); Trei nori (1969); Râul incinerat (1971); Salută viața (1972); Înflorirea lucrurilor (1973); Apologii (1975); Rigoarea văzduhului (1978);Contemplații (1984);Cotidiene (1986); Oglinda și vidul (1993); Un
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
muzicale, asta nu-i adevărat. Câți știu că, de la 5-6 ani, Cezar Ivănescu lua lecții de vioară, având un profesor? Un profesor și nu un scripcar de la cârciuma Podu Verde din Bârlad. Așadar, el nu cânta după ureche. El își compunea muzica. Muzicieni ca Pedro Negrescu, Sorin Minghiat, Dan Ștefănică, Daniel Marin pot depune mărturie în acest sens. Avea un timbru special, era un trup sonor și de aceea era admirat. Pomenea și nume de cantautori care îi cântă textele fără
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
pe tata pe tot parcursul vieții sale, pe el dar și pe mine, mai târziu, ca fiu de..., la Universitatea din Cernăuți și în toată activitatea mea de până la prăbușirea Leviathanului...). Mama a fost o fire poetică, înclinată spre creație, compunea și interpreta cântece și conocării pe la nunți și petreceri, cosea ii și cămăși, țesea catrințe și brâie, scoarțe și lăicere cu motive populare bucovinene, late, masive și cu ornamente foarte complicate. Păstrez până azi, ca pe o relicvă, un costum
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
spiritul să se dezvolte, muzica vorbește cu puritate prin tine". Întrebarea e simplă: ai cochetat cu muzica? Care sunt genurile muzicale preferate? A.S.: Nu am atins niciodată acel prag al înzestrării și sensibilității creatoare ce mi-ar fi permis să compun muzică. Trebuie să compună muzică doar cei chemați s-o facă, aleșii, așa cum s-ar cuveni să fie, de altfel, în toate genurile de creație. Întotdeauna am considerat muzica ca pe o formă superioară a artei. O prefer ca pe
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
muzica vorbește cu puritate prin tine". Întrebarea e simplă: ai cochetat cu muzica? Care sunt genurile muzicale preferate? A.S.: Nu am atins niciodată acel prag al înzestrării și sensibilității creatoare ce mi-ar fi permis să compun muzică. Trebuie să compună muzică doar cei chemați s-o facă, aleșii, așa cum s-ar cuveni să fie, de altfel, în toate genurile de creație. Întotdeauna am considerat muzica ca pe o formă superioară a artei. O prefer ca pe o terapie magică, ce
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
prințul nu mai cultivă arta de a se întreba oricum n-ar ajuta la nimic În sfârșit, alte idei, alte viziuni bântuie printre ziduri Nu, nu în noua Danemarcă nu e ca-n vechea Danemarcă lucrurile mărunte au dreptul să compună ele esența golul dacă vrea se poate numi cerc Polonius e acum directorul firmei Lacrima Ofeliei SRL iar țeasta lui Yorick a ajuns material didactic în școală ce poate fi mai frumos, ce poate fi mai sublim? Ce să vă
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
superior al ortodoxiei românești, însă aceasta nu înseamnă că „mântuirea” funcționează doar în capitală, nu și în bisericuța de la țară sau în catedralele din Timișoara, Cluj, Sibiu etc. (construcțiile monumentale din perioada interbelică). Toate aparțin comunităților regionale din care se compune „neamul”. Și ar mai fi încă ceva foarte important: mântuirea nu se obține la grămadă, la nivel de „neam”, ci la scară individuală. Dacă se dorea ca noul edificiu să fie un monument simbolic al ortodoxiei românești, poate că și-
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
europeni, totuși!) din „mereu surprinzătoarea și fascinanta” Românie. (Vorbă să fie!). Până și corupția de aici este sui-generis, explicabilă istoric, psihologic, politic etc. și, prin urmare, avocățește scuzabilă (vezi comunicarea „științifică” a lui Adrian Severin despre „excepționalitatea corupției la români”, compusă după prinderea chiar a d-sale cu mâța în sac în Parlamentul European). Raționamentul ștefangheorghidist al lui A. S. sună cam așa: Păi, dacă boierii români nu ar fi fost nevoiți să-și cumpere tronul de la turci cu peșcheșuri, mai moșteneam
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
polemic cu aspecte îngrijorătoare pentru atmosfera intelectuală din România de azi. Oare cât servește memoriei culturale specularea biografiei marelui scriitor în linia tradiționalei înclinații „mioritice” spre bocetul auto victimizant? Cu cât este mai bine percepută valoarea operei dacă i se compune autorului o aureolă de martir? Variațiile pe tema senzaționalului biografic au drept consecință (una dintre ele) deturnarea atenției de la imperativul firesc al citirii și recitirii operei, ceea ce confirmă predicția despre propria posteritate: „Toate micile mizerii unui suflet chinuit/ Mult mai
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
ar fi băgat la legea ilicitului pe „miliardarii de carton”, le-ar fi dat peste bot ungurilor. Mare patriot fiind, ar fi închis și granițele, încât colega noastră nu ar fi putut să mai meargă în Germania, ci ar fi compus la o mașină de scris înregistrată la miliție laude adresate „genialului conducător”, în timp ce părinții săi ar fi stat „la coadă” la Alimentara, pe scăunel, pentru un kil de lapte sau un kil de cartofi. Și nici n-ar fi visat
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
de cantonare a întregii țări într-un provincialism jalnic, la periferia Europei „normale”, „problemele” literatului din Bacău nu diferă cu nimic de ale celui din Capitală. Dar, poate mai mult decât scriitorul cu buletin de București, autorul în discuție își compune un status care să-i satisfacă și orgoliul, să-i aline și complexele, în fine, 192 să-i întărească impresia de moralitate a demersului său intelectual. Și aceasta, într-o comunitate profesională supusă constrângerilor de tot felul ale „moralei comuniste
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
superior al ortodoxiei românești, însă aceasta nu înseamnă că „mântuirea” funcționează doar în capitală, nu și în bisericuța de la țară sau în catedralele din Timișoara, Cluj, Sibiu etc. (construcțiile monumentale din perioada interbelică). Toate aparțin comunităților regionale din care se compune „neamul”. Și ar mai fi încă ceva foarte important: mântuirea nu se obține la grămadă, la nivel de „neam”, ci la scară individuală. Dacă se dorea ca noul edificiu să fie un monument simbolic al ortodoxiei românești, poate că și-
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
europeni, totuși!) din „mereu surprinzătoarea și fascinanta” Românie. (Vorbă să fie!). Până și corupția de aici este sui-generis, explicabilă istoric, psihologic, politic etc. și, prin urmare, avocățește scuzabilă (vezi comunicarea „științifică” a lui Adrian Severin despre „excepționalitatea corupției la români”, compusă după prinderea chiar a d-sale cu mâța în sac în Parlamentul European). Raționamentul ștefangheorghidist al lui A. S. sună cam așa: Păi, dacă boierii români nu ar fi fost nevoiți să-și cumpere tronul de la turci cu peșcheșuri, mai moșteneam
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
polemic cu aspecte îngrijorătoare pentru atmosfera intelectuală din România de azi. Oare cât servește memoriei culturale specularea biografiei marelui scriitor în linia tradiționalei înclinații „mioritice” spre bocetul auto victimizant? Cu cât este mai bine percepută valoarea operei dacă i se compune autorului o aureolă de martir? Variațiile pe tema senzaționalului biografic au drept consecință (una dintre ele) deturnarea atenției de la imperativul firesc al citirii și recitirii operei, ceea ce confirmă predicția despre propria posteritate: „Toate micile mizerii unui suflet chinuit/ Mult mai
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
ar fi băgat la legea ilicitului pe „miliardarii de carton”, le-ar fi dat peste bot ungurilor. Mare patriot fiind, ar fi închis și granițele, încât colega noastră nu ar fi putut să mai meargă în Germania, ci ar fi compus la o mașină de scris înregistrată la miliție laude adresate „genialului conducător”, în timp ce părinții săi ar fi stat „la coadă” la Alimentara, pe scăunel, pentru un kil de lapte sau un kil de cartofi. Și nici n-ar fi visat
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
de cantonare a întregii țări într-un provincialism jalnic, la periferia Europei „normale”, „problemele” literatului din Bacău nu diferă cu nimic de ale celui din Capitală. Dar, poate mai mult decât scriitorul cu buletin de București, autorul în discuție își compune un status care să-i satisfacă și orgoliul, să-i aline și complexele, în fine, 192 să-i întărească impresia de moralitate a demersului său intelectual. Și aceasta, într-o comunitate profesională supusă constrângerilor de tot felul ale „moralei comuniste
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
la Sociologie ați ajuns pentru că... ...imediat după revoluție mi-am spus că făcând sociologie pot înțelege mai bine ce se întâmplă în jurul meu. Ceea ce parțial e adevărat. La un an după terminarea facultății, a apărut Club 8, „o organizație nomadă (...), compusă din cel puțin 8 membri + câinii Tobiță, Fetița și Pinot Noir“. Care e povestea acestui grup? Ce se întâmpla în blocul K din Tătărași sau în „bar subsol Cupola“? În acel moment, la Iași, atmosfera culturală era îmbâcsită rău de
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2189_a_3514]
-
în Agenda zilei că o elevă din Timișoara a câștigat la Târgul „Gaudeamus“ premiul I la Concursul de lectură Mircea Nedelciu. Și pentru că am primit de la Curtea Veche Povestiri mici și mjlocii, cu prozele lui Sorin. Pentru că nu pot să compun nimic, nici sprințar, nici trist, culeg ce-a scris Sorin în Ceva frumos. Iată: „Să te gândești la ceva frumos. |sta e remediul“. Și câteva rânduri mai încolo: „Pe cuvânt că nu doresc nimic. Doar ceva frumos. Cum ar fi
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2189_a_3514]
-
aveau voci muzicale frumoase, datorită și profesiunii, răsuna palatul domnesc de glasurile și acordurile instrumentelor muzicale. Trebuie să menționăm că pianul care Însoțea vocile aparținuse după câte ni s-au relatat renumitului dirijor de cor Pr. Alexandru Cristea, care a compus excepționala melodie „Limba noastră” - devenită imnul național al Republicii Moldova. Pr. Mihail Grosu, cumnatul amfitrionului a fost paroh la biserica din orașul Balta - Transnistria. El a avut inițiativa ca toate ofrandele aduse la biserică de credincioși să fie donate familiilor din
Refugiaţi basarabeni apostoli ai neamului românesc by Vlad Bejan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91599_a_93564]
-
Înaltului Prelat sunt Închinate unor personalități și evenimente istorice pentru a releva aportul Basarabiei la Istoria și cultura poporului român. Astfel sunt studiile care așează pe poetul preot Al. Mateevici alături de marii poeți ai neamului. Preotul Alexandru Cristea care a compus Înălțătoarea melodie la versurile “Limba noastră” l-a cunoscut personal și Îl consideră că este “unul dintre reprezentații de frunte ai artei sunetelor...”. Astăzi, și desigur pentru totdeauna, operele celor doi, poet și compozitor - vor rămâne Înălțătoare și mobilizatoare pentru
Refugiaţi basarabeni apostoli ai neamului românesc by Vlad Bejan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91599_a_93564]
-
Esfigmenu, Zograf etc.ă. La 87 de ani, Paul Mihail are posibilitate să revadă locurile natale și, la 29 iunie 1992, a fost invitat și sărbătorit la Chișinău, de către Biblioteca Națională. În cinstea sa, directorul Bibliotecii, scriitorul Alexe Rău, a compus o poezie cu care a fost Întâmpinat de un grup de elevi. A fost proclamat cu prilejul acelei festivități când Împlinea 87 de ani: “Păstor de Onoare al Ateneului “Biserica Albă” a Bibliotecii Naționale a Republicii Moldova și membru de onoare
Refugiaţi basarabeni apostoli ai neamului românesc by Vlad Bejan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91599_a_93564]
-
rezervaseră alte probe, mai ușoare: am aflat o patacă pe fundul mării, o pădure izvodită din văzduh, un potir În fundul pământului, un hanger condamnat la chinurile Iadului. Tu nu vei căuta patru obiecte magice, ci pe cei patru maeștri care compun tetragonul Divinității, ascuns În dosul vălurilor. Acum, devotându-se unor pioase Însărcinări, ei stau roată În jurul taurului de fier; se roagă alături de frații lor, akilii, ascunși, la fel ca ei, sub văluri; nimic nu-i deosebește, dar inima ta Îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
s-au exilat pe bancheta din spate a mașinii Rolls-Royce. Au lăsat-o pe Pumita În față, cu Ricardo, să desăvârșească reconcilierea inițiată În bezna sălii de cinematograf, pe care o savuraseră Împreună. Bonfanti a deplâns lipsa lui Anglada: poligraful compunea În seara aceea Istoria științifică a cinematografului și prefera să se inspire din inefabila sa memorie de artist, nepoluată de contactul direct cu spectacolul, Întotdeauna ambiguu și amăgitor. În seara aceea, În mahalaua Castellammare, orele de după cină au fost dialectice
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
imigranților sosiți În Argentina mai ales din Italia. Mulți termeni și multe expresii ale acestuia au intrat În limbajul colocvial. Manrique, Jorge. Mare poet medieval (1440-1479), a cărui operă, redusă ca Întindere, dar deosebit de importantă pentru istoria literaturii spaniole, este compusă dintr-o serie de compoziții minore, scrise sub influența poeziei tradiționale a epocii și a liricii provensale, și un vestit poem cu caracter elegiac: Coplas a la muerte del maestre don Rodrigo sau Coplas por la muerte de su padre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
cu siguranță, să fie studiată separat. Înainte de 1956 (anul În care oftalmologii Îi interzic total să citească și să scrie), scrierile lui Borges În colaborare alternează cu cele personale, ultimele mai numeroase, desigur, decât primele. După 1956, Borges, care Își compune povestirile și poemele În minte, Începe să recurgă mult mai frecvent la colaboratori. Majoritatea sunt copiști devotați sau „dactilografi“ cărora le dictează cele concepute mental. Criticul Emir Rodríguez Monegal comentează, În cartea sa Borgès par lui-même, că, deși deosebit de amabil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]