4,595 matches
-
focul nu a ajuns până la gater, trage repede două brazde în jur, poate-l scapă de blestem! Gavril, golește șopronul! Buteliile, dă-le drumul la vale spre păstrăvărie! Ai grija mai sunt 6 butoaie cu păcură, scoate-le să nu explodeze! Blestemaților, of, blestemaților! Dumnezeii mamei voastre de blestemați, curve ordinare, lepădături, târfe..... foc, nenorociților, peste tot foc. Doamneeee! Ce ați făcut, derbedeilor, golanilor împuțiți, ce-ați făcut din mânăstirea mea? Leprelor, vă omor, vă împușc pe toți, neam de spurcăciuni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
condimentate că amețeau simțurile, sosurile erau pline de indicii bizare și de curenți subterani întunecați, care te depuneau pe uscat preț de o clipă, iar în următoarea te trăgeau la fund. Erau feluri de mâncare ce lăsau un gust care exploda în tine și care te lăsau cu răsuflarea tăiată la o jumătate de oră după ce le mâncai. Unele erau delicate, cu o aromă obsedantă care te necăjea ca o amintire a ceva ce ai cunoscut cândva, dar care acum îți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2297_a_3622]
-
sale și examinându-și în același timp venele verzi de pe braț și pielea bătătorită de pe călcâie. Înnebunesc, spuse Pinky, mă simt ca un foc de artificii apris cu un chibrit. Dacă artificiile au fost aprinse, spuse Sampath, înseamnă că vor exploda, indiferent că-ți place sau nu. Asta doar dacă nu cumva știi cum să le arunci într-o găleată de apă. În cazul ăsta, ce mai risipă de artificii. Își privi brațul, nuanța de mahon a pielii. Privi razele soarelui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2297_a_3622]
-
la bare. - M-ai căpiat destul pe ziua de astăzi. - Nu glumesc. Zău, nu știu. - Sunt niște nemernici, zise brusc Jurig. Pot să prevadă viitorul și sunt fără milă. - Acesta nu pare deloc urât, admise Gosseyn. - Sunt cu toții niște scârbe! explodă Jurig. Se opri și o înghiți.) Fac din oameni niște sclavi. Fură ideile celor din insule. Și dacă prezic viitorul și nu fac greșeli de timp, câștigă toate bătăliile și înăbușă toate revoltele. Ascultă, continuă Jurig pe un ton serios
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85123_a_85910]
-
răspunse aparatul. - Ce fel? - De identitate. Detectorul parcă-și dădu seama că răspunsul nu era potrivit. Repetă: - Există o confuzie. Era să zică altceva, dar se opri și nu se auzi nici măcar prima silabă. - Ei bine, eu vreau să fiu..., explodă Enro. Ezită. - Această confuzie are vreo legătură cu persoanele din distrugător? - Nu, zise repede detectorul. Adică... Ezită iar și reluă hotărât. - Adică, nu chiar. Excelența Voastră, acest om este Ashargin și totuși nu este. El... Amuți și mai apoi se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85123_a_85910]
-
decât să nege chestia asta", se gândi Gosseyn cu o profundă satisfacție. Enro râse. Râsul unui om stresat care se pomenește în față cu ceva ridicol. Se așeză la masă, își oprise fața în mâini, cu coatele pe masă, și explodă. Când își ridică în sfârșit ochii, erau plini de lacrimi. - Așadar, dumneata ești Zeul Adormit și ai pus stăpânire pe Ashargin. Comicul situației îl cuprinse iar și sughiță cinci minute bune până să se calmeze. De această dată, îl privi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85123_a_85910]
-
fost asasinat de succesorul său? întrebă. - Nu avem nici o dovadă, zise Rour, văzând că Ugell nu răspundea. Mareșalul Thorson a fost ucis în cursul unui atac pe care-l conducea personal împotriva unui cuib de rezistență pe planeta Pământ. Enro explodă. - Tâmpitul! I-auzi, să conducă personal un atac! Se stăpâni cu greu. - Cu toate astea, domnilor, sunt foarte fericit că am auzit această dare de seamă. Concordă, cu anumite informații culese ulterior și cu anumite teorii personale. Acum când sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85123_a_85910]
-
atmosferă. Fu urmată o clipă mai târziu de o serie de torpile. Aidoma unei stele căzătoare, traversă atmosfera planetei, nevăzută mai tot timpul, dar nu și pe videofonul care-i urmărea zborul spasmodic. De vreo douăzeci de ori, torpilele atomice explodară în locul pe care-l ocupa cu o secundă mai devreme, dar, la fiecare explozie, distrugătorul se găsea deja departe. După o oră de vânătoare fără sorți de izbândă, robotul central de control ordonă tuturor roboților să întrerupă urmărirea. Gosseyn se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85123_a_85910]
-
de cabinet zâmbind, Dacă ați putea vedea ce am În acest buzunar ați Înțelege starea mea de spirit, Nu vă faceți griji, În ce mă privește sunteți scuzat, Vă mulțumesc, oricum nu mai sunt decât câteva ore până ce bomba va exploda și va deveni publică, Să sperăm că nu va bubui prea tare când va exploda, Bubuitura va fi mai puternică decât cel mai asurzitor tunet auzit vreodată, iar fulgerele mai orbitoare decât toate fulgerele la un loc, Mă Îngrijorați, În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
mea de spirit, Nu vă faceți griji, În ce mă privește sunteți scuzat, Vă mulțumesc, oricum nu mai sunt decât câteva ore până ce bomba va exploda și va deveni publică, Să sperăm că nu va bubui prea tare când va exploda, Bubuitura va fi mai puternică decât cel mai asurzitor tunet auzit vreodată, iar fulgerele mai orbitoare decât toate fulgerele la un loc, Mă Îngrijorați, În momentul acela, dragul meu, sunt sigur că mă veți scuza din nou, Să mergem, domnul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
seara, răspunse muzicianul, forțându-se să domine spasmul care-i contracta glota, Nu mă poftiți să intru, Sigur că da, vă rog. Se dădu deoparte ca s-o lase să treacă, Închise ușa, totul așa Încet, lent, ca să nu-i explodeze inima. Cu piciorele tremurându-i o conduse În sala de muzică, cu mâna care-i tremura Îi arătă scaunul. Am crezut că ați plecat deja, spuse el, După cum vedeți, m-am hotărât să rămân, răspunse femeia, Dar veți pleca mâine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
lăsa să moară în gură. Se opri cu un palier mai sus. Se îndreptă în grabă spre o ușă metalică. Își vârî mâna în gaura unde ar fi trebuit să fie zăvorul și trase spre ea ușa grea. Lumina îmi explodă în față atât de violent, încât a trebuit să-mi feresc ochii cu mâna, soarele părea foarte aproape. — Veniți, spuse, și am văzut-o dispărând. E nebună, m-am luat după o bolnavă la minte, m-a agățat în barul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
îndepărtat ca ceața; în altul, obiectele sunt prea consistente și senzuale, într-un al treilea, abordarea e în primul rând introspectivă; în altul, acționează o puternică tensiune existențială, proiectată asupra istoriei, a politicii și a acțiunii; în fine, în altul, explodează violența cea mai brutală; și apoi, într-altul, crește un sentiment insuportabil de teamă și anxietate. În fine, mai există romanul erotic-pervers, cel teluric-primordial și romanul apocaliptic.“1 Pentru a defini aceste zece incipit-uri, majoritatea criticilor au căutat modele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
putem trăi sau gândi decât în bucăți de timp care se îndepărtează fiecare de-a lungul unei traiectorii proprii și dispar imediat. Putem regăsi continuitatea timpului numai în romanele unei epoci în care timpul nu părea stabil, dar nici nu exploda încă, o epocă care a durat aproximativ o sută de ani, și cu asta basta. Sucești cartea în mână, parcurgi frazele de pe spatele ei, de pe partea îndoită a supracopertei, fraze generice, care nu spun prea mult. Mai bine așa, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
fim realiști, spun funcționarii Secției D. Ajunge să privim în jur. Universul întreg... să spunem că e în faza de transformare... - și arată cerul, unde constelațiile nu se mai pot distinge, aici închegate, dincolo rarefiate, harta cerească răvășită, cu stele explodând una după alta, aruncând ultimele licăriri și stingându-se. Important e ca acum, când sosesc cei noi, să găsească Secția D. perfect eficientă, cu organigrama cadrelor sale completă, structurile funcționale operante... Și cine sunt acești „noi“? Ce fac? Ce vor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
în ultima vreme, dar în fiecare an se întâmplă exact același lucru. Din clipa în care intrăm în iunie, totul o un haos. Îți promit că n-o să dureze o veșnicie. Leigh își ținu respirația așteptându-se ca el să explodeze (ceea ce nu se întâmplase până atunci), așteptând ca Russell să-i spună că nu va tolera să fie tratat așa și că nu-i făcea nicio plăcere să i se vorbească de parcă ea ar fi fost maică-sa, iar el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
aceste mesajele insipide cuprindea un link la situl galeriei Kodak și Emmy simți că tortura ei abia începea. — Oh, Doamne, nu, se văită ea cu voce tare, trăgându-se înapoi în scaun și holbându-se la calculator de parcă urma să explodeze. Știa că n-ar trebui să clicheze pe linkul ăla, dar nu mai era cale de întoarcere. Își îndreptă spatele cu umerii lăsați și pieptul înainte, inspiră adânc și mută cursorul pe link. Era pe punctul de a da click
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
petrecuse cîndva, știa bine Antonia, nu era o proastă, citea, se uita la televizor, se gîndea la multe. Mai fusese un univers, pe care Dumnezeu Îl arsese pînă nu mai rămăsese din el decît un atom. Cu voia Sa, atomul explodase, repetînd Creația, dar un om mai bun tot nu se plămădise. Asta era, În viziunea Antoniei, povestea cu Big-Bang-ul. Nu chiar o teorie, după cum, rezervați, o numeau savanții, ci un adevăr sigur, hotărît de Atotputernicul, Rusoaica nu se Îndoia. Nu
După Sodoma by Alexandru Ecovoiu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/869_a_1561]
-
de vară, spre un puț de petrol, pînă cînd acesta se aprindea, pîrjolul Întinzîndu-se apoi la altul, după care, dus de vînt, cuprindea o rafinărie, pe urmă un oraș, o cazarmă, un depozit de armament, mai multe, ce ar fi explodat nimicitor, speriindu-i pe cei doi bărbați importanți, care, instinctiv, ar fi apăsat pe butoanele valizelor, desăvîrșind nesăbuita joacă a Antoniei cu oglinjoara pudrierei În apropierea unei bălți de păcură. Antoniei era bine să i se ia cu totul poșetuța
După Sodoma by Alexandru Ecovoiu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/869_a_1561]
-
iubiți, presupun că n-ar fi trebuit să fiu prea surprinsă. —Mă duc... până la toaletă, am spus eu, fără să mă adresez cuiva anume, când m-am ridicat de la masă. În clipa în care am pășit pe coridor, am auzit explodând un crescendo de murmure feminine. Julie a avut dreptate. Acum, că cineva iscase un scandal, petrecerea devenise mult mai interesantă. Ν Cum am ieșit din clădire, l-am sunat pe Charlie la Mercer. —Charlie, l-am luat tare când mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
liniște. Tustrei, complici parcă, tăceau. Și Augusto își spunea: „Am să-i pot oare face față? N-o să mă fac roșu ca un mac sau alb ca un crin atunci când ochii ei au să umple golul ușii? N-o să-mi explodeze oare inima în piept?“ Se auzi un freamăt ușor, ca de porumbiță care-și ia zborul, un ah! scurt și sec, și ochii Eugeniei, pe un chip plin de prospețimea vieții și pe un trup ce nu părea să apese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
întoarse spatele ca să iasă și când ochii aceia, izvoare de misterioasă lumină spirituală, se pregăteau să dispară, Augusto simți că valul de foc îi străbătea corpul, inima îi bătea ca un ciocan în piept și capul stătea parcă să-i explodeze. — Vă e rău? - îl întrebă don Fermín. — Ce fătucă, ce fătucă! - exclama doña Ermelinda. — Admirabilă! Maiestuoasă! Eroică! Ce femeie! O femeie dintr-o bucată! - zicea Augusto. — Asta e și părerea mea - adăugă unchiul. — Scuze, don Augusto - tot repeta mătușa -, scuze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
ridică împinsă parcă de un resort, ca sub hipnoză, sugestionată, cu respirația gâfâită. El o luă în brațe, o așeză pe genunchii lui, o strânse tare la piept și, cu obrazul strâns lipit de obrazul fetei, care ardea ca focul, explodă, zicând: — Vai, Rosario, Rosario; nu știu ce se-ntâmplă cu mine, nu știu ce-i cu mine! Femeia aceea despre care tu zici că e rea, fără s-o cunoști, m-a orbit făcându-mă să văd. Eu nu trăiam, acum trăiesc; dar acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
ea, aceea a tuturor cetățenilor, adică a tuturor oamenilor - animale politice sau civile, cum ar spune Aristotel -, cea a tuturor celor care scriem, cea a tuturor celor care citim, a tuturor celor care vor citi cele de față. Și aici explodează universalitatea, omnipersonalitatea și atotpersonalitatea - omnis nu este totus -, nu impersonalitatea acestei narații. Care nu este un exemplu de egoism, ci de noi-ism. Legenda mea! Romanul meu! Adică legenda, romanul meu, despre Miguel de Unamuno, cel pe care îl numim așa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
spontană și de accesibilă cum a crezut, a mai făcut niște zâmbre și, exasperat, a luat cutia cu butoane în mână, a apăsat, și ecranul s-a luminat de o dezbatere focoasă între Le Pen și Beregovoie. În mine a explodat o mânie ucigătoare împotriva mea, care eram o țărancă complexată, a lui, cam sec la minte, dar care știa că acea cutie „drăcească” era o telecomandă, a Elveției, că e prea civilizată, a țării de origine, că m-a croit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]