4,475 matches
-
-nceput să se agite în rărunchii minții mele, cerându-mi existență fictivă. Și s-a declanșat o luptă. Acolo, în romanul meu, povestesc cum sărmanul și purul personaj a aflat în cele din urmă că nu era decât o ființă fictivă, o născocire a fanteziei mele, și sentimentul tragic ce i s-a trezit din acea împrejurare și toată tragedia care a decurs din ea. Și când plângea el, îmi venea și mie să plâng, iar eu, ca să nu fiu văzut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
zicea Pindar, nu este eliberat. Și sărmanul Augusto Pérez avea poate dreptate să exclame, când i-am comunicat decizia mea de a-l obliga să moară, că toți cei ce i-au citit istoria nu sunt altceva decât tot ființe fictive. Căci un om foarte convins de propria-i realitate tangibilă e un lucru teribil. Ei bine, acest Augusto Pérez al meu mi-a apărut din nou în vise. Și când zic că mi-a apărut în vise, ca lui Iosif
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
mai mult decât una?... Cea de dincolo de mormânt - i-am spus. — E totuna cu cea de dinainte de leagăn - adăugă el -. Dar să lăsăm filozofările. Vin să te văd ca să-ți spun cum se multiplică pe pământul acesta al vostru ființele fictive, personajele nebuloase și rimanești. Se pare că mai toți sunteți în afara realității. — Și care e realitatea? - am cutezat eu să-l întreb. — Ai dreptate - mi-a răspuns -. Oricine știe care e realitatea și care irealitatea! Și mai cu seamă acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
înșală totdeauna mult mai mult cine crede că nu se lasă călăuzit decât de interesul său. Cine știe ce interes are? În schimb, oricine știe ce anume urăște sau ce iubește. Dar aici, în patria ta, pentru că nu știu dacă noi, ființele fictive, avem patrie... — Da, o patrie fictivă - l-am întrerupt. — Toate sunt așa. Ei bine, aici, în patria ta, câtorva neutrali sau mai degrabă neutri le-a venit să afirme că nu trebuie să te lași purtat de simpatii sau de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
crede că nu se lasă călăuzit decât de interesul său. Cine știe ce interes are? În schimb, oricine știe ce anume urăște sau ce iubește. Dar aici, în patria ta, pentru că nu știu dacă noi, ființele fictive, avem patrie... — Da, o patrie fictivă - l-am întrerupt. — Toate sunt așa. Ei bine, aici, în patria ta, câtorva neutrali sau mai degrabă neutri le-a venit să afirme că nu trebuie să te lași purtat de simpatii sau de antipatii, ci să ții seama de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
și Wundt! Îți spun că ideea asta cu partidul prostiei e o bijuterie! — Și ce? - i-am spus -, s-a format sau începe să se formeze și pe-aici? Cam așa ceva. Începe să capete conștiință de sine. Toate bietele făpturi fictive care nu bănuiesc că sunt proaste, toți cei care nu s-au îndoit niciodată nu doar de propria-le existență, dar nici de propria lor importanță, toți proștii puri, sau proștii pozitivi și ofensivi se grupează sub stindardul prostiei, pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
puțini oameni se străduiesc să fie genii.“ Mi-a plăcut foarte mult. Orice om trebuie să aspire la genialitate. Păi cum, tu... - am îndrăznit eu să insinuez. — Așa crezi tu, închipuindu-ți că m-ai creat ca pe o ființă fictivă. Dar așa cum ai susținut deseori că Don Quijote i s-a impus lui Cervantes și acesta n-a izbutit niciodată să-l înțeleagă pe deplin ori măcar pe Sancho, la fel susțin eu, Augusto Pérez, că tu, Miguel de Unamuno, care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
Și tu, tu te cunoști pe tine însuți? - l-am întrerupt eu. Domnule, nu! Nu sunt însă prost atât de pur, încât să pretind că mă cunosc. Și cu toate că tu ești de altă părere, și eu, în acea precară existență fictivă pe care mi-ai dăruit-o, am aspirat la genialitate și m-am străduit, în felul meu, să devin geniu. De-aici mi-a venit și moartea. Ai fost silit să mă ucizi pentru că nu găseai alt mijloc de a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
te atace, va fi tot un prost pur... — Dar își va atinge scopul! - am exclamat eu. — Scopul? Și care îi e scopul? Ce înseamnă scop? Vai, puțină credință ai în tine! Dacă eu, pe care tu mă socotești o ființă fictivă, o plăsmuire monstruoasă a fanteziei tale umoristice, ți-aș putea da tot atâta încredere în tine însuți ca aceea pe care o am eu în mine! Ce rău ți-au făcut filozofiile acelea ale purității și idealismului de care te-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
studiat istoria fără pic de simț istoric. Și așa li se întâmplă celor mai mulți istorici. Altă concepție pe care acel eu necunoscut a însămânțat-o în Pirandello și-n mine a fost modul de a vedea și dezvolta personalitățile istorice - sau fictive - într-un flux viu de contradicții, ca o serie de euri, ca un fluviu spiritual. Cu totul opus definiției date în dramaturgia tradițională unui caracter. „Nu izbutesc să vă definesc“, mi-a spus odată un teolog. Și i-am răspuns
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
norocul să găsească o matrice fecundă, o imaginație de care să fie educați și hrăniți.“ Am găsit în Pirandello altă formulare ce mi se pare caracteristică, și anume că acele ființe istorice pe care oamenii empirici și fiziologici le numesc fictive sunt poate mai puțin reale, dar mai adevărate. Mai puțin reale, dar mai adevărate! Și ce e realitatea? Ce e adevărul? Există o realitate neadevărată? Există un adevăr nereal? Este întreaga problemă a artei și întreaga problemă a filozofiei. E
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
Pace în război. Deși, la drept vorbind, el nu are un protagonist sau îl are în întreg poporul. Toți eroii operelor pe care le numim de ficțiune, toți oamenii arhetipali și creatori - nimeni nu creează mai mult decât un erou fictiv - nu trăiesc prin ceea ce se numește realism. Pe Don Juan Tenorio ar fi totuna dacă l-am îmbrăca în altă vestimentație și l-am plasa în alt loc și-n alt timp decât cele în care l-au plasat Tirso
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
cruce, gândindu-mă, pocăit, să-l readuc la viață, și m-a întrebat dacă socotem cu putință să-l resuscitez pe don Quijote și, când eu i-am răspuns că era imposibil: „Păi în aceeași situație suntem toate celelalte ființe fictive“, mi-a argumentat el, iar eu i-am replicat: „Și dacă te mai visez o dată?“, el: „Nu poți visa de două ori același vis. Dacă o să visezi iarăși și-o să crezi că sunt eu, eu am să fiu altul.“ Altul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
cealaltă, în cealaltă viață. Dar lumea cealaltă și celaltă viață sunt înăuntrul lumii de-aici și-al vieții de-aici. Există biografia și istoria universală a unui personaj oarecare, fie ale celor așa-numite istorice sau ale celor literare sau fictive. Mi-a venit o clipă ideea să-l pun pe Augusto al meu să-și scrie o autobiografie în care să mă corecteze și să relateze cum s-a visat el însuși pe sine. Și să dau astfel acestei narațiuni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
să fiu eu însumi, să ies din ceață, să trăiesc, să trăiesc, să trăiesc, să mă aud, să mă ating, să mă simt, să mă dor, să fiu cu adevărat; va să zică nu vrei? va să zică trebuie să mor ca o ființă fictivă? Păi domnule creator al meu don Miguel, și dumneata ai să mori, și dumneata, și te vei întoarce în nimicul din care ai ieșit!... Dumnezeu va înceta să te viseze! Ai să mori, ai să mori, chiar dacă nu vrei; ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
nimicul din care ai ieșit!... Dumnezeu va înceta să te viseze! Ai să mori, ai să mori, chiar dacă nu vrei; ai să mori și au să moară toți cei ce-mi vor citi istoria, toți, toți, toți, până la unul! Ființe fictive ca mine, la fel ca mine! Au să moară toți, toți, toți!“ Așa mi-a spus, și cum îmi mai susură în ureche, de peste douăzeci de ani, într-un teribil suflu aproape tăcut, precum cel biblic al lui Iehova, vorbele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
mori viu, b) te naști și mori mort, c) te naști viu pentru a muri mort d) te naști mort pentru a muri viu. Da, orice roman, orice operă de ficțiune, orice poem, când e viu este autobiografic. Orice ființă fictivă, orice personaj poetic creat de un autor face parte din autorul însuși. Și dacă acesta introduce în poemul său un om în carne și oase pe care l-a cunoscut, o face după ce și l-a însușit, și l-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
păcătoșii acum și în ceasul morții noastre“. Le repetă de trei ori, se închină și așteptă, înainte de a deschide cartea, să i se potolească inima. Simțea că timpul îl devorează, că viitorul acelei ficțiuni romanești îl înghite. Viitorul acelei creaturi fictive cu care se identificase; simțea că se cufundă în sine însuși. Calmându-se oarecum, deschise cartea și-și reluă lectura. Uită total de sine și atunci într-adevăr ar fi putut spune că murise. Îl visa pe celălalt sau mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
ca și cum ar fi uriași, o fac pe deplin conștient că sunt mori de vânt. Dar cum ceilalți, cei care se consideră întregi la minte, le cred uriași, trebuie să-i dezamăgesc în privința asta.] Uneori, în clipele când mă cred creatură fictivă și-mi fac romanul, când mă reprezint pe mine însumi, sub ochii mei, mi s-a întâmplat să visez fie că aproape toți ceilalți, mai cu seamă în Spania mea, sunt nebuni, fie că nebun sunt eu și, de vreme ce nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
făuresc, tot mor. <Iată-mă pesemne făurindu-mi legenda, romanul meu, și făurind-o și pe-a lor, pe cea a regelui, pe cea a lui Primo de Rivera, pe cea a lui Martínez Anido, creaturi ale spiritului meu, creaturi fictive. Oare mint când le atribui anumite intenții și anumite sentimente? Sunt ei oare așa cum îi zugrăvesc eu? Oare pur și simplu există? Există oare, oricum ar fi, în afara mea? În calitate de creaturi ale mele, ei sunt creaturi ale iubirii mele când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
Socrate (c. 469-399 î.Cr.), filozoful grec a cărui gândire ne e cunoscută din scrierile lui Platon și ale lui Xenofon Xenofon (c. 430-355 î.Cr.), vestitul militar și istoric atenian. Amor y pedagogía, 1902. Operă a mai sus citatului personaj. Personaj fictiv. Creații lexicale al lui Unamuno: topofobie „ură față de locul unde te afli“; filotopie „plăcerea de a vizita locuri noi“. Duro: monedă valorând cinci pesete. În capitolul IV, Unamuno, printr-un lapsus calami (sau în virtutea unei relativizări rimanești?), va spune că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
le dai celor care care ți-au organizat o petrecere surpriză de ziua ta vestea că, de fapt... nu e ziua ta ? Dar oare de ce sunt așa convinși că e ziua mea ? Oare le-am dat eu o dată de naștere fictivă la interviu ? Nu-mi aduc aminte să fi făcut asta... — Șampanie pentru sărbătorită ! Eddie desface o sticlă de șampanie cu zgomot, iar șampania curge spumoasă în pahar. — La mulți ani fericiți ! Eamonn se apropie de mine surâzând. Ah, dacă ți-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
ceea ce a fost. Monstrul biruit de Oedip a devenit la el un animal de laborator prăfuit pe labe de nisip de la piramide. Memoria nu mai e necesară ca un echilibru, ci ca o compensație. Ea ar trebui să ofere justificări fictive și materia primă pentru temple ce n-au fost construite niciodată, În timp ce nostalgia Ithacăi aparține cuiva care știe că pentru a scăpa de cîntecul sirenelor trebuie să-l cînte invers. A cînta invers nu Înseamnă, desigur, a cînta alt cîntec
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
doua poruncă e condiția celei dintîi. Și putem trece peste faptul că acum piramidele sînt goale. Nici o altă iluzie mai rezistentă la decepții n-a creat deșertul. Celelalte dansează scurtă vreme pe nisip, se destramă În vînt, populații sporadice și fictive ale deșertului, dar piramida a rămas catedrala credincioșilor În nemurire; aici au venit să Îngenuncheze și să se roage toți cei obosiți de nisipuri și de frica de moarte, toți cei care au sperat să găsească astfel curajul de a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
pămîntului pe care-l cultiva singur sub Înălțimile Parnasului și Eliconului. Însă a accepta un paradis pierdut Înseamnă pe jumătate o renunțare la efortul pentru fericirea proprie; un prim pas spre Înfrîngere, debarece sînt Întotdeauna mai ușor de construit edenurile fictive decît micile fericiri reale. Și dacă mă reîntorc printre marmurile grecești o fac fără să uit Întrebările pe care această mare mi le-a pus În locul sfinxului... Marmura din paradisul elenic a zăcut În promiscuitate laolaltă cu șopîrlele și cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]