7,503 matches
-
demn de acest nume este acela care exprimă în lumea materială frumusețea spirituală pe care o resimte în străfundul său. Poesia trebuie să ne permită înțelegerea diferenței dintre o operă inspirată și una care nu este. Există melodii, picturi și sculpturi, poeme și romane care ne exacerbează emoțiile până la punctul în care ne fac pentru o clipă să uităm cine suntem și unde ne aflăm. Și dacă se întâmplă așa., este din cauză că astfel de opere, dincolo de notele, culorile și formele, cuvintele
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
Editura Junimea, Iași, 2005. 19 În Evul Mediu cuvântul mason era utilizat pentru a desemna un constructor, indiferent unde era el angajat la construcția arhitecturală dar sigur lucra cu piatra și lemnul în diversele maniere de spargere, tăiere, cioplire, șlefuire, sculptură, ingineri maestri sau ajutoare. Ei se aflau asociați în bresle având gradele recunoscute de organizare. Prefixul de free putea avea multe înțelesuri de la privilegiile regale acordate până la sensul de a utiliza arta lor în mod liber, fără opreliști. Freemasons erau
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
fondului nostru tradițional. Lumina în literatura și cultura românească nu e o simplă prezență, ci o componentă esențială, structurală, ce a intră în plămada sufletească a neamului nostru. Așa se explică lumina indefinibilă din tablourile lui Nicolae Grigorescu sau din sculpturile lui Brâncuși. Propensiunea spre lumină e o caracteristică a unei umanități greu puse la încercare. Grigorescu a realizat în pictură o mare performanță, reușind să înlocuiască elementul narativ prin cel liric. El este considerat liricul prin excelență al picturii noastre
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea, opţiune sau necesitate? by Dorina Apetrei, Mihaela Butnaru, Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Science/426_a_1250]
-
și a formelor primordiale. V. G. Paleolog spunea: „Brâncuși vrea să sculpteze cu lumină.” pentru că a căutat să sugereze zborul, esența zborului. Aspirația spre lumină și elanul ascensional, Brâncuși le-a exprimat în arta care este prin excelență refractară acestora: sculptura. Zborul înseamnă transcendere și libertate, înseamnă aspirație spre absolut, spre sacru, spre lumină. Poate de aceea în creațiile sale e o firească întâlnire, doar aparent paradoxală, între arhaitate și universalitate. Pentru a sugera zborul s-a folosit de funcția activă
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea, opţiune sau necesitate? by Dorina Apetrei, Mihaela Butnaru, Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Science/426_a_1250]
-
doar aparent paradoxală, între arhaitate și universalitate. Pentru a sugera zborul s-a folosit de funcția activă a luminii care însuflețește materia, îi dă strălucire. Lustruind migălos bronzul și marmura, artistul îi eliberează energiile. Forma alungită, linia curbă, ovalul conferă sculpturilor sale aripi. Ansamblul de la Târgu-Jiu e opera-sinteză : „Nici nu vă puteți încă da seama de ceea ce vă las eu.” - se destăinuia artistul. Acest ansamblu a fost conceput ca o procesiune a sufletelor tinerilor dispăruți în Primul Război Mondial. În înălțarea
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea, opţiune sau necesitate? by Dorina Apetrei, Mihaela Butnaru, Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Science/426_a_1250]
-
a fost conceput ca o procesiune a sufletelor tinerilor dispăruți în Primul Război Mondial. În înălțarea lor spre lumină, ei poposesc la Masa tăcerii, pornesc pe Calea eroilor, trec prin Poarta sărutului și se înalță pe Coloana fără sfârșit. Această sculptură se transformă în arhitectură și centrează întregul oraș în urbanistică. Coloana evocă simbolic Axa lumii. Semantemul ei e complex, căci reprezintă mitul separării Cerului Tată de Pământul-Mamă, dar nu static, ci dinamic, nu cosmologic, ci cosmogonic. Despărțirea cuplului primordial e
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea, opţiune sau necesitate? by Dorina Apetrei, Mihaela Butnaru, Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Science/426_a_1250]
-
Brâncuși. Pasărea măiastră (1909-1915) sugerează viziunea zborului avântat spre nemărginirea cosmică, spre lumină, iar Cocoșul, văzut în chip de creastă, asemenea unui fierăstrău sonor și luminos, țâșnește spre înalt vestind zorile, sfârtecând întunericul cu cântecul său, lăsând să pătrundă lumina. Sculptura sa are luminozitate și spiritualitate, artistul manifestând repulsie față de tot ce e concret, trupesc, apropiat de realitate. El stilizează, vizând esența formei, esența structurii. Arta sa nu are monumentalitatea, trufia și orgoliul faraonilor egipteni, ci modestia și propensiunea spre frumos
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea, opţiune sau necesitate? by Dorina Apetrei, Mihaela Butnaru, Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Science/426_a_1250]
-
formele prozodice fixe cultivate, punând inspirația și fluctuațiile ei în tipare, întru „cristalizare“, spre a intra apoi „în circuit“ ca „produs nobil (în-nobilator)“ care să pară „de proveniență exterioară“, „din afara eu-lui“. Frumosul preferat de parnasieni era cel din picturile și sculpturile antichității, din miturile și istoriile civilizațiilor arhetipale din toate zonele geografice, îndeosebi (după cum arată și numele mișcării, de la pelasgo-thracul „munte al muzelor“, Parnas) din Hellada. În viziunea parnasienilor, Antichitatea capătă culori vii, picturalul, vizualul dominând totul: nimfe cu sâni albi
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea, opţiune sau necesitate? by Dorina Apetrei, Mihaela Butnaru, Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Science/426_a_1250]
-
convertirea dorului erotic în dor metafizic. De la Odele lui Horațiu („Când am să mor, n-am să mor în întregime/ Va sta opera mea-n veșnicii, pură și fără mormânt” Ode, 3, 20) la poemele lui Shakespeare („Nici marmuri, nici sculpturi de aur grele/Nu vor trăi cât mândrele-mi poeme”Sonet), mitul orfic a devenit motiv liric al permanenței. Gloria lui Orfeu o regăsim în poemele lui Petrarca, Michelangelo, Herrera, Ronsand Camoes, Spenser Tasso, Campanella, Lermontov, Byron, Baudelaire, Boileau, Verlaine
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea, opţiune sau necesitate? by Dorina Apetrei, Mihaela Butnaru, Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Science/426_a_1250]
-
dacă vinovatul se căiește și se întoarce în sânul Bisericii. Noua schemă magică a lui Teofil preludează prin destinul protagonistului Faust-ul lui Goethe. Aceasta legendă a circulat în Evul Mediu nu numai în texte narative, ecourile ei fiind atestate de sculpturi de la Notre-Dame de Paris, vizibile în vitralii și în miniaturile unor manuscrise de epocă. Poetul Rutebeuf a scris pe la 1261 Miracle de Theophile, un fel de poem dialogat în care centrul de interes nu este reprezentat de pactul cu diavolul
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea, opţiune sau necesitate? by Dorina Apetrei, Mihaela Butnaru, Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Science/426_a_1250]
-
cunoscută, deoarece singurele vestigii pe care le deținem sunt cele legate de diferite forme de prelucrare a pietrei. "Apoi, dintr-o dată în ultima parte a epocii neolitice, gândirea omenească ni se înfățișează concretizată în morminte, obiecte de artă, gravuri, picturi, sculpturi. Această perioadă acoperă cel mult ultimele 50 de milenii (50.000 î.Hr.). Despre epoca precedentă nu vom știi nimic, fiindcă oamenii nu găsiseră mijloace de expresie durabile și inteligibile pentru noi". Dacă omul inteligent apare în jurul anului 30.000 î.Hr.
[Corola-publishinghouse/Science/84957_a_85742]
-
om. 3. Moneda metalică - o istorie Știm că vechile imperii, în jurul anului 3000 î.Hr., foloseau moneda metalică cântărită. Chiar dacă aveau, în epocă, o pondere redusă în ansamblul schimburilor, oamenii acelei epoci particularizaseră aurul și argintul și le cântăreau. Există imagini, sculpturi pe pereții piramidelor, care atestă acest lucru. Moneda metalică cântărită însemna folosința aurului și argintului sub formă de "bucăți brute"467 sau bare. Charles Gide468 invocă pentru a susține existența barelor metalice sau a monedei metalice cântărite "Acte juridice ale
[Corola-publishinghouse/Science/84957_a_85742]
-
sînt întotdeauna originale; scribii care recopiau textele din vechile manuscrise puteau să reproducă și imaginile. Se întîmpla și ca pictura manuscriselor să-și împrumute modelele și altor arte, dar cel mai adesea influența fresca, mozaicul, vitraliul, tapiseria, emailul și chiar sculptura monumentală. Tehnica sa poate părea rudimentară și lipsită de perspectivă, dar neîndemînarea pe care credem că o observăm se explică printr-o optică și un simț al proporțiilor diferite de ale noastre. Artistul medieval avea de decorat un plan și
by ALBERT LABARRE [Corola-publishinghouse/Science/966_a_2474]
-
puternică în scriptoria din Burgundia, mai ales la Cîteaux, cu Etienne Harding, în timp ce francezul Mathieu Paris, cel mai celebrul miniaturist englez al secolului al XIII-lea, va conduce scriptorium-ul din Saint-Alban. Miniatura romană prezintă în desen aceeași stilizare ca și sculptura epocii. Fondurile sînt făcute din aur, culorile sînt puse ŕ plat. Culorile sînt mai tari decît în epoca lui Carol cel Mare, dar rămîn mai nuanțate decît în epoca gotică. Nu toate inițialele sînt ornate; multe sînt numai trasate cu
by ALBERT LABARRE [Corola-publishinghouse/Science/966_a_2474]
-
ci aspectul sub care le văd. Miniatura secolului al XIII-lea se caracterizează prin vivacitate, suplețe și eleganță a formelor, fără a renunța în totalitate la o anumită stilizare. Evoluția sa este legată de alte arte plastice, mai ales de sculptura care înflorea atunci la portalul catedralelor. Mai multe manuscrise prezintă scene al căror teme și formă amintesc de cele patru componente ale acestor portaluri (Martyrologe de Saint-Germain-des-Prés, 1270). Ilustrația este și mai apropiată de vitraliu, a cărui dezvoltare arhitectura gotică
by ALBERT LABARRE [Corola-publishinghouse/Science/966_a_2474]
-
Machaut, cca. 1370). Apare și tehnica ce constă în a nu colora personajele, ci în a le trata cu o vopsea monocromă în camaďeu gri, dînd iluzia reliefului sculptat (Grandes chroniques de France, 1375). În personaje, se găsesc lascivitatea caracteristică sculpturii contemporane și exagerări care ușurează exprimarea caracterelor și a sentimentelor, forțînd-o. Cele mai bune realizări ale artei pariziene la începutul secolului sînt atribuite lui Jean Pucelle (Bréviaire de Belleville, Biblie de Robert de Billyng, Heures de Jeanne d'Evreux). Miniatura
by ALBERT LABARRE [Corola-publishinghouse/Science/966_a_2474]
-
Hepburn care nu se gândește decât la valoarea financiară a unor piese unice... E o bună introducere în logica monumentalizării. Vestigiile arheologice, resturile de statui, monedele, poeziile populare presupun o bogăție la vedere și în același timp ignorată. Torsul unei sculpturi romane pe care se sprijină cotețul, tablourile prețioase ajunse întâmplător pe tarabe de talcioc, plicurile cu mărci rare păstrate de-a valma printre foi îngălbenite și ziare vechi, metaforele și imaginile insolite conservate în memoria câtorva țărani bătrâni ca să fie
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
aspectul lor impunător 18. La începutul secolului al XVIII-lea, anticarii și amatorii de artă au produs o primă deplasare a acestei definiții, interesându-se de abundența obiectelor recuperate de pe siturile în ruină din Egipt sau din Italia: fragmente de sculpturi sau de clădiri antice, piese disparate care nu puteau fi restituite într-un ansamblu identificabil. Toate acestea erau în continuare vestigii ale trecutului, ceea ce justifica includerea lor în categoria monumentelor. Însă nu mai erau privite ca parte a unei opere
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
analize critice și să le înlăturăm înainte de a încerca să dăm noi înșine un răspuns. Unul dintre cele mai obișnuite și mai vechi răspunsuri este cel care consideră că poemul este un "artifact", un obiect de aceeași natură ca o sculptură sau un tablou. Astfel, opera literară este considerată identică cu liniile negre scrise ou cerneală pe o hârtie sau pe un pergament alb sau, dacă avem în vedere un poem babilonian, cu șănțulețele săpate pe tăblițele de argilă. Evident, acest
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
acesta s-ar putea să se păstreze în tradiția orală sau în memoria unui am ca Macaulay, care se lăuda că știe pe dinafară Paradisul pierdut și Pilgrim's Progress (Călătoria pelerinului). 191 În schimb, dacă distrugem o pictură, o sculptură sau o clădire, o distrugem cu desăvârșire, chiar dacă vom păstra descrieri sau reproduceri făcute cu alte materiale și chiar dacă vom încerca să refacem lucrarea pierdută, în acest caz nu vom putea crea decât o altă operă de "artă (oricâtă similaritate
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
14. Stilul și stilistica Limba este, în cel mai strict sens, materialul cu care lucrează scriitorul. S-ar putea spune că fiecare operă literară nu este decât o selecție dintr-o limbă dată, exact așa cum s-a spus că o sculptură nu este decât un bloc de marmură din care s-au scos cu dalta câteva bucăți, în micul său studiu intitulat English Poetry and the English Language (Poezia engleză și limba, engleză), F. W. Bateson a susținut că literatura este
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
un termen ca "istorisire" ne face să ne gândim la timp și la o succesiune în timp. în limba engleză, termenul story (povestire, istorisire) vine de la englezescul history (istorie), în general, literatura trebuie considerată o artă temporală (spre deosebire de pictură și sculptură, care sânt arte spațiale) ; dar într-un mod foarte activ poezia modernă (poezia nenarativă) caută să scape de destinul ei - să devină o stază contemplativă, un sistem "autoreflexiv" ; și, așa cum bine a arătat Joseph Frank, oranul modern (Ulysses al lui
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
sociale în care au fost scrise operele sau cu aprecierea unor compoziții separate. De la apariția cărții lui Winckelmamn, Geschichte der Kunst im Altertum (Istoria artei în antichitate - 1764), s-a încercat mereu sa se scrie asemenea istorii ale picturii și sculpturii și, de la Charles Burney (1726-1814) încoace, majoritatea lucrărilor consacrate istoriei muzicii au acordat atenție istoriei formelor muzicale. Istoria literară are în fața ei o problemă similară, aceea de a urmări istoria literaturii ca artă, relativ desprinsă de istoria socială, de biografiile
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
de cețuri, o vom lăsa nostalgicilor cultului. 6 Principiul lui Alfeu. Filosofia nu este muzeul propus în mod obișnuit de istoriografia dominantă, cu un parcurs presărat cu indicatoare care, din sală în sală, duce de la o capodoperă la alta, de la sculpturile Parthenonului la deconstrucțiile unui Picasso vizând desăvârșirea lumii vizitate și închiderea ei în sine. Ea urmează mai degrabă modelul cabinetelor de curiozități dragi filosofilor, cărturarilor, istoricilor și colecționarilor din veacurile al XVI-lea și al XVII-lea: o acumulare de
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
lui „Y” - faimosul topos grecesc ilustrat în mod clasic de Prodicos din Keos. Philodem, autorul unei cărți intitulate Despre modurile de viață, a putut expune în toate detaliile gândirea sa asupra acestui subiect, precum și această îmbinare estetică interioară: cartea și sculptura exprimă în mod diferit una și aceeași idee - alegerea bună constă în viața filosofică. Vila Papirusurilor oferă exemplul inventării unor posibilități de existență alternative la implicarea directă în cetate. Ea funcționează asemenea comunității lui Epicur, despre care nu aven nicio
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]