9,812 matches
-
-o decât pe bătrâna Motea, care, deși nu se zgârcise la decibeli, n-a știut să-i spună dacă poșta era sau nu deschisă în ziua aceea. Scrise, totuși, două scrisori, una bunicii (Dragă mami, am ajuns în zonă. Dușmanul tremură), cealaltă Isidorei ( Lumina ochilor mei, fără tine sunt orb), și porni la întâmplare (fie ce-o fi), spre poștă. Din fericire, nu numai că era deschisă, dar un tânăr, într-o haină ponosită și cu vioara sub braț, se prezentă
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
place. L-am ales pe Hector pentru că e un prieten credincios." " Sper să fiu demn de prietenia lui." Hector a fost un cățel părăsit, spuse șeful de gară. L-am găsit într-o dimineață în sala de așteptare. Scheuna și tremura. Abia se născuse și n-avea încă ochi să se uite la lumea asta care-l primea așa de rău. Era foarte mic, adăugă Caterina, Nel l-a instalat într-o cutie de pantofi. Și, pe urmă, când s-a
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
-și părăsească gospodăria și pământul, ca și Lillișu, care se întorcea în familia ei. Bolnavii, medicii și personalul spitalicesc rămâneau pe loc, sperând că evacuarea sanatoriului s-ar putea face, mai târziu, în condiții sanitare corespunzătoare. Preotul nu-și părăsea, tremurând de frică, enoriașii. Căpitanul portului rămânea în așteptarea ordinelor. Învățătorul plecase în vacanță cu câteva zile înainte, în Vechiul Regat, la maică-sa. Vameșul era de negăsit. Când cei ce plecau își terminară de îmbarcat boarfele, șeful de gară, țeapăn
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
balast inutil, bazată pe vorbe esențiale. Convorbirea s-a prelungit, și-au dat întâlnire pentru a doua zi. Om din topor, chinuit de fantome insesizabile, Arcadi zâmbea rareori; avea părul blond, o față luminoasă și un obraz rotund, peste care tremura mereu câte o umbră. Nu ți l-ai mai fi putut închipui fără chitară, ca și pe Orfeu fără liră; de cum simțea urcând în el o presiune obscură, instrumentul trebuia să fie acolo ca s-o prelungească sau s-o
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
Ahile intră sub portal alături de ea și o acoperi râzând cu o poală a impermeabilului, dar, sub brațul lui cald care îi înconjura umerii, ea nu contenea să dârdâie. O strânse lângă el ca s-o facă să nu mai tremure: Ce caută aici aversa asta, anotimpul ei nu e toamna!" Margareta izbucni în râs, atât de intrigat părea de intențiile obscure ale meteorologiei. Adăpostul de sub boltă era iluzoriu, apa le pătrundea în haine, în pantofi, în buzunare. Sacoșa cu provizii
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
te iubesc Arcadi. Arcadi? Cum Arcadi? Mama citise peste umărul ei: Sigur că da, Arcadi! Ne anunță că vine! Stai puțin, în ce zi suntem azi?" Se întoarse spre calendarul de perete, dar un curent slab de aer făcea să tremure, ca apucată de panică, foaia zilei. O zi de noiembrie 1956. Închise ușa și foaia se liniști: "Păi,se fac exact trei zile de când a expediat telegrama asta! Ia uite, am fi putut s-o primim după ce ar fi plecat
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
a da din mână familiar: "A plecat băiatul, și a și venit." Într-adevăr, în mai puțin de două minute, țuica e dinaintea lor. Ridică paharul în sănătatea fetei, soarbe o înghițitură: "Excelentă, unde or fi găsind-o?" Cântăreața își tremură veselă, cu capul dat pe spate, sânii înapoia microfonului. El îi aruncă o privire amuzată: "Are temperament!" Încă o sorbitură. Trăsăturile i se destind, semn de relaxare lăuntrică. Clatină paharul cu licoarea subtilă care îi lucrează deja sufletul: "Vezi, Maria-Tereza
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
al lacrimii”. Se observă totodată că poezia lacrimii e poezia lacrimii tremurate, căci plânsoarea, genele sunt la autorul Clăcașilor de obicei tremurătoare, cum sunt cuvintele gâtuite de emoție. Mișcarea aceasta sacadată, pâlpâitoare, caracteristică și naturii („În oftat se-ndoaie fagii / Tremură în crâng alunii”; „Primăvară, primăvară, / Tremură luna bălașe...”), recurge la o veritabilă tehnică impresionistă. Pătimirea seculară adâncește în suflete iubirea de glie, de trecut, de libertate, dar și ura contra opresorului. „Sunt rodul dragostei și-al urii” - spune poetul, întorcându
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287305_a_288634]
-
poezia lacrimii e poezia lacrimii tremurate, căci plânsoarea, genele sunt la autorul Clăcașilor de obicei tremurătoare, cum sunt cuvintele gâtuite de emoție. Mișcarea aceasta sacadată, pâlpâitoare, caracteristică și naturii („În oftat se-ndoaie fagii / Tremură în crâng alunii”; „Primăvară, primăvară, / Tremură luna bălașe...”), recurge la o veritabilă tehnică impresionistă. Pătimirea seculară adâncește în suflete iubirea de glie, de trecut, de libertate, dar și ura contra opresorului. „Sunt rodul dragostei și-al urii” - spune poetul, întorcându-se la sursa reacțiilor care, fără
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287305_a_288634]
-
uneori îl și generează), nădejdea, noțiune constituind al doilea nucleu al bipolarității amintite. „O nădejde luminează fețele nemângâiate”, robii continuă un „drum al nădejdilor” și în suflet cresc „mugurii nădejdii”. Profetismul devine explicit: „Din geana zorilor albastre / Eu văd cum tremură și-nvie / Nădejdea visurilor noastre” (În codru). Idealul ca obiect al nădejdii ar fi dor, noroc, sărbătoare sau, în clipa (ipotetică) a realizării, stea: „Ni s-ar stinge-atunci necazul / Ce de mult ne petrecea; / Între stelele de pază / Am avea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287305_a_288634]
-
foarte milităros și sever, care nu discutase cu el niciodată. Îl cam treceau fiorii în timp ce se îndrepta spre cancelaria lui și nici nu bănuia ce-l așteaptă. Era însă cu conștiința împăcată că nu făcuse nicio „poznă” din cauza căreea să tremure. Intrând în cancelarie, a găst un grup de oameni, unii ofițeri, alții civili. După ce s-a prezentat, așa cum pretindea maiorul, care făcuse și războiul, a fost invitat să se așeze pe un scaun și să aștepte puțin. Din discuțiile care
Fapte şi evenimente ce nu trebuie uitate by Ioan Duduc () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1270_a_1902]
-
pensionare, după 37 de ani de armată a trebuit să pun arma jos,să recunosc calitatea de pensionar și că nu mai sunt apt pentru armată, nu mai pot trage bine la țintă mi s-a uzat vederea și-mi tremură mâna. A fost foarte greu, toată armata de pensionari au încercat acest sentiment și cred că le-a fost la fel de greu, dar trebuie să recunoști , când se ajunge la capăt, pui arma jos și spui gata, ajunge să mai vină
Fapte şi evenimente ce nu trebuie uitate by Ioan Duduc () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1270_a_1902]
-
dragul meu amic, am profitat de această ocazie o bună bucată de vreme, dar când am crezut și eu că lam prins pe Dumnezeu de picioare și aveam toată lumea a noastră, au apărut câteva bariere destul de complicate, de care am tremurat tare. Când m a căutat ea la poartă, începuse necazul, care ma pus în mare dilemă și nu mai găseam rezolvarea și ieșirea din labirintul în care intrasem singur. Stii zicala că ce-și face omul cu mâna lui, se
Fapte şi evenimente ce nu trebuie uitate by Ioan Duduc () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1270_a_1902]
-
cu o cheie de mașina în ceafă). La intrarea în cimitir o stivă cu cadavre acoperite cu paie arse precum și o groapă cât toată lungimea cimitirului în care erau aruncate cadavrele și printre ei și unii care mai mișcau sau tremurau, dar care nu mai puteau opune vreo rezistență erau aruncați claie care cum cădeau și erau aruncați de-a dreptul din camion, așa cum se arunca lemnele într-un loc fără ordine. Apoi am fost biciuit de un comisar pentru ca m-
Al doilea război mondial : Holocaust, rasism, intoleranţă şi problema comunităţilor evreieşti din România şi Italia : ghid pentru predarea istoriei holocaustului în liceu, cu ajutorul platformei on line by Serinela PINTILIE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101009_a_102301]
-
depărtare. Copil, am trăit puțin la Ipotești, am colindat ținutul dintre sate, am cules flori și bureți în pădurea învecinată: adolescent, elev de liceu, am cutreierat codrul de aramă, m-am odihnit pe prispa cea de brazde de la izvorul care tremură pe prund, căci în apropiere se află casa pădurarului [inexact, n.n.], unde și-ar fi avut Eminescu prima dragoste. În 1903 am ajuns profesor de istorie-geografie la liceul "Laurian" din Botoșani, iar în 1919 prefect al județului. Legăturile sufletești cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
sale. O va spune în Geniu pustiu, esențializând și poetizând totul: Am zărit întunericul lumei sub un troian de ninsoare, adică într-una din acele colibe cari iarna nu-și mai manifestă esistența lor decât prin fumul cel verde ce tremură asupră-le75. Între topoii esențiali ipoteșteni, biserica și cimitirul dețin un loc aparte în lirica eminesciană. Amândouă sunt, în esență, simboluri ce-i declanșează poetului nu numai amintiri, ci mai ales meditații profund existențiale: Biserica-n ruină/ Stă cuvioasă, tristă, pustie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
Cu norii cei albi de argint/ Cu soarele nori sfâșiind 171. Ca întotdeauna, privitorul este situat la marginea lacului, de unde "focalizează" ce se întâmplă de jur împrejur: Dumbrava cea verde pe mal/ S-oglindă în umedul val/ [...] Văd apa ce tremură lin/ Cum vântul o-ncruntă-n suspin/ [...] Văd lebede, barcă de vânt,/ Prin unde din aripe dând172. Chiar și-n amintire, când poetul se visează plutind în derivă cu barca, lacul are aceeași funcție: În vis mă arde soare și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
201. Dacă în legătură cu lacul imaginile țin mai degrabă de retină, atunci când este vorba de izvor, ele se adresează urechii: izvorul sare202, se bate-n pietricele 203; singuratice izvoare fac cu valurile larmă 204, plâng în vale205; apa sună somnoroasă 206, tremură pe prund 207; izvoare blânde cad208, murmură 209, suspină 210, cântă 211, fac larmă 212; izvoare albastre/ Șoptesc ele-n de ele213, sunt sdrumicate peste pietre licurind, suspină-n flori molatic, coboară-n ropot dulce, sar în bulgări fluizi 214
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
auzit a stelelor cântare/ Al mării glas, al râurilor grai/ A frunzelor umilă suspinare/ Mișcate-n freamăt de-al vântului vai!/ În codrii cei adânci și nalți în zare/ De tânăr auzeam păsări din rai/ Cu glas de aur aerul tremurând/ Din iarbă florile-auzeam crescând 200. Asociat cu sunetul clopotului, îngerul iubirii urcă spre cer, generând senzații muzicale prin excelență: Iar prin cerul meu cu raze plutești îngere rosalb/ Cum cântarea cea de clopot prin senina noapte trece 201. Proza eminesciană
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
Dualitatea cer-pământ (apă) este laitmotivul prozei fantastice; fie că este vorba de lacul din lună, ori de cel pământean, de cerul senin sau cel înnoptat, aceste două elemente apar întotdeauna în indestructibilitatea lor: Se făcuse noapte. Stelele mari și albe tremurau pe cer și argintul lunei trecea, sfâșiind valurile transparente de nouri ce se-ncrețeau în drumuri 223, ca apoi, într-o variantă la aceeași nuvelă (Cezara), Oceana, duhul blând al nopții, să treacă prin apa din lac și apa zugrăvea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
transparent de nouri albi ce se încrețeau pe dânsul. Noaptea era caldă, îmbătată de mirosul snopurilor de flori ce acopereau cu viața-nfoiată întinderea insulei... dealurile străluceau ca sub o pânzărie diamantină, apa molcomă a lacului ce-ncunjura dumbrava era poleită și, tremurând bolnavă, își răzima din cînd în când undele sclipitoare de țărmii adormiți 307. Comparând cele două atitudini, cea a tinereții și cea a erosului sublimat din Cezara, până într-un punct lacul și insula par a fi identice celor din
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
mea Am deschis, Și am văzut Un străin Necunoscut M-a privit, Cu ochii senini Și m-a-ntrebat De pot să-l primesc Să-i dau ceva... Că nu are pe nimeni. Am stat și l-am privit, Desculț și Încă tremuram Ochii cu lacrimi avea Și..... l-am poftit El, a dispărut... Și mi-a lăsat, În inima mea Un Duh ce nu-l pot uita. Și m-a cuprins... O jale cu lacrimi amare. De atunci plâng și Întreb Cine
Pelerinaj la Sfintele Locuri Și un buchet de poezii Duhovnicești by Maria Moşneagu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1640_a_2956]
-
ca un mielușel Și-au pornit asupra Lui Cu tot felul de minciuni. Cu minciuni să-L răsplătească Pe Iisus să-L Răstignească! Când Iisus sufletul și-a dat Mari minuni s-au Întâmplat Cerul s-a Întunecat Pământul a tremurat Zidu-n templu s-a crăpat! Iar la natura s-ontristat. Astăzi lumea e grăbită Nu le pasă ce se-ntâmplă Dacă mergi pe stadion Acolo e mult popor. Cu grămada se duc toți Că-i Duminică sau post, Socoteală nu țin
Pelerinaj la Sfintele Locuri Și un buchet de poezii Duhovnicești by Maria Moşneagu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1640_a_2956]
-
pictorul Ștefan Șoldănescu și Mihail Sadoveanu, date precise, trăite de mine, numai de-ți vor folosi Întru câtva. Le-am scris noaptea și grăbindumă, am mai uitat cuvinte, pe care le-am complectat, ca să poți citi. La 88 ani mai tremură mâna, mai treci peste un cuvânt etc. Tinerețea e mare lucru, bătrânețea e grea!! Privitor la conacul Istrate din Rotopănești, acest conac l-au distrus țăranii (...). N-a(u) rămas decât zidurile și camerele de jos, rândul al II-lea
CORESPONDENŢĂ FĂLTICENEANĂ VOL.II by EUGEN DIMITRIU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/700_a_1279]
-
în timpul săpăturii, a apărut o bucată din aur în sterilul scos cu o sondă de la o adâncime de 7 m. Când a luat piesa de aur în mână, șeful de șantier Cheng Xuehua, a fost atât de emoționat, încât îi tremurau mâinile la gândul că a găsit carul cu caii de bronz, cum a povestit el mai târziu. Săpăturile s-au desfășurat cu maximă atenție, sub îndrumarea experților, iar după o lună, a fost găsit, la o adâncime de 7,8
[Corola-publishinghouse/Administrative/1478_a_2776]