1,126 matches
-
-n una, numa’ la lucru ne-ntâlneam. Și acolo era’ două ateliere, tot cu coșuri din astea de împletit de coșuri. Aici ați putut lua legătura cu familia? Am primit un pachet, pentru că în toată luna-mi făceam norma. Păi, biata mama mea o zis că de-abia aștepta fiecare lună să primească scrisoarea, și deja îmi pregătea pachetul, săraca. Da’ mie... - cum să spun? - așa-mi părea de rău că scriam... că doar dintr-o pensie a lu’ tata, cum
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
ale instituției de pe Splai, fie pe platourile de filmare ale Televiziunii Române, unde se filma tot operă. Am plâns în gura mare când, pe la trei ani, l-au "omorât" pe tata în Paiațe de Leoncavallo. Atât de tare am plâns, că biata mama nu mai știa pe unde să mă scoată afară din loja artiștilor. M-am dus cu lacrimile înnodându-mi se în barbă în cabina tatei ăo împărțea cu regretatul Ion Stoian), ca să-l întreb "de ce l-au omorât?". Puțini
Cortez by Mihai Stan, Viorica Cortez, Leontina Văduva () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1357_a_2698]
-
bancă... Era un public senzațional la Nisa, iar direc torul, un mare businessman, făcea absolut orice ca să îl mulțumească. Eu eram slăbuță, iar în actul al II-lea, Domingo mă lua în brațe și mă purta prin toată scena. Mama, biata de ea, să leșine în lojă! A fost atât de fericită! "C’est toi? C’est moi." plácido domingo, tenor A fost mereu o mare plăcere să cânt cu Viorica Cortez. Mi-aduc aminte de multe momente împreună: Requiem-ul
Cortez by Mihai Stan, Viorica Cortez, Leontina Văduva () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1357_a_2698]
-
squilante. Cu Gilda am cântat și câteva concerte memorabile cu Requ iem-ul lui Verdi la Baltimore, dirijate de Sergiu Comissiona. Cu ea pe rol era Ljiljiana Molnar-Talajic, o voce cum puține am auzit, de o morbidezza și un legato extraordinare! Biata de ea, cred că avea o dereglare endocrină... — Nici ea nu a reușit să... facă acel pas pentru a trece, cu adevărat, în elita cântărețelor... — Pasul ăsta e foarte important. De ce spun eu atât de des că e mult mai
Cortez by Mihai Stan, Viorica Cortez, Leontina Văduva () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1357_a_2698]
-
odinioară, dar apa - prea multă - era reținută de pădure; nu se grăbea ca acum, prin țara lui Papură-vodă, smulgând păpușoii și culcând grâul abia pârguit, direct În râurile care dau peste maluri, nedovedind s-o care Îndărăt În Ocean. Deh! bietele râuri au fost “croite” pe vremea pădurii... Aha! Tăind pădurea, am dat apă la moară circuitului larg al apei. Atât de larg Încât ploaia blândă dar frecventă din vremea strămoșilor devine potopul dintre secete de luni la rând, care mână
Gânduri în undă by Cristinel Zănoagă () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1186_a_2365]
-
material, chimic și, implicit fiziologic - vestitul proces al vrăjitoarelor care au sfârșit În ștreang, din (pre)America secolului XVII. Acelea doar mâncaseră pâine de secară, plantă parazitată natural de o ciupercă - Claviceps purpurea - care produce ergotamine, un fel de halucinogene; bietele femei au avut doar impresia că-l văd pe dracu’. Că ele, ca orice femeie, iubeau pisicile, În care vedeau felinitatea tinereții lor, e o altă problemă. Dar noi, pisicile, vedem multe lucruri care vouă vă scapă. Și pentru că deja
Gânduri în undă by Cristinel Zănoagă () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1186_a_2365]
-
noaptea mai bine decât el, spre nenorocul lui și norocul meu, dar asta e altă poveste. Ce are aripi, adică pasărea, nu vede decât În culori. Dreptu-i, sunt și excepții, precum concurența mea hu-hu-hu..., care vă cobește moartea. À propos: biata cucuvaie doar simte - al 6-lea simț! - că sub acel acoperiș cineva-și dă duhul și-și cheamă suratele la ospăț, fără să știe - proasta de ea - și că acela e menit viermilor țintirimului... Dar ea nu e gustoasă pentru
Gânduri în undă by Cristinel Zănoagă () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1186_a_2365]
-
români. „Am apucat de i-am dat niște cârnați de casă făcuți de nevastă-mea și de-atunci mă sună mereu. Ar putea să-și facă la Moscova ce cârnați vrea, dar are așa, o idee fixă. O pune pe biata nevastă-mea la treabă. Într-un fel, îl înțeleg. Nevastă-mea pune mult busuioc, iar la ei busuiocul nu miroase, că-i tot timpul frig.“ În ședința consiliului de apărare a țării e discutat cazul V.B. Acesta e numele de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
i-a adus cerșetoarei o canapea. În primele seri, mai ales că se culca devreme, când lumea încă mai ieșea la promenadă, situația femeii, care dormea pe canapeaua lipită de zidul bisericii, li s-a părut multora inacceptabilă. Dar cum biata de ea nu mai dormea pe cartoane și ziare, ci pe o canapea, situația a părut curând acceptabilă. Îi surprindea, dar numai pe turiști și pe cei care nu aveau drum prin centrul orașului, obiceiul ei ciudat de a cere
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
unde coborau broscarii: înalți, frumoși, atletici, pășeau cu un picior zvârlit la nouăzeci de grade, în pas de gâscă, cu berete și uniforme negre. Cântau ceva foarte melodios. În sens invers și tot pe partea noastră (ce noroc a avut biata Soltana !), către sfârșitul parăzii, a urcat atunci automobilul regal. Pe perinele din spate ședea regele împreună cu maică-sa. Sta țeapăn pe banchetă într-o uniformă plină de decorații, rotindu-și speriat, în toate părțile, ochii mari. Mai târziu mi-am
Muzeul păpuşilor de ceară by Marcel Tanasachi () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91828_a_93567]
-
Pseudokinegheticos", să "bată câmpii cu grație" (cum zicea Călinescu), prefațând manualul de vânătoare al numitului Cornescu? Recenzentul de astăzi, din păcate, nu mai trage cu pușca, intrând în categoria foștilor vânători. Semn de bătrânețe: am devenit sentimental. De ce să împușc bietele viețuitoare? Un amărât de iepuroi alergând prin pădure ori pe arătură mi se pare, în veacul nostru, adevărată minunăție; de ce să-l iau în cătare? Poate lui Sardino n-o să-i convină, dar îl orânduiesc oarecum în aceeași categorie: face
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1578_a_2876]
-
poziția multor tineri care se pot lăuda că-n vacanță "au făcut" Manhattan-ul, dar dacă le vorbești de Cimitirul Vesel sau de Peștera Urșilor te privesc de parcă le-ai vorbi de planeta Uranus. Cît despre izvoarele istorice sau spirituale ale bietei noastre nații lumea latină, celtică sau ortodoxă acestea nu prezintă alt interes pentru ei decît cel al centrelor comerciale din marile lor orașe. E cam trist, dar poate că sunt eu o babă demodată... În ce mă privește, ca să fiu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1495_a_2793]
-
unei doctrine susținută cu atâtea argumente ani și ani de zile, și numai din invidie față de popularitatea mereu crescândă a lui A. C. Cuza în rândurile studențimii, a fost așa de uluitoare prin neașteptatul ei și prin lipsa de temeinicie a bietelor „argumente” împrumutate din tabăra (și de la taraba) evreiască, fără nicio legătură cu problema în sine, aceea a acaparării economiei românești de către [41] evrei și aceea a falsificării specificului național prin preponderența tot mai accentuată a evreilor în literatură, artă, presă
Mărturisirile unui „criminal politic” by Vladimir Dumitrescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/828_a_1741]
-
sala de cinema: „...am aruncat frîna de mînă care, sudată prost, cedase și ea. Vreme de cîteva clipe, n-am mai văzut decît forma estompată a cirezii de vaci care zburau de-o parte și de alta a noastră, În vreme ce biata Poderosa prindea viteză coborînd un deal abrupt. Printr-un miracol absolut, am reușit să zdrelim doar un picior al ultimei vaci din turmă, dar mai În față se auzea vuietul unui rîu, cu un mare potențial de Înspăimîntare. Am virat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1962_a_3287]
-
pustietății; ajutorul generos al lui Raúl, proprietarul patului În care dormeam acum, și interviul pe care l-am dat ziarului El Austral din Temuco. Raúl, student la medicină veterinară, nu din cale-afară de studios, din cîte-mi dădeam seama, a tras biata noastră motocicletă sus, În camionul pe care Îl deținea, aducîndu-ne În acest oraș liniștit din inima țării. Ca să fiu sincer, cred că au fost cîteva momente cînd cred că prietenul nostru și-ar fi dorit să nu ne fi cunoscut
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1962_a_3287]
-
altele, iar eu am aruncat frîna de mînă care, sudată prost, cedase și ea. Vreme de cîteva clipe, n-am mai văzut decît forma estompată a cirezii de vaci care zburau de-o parte și de alta a noastră, În vreme ce biata Poderosa prindea viteză coborînd un deal abrupt. Printr-un miracol absolut, am reușit să zdrelim doar un picior al ultimei vaci din turmă, dar mai În față se auzea vuietul unui rîu, cu un mare potențial de Înspăimîntare. Am virat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1962_a_3287]
-
puțin normali și regina adunării, Doña Rosita, care era cam nebună. Conversația se desfășura În jurul unei Întîmplări macabre la care asistase Rosita; se făcea că ea - și numai ea - văzuse cum un bărbat cu un cuțit mare o Înjunghiase pe biata ei vecină. — Și vecina țipa, Doña Rosita? — Și normal că țipa, cine n-ar fi țipat! O jupuia de vie! Și asta nici nu e tot. După, a dus-o pe țărm și a tras-o pînă la marginea mării
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1962_a_3287]
-
indieni erau proprietarii cailor; ei treceau călare prin fața casei locotenentului guvernator, iar el le-a luat caii și ni i-a dat nouă. Unul dintre recruți, proprietarul calului meu, străbătuse șapte leghe pentru a se plînge de serviciul militar, iar biata bătrînă locuia În direcția opusă de cea Înspre care ne Îndreptam noi. Am făcut ce ar fi făcut orice persoană decentă - am descălecat și ne-am continuat drumul pe jos, ghidul din fața noastră cărînd În spinare toate lucrurile noastre. În
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1962_a_3287]
-
treacă pe la ea de atâta amar de vreme. — Motănica-i bine, Îi spun. Singură și ea cu pisicile alea. Luna trecută am văzut-o, când am Înmormântat-o pe mama. A murit mă-ta, vere? Laur se strâmbă Îndurerat. Tușa Felicia, biata de ea, spuneai tu astă vară că-i bolnavă, și iar mă Îmbrățișează, mă strânge la piept cu stânga, În timp ce dreapta se-ntinde să se rupă spre cănile de cafea și sticla de pe godin. Andrei privește cumva circumspect această scenă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2023_a_3348]
-
crucii, mi se părea cel mai frumos monument de pe alee. Tocmai contenise ploaia În dimineața aia neguroasă de 4 martie, iar surorile ei spuneau că-i pare rău că moare, asta vrea să Însemne vremea urâtă pentru surioara lor scumpă, biata Felicia și biata madam Golan și biata Stafie. Mi s-a părut prima dată, dar acum Îmi e limpede că mormântul ei e cel mai frumos dintre toate de pe-aici. Are o prestanță și-o impozanță care de bună
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2023_a_3348]
-
de turul raiaților săi noi, care arată deja boțiți și prăfuiți În ultimul hal, da’ cu dada Leontina știu că te-nțelegeai bine: ea te trăgea de curent și tu o văitai că cine-o mai fute-o și pe biata Leontina. Să-ți fi făcut pomană cu ea. După cum eram io cu Viorel, mai rămânea să se-mbârlige văru' Relu cu moșu' și-am fi domnit-o acolo În familie, tot Într-un belșug și-o armonie. N-am mai
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2023_a_3348]
-
fără păr. [Pn1] Și se apropie de el, voind să-i zîmbească și să ia o înfățișare plăcută. [Pn2] Dar copilul cuprins de spaimă se zbătea sub mîngîierile bătrînei decrepite și făcea să răsune casa de țipetele lui. [Pn3] Atunci biata bătrînă se retrase în singurătatea-i fără sfîrșit, [Pn4] și plînse într-un colț spunîndu-și: [Pn5] "Ah, pentru noi, nefericitele femei bătrîne, s-a dus vremea de a mai plăcea, chiar și celor nevinovați; și înspăimîntăm pe copiii pe care
by JEANMICHEL ADAM [Corola-publishinghouse/Science/981_a_2489]
-
-i-l pe ceafă, bine strîns sub o scufie din pînză neagră ș-aveți în față biata ființă care m-a uimit și pe mine, atunci cînd am ajuns în casa tatălui meu. Nimeni n-ar fi crezut că din biata Lucille vor ieși vreodată la iveală atâtea daruri minunate și-așa o frumusețe fără seamăn. Chateaubriand, Mémoires d'outre-tombe, p. 13 În momentul de față nu mai consider această secvență drept un exemplu reprezentativ de eterogenitate, ci un simplu caz
by Jean-Michel Adam [Corola-publishinghouse/Science/1083_a_2591]
-
și ridicându-mă, m-am întors la vechiul meu obicei de a compune resentimente": Dacă ar putea romul să-i facă Pe zarvagiii bețivani să tacă Le-a încețoșat mințile atât de tare De se confundă cu niște animale Iar biata de mine nu poate dormi Amețește-i cu aburii tăi Și fă-i să tacă până dimineață. Nu știu cum, dar dorința mea s-a îndeplinit; cearta lor s-a terminat după altă rundă de băutură; acum, noapte bună!" (18-19). Ce se
[Corola-publishinghouse/Science/84971_a_85756]
-
acea situație, ca să văd ce espresie va lua fața ta". Ieronim își rechemă în minte scrisoarea bătrânului Euthanasius și o zâmbire rece, sceptică, îi descleștă puțin buzele. O, de ar fi înmărmurit astfel! Era o durere mândră în fața lui, și bietei Cezara îi ieși o lacrimă în ochi. Da, da! Asta-i espresia! Zise Francesco inspirat. Ochii lui se entuziasmară și penelul său schță în fugă acele trăsături de o dureroasă amărăciune în fața întunecatului său geniu infernal (Eminescu: 2011, II, 78
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]