611 matches
-
săreau în ochi doar cerșetorii estropiați, ce-și desfăceau cămășile ca să-și exhibe cîte-o tumoare cât un cap de copil ieșindu-le din stomac, o trahectomie zâmbăreață, un antrax întins pe gât și clavicule, mâini și picioare retezate grosolan și cioturile legate cu sfoară ca niște cârnați. Parcă întreaga populație a Bucureștiului ar fi fost mutilată. După fiecare astfel de ieșire mă-ntorceam aici, în mansarda mea, în vârful blocului stacojiu de pe Uranus, bloc pe care-l știam încă din adolescență
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
Și atunci ambiguu, neverosimil, colat cu alte obiecte disparate, din alte straturi ale minții. Mergeam cu sentimentul că-naintez prin propriul meu creier, că nimic nu era real, sau că peste realitate se suprapunea, ca o proteză dentară peste niște cioturi pilite de dinți, un decor fabulos, psihic, vrăjit. Am văzut balconul cu oleandri, proptit pe spinările de humă roz ale celor doi atlași cu pubisuri păroase. În balcon, atât de mâncat de cari încît găurile se zăreau din stradă, un
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
sau mai scurte, mai groase sau mai subțiri, mai colorate sau mai limpezi, după cum fusese anul respectiv pentru viața Melaniei. Când bătrâna și-a pierdut al doilea bărbat, singurul din cei patru pe care-l iubise, cristalului îi dăduse un ciot negricios ca o măsea putredă, și pe care stăpâna îl smulsese cu cleștele, înciudată, așa cum își smulsese din suflet și amintirea lui Deșire. Noaptea, după ce-i punea înainte o farfurioară cu grâu încolțit și o banană prăjită, Melanie scufunda cristalul
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
de un felinar, avea în mijloc un rond cu flori și o statuie meschină, un soldat de ghips mai mic decât în mărime naturală, cu o pușcă întinsă în față. O mână îi căzuse de mult, lăsând vederii doar un ciot de fier ruginit, din acelea cu care se armează betoanele. Era un loc nespus de trist. Pătrunzând în el, deveneai la fel de palid și imaterial ca tot ce te-nconjura. Dar tocmai acolo Maria se opri, se-ntoarse spre Costel și
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
sânt doar reflexele valurilor sub o lună din altă lume. Leandrul din curte mirosea dulceag și amețitor. Se mai sărutară o dată, abia atingîndu-și buzele, și fata intră în curte. În cușca lor de sârmă, păunul și păunită picoteau pe cîte-un ciot de lemn. Marinache se înfoie în somn simțind trecerea fetei, dar gâlgâitul i se opri în gât, iar moțul îi rămase palid și moale, atârnând peste cioc. Câteva geamuri acoperite cu hârtie albastră erau luminate, și se auzeau voci de
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
vroia să-și aducă aminte de cutia de "Quilibrex". Pentru ce făcusem, luni la rând, acele băi cu hipermanganat? Avusesem cumva vreo oribilă sau doar neplăcută boală de piele? Mișunau sub pielea mea sarcopți orbi, cu firișoare lungi ieșind din ciotul labelor? Sau, prin jungla cu arbori supli a părului meu, foiau păduchii? Cât despre fiole, aș putea să jur că nu fuseseră pentru mine. La Voila îmi ciuruiseră de nenumărate ori fundul cu penicilină sau streptomicină pentru orice fleac de
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
însîngerate din mucoasa traheii. Urla ca o hienă, ca un câine vagabond omorât cu lovituri de bâtă, ca un fiert de viu în ulei, ca o femeie care ar naște un liliac. Trupul îi era cuprins de convulsii de necrezut, cioturile însîngerate le întindea către tavanul sălii, mânjit de stropii care țîș-neau din artere. Am început să țip de groază, o dată cu el, țipam împreună, ne zvârcoleam împreună, în micul meu craniu cu oasele moi urletul se colora într-un galben orbitor
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
din urmă degetele se-nlănțuiră firesc pe șira spinării, de parc-ar fi făcut-o pe piept. Omul legat cu propriile mâini se așeză, își înnodă picioarele-n lotus și deodată se ridică, mare estropiat, corp cu membrele amputate, pe cioturile genunchilor. Se auzi o tentativă de aplauze, înăbușită repede de pîstîituri. Și, pe neașteptate, marelui mucenic îi dispăru pântecul. Prin pielea burții, suptă-n interior, se reliefau acum vertebrele lombare. Unde erau mațele, ficatul, rinichii? Toracele, umflat să pleznească, își
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
Stai în intersecție cel puțin un sfert de oră și, o dată scăpat din viermuiala, tramvaiul țâșnește pe Colentina, stradă la fel de-ngustă ca și Moșilor, dar mult mai pustie. Aici casele se mai ivesc printre maidane și depozite doar ca ultimele cioturi de măsea ale unui om bătrân, care le-a mai și-ngălbenit de tutun. Cum intri pe stradă, te trăznește duhoarea de grăsime râncedă de la fabrica de săpun "Stela". Aici se produc singurele două feluri de săpun cu care spală și
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
care sugera într-un fel cam obscen că singurul petic de Imperiu pe care îl cunoaște cu adevărat suveranul era biblioteca. Dar asta fusese cândva. ― Ce-ați mai descoperit, Sire? întrebă Mas care își examina cu o curiozitate aproape morbidă cioturile degetelor. Kasser îi aruncă o privire pierdută, întrebîndu-se dacă era bine să le dezvăluie măcar și o mică parte din informațiile care îl împiedicaseră să doarmă toată noaptea trecută. Gândi că toate deceniile pierdute în biblioteca imperială nu valorau nici
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
nu auzi decât foarte slab sunetul propriei voci și nu-l recunoscu. Văzu că se găsea în fața trunchiului ars al copacului; trăsnetul îl carbonizase și îl despicase în două, până aproape de rădăcină. Din coroana sa bogată nu rămăseseră decât câteva cioturi înnegrite, iar de jur împrejur iarba dispăruse, lăsând locul unui disc negricios ce se întindea până la el. își aduse aminte atunci de fulgerul orbitor, simți din nou căldura și tremurul ce-i străbătuseră trupul, îi veni în minte senzația cumplită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
financiare care pot apărea, atunci când va exista doar un venit, și mai ales dacă sunt implicați și copii. Se va raporta la situația adevărată, la problemele existente și va putea acționa așa cum își dorește, fără să se împiedice de “un ciot”. Hm... am vrea noi, și totuși trebuie să insistăm pe realitate: Problemele financiare, de cele mai multe ori, blochează mintea unei femei să dea un verdict pe măsura credinței ei, rezumându-se până la urmă la verdictul de mamă. Si totuși trebuie să
Fii înţeleaptă! by Liliana Rotaru () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1159_a_1886]
-
cufărul pe piept, ținându-l cu amândouă mâinile. Biciul șuieră; caii porniră sforăind. Aburii care ieșeau din nările lor lăsau o dâră ca de fum în aerul ploios; galopau cu salturi ușoare. Picioarele din spate, descărnate, cu copitele semănând cu ciotul mâinii unui hoț, care, conform Legii, după ce i se taie degetele, se înmoaie în ulei clocotit, se ridicau și se lăsau fără zgomot. Zurgălăii de la gât răsunau în aerul umed, cu un timbru propriu. Un fel de calm absolut și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
aduc în fața prăvăliei două mârțoage negre și costelive, două gloabe ftizice, horcăind de o tuse profundă și răgușită, cu picioarele descărnate, părând amputate de la copite, de parcă le-ar fi mutilat cineva, după prescripțiile unei legi barbare, pentru a le arunca cioturile în ulei clocotit. Fiecare dintre mârțoage poartă, atârnate pe flancuri, două carcase de oaie. Atunci, cu laba sa unsuroasă, măcelarul își mângâie barba de culoarea arbustului de Lawsonia, apoi, examinând cadavrele cu o privire negustorească, cântărește cu mâna coada lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
contra, toți strigau pe-ntrecute: Uriașul! Marele, cel mai mare uriaș! Căci fiecare spera slujbă și tain. Dar în sine își zicea fiecare: Ce minciună a dracului mai spun. Are să crească și el când mi-o crește mie păru-n palmă. Ciotul tot ciot o să rămâie și Statu-palmă tot Statu-palmă. Dar, de? Ce să-i faci lumii? Așa-i lumea. Să mă duc să-i spun ce gândesc, cu ce mă aleg? Dar așa cum fac eu, am haine, mâncare, băutură; pot să
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
strigau pe-ntrecute: Uriașul! Marele, cel mai mare uriaș! Căci fiecare spera slujbă și tain. Dar în sine își zicea fiecare: Ce minciună a dracului mai spun. Are să crească și el când mi-o crește mie păru-n palmă. Ciotul tot ciot o să rămâie și Statu-palmă tot Statu-palmă. Dar, de? Ce să-i faci lumii? Așa-i lumea. Să mă duc să-i spun ce gândesc, cu ce mă aleg? Dar așa cum fac eu, am haine, mâncare, băutură; pot să strălucesc și
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
despre el, părea puțin probabil. Să ajung așa de aproape și să dau greș la final era mai mult decât puteam suporta. După o vreme, m-am Întins Înainte și am tras pătura peste fața galbenă a lui Mutschmann. Un ciot de creion căzu pe jos și m-am uitat la el câteva clipe Înainte să-mi treacă prin minte un gând și ca În inimă să-mi strălucească din nou o rază de speranță. Am tras pătura de pe trupul lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
unde-i copacul? A dispărut platanul. Ăla de l-ai plantat tu cu tati când am împlinit eu doisprezece ani. Mă rog, la început asta-l cam zgâlțâie. Știe ce și când au plantat. Dar în fine, uite cum stă ciotul acolo. Și oricine din oraș i-ar fi putut spune. Proștii ăia de Schluteri, care au plantat un copac mare, care consumă multă apă, când ei n-au apă nici cât să nu li se pârlească fasolea. Am auzit că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
tăiat mai demult, zice el. Ea se întoarce spre el, cu ochii suferinzi rău. De ce nu mi-ai spus? Să-ți spun? Pe atunci nici măcar nu te cunoșteam. Oprește mașina pe pietriș și iese. El o urmează. Se apropie de ciot și rămâne acolo, în jeanșii ei largi, cu mâinile în buzunarele scurtei de piele exact ca aceea pe care o purta Karin Unu. Nu e un om rău. Pur și simplu a intrat în niște treburi murdare. Când l-au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
Mark? Aia pe care o lua peste tot cu ea și care te făcea pe tine să crăpi de râs? Iisus îți umple golul? Și ziua aia în care s-a prins în sfârșit de ce râdeai? Amândoi stau acolo, lângă ciotul de platan, chicotind ca niște adolescenți drogați. Se stârnește vântul și se face frig, repede. El vrea să urce în casă, dar cuvintele ei sunt acum ca un râu umflat de zăpezi. Chestii de la sfârșit, când mama lor devenise o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
casă. La anul pe vremea asta nu va mai fi aici, se va prăbuși sau va fi dărâmată cu buldozerul, ca și cum n-ar fi existat niciodată. Acoperișul ca o carte deschisă, ușa piezișă a pivniței, proptită în fundația de cărămidă, ciotul pătrățos în formă de cutie, ițindu-se la orizontul pustiu. Adăpost pentru nimic. —Mai ții minte când tu și tati ați încercat să curățați rezervorul ăla înfundat? El se lovi peste cap, de parcă s-ar fi întâmplat o catastrofă. — Nu-mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
birt pe la capătul tramvaiului 10, apoi hălăduiți pe nesfârșitele maidane din spatele fabricii de cărămidă de la Dămăroaia, dincolo de Casa Scânteii spre Băneasa. Vorbiți despre Lucian Blaga și despre un roman american De veghe În lanul de secară. Lovindu-se de un ciot, Vișinica Își scrântește piciorul, Călin Îi leagă glezna cu o batistă și, În timp ce o sărută, acolo, lângă niște tufe de măceș, tu te Întorci cu spatele și Îți aprinzi o țigară Lux. Pachetul e verde, scris cu negru și auriu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
interioară! Hă, hă, păi ce credeți? Și izbucni În plâns. Plânse o vreme și spuse pardon, apoi Începu să morfolească măruntaiele motocicletei, privind din când În când la casa strâmbă de sub crengile oțetarilor, care stăteau gata să-i apuce cu cioturile lor acoperișul de tablă, Îmbolnăvită de rugină. Ce să-i faci bietului om? Izbuti doar să-i spună tăios: „Știu că te cheamă Sachelarie și lumea Îți spune Mișu. Am locuit În casa asta acum treizeci de ani! L-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
12 ani, prin 1959, În curtea școlii, În apropiere de strada Popa Nan, ai plantat un brad, alături de ceilalți colegi de clasă, rândul doi, al cincilea. Întâmplător toamna ai trecut pe acolo. Bradul era tăiat. Rândul doi, al cincilea, un ciot. Casa ți-au dărâmat-o. Două camere, nici un fel de mansardă. Cumpărată cu banii tăi, ai mamei tale și ai prietenului tău. Așa cum era, era o casă. Copilul, copilul tău, fetița ta e cel mai scump lucru din lume. Toate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
pe care-l pot face cu Ed, eram pe cale de a fi dezamăgită. Mi-am scos picioarele din scări și atunci corpul meu a refuzat să mai pornească. Nu pot să mă mișc, am zis. —Ba da, poți. E un ciot de copac aici, pune-ți piciorul stâng pe el și apoi ridică-l peste și pe celălalt. Nu, eu chiar nu pot să mă mișc. Și numai când mă gândesc la a-mi ridica piciorul, mă ia cu niște dureri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]