881 matches
-
111. 62 Pr. Prof. Dr. Ioan G. Coman, Patrologie, vol. II, Editura IBMBOR, București, 1985, p. 67. 11 sfințenie. Renăscuți, grație Lui, prin Sfântul Duh, dorim să alcătuim toți omul desăvârșit, omul ceresc”63. A deveni dumnezeu este un eveniment eshatologic. Fundațiile pentru acest proces sunt puse în viața de aici, pentru că este necesar ca mai întâi să se obțină gnosis și apatheia, dar starea divină este acordată în lumea ce va să vină, o dată cu învierea trupului. Îndumnezeirea este prezentată ca
Îndumnezeirea omului după Sf. Ignatie Teoforul, Teofil al Antiohiei şi Sf. Ipolit al Romei by Liviu PETCU () [Corola-journal/Journalistic/145_a_42]
-
cei care au obținut nemurirea; încetează de a mai fi exclusiv asociați „fiilor” din Psalmul 81, 6. Intensitatea participării în Hristos, identificată la Sfântul Irineu, nu este prezentă la Sfântul Ipolit. Accentul la ultimul se pune mai mult pe îndeplinirea eshatologică a învierii, și nu pe statutul divin adus în principiu de adoptarea sau înfierea prin Botez. În altă parte, Sfântul Ipolit spune că nu l-am putea imita pe Hristos dacă n-ar avea aceeași natură ca și noi64. Logosul
Îndumnezeirea omului după Sf. Ignatie Teoforul, Teofil al Antiohiei şi Sf. Ipolit al Romei by Liviu PETCU () [Corola-journal/Journalistic/145_a_42]
-
și Eva, Moise cu cetele păcătoșilor și iadul (din care se păstrează câteva păcate nominalizate, cum ar fi „cei ce beau și se veselesc și de moarte nu gândesc dară moartea peste ei stă"). Apar și două scene cu sens eshatologic frecvente în Maramureș: Pilda fecioarelor și Lupta lui Nestor cu Lie. Alături de diferite momente din viața lui Iisus (Iisus ispitit de diavol, Iisus și fariseii, Iisus acasă la Simon, Intrarea în Ierusalim, Vindecarea orbului, Samarineanca la fântână, Pilda bogatului care
Biserica de lemn din Borșa din Jos () [Corola-website/Science/313601_a_314930]
-
lui Varlaam și Iosafat". A fost cu siguranță una din sursele din care s-a inspirat scriitorul "Viziunii lui Pavel". Și direct sau indirect poate fi considerată sursa tuturor viziunilor medievale despre lumea de dincolo. Fragmentul începe în mijlocul unui discurs eshatologic al lui Iisus, exprimat probabil după Înviere, fiindcă versetul 5 sugerează că discipolii au început să predice Evanghelia. Se termină brusc în momentul enumerării păcătoșilor din iad și a pedepselor acestora. Fragmentele păstrate în scrierile lui Clement din Alexandria și
Apocalipsa lui Petru () [Corola-website/Science/321235_a_322564]
-
din iad și a pedepselor acestora. Fragmentele păstrate în scrierile lui Clement din Alexandria și ale lui Methodiu au aparținut probabil sfârșitului care nu s-a mai păstrat din carte; cel păstrat de Macarie cel Mare a aparținut probabil discursului eshatologic de la început. Ținând cont de întinderea întregii cărți de la 270 de versete la 300, fragmentul de la Akhmîm conține aproape jumătate. Clement din Alexandria posibil să fi considerat "Apocalipsa lui Petru" ca parte a "Sfintei Scripturi". Eusebiu, în "Historia Ecclesiae" (VI
Apocalipsa lui Petru () [Corola-website/Science/321235_a_322564]
-
ul a fost o mișcare cu caracter profetic și eshatologic, apărută în Frigia (provincie din Asia Mică), către anul 156 d.C., sub conducerea lui Montanus, fost preot frigian convertit la creștinism, care susținea că abia în acea perioadă istorică a început „Epoca Paracletului”, activitatea propriu-zisă a „Spiritului Sfânt” în biserică
Montanism () [Corola-website/Science/307660_a_308989]
-
Attica. În onoarea zeului erau sărbătorite pe atunci, pe lângă serbările tradițional dionisiace, și Marile Dionisii, inițiate de Pisistratus. Festivitățile aveau un rol inițiatic asemănător celui al misterelor de la Eleusis, cu care erau dealtfel înrudite atât formal cât și prin concepțiile eshatologice. De multe ori, cercetătorilor le este greu să facă o distincție clară între ritualurile orfice și misterele dionisiace. Astfel, orficul este condus în lumea de apoi de "bacchoi" (entuziaști) și mistagogi. Chiar imnurile eleusine aduse zeiței Demetra, datate în a
Orfism (religie) () [Corola-website/Science/304069_a_305398]
-
istoricismul la protestanții conservatori. Viziunea futuristă consideră toate sau cea mai mare parte din profeții ca referindu-se la viitor, cu puțin timp înainte de a doua venire, în special atunci când e vorba de interpretarea lui Daniel, , și a altor secțiuni eshatologice ale Bibliei. Interpretările futuriste prezic de obicei o înviere a morților și o răpire la cer a celor vii, în care toți creștinii adevărați și cei care nu au atins vârsta responsabilității sunt aduși la Hristos în vremea în care
Apocalipsa lui Ioan () [Corola-website/Science/308601_a_309930]
-
cărți profețind un Imperiu Roman de Răsărit reînviat, care se va afla în granițele Imperiului Otoman. (Istanbul are de asemenea șapte dealuri, a fost o capitală a Imperiului Roman și este cunoscut drept Cornul de Aur - semnificativ date fiind referințele eshatologice la „Cornul cel mic” , .) Există de asemenea o variantă futuristă conform căreia vremea încercării poate apărea în fiecare generație, adică Satan are mereu un antihrist pregătit și există mereu un stat național care poate deveni Imperiul Roman renăscut. Această variantă
Apocalipsa lui Ioan () [Corola-website/Science/308601_a_309930]
-
o descrie; este o analiză de tip pozitivist în care adevărul obiectului palpabil prescrie și adevărul discursului despre respectivul obiect; pe de altă parte, o tendință care anticipează un adevăr schițat dinainte, provocat de la distanță; e un discurs de tip eshatologic; în acest caz adevărul discursului filosofic constituind un adevăr aflat în curs de formare 31. În fața noastră se află nu atât o alternativă cât oscilația inerentă oricărui tip de analiză care valorizează empiricul la nivelul transcedentalului 32. Comte și Marx
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]
-
obiectiv „ce va să vină“ al discursului despre om) și pozitivismul (ca adevăr al discursului definit pornindu-se de la adevărul obiectului) sunt de fapt indisociabile: un discurs care se dorește deopotrivă empiric și critic nu poate fi decât pozitivist și eshatologic în același timp33. Omul apare în el ca adevăr totodată redus și promis, naivitatea precritică domnind aici nestingherită 34. Mitul nu își poate depăși propriul cadru, nu dezvoltă o reflecție teoretică prin care să se întoarcă împotriva propriilor fundamente și
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]
-
ca om fără o religie precisă, era alcătuit dintr-un șir de negări și de refuzuri, dar obsedat în continuare de realitățile de care se lepădase 125. În aceste condiții nu ne poate mira structura mitologică a comunismului, sensul său eshatologic 126. Marx prelua unul din marile mituri ale lumii asiatico-mediteraneene și anume rolul izbăvitor al celui Drept („alesul“, „unsul“, „neîntinatul“, „trimisul“) pe care îl asimila însă cu proletarul 127. În plus, el îmbogățea acest mit străvechi cu o întreagă ideologie
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]
-
și funcția soteriologică pe care i le recunoaște proletariatului, pe de altă parte, lupta finală dintre Bine și Rău, asemuită fără greutate cu înfruntarea apocaliptică dintre Cristos și Anticrist 128. Nu este lipsit de importanță faptul că Marx preia speranța eshatologică iudeo-creștină într-un sfârșit absolut al Istoriei, ceea ce îl deosebea de alți istoriciști (Croce, Ortega y Gasset) pentru care tensiunile, rupturile și resurecțiile erau consubstanțiale condiției umane, neputând fi abolite în întregime 129. Lectura operei lui Marx cere, așadar, un
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]
-
la vie (...), fașon de parler qui fait de la mort une généreuse politesse, șet quiț n’a pas cessé d’être en usage”5. În fond, o notă incompletă la faptul că islamizarea Iranului sasanid a însemnat și diminuarea unei tensiuni eshatologice atât de constitutive religiei zoroastriene înlocuite, viziune funerară recognoscibilă, de la Herodot până la etnografii secolului XX, prin centralitatea obiceiului funerar al expunerii cadavrelor 1. Rudimente ale recunoașterii aceleiași cezuri impuse se pot identifica chiar și în Povestea lui Nessir și a
[Corola-publishinghouse/Science/2332_a_3657]
-
și mai destinsă, s-ar fi putut așeza la originea unor cercetări temeinice privind raportul dintre folclorul românesc și cel asiatic, pentru a nu spune de istorie a religiilor: „Hasdeu intuise just structura «persană» (iraniană) a anumitor texte cosmologice și eshatologice; care, deși își găsesc precedențe și confirmări în literatura patristică (nefiind deci eretice, «bogomilice»), au cu toate acestea obârșie iraniană. Nu trebuie scăpat din vedere, în asemenea cercetări, că influența iraniană s-a exercitat asupra Orientului Apropiat și asupra Greciei
[Corola-publishinghouse/Science/2332_a_3657]
-
Cărțile populare în literatura română”. Până la lecturile din același Le mythe de l’éternel retour coboară și modul particular în care este construită cea de-a șasea conferință, „Indo-european Eschatology”, unde Wikander procedează la o partiție a celor două perspective eshatologice, indiană și iraniană, în funcție de interpretarea temporală a două secvențe epice. Tipurile de înrudire dintre personajele principale în cele două epopei, frăție în Mah³bh³rata sau raporturi patrilineare în Sh³hn³meh, sunt pentru Wikander secvențe redevabile unor teologeme temporale pe care le camuflează
[Corola-publishinghouse/Science/2332_a_3657]
-
caracterul ciclic al timpului cosmic”5; iar „în concepția iraniană, fie că e urmată sau nu de timpul infinit, istoria nu este eternă; ea nu se repetă, ci va lua sfârșit într-o zi printr-o ekpyrosis și un cataclism eshatologic”, sau „atât la iranieni cât și la evrei și la creștini, «istoria» atribuită Universului este limitată, sfârșitul lumii coincide cu aneantizarea păcătoșilor, reînvierea morților și victoria eternității asupra timpului”. Altfel spus, avem de-a face cu clasica partiție între ciclicitate
[Corola-publishinghouse/Science/2332_a_3657]
-
Intersecția este însă mai explicită și decalajul mai evident în raportul dintre „From Myth to History” al lui Wikander și „Mythologies of Memory and Forgetting” ale lui Eliade, unde punțile de legătură se substituie acelorași paradigme teologice și istorico-religioase - perspectiva eshatologică - și sunt, grație acesteia, adoptate, spre transparența și precizarea cunoașterii și înțelegerii, de către studiile generale de istorie a ideilor, europene și extra-europene. Dar ele conțin și limita până la care a putut ajunge Wikander. La Wikander: „În remarcabila sa lucrare despre
[Corola-publishinghouse/Science/2332_a_3657]
-
vieții, adică a evenimentelor istorice și personale. Iar el adaugă: «Doar evenimentele care au avut loc în trecutul fabulos merită a fi cunoscute»”5. La Eliade însă: „Dar «mitologia memoriei și a uitării» se modifică îmbogățindu-se cu o semnificație eshatologică, atunci când se precizează o doctrină a transmigrațiunii. Importantă nu mai este cunoașterea trecutului primordial, ci seria de vieți personale anterioare”1. „În India ca și în Persia nu avem de-a face doar cu memoria lucrurilor trecute, fie ele, cum
[Corola-publishinghouse/Science/2332_a_3657]
-
primordial, ci seria de vieți personale anterioare”1. „În India ca și în Persia nu avem de-a face doar cu memoria lucrurilor trecute, fie ele, cum spune Eliade, evenimente primordiale sau evenimente personale. Mult mai importantă este aici perspectiva eshatologică. «Astfel, interpretarea trecutului devine profeție, iar trecutul ajunge să fie înțeles ca pregătire plină de sens pentru viitor».”2 În mod evident, pierzând vizibilitatea asupra întregii construcții din articolul amintit și focalizând doar asupra relevanței eshatologice, Wikander omite cu o
[Corola-publishinghouse/Science/2332_a_3657]
-
importantă este aici perspectiva eshatologică. «Astfel, interpretarea trecutului devine profeție, iar trecutul ajunge să fie înțeles ca pregătire plină de sens pentru viitor».”2 În mod evident, pierzând vizibilitatea asupra întregii construcții din articolul amintit și focalizând doar asupra relevanței eshatologice, Wikander omite cu o asemenea observație legătura dintre memorie și perspectiva eshatologică, ca și polaritatea cosmogonie/eshatologie. Contraparte perfect coerentă a cosmogoniei, în raport cu care se definește ca recreație, eshatologia este capăt și sens (eschaton) al unei succesiuni, al unei încrengături
[Corola-publishinghouse/Science/2332_a_3657]
-
ajunge să fie înțeles ca pregătire plină de sens pentru viitor».”2 În mod evident, pierzând vizibilitatea asupra întregii construcții din articolul amintit și focalizând doar asupra relevanței eshatologice, Wikander omite cu o asemenea observație legătura dintre memorie și perspectiva eshatologică, ca și polaritatea cosmogonie/eshatologie. Contraparte perfect coerentă a cosmogoniei, în raport cu care se definește ca recreație, eshatologia este capăt și sens (eschaton) al unei succesiuni, al unei încrengături de evenimente intim legate de originea ei - prin urmare, un întreg proces
[Corola-publishinghouse/Science/2332_a_3657]
-
de Wikander conține în fond diferența de plasare și interpretare a surselor care îl separă pe Eliade și de Dumézil. Într-un studiu anterior, am încercat să arăt diferența de tematizare între discursul mitologic-comparativ și cel propriu-zis istorico-religios în raport cu problematica eshatologică 1. Focalizând exclusiv asupra tramei dramatice a epopeilor indiană și iraniană, comparatistul care este Wikander rămâne captiv secvențelor evenimențiale și neglijează, în cele din urmă, semnificația internă a teologumenelor pe care, din premise, le consideră camuflate în canavaua mitică, anume
[Corola-publishinghouse/Science/2332_a_3657]
-
mult asupra acestei problematici complexe. E suficient însă să remarcăm că ceva din natura acestei disparități inclusiv teoretice s-a prelungit până la liziera biografiilor celor doi savanți, intersectate din nou în preajma acestor conferințe. Diferența nu s-ar datora doar sensului eshatologic indus de Eliade propriei sale biografii, fapt care îl putea determina să proiecteze și o „întreagă ideologie milenară” în preajma venirii lui Wikander la Chicago, a așteptatei colaborări la History of Religions, după aceea a publicării conferințelor Haskell. Nu este exclus
[Corola-publishinghouse/Science/2332_a_3657]
-
caz, nimic comparabil cu relevanța contemporană pe care o înregistrează motivul dioscurilor în Germania anilor’30, asociați fie cu jocurile călare ale membrilor SS, de Heinrichsfeier (1936), fie cu jocurile olimpice de la Berlin din același an5. Pentru cine cercetează literatura eshatologică pehlevi, bunăoară, stăpânirea unui vocabular de tip războinic este absolut necesară, pentru că însăși trama acestor scenarii e construită prin inserarea unei asemenea terminologii și imagistici: „...spiritul cerului este el însuși ca unul dintre războinicii care și-a pus armură; el
[Corola-publishinghouse/Science/2332_a_3657]