801 matches
-
Petru, Biserica Sfintei Maria, precum și abația franciscană. Acest fapt s-a menținut până în ajunul Reformei protestante din secolul al XVI-lea, când accesul în catedrală a fost permis și laicilor. În timpul Reformei Suedia a rupt legăturile cu Roma și cu papalitatea în anul 1527, adoptând luteranismul. Prima slujbă evanghelică-luterană din catedrala din Uppsala a avut loc în anul 1530. Multe dintre vechile fresce au fost văruite, iar unele statui au fost distruse. Între anii 1885-1893 au avut loc mai multe lucrări
Catedrala din Uppsala () [Corola-website/Science/332068_a_333397]
-
care a condus sub numele de Papa Callixtus al III-lea între anii 1455-1458 și Rodrigo Lanzol Borgia, cunoscut sub numele de Papa Alexandru al VI-lea între anii 1492-1503. În zilele noastre, ei sunt amintiți pentru domnia coruptă în timpul papalității lui Alexandru al VI-lea. Ei au fost acuzați de o multitudine de crime: adulter, simonie, furt, viol, mituire, incest și crimă (în special otrăvire cu arsenic). Din cauza setei pentru putere, ei și-au făcut inamici din alte familii puternice
Familia Borgia () [Corola-website/Science/323877_a_325206]
-
au stabilit cărturari bizantini în număr mare. În Germania, interesul umaniștilor pentru Bizanț a început după cucerirea Ungariei și primul asediu al Vienei, sursele bizantine oferind detalii despre organizarea otomanilor. Pe fondul reformei lui Luther, sursele bizantine ofereau argumente împotriva Papalității, privind relația împărat bizantin-patriarh ca fiind mai prielnică decat supremația papală asupra tuturor monarhiilor creștine Pentru Franța, modelul bizantin a fost urmat și preluat de monarhii absoluți francezi, fiind constituită noua nobilime de robă, în timp ce vechea nobilime de spadă încerca
Imperiul Roman de Răsărit () [Corola-website/Science/296775_a_298104]
-
apărarea și consolidarea Imperiului împotriva califatului după atacul de la începutul cuceririlor musulmane , dar au avut mai puțin succes în Europa, unde au suferit eșecuri împotriva bulgarilor si au trebuit să renunțe la Exarhatul de la Ravenna , pierzand influența asupra Italiei , iar papalitatea a ajuns sub mana francilor . Dinastia isauriana este în principal asociata cu iconoclasmul bizantin , o încercare de a restabili favoarea divină prin purificarea credinței creștine . Până la sfârșitul dinastiei isauriene în 802, bizantinii au continuat să lupte cu arabii și Bulgarii
Imperiul Roman de Răsărit () [Corola-website/Science/296775_a_298104]
-
a revoltat din nou și i-a înlăturat pe amândoi. Alexios al V-lea Ducas a fost proclamat drept noul împărat, care a condus până în aprilie 1204. Au fost patru factori care au influențat profund desfășurarea evenimentelor: doi factori universali (Papalitatea și Imperiul German) și doi factori cu caracter local (normanzi și venețieni). La mijlocul secolului XI se produce ruptura dintre cele două Biserici: Biserica Catolică și Biserica Ortodoxă din Răsărit. La mijlocul secolului XI, schisma nu a fost conștientizată de toți cei
Imperiul Roman de Răsărit () [Corola-website/Science/296775_a_298104]
-
Răsărit. La mijlocul secolului XI, schisma nu a fost conștientizată de toți cei implicați în derularea evenimentelor.Mihail Psellos nici măcar nu amintește despre această schismă; ea părea o ruptură care putea fi reparată la un moment dat. Relațiile statului bizantin cu Papalitatea au fost unele de apropiere pe parcursul secolului XII. Alexios I Comnenul încearcă să obțină coroana Occidentului din partea pontifului amenințat la Roma. Există o corespondență între Petre Venerabilul și autoritățile bizantine (Patriarhul Constantinopolului, împăratul), în care tonul folosit este unul cât
Imperiul Roman de Răsărit () [Corola-website/Science/296775_a_298104]
-
din partea pontifului amenințat la Roma. Există o corespondență între Petre Venerabilul și autoritățile bizantine (Patriarhul Constantinopolului, împăratul), în care tonul folosit este unul cât se poate de elogios la adresa împăratului bizantin.La mijlocul secolului XII Manuel I Comnenul se aliază cu Papalitatea împotriva lui Frederic I Barbarossa și a normanzilor.Manuel încerca să obțină de la Papalitate Coroana Occidentului, așa cum spune Nicetas Choniates.Choniates vorbește despre acest proiect al lui Manuel I Comnenul de a aduce granițele Imperiului „până la Coloanele lui Hercule” (Gibraltar
Imperiul Roman de Răsărit () [Corola-website/Science/296775_a_298104]
-
Patriarhul Constantinopolului, împăratul), în care tonul folosit este unul cât se poate de elogios la adresa împăratului bizantin.La mijlocul secolului XII Manuel I Comnenul se aliază cu Papalitatea împotriva lui Frederic I Barbarossa și a normanzilor.Manuel încerca să obțină de la Papalitate Coroana Occidentului, așa cum spune Nicetas Choniates.Choniates vorbește despre acest proiect al lui Manuel I Comnenul de a aduce granițele Imperiului „până la Coloanele lui Hercule” (Gibraltar).Însă înfrângerea suferită și împăcarea cu Barbarossa a reprezentat trădarea. Odată cu trădarea Papei au
Imperiul Roman de Răsărit () [Corola-website/Science/296775_a_298104]
-
atunci când armata cruciată se afla sub zidurile Constantinopolului, bizantinii (pe ziduri) și occidentalii (sub ziduri) își aruncau acuze reciproce, se catalogau schismatici și eretici, occidentalii făcându-i pe bizantini „chiar mai răi decât evreii”. Imperiul Romano-German - ca și în cazul Papalității, raporturile sunt normale în primă fază, chiar de apropiere. Ana Comnena vorbește despre alianța dintre tatăl ei, Alexios, și Henric IV. Lupta pentru învestitură și dificultățile politice prin care trece Imperiul Romano-German au făcut ca această alianță să fie menținută
Imperiul Roman de Răsărit () [Corola-website/Science/296775_a_298104]
-
înfrânt de selgiucizi și se retrage la Constantinopol, un contingent de trupe ajungând în Palestina. Însă cruciații nu și-au îndeplinit obiectivul, așa că s-au retras în Europa. În sec. XII, situația din Occident se schimbă, în contextul împăcării dintre papalitate și împărat, astfel că se pun bazele unei alianțe antibizantine ( făcea parte și Veneția și Sicilia). Poziția lui Frederick se consolidează, iar fiul să se căsătoriește cu moștenitoarea tronului sicilian.În Orient, după dispariția dinastiei Comnenilor, încep revolte în cadrul Imperiului
Imperiul Roman de Răsărit () [Corola-website/Science/296775_a_298104]
-
tutela papei Inocențiu III. Situația era delicată și în Franța, unde măsurile regelui au determinat nemulțumirea unei mari părți ale nobilimii franceze. Lansarea chemării pentru cea de-a patra cruciadă este făcut de Inocențiu III ( perioada sa este considerată apogeul papalității medievale). La apelul pontifical au răspuns mari cavaleri, care veneau mai ales din Franța ( în special din Flandra). Cruciații încep să se adune în 1201, fiind desemnat un conducător al expediției, contele de Champagne ( Thibaut), care a murit la scurt
Imperiul Roman de Răsărit () [Corola-website/Science/296775_a_298104]
-
îi recunoaște frumusețea acestuia. Pentru bizantini era de neînțeles existența unei astfel de expediții, și mai ales participarea preoților la o astfel de expediție. Diverse episoade îi servesc prințesei pentru a accentua diferențele dintre clerul grec și cel occidental. Nici papalitatea nu se bucură de un mare prestigiu în ochii prințesei bizantine ( cazul lui Grigore VII care îi tratează cu cruzime pe solii împăratului Henry IV). Prin urmare, în viziunea Annei Comnena, latinii sunt niște barbari, ca orice alți locuitori din afara
Imperiul Roman de Răsărit () [Corola-website/Science/296775_a_298104]
-
în perioada pătrunderii turcilor în Asia Mică, s-a recurs la distribuirea proprietăților mănăstirești sub formă de pronoia. Din timpul domniei împăratului Iustinian, scaunul pontifical a intrat sub influența împăraților bizantini. Majoritatea papilor erau desemnați de împărații de la Constantinopol. Când papalitatea întâmpina rezistență, basileii nu ezitau să-și afirme controlul asupra scaunului pontifical. Papa Martin I care a ocupat scaunul pontifical în secolul al VII-lea fără aprobarea Constantinopolului, s-a opus politicii împăraților bizantini, Heraclius și Constant, care încercau să
Imperiul Roman de Răsărit () [Corola-website/Science/296775_a_298104]
-
l-a chemat pe Martin la Constantinpol în 653, acuzându-l de trădare și l-a condamnat să fie maltratat în public. Apoi, l-a exilat în Chersones, unde a murit la scurt timp. La începutul secolului al VIII-lea, papalității i s-a oferit un prilej favorabil pentru a scăpa de sub tutela Bizanțului. Constantinopolul era atunci devastat de luptele iconoclaste. Papalitatea și-a căutat un aliat în Europa Apuseană. Acel aliat avea să fie Pepin cel Scurt din Franța de
Imperiul Roman de Răsărit () [Corola-website/Science/296775_a_298104]
-
public. Apoi, l-a exilat în Chersones, unde a murit la scurt timp. La începutul secolului al VIII-lea, papalității i s-a oferit un prilej favorabil pentru a scăpa de sub tutela Bizanțului. Constantinopolul era atunci devastat de luptele iconoclaste. Papalitatea și-a căutat un aliat în Europa Apuseană. Acel aliat avea să fie Pepin cel Scurt din Franța de azi. Scopul lui Pepin era să ocupe tronul franc și să-i alunge pe merovingieni. Acesta a fost în cele din
Imperiul Roman de Răsărit () [Corola-website/Science/296775_a_298104]
-
aliat avea să fie Pepin cel Scurt din Franța de azi. Scopul lui Pepin era să ocupe tronul franc și să-i alunge pe merovingieni. Acesta a fost în cele din urmă încoronat de papa Ștefan al II-lea după ce papalitatea a beneficiat de intervenția francilor în Italia. Pepin a recucerit teritoriile fostului exarhat al Ravennei din mâinile longobarzilor și le-a încredințat papei, și nu împăratului de la Constantinopol. Acest act a stat la baza creării statului pontifical care și-a
Imperiul Roman de Răsărit () [Corola-website/Science/296775_a_298104]
-
nu împăratului de la Constantinopol. Acest act a stat la baza creării statului pontifical care și-a continuat existența până la jumătatea secolului XIX. Ca reacție, împăratul de la Constantinopol a protestat și a scos diocezele din sudul Italiei și Illyricumului de sub autoritatea papalității și le-a trecut sub autoritatea patriarhiei de la Constantinopol. Relația strânsă dintre regatul franc și scaunul pontifical a fost continuată și de fiul lui Pepin, Carol cel Mare. Carol a intervenit în Italia în urma solicitării venite din partea papalității, țintă fiind
Imperiul Roman de Răsărit () [Corola-website/Science/296775_a_298104]
-
de sub autoritatea papalității și le-a trecut sub autoritatea patriarhiei de la Constantinopol. Relația strânsă dintre regatul franc și scaunul pontifical a fost continuată și de fiul lui Pepin, Carol cel Mare. Carol a intervenit în Italia în urma solicitării venite din partea papalității, țintă fiind Regatul Longobard. În 774, Carol cel Mare a cucerit Regatul Longobard și s-a proclamat regele francilor și longobarzilor. Carol și-a continuat acțiunile militare în Peninsula Iberică unde a pus bazele Mărcii Cataloniei. Apoi s-a îndreptat
Imperiul Roman de Răsărit () [Corola-website/Science/296775_a_298104]
-
s-a îndreptat spre Pannonia unde i-a înfrânt pe avari, și în cele din urmă, spre Saxonia unde i-a supus pe germani. Carol și-a dovedit atitudinea de adevărat apărător al creștinismului. A mai acordat un alt sprijin papalității în anul 799 când Papa Leon al III-lea s-a confruntat cu o revoltă din partea populației romane și a aristocrației. După ce a fost aruncat în închisoare, acesta a cerut ajutor lui Carol cel Mare. Carol a intervenit și l-
Imperiul Roman de Răsărit () [Corola-website/Science/296775_a_298104]
-
Hanatul Bulgar se refăcea. În 778, Irina a trimși un corp de armată în Italia care a fost nimicită de armata francă. În concluzie, conform scrisorii lui Alquin, tronul de la Constantinopol era vacant, căci era ocupat de o femeie, iar papalitatea traversa o perioadă de criză. Singură putere reală a lumii creștine era Regatul Franc, Carol cel Mare fiind considerat unica speranța a lumii creștine, depășind puterea spirituală a papalității și cea temporală de la Constantinopol. Pe 25 decembrie, anul 800, Carol
Imperiul Roman de Răsărit () [Corola-website/Science/296775_a_298104]
-
de la Constantinopol era vacant, căci era ocupat de o femeie, iar papalitatea traversa o perioadă de criză. Singură putere reală a lumii creștine era Regatul Franc, Carol cel Mare fiind considerat unica speranța a lumii creștine, depășind puterea spirituală a papalității și cea temporală de la Constantinopol. Pe 25 decembrie, anul 800, Carol a coborât în Italia fiind primit cu mare fast la Roma de către papa Leon al III-lea. Carol a fost luat prin surprindere conform unor anale, fiind încoronat de
Imperiul Roman de Răsărit () [Corola-website/Science/296775_a_298104]
-
care se încorona singur. Astfel, a izbucnit un conflict între Carol și Papa. Constantinopolul consideră că ceea ce se petrece în Italia era doar o revoltă la adresa autorității imperiale. Împărații bizantini încă considerau Italia ca fiind un teritoriu cuvenit Bizanțului. Pentru papalitate, Imperiul Carolingian era unicul imperiu roman, papa insistând ca regele francilor, Carol cel Mare, să preia titlul de Împărat al Romanilor. Carol a refuzat acest titlu (ulterior, Ludovic cel Pios a acceptat acest titlu). Carol cel Mare percepea puterea imperială
Imperiul Roman de Răsărit () [Corola-website/Science/296775_a_298104]
-
papă. Conflictul de doctrina dintre Bizanț și Apus s-a menținut până la dispariția Imperiului Carolingian. Conflictul avea să fie reluat în secolul X cu Otto I când a fost încoronat de papă ca împărat al Sfântului Imperiu Român. Donatio Constantini: Papalitatea a apelat la documentul „Donatio Constantini” pentru a demonstra că puterea sa ecleziastică este superioară celei imperiale și că papa este singurul care poate încredința puterea imperială, având autoritate asupra Italiei și a provinciilor occidentale. Papalitatea revendică supremația creștinității, Papa
Imperiul Roman de Răsărit () [Corola-website/Science/296775_a_298104]
-
Imperiu Român. Donatio Constantini: Papalitatea a apelat la documentul „Donatio Constantini” pentru a demonstra că puterea sa ecleziastică este superioară celei imperiale și că papa este singurul care poate încredința puterea imperială, având autoritate asupra Italiei și a provinciilor occidentale. Papalitatea revendică supremația creștinității, Papa considerându-se capul Bisericii Creștine asupra celorlalte scaune patriarhale de la Constantinopol, Antiohia, Alexandria sau Ierusalim. Reacțiile provocate de acest document au fost diferite. Mulți au susținut că e fals, ca împăratul Otto al III-lea care
Imperiul Roman de Răsărit () [Corola-website/Science/296775_a_298104]
-
statului bizantin, alături de Papa Ioan VIII, dezamăgit de urmașul lui Ludovic III, Carol cel Pleșuv.Ultimii ani de domnie ai lui Vasile I Macedoneanul sunt marcați de campanii majore în Italia. Tot în sec. X are loc o apropierea a papalității față de statul bizantin, în contextul în care presiunea arabă devine din ce în ce mai mare ( în 902,arabii cuceres întrega Sicilie). În acest context, papa Ioan X organizează o „cruciadă creștină” împotriva arabilor din sudul Italiei, acțiunea lui fiind susținută de flota bizantină
Imperiul Roman de Răsărit () [Corola-website/Science/296775_a_298104]