887 matches
-
Bogdan Vodă, tatăl Măriei Sale Ștefan. „Cei mai buni oșteni ai Moldovei, instruiți de cea mai bună spadă din câte am văzut prin Europa...”, adăugase Pietro, cu o clipire veselă din ochi. Și Pietro văzuse multe, căci În toți anii de pribegie de după uciderea lui Bogdan Vodă hălăduise pe meleagurile Vienei, ale Ravennei, ale Veneției și ale Romei, ba chiar ajunsese, pe drumurile mediteraneene de negoț, până În Îndepărtata Spanie. Acum Însă, nici Pietro nu sosise la conacul căpitanului Oană din Albești. Nici un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
oameni din garda decimată a lui Bogdan, trecuseră munții În Transilvania. La Pasul Brețcu fuseseră ajunși din urmă de Vlad, Înștiințat de olăcari domnești care văzuseră totul. Cei doi feciori de domni aveau să Împartă, de acum, pâinea amară a pribegiei. - Unde mergem? Întrebase Ștefan după ceasuri Întregi de galop, În care nu scosese nici un cuvânt. - Singura voastră salvare e la curtea lui Iancu! spusese Oană. Atâta vreme cât Iancu e În viață, veți fi apărați. Și, poate, Într-o zi, vă veți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
deslușit. La Întoarcerea din Moldova, Angelo nu-i spusese nimic În plus. Decât că, Într-adevăr, așa se petrecuseră lucrurile la Varna. În continuare Însă, totul rămânea nedeslușit. Iar apoi urmase o altă perioadă compactă a vieții lui, anii de pribegie a lui Ștefan pe la curtea lui Iancu și prin Europa, anii de pribegie ai tuturor celor fugiți atunci de la Reuseni. Petru Ilaș Îl Însoțise la Veneția, apoi intrase În negustorie și plecase la Genova, și mai departe, În Ducatul francez
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
că, Într-adevăr, așa se petrecuseră lucrurile la Varna. În continuare Însă, totul rămânea nedeslușit. Iar apoi urmase o altă perioadă compactă a vieții lui, anii de pribegie a lui Ștefan pe la curtea lui Iancu și prin Europa, anii de pribegie ai tuturor celor fugiți atunci de la Reuseni. Petru Ilaș Îl Însoțise la Veneția, apoi intrase În negustorie și plecase la Genova, și mai departe, În Ducatul francez Provence, și de acolo, ținând țărmul Mediteranei, În Însorita Spanie. Ajunsese un spadasin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
săbii, arcuri, buzdugane sau măciuci de pălit urșii, unii fără arme, alții doar cu câte un vârf de coasă, se scurgeau pe văi și pe potecile codrilor. Începuse să cadă burnița, iar drumurile erau Înnămolite. Apropiata sosire a iernii transforma pribegia În ceva mult mai deznădăjduit, Într-o plecare fără Întoarcere, Într-o ieșire din spațiul ocrotitor al casei, din universul blând al focului din vatră, spre necuprinsul pădurilor asupra cărora se așternea, aspră și străină, iarna. Toate aceste vești ajungeau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
fie prețioase și pline de lumină. Bătrânul logofăt Litovoi se obișnuise cu desele ei plecări, fie spre Albești, fie spre Cetatea de Scaun. Nu protesta și nu Întreba de ce Întârzie cununia. Acum, Însă, chiar și el trebuise să ia drumul pribegiei, pornind spre nord. Erina Îl adusese, chiar În acea dimineață, la Suceava. După sfatul de taină cu voievodul, Oană avea să se Întâlnească cu tatăl Erinei. Apoi toți boierii, de rang mare sau mic, aveau să fie primiți de măria sa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Înfrângerea. În vocea măriei sale nu exista nici un tremur. În privirile căpitanilor săi nu se vedea nici o retragere din fața oceanului de oameni care se pregăteau de invazie. Cei ce plecau spre taberele de luptă și cei care plecau mai departe, În pribegie, aveau să le spună celorlalți, care se simțeau singuri sub cerul plumburiu al Începutului de iarnă, că Moldova se va bate până la ultima suflare. Dar nu va Îngenunchea. 25 noiembrie 1474, Drumul Mătăsii, China Ștefănel trecuse Marea Chinei de Est
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
de Apărători. Apropierea tropotelor de cal Îi făcea pe mulți pribegi să ridice privirile. Iar imaginea mantiilor albe cu semnul scutului și spadei și clinchetul ușor al săbiilor aducea ceva nou În expresia lor. O undă de speranță. Ca și cum, deodată, pribegia lor dobândea un sens. Ca și cum totul ar fi făcut parte dintr-un scenariu al apărării, iar acea apărare avea sorți de izbândă. Nu era doar o fugă din calea năpastei. Era o retragere gândită În detaliu la Cetatea de Scaun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Istanbul. Apoi, Împrejurările făcuseră ca voievodul să accepte invitația pârcălabului Cetății Albe de a petrece sărbătorile de Crăciun În locurile care cu un an În urmă fuseseră distruse din cauza invaziei otomane. Era un semn că oamenii care porniseră atunci În pribegie au sprijinul și recunoștința domnească pentru sacrificiul lor. Era și un prilej de a vedea satele renăscute și de a Îmbărbăta copiii orfani și văduvele celor căzuți la Vaslui. Acestor „semne” li se adăugau o seamă de scaune de judecată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Am Îndeplinit-o. - Atunci? Întrebă Angelo, calm. În loc de răspuns, Vlad scoase un răvaș pe care i-l Întinse lui Alexandru, care se afla Între tatăl său și comandantul Apărătorilor. Tânărul Îl deschise și traduse din română În italiană. „În amintirea pribegiei noastre din tinerețe și a dorinței noastre de răzbunare din acei ani, te rog un singur lucru. Caută-l pe cel care ne-a salvat atunci, după moartea tatălui meu. Știu că vei elibera Belgradul, ca și unchiul nostru Iancu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
campania din 1462, aveau să fie nevoiți mai apoi să se retragă, să lupte și iar să se retragă, până când și ultimul pas de pământ moldovenesc le va fi fugit de sub picioare. Și apoi să moară sau să plece În pribegie. Voievodul se ridică Încet, iar privirile sale măsurară, parcă cu curiozitate, statura solilor. Nu era Îmbrăcat cu hlamida purpurie tivită cu blană albă și nici nu purta pe cap coroana bunicului său Alexandru cel Bun. Avea veșminte mai sobre, aproape
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
părintele său, voievodul Bogdan, nu Îngăduia. Poate că fusese singur În tinerețile lui, după ce tatăl său fusese asasinat, iar el fusese scos de Cosmin Oană din casa de la Reuseni și dus, Împreună cu vărul său, Vlad, dincolo de munți. Fuseseră ani de pribegie. La Cluj, la Hunedoara, la Buda, la Viena, la Ravenna, la Veneția, la Roma. Dar atunci nu fusese singur, ci doar Însingurat. Era alături de Vlad și, uneori, alături de Matei. Erau, Într-un fel, o familie. Iancu de Hunedoara era tatăl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
În aer. Turcii caută, În haos, autorul atentatelor. Nu e nimeni. Voievodul Împături răvașul și i-l Întinse lui Alexandru, când o altă săgeată se Înfipse În scutul mare, venețian. - Încep să se Întâmple lucruri... murmură Alexandru, care, din zilele pribegiei, rămăsese alături de domnitor. Unii ar spune că nu sunt lucruri, ci minuni... Vine furtună pe cer senin... Nu e nimeni... Dacă Amir Baian ar fi aici, ar formula altfel mesajul. Este Nimeni... Voievodul deschise al doilea mesaj, pe care i-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
general, este bine să subliniez că pe tot parcursul refugiului nostru localnicii, la desele popasuri făcute, au avut o atitudine prietenoasă, ne ofereau alimente și găzduire. În luna august 1944, atunci când trupele sovietice se apropiau, am pornit din nou în pribegie, poposind într-un sat de lângă gara Cilibia, județul Buzău. Cu toate mesajele comunicate peste tot că sovieticii vin ca prieteni și aliați, la primul contact cu ei am rămas fără doi cai dintre cei mai buni. După o asemenea experiență
MEMORIILE REFUGIULUI (1940 - 1944) by Corneliu Emil Dănilă () [Corola-publishinghouse/Memoirs/799_a_1679]
-
Ștefan însă nu cunoaștem nici un amănunt. Nicolae Iorga, Dimitrie Onciul, Vasile Pârvan și alți istorici au afirmat că Ștefan cel Mare este fiul lui Bogdan și al Oltei, descendentă a Basarabilor din Oltenia, pe care Bogdan a cunoscut-o în timpul pribegiei sale. În felul acesta, prin descendența sa din familiile domnitoare ale Moldovei și Țării Românești, Ștefan ne apare ca o sinteză a geniului românesc. În unele izvoare, mama lui Ștefan cel Mare e numită Maria. Oltea, a murit la 4
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]
-
dădu peste Ștefan care era rănit la șold. Minunându-se de tăria copilului, cărăușii l-au îngrijit și l-au dus cu ei până la Galați. De fapt este greu de spus unde și-a petrecut Ștefan cel Mare anii de pribegie între 1451-1457. Țara Românească și Transilvania au fost în mod sigur locul de refugiu, dar câtă vreme a stat într-o parte sau alta nu se poate preciza. Iancu de Hunedoara fusese sprijinitorul tatălui său așa, încât, regatul Ungariei îi
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]
-
aici ajutorul dorit pentru câștigarea scaunului Moldovei. În Țara Românească, în schimb, el găsea un sprijin sigur la Vlad Țepeș, și de aceea, venirea lui în Moldova, se face cu ajutorul voievodului muntean. Ștefan cel Mare și-a petrecut copilăria în pribegie, exceptând cei doi ani din domnia părintelui său, 1449-1451, când ia contact cu pământul și oamenii cărora avea să le conducă destinele în cea mai lungă și mai glorioasă domnie pe care a cunoscut-o Moldova. În momentul în care
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]
-
a-i despărți de neamul lor de dincolo de munți. Vlașinii sunt „dăruiți” de Maria Tereza orașului Sibiu, oierii fiind obligați să plătească noi biruri și arende către guvernatorii sași. Obștea Vlașinilor încearcă să reziste, dar este nevoită să ia calea pribegiei, să treacă munții în Țara Românească. Nenorocirea e provocată însă de Nicolae Branga, un ticălos care vrea să se îmbogățească și să parvină prin ruinarea celorlalți. El îi trădează, uneltind cu autoritățile hasburgice prinderea și executarea conducătorilor comunității românești. Branga
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288984_a_290313]
-
era sigur că Înțelesese, dar, Înainte să poată spune ceva, celălalt reluă: - La nouă ani ai cunoscut prima iluminare, la optsprezece mușcătura hulpavă a luxurii. La treizeci și șase vei avea parte de disperare și de surghiun. Vei muri În pribegie, departe de țară, de o moarte lipsită de mângâierea speranței. Asta Îți prezic eu. Dante ascultase ultimele cuvinte cu buzele strânse, În timp ce perplexitatea și furia Îi năvăleau În suflet. - Dar dumneata, Marcello? Unde e scrisă moartea dumitale? replică el batjocoritor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
Locul lor în Bărăgan nu a rămas liber, fiind ocupat de „politicii” eliberați din închisori, care efectuau aici stagiul de „carantină”. Cumplită noapte de Rusalii din 18/19 iunie 1951, când oameni nevinovați, inclusiv din regiunea Gorj, au luat drumul pribegiei, a fost o acțiune „de o amploare neobișnuită, unica în lagărul sovietic”. Bilanțul deportării a fost tragic: 1.731 de morți, din care 175 copii. „Nimic nu este mai tragic, măi inuman și mai dureros, decât să se disloce mase
Despre „titoism”. Cu aplecare specială asupra prezenţei sale în presa Gorjului by Gheorghe Nichifor () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91558_a_93007]
-
măreția lui, moștenire de la zei, era locuit de Făt-Frumos și mama lui. Mai lipsea Cosânzeana. Paul: - Mama zmeului ucigaș a umilit curtenii care s-au răzvrătit și Făt- Frumos, după o luptă crâncenă cu Zmeul, a trebuit să plece în pribegie iar în castel au rămas Zmeul și mama lui apărați de balauri. Gigel: - Dar Făt-Frumos n-a avut buzduganul când s-a luptat cu zmeul ? ,,Zâna cea bună’’( ușor încurcată ): - Lupta a fost strânsă pe viață și pe moarte, când
Teatrul ca o lecţie de viaţă by Ion Bălan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91610_a_92357]
-
greu, cu nici doi ani în urmă, printre târfoștine, jagardele, parapante și coarde patentate, mai mult sau mai puțin exotice) și de care s-a și amorezat sado-maso, la superlativ, are tendința statornică și perversă de a pleca hai-hui, în pribegie, cu săptămânile și cu lunile și de a reveni la hoceag, când te-aștepți mai puțin. Ca acum, spre o pildă. Cele câteva porții de bruftuluieli și de cafturi educative, încasate pe fundalul idilei, de la blândul Boss, adus pe culmile
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
fiind fiul lui Iancu Costin mare postelnic al acestui domn și executorul lui testamentar. Miron Costin a însemnat că portretul rudei sale a fost „scris“ pe peretele bisericii Sfânta Paraschiva din Liov, la care a privit, copil fiind, în vremea pribegiei în Polonia. Portretul nu se mai păstrează, cum nu se mai păstrează nici un altul în numeroasele sale ctitorii. Adevărat este că „rugile“ lui Barnovschi vodă nu au apucat să fie sfârșite și puține dintre ele au ajuns să fie împodobite
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]
-
vinde 7 fălci de vie în Dealul lui Vodă, din care 3 fălci fusese ale mătușii sale , Maria, și 4 ale lui Gavrilaș logofăt, „mosul sau, tatăl răposatei maicei sale Marghita”. Domnul motivează această vânzare, spunând că, întorcându-se din pribegie, „că un fecior de domn drept și moșnean de țară , am făcut cu acele ocini cum am vrut. Cu unele am dăruit pre ceia ce ne-au slujit, altele am și vândut că un moșnean ce face cei voia cu
Comuna Scobiţi : repere spaţio-temporale by Dumitru Hriscu () [Corola-publishinghouse/Science/715_a_1312]
-
și un conținut de cuarț de 55 60%. Existența satului Sticlăria este mai veche, fiind dovedită de mărturiile străbunilor, dar și de unele toponime, ca, de exemplu:Dealul Bejeniei, situat în nordvestul satului, denumirea având o semnificație socială, sinonima cu pribegia, Siliștea Sîngeap sau Poiana lui Sîngeap, loc despădurit, la nordul satului actual, vatra de fost sat. Aici, in Poiana Veverițelor, așa cum o numeau cumanii, domnitorul Iuga cel Olog a întemeiat o mănăstire, pe la 1399, dăruind-o cu pământuri și sate
Comuna Scobiţi : repere spaţio-temporale by Dumitru Hriscu () [Corola-publishinghouse/Science/715_a_1312]