891 matches
-
schimb. Secvența se definește ca fiind un ansamblu de schimburi ce se caracterizează printr-o coerență semantică și/sau pragmatică accentuată. Această caracteristică a tematicii unitare a secvenței a determinat analiștii să o considere, alături de interacțiune, ca parte a modulului referențial. Modulul referențial, în cele mai recente studii, cuprinde unitățile superioare ale modulului conversațional, unitățile inferioare (schimbul, intervenția și actul de vorbire) fiind încadrate în modulul conversațional. Delimitarea secvențelor este de cele mai multe ori problematică, cel mai ușor de identificat și, de
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
se definește ca fiind un ansamblu de schimburi ce se caracterizează printr-o coerență semantică și/sau pragmatică accentuată. Această caracteristică a tematicii unitare a secvenței a determinat analiștii să o considere, alături de interacțiune, ca parte a modulului referențial. Modulul referențial, în cele mai recente studii, cuprinde unitățile superioare ale modulului conversațional, unitățile inferioare (schimbul, intervenția și actul de vorbire) fiind încadrate în modulul conversațional. Delimitarea secvențelor este de cele mai multe ori problematică, cel mai ușor de identificat și, de aceea, cel
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
în cadrul enunțurilor. Există o sinecdocă particularizantă atunci cînd se denumește o colectivitate printr-un element reprezentativ, care produce efectul de exemplarizare (românul este sceptic din fire), și o sinecdocă generalizantă, dacă întregul înlocuiește partea, care poate duce la o disoluție referențială (s-a trezit cu poliția la ușă) sau o amplificare denotativă, ca în unele tipuri de discurs, precum cel epic (ne-au copleșit hoții de drumul mare). V. metaforă, metonimie, trop. DUBOIS 1973; MOESCHLER - REBOUL 1994; DUCROT - SCHAEFFER 1995; DSL
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
stiluri funcționale în cazul unei limbi literare moderne: stilul științific, stilul beletristic, stilul religios, stilul juridic-administrativ și stilul publicistic. Considerat ca realizîndu-se în registru neutru, fiindcă nu admite înregistrarea manifestărilor pronunțat subiective, stilul științific uzează, prin definiție, de funcția cognitivă (referențială) a limbii și caracterizează discursul științific și tehnic. Dar, întrucît știința și tehnica sînt creații ale spiritului orientat spre realitate, cuvîntul are aici rolul de expresie a creației, de mijloc pentru exprimarea și transmiterea ei. Pe de altă parte, fiind
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
dacă textul narativ presupune o centrare tematică asupra unui subiect animat, secvența descriptivă dispune de tendința de depersonalizare, decurgînd din raportarea la un univers inanimat. Taxonomia textelor descriptive se revendică de la tradiția retoricii, speciile acestor texte fiind delimitate în funcție de criteriul referențial (topografia, cronografia, prozopografia, etopeea, portretul, paralela, tabloul). Producerea textului descriptiv se bazează, în aceeași viziune, pe efectuarea a patru operații: ancoraj referențial, prin intermediul unei teme, aspectualizare, punerea în relație și expansiunea prin sub-tematizare. Textul dialogic, conversațional, a făcut obiectul cerectărilor
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
și temporală, textualitatea și referința realizează două paradigme ale timpului verbal. Astfel, de exemplu, perfectul simplu ar fi definit prin faptul că reprezintă timpul implicat într-o singură incidență în cadrul perspectivei aspectuale, prin faptul că face să se releve reperul referențial și prin faptul că evenimentul este situat pe primul plan. De altfel, categoria gramaticală a timpului este purtătoare în discurs a informației temporale, aspectuale, referențiale și textuale. În concepția lui G. Guillaume, a gîndi o noțiune înseamnă a o construi
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
autonomie), narațiune (povestire / autonomie). Tipologiile funcționale sau comunicaționale clasifică discursurile după intențiile care le animă. Dintre acestea, cea mai cunoscută a fost cea realizată de R. Jakobson în 1963 și care deosebește discursurile prin maniera în care ierarhizează funcțiile limbii (referențială, emotivă, conativă, fatică, metalingvistică, poetică). Ulterior, s-au realizat însă și alte clasificări ce se cuprind în acest grup, căci, în lingvistica engleză, se disting adesea două funcții majore: una tranzacțională, care corespunde exprimării conținutului, și alta interacțională sau interpersonală
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
act psihic are un obiect. În cazul particular al ontologiilor sociale intenționalitatea joacă un rol fundamental În sensul că orice conceptualizare a oricărui tip de fapt social nu este posibilă decât prin limbaj iar limbajul la rândul său, În dimensiunea referențială mai ales, este determinat În profunzime de intenționalitatea actelor psihice În general. Prin urmare, limbajul determinat intențional decupează conceptual părți din realitatea socială pe care ulterior le integrează În construcții teoretice mai ample numite „ontologii”. Orice instituție socială, orice fapt
Medicina si psihologie cuantica by Valentin AMBĂRUŞ, Mariana FLORIA, () [Corola-publishinghouse/Science/1642_a_2904]
-
omonimelor la falsul raționament. Uneori, în realizarea poeziei sale ludice, poetul apelează la parodie și intertextualitate, într-un spațiu aflat între glumă și gravitate. Atunci când cuvintele nu pot exprima poezia, poetul inventează "necuvintele", discreditând acele cuvinte care prin statutul lor referențial se aseamănă cifrelor (volumele: 11 Elegii, Oul și sfera, Laus Ptolemaei, Necuvintele, În dulcele stil clasic, Măreția frigului). A treia etapă a poeziei lui Nichita Stănescu începe cu Epica Magna, conceptul "epică" însemnând "exaltarea întâmplării" (Ioana Em. Petrescu). Poetul preferă
Dicţionar de scriitori canonici români by George Bădărău [Corola-publishinghouse/Science/1401_a_2643]
-
contiguități. Ambele relații sînt metonimice. Între teme sau sub-temele și predicatele care le înlocuiesc în metafore, sau le particularizează în comparații, relația este metaforică. Pe baza acestor două posibile relații retorice, putem diferenția șase tipuri de descriere. 1: Descrierea enciclopedică, referențială În principiu, nu există figuri de stil în cadrul acestui tip de descriere. Selecția componentelor se bazează pe adiacența elementelor din conținut, ceea ce înseamnă că prezența unor elemente implică absența altora. Detaliul care lipsește poate fi înlocuit de cititor. Caracteristicile generale
by MIEKE BAL [Corola-publishinghouse/Science/1018_a_2526]
-
primim despre ele este în mare parte determinată de confruntarea, pe de o parte, cu cunoștințele noastre anterioare și așteptările pe care le produce; pe de altă parte, imaginea este determinată de realizarea personajului în narațiune. Opțiunea pentru un personaj referențial presupune, în acest context, opțiunea pentru o asemenea confruntare. Determinarea de care vorbeam, ca și dimensiunea realizării ei, este un obiect interesant de studiu. Există și un alt motiv pentru aceste investigații. Așteptările ridicate de simpla mențiune a unui personaj
by MIEKE BAL [Corola-publishinghouse/Science/1018_a_2526]
-
toate aceste calități fiind necesare pentru evoluția fabulelor. De fapt, din pricina unei conexiuni inseparabile dintre titlul de "Miss" și numele de "Marple" motiv pentru care am putea considera că "Miss" este nume propriu acest personaj este într-o mare măsură referențial. Un portret, descrierea înfățișării exterioare, limitează și mai mult posibilitățile. Dacă un personaj este în vîrstă, face alte lucruri decît la tinerețe. Dacă este atractiv, trăiește altfel de cum ar trăi dacă nu ar fi atractiv sau, cel puțin, așa tinde
by MIEKE BAL [Corola-publishinghouse/Science/1018_a_2526]
-
ferme în valorizarea operelor literare. Nu întâmplător a dedicat o excelentă monografie lui Ilarie Chendi, combatant și protagonist al unor dispute literare cu impact în epocă. Pentru exeget Chendi nu este un critic vetust, ci există permanent într-un prezent referențial, la exigențele căruia P. supune demersul de restituire a autorilor transilvăneni chiar și atunci când se apleacă asupra contribuțiilor modeste ale unor exponenți ai culturii locale. Dacă în vederile sale intră un reprezentant al Școlii Ardelene, ca în monografia Ioan Molnar
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288912_a_290241]
-
democratizarea vieții politice și cu dezvoltarea mijloacelor de comunicare în masă, și în vocabularul social. Dacă în spațiul destinat specialiștilor în științele sociale în ciuda unor viziuni diferite referitoare la înțelegerea sa -, ideologia conținea totuși un sens cu rol de "punte" referențială, în limbajul comun semnificațiile diferite acordate conceptului au "explodat". În limbajul curent al științelor sociale, termenului de ideologie îi sunt conferite, de regulă, conotații politice. Aflăm, astfel, că "o ideologie este un sistem de valori sau credințe care sunt acceptate
by Daniel Şandru [Corola-publishinghouse/Science/1033_a_2541]
-
a fi ideologie, un sistem de credințe, idei sau valori trebuie să dețină o coerență internă. Totodată, o ideologie se anunță mereu printr-o structură care se află în contrast cu ceea ce nu poate fi catalogat drept ideologie (și aici regăsim caracterul referențial al conceptului). Nu mai puțin, întrucât implică un set de idei sistematizate, ideologia presupune un anumit grad de abstractizare, dar și o anumită specificitate ce poate fi regăsită la nivelul caracterului său programatic, întrucât altfel riscă să fie lipsită de
by Daniel Şandru [Corola-publishinghouse/Science/1033_a_2541]
-
Propp (1968) și Barthes (1977). Pentru o critică riguroasă a formalismului, vezi Jameson (1972). Mai tîrziu, Barthes s-a depărtat de analiza structurală, sedus fiind de conținut - a postulat cinci „coduri” surprinse în construcția istoriei (hermeneutic, semic, proaieretic sau acțional, referențial sau cultural, simbolic); S/Z constă într-o aplicare a codurilor la analiza unei povestiri balzaciene, Sarrasine (vezi Fowler, 1981 pentru comentarii). Chatman (1969) este un recenzent favorabil al primelor lucrări de Barthes și Todorov, dar și o sursă de
Naraţiunea Introducere lingvistică by Michael Toolan () [Corola-publishinghouse/Science/91885_a_92305]
-
de vedere realist, DIL implică o utilizare dublă, derutantă a limbajului: ambiguitățile sale îl îndepărtează de cele două puncte în care ne imaginăm că limbajul este ancorat în realitate, vorbitorul și referentul. Nu este nici total expresiv și nici total referențial, iar această neveridicitate îl diferențiază cel mai mult de alte forme de discurs reprodus. (Jefferson, 1981:42) Prin neveridicitate (invraisemblance) Jefferson face referire, în parte, la lipsa de veridicitate a Discursului Indirect Liber: efectul și convenția de reprezentare fidelă sau
Naraţiunea Introducere lingvistică by Michael Toolan () [Corola-publishinghouse/Science/91885_a_92305]
-
astfel oscila între categorii abstracte ("polemic", "prescriptiv", "informativ" etc.), care traversează totalitatea genurilor discursive, și categorii mult mai apropiate de împărțirea societății în sectoare de activitate ("politic", "estetic", "etic" etc.) Funcțiile limbajului Tipologia "funcțiilor limbajului" introdusă de R. Jakobson (funcțiile "referențială", "emotivă", "conativă", "fatică", "metalingvistică", "poetică") este cea mai cunoscută dintre clasificările de ordin comunicațional. În acest caz, discursurile sînt clasate pe baza unei funcții dominante. De exemplu, în textele unde predomină funcția "conativă" (foi publicitare, moduri de utilizare etc.), locutorul
Analiza textelor de comunicare by Dominique Maingueneau [Corola-publishinghouse/Science/885_a_2393]
-
este vorba de substantive proprii sau de cuvinte din limbă. Desemnările neologice pot fi construite în nenumărate moduri. Un termen ca "Yoplait" combină un cuvînt din lexic ("lait"/lapte) care indică categoria de produs vîndut și un element fără valoare referențială, deci care nu desemnează o clasă de obiecte ("yop"); acesta capătă o valoare evocatoare prin combinarea lui Y de la "yaourt"/iaurt cu "hop", care însoțește o mișcare rapidă. În cazul numelui de întreprindere ECCO, putem să ne gîndim atît la
Analiza textelor de comunicare by Dominique Maingueneau [Corola-publishinghouse/Science/885_a_2393]
-
se petrece altundeva decât în teritoriul de vizibilizare al intenționalității conștiinței 4. În sistemul de opoziții pe care intenționalitatea le grupează, succesiv, raportul paradoxal al intenționalității cu sine e ocultat, atunci când nu este în mod eronat explicat prin clasica dublură referențială a celei dintâi către cea de-a doua etc. - după modelul criticat de Aristotel în „argumentul celui de-al treilea om”. Criza teoriei cunoașterii a lui Husserl, determinată de funcția pilot a intenționalității, nu a fost depășită, în opinia lui
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
fie orientat. Este definit ca stare a ființei traversată de o direcție care oferă linia schimbării. În spațiul acesta de continuitate contrastantă animat de tensiuni antagoniste, privirea nici nu progresează în profunzime, nici nu se stabilizează pentru a crea iluzia referențială. În felul acesta, profunzimea se împarte între survenir, când apare un contrast puternic și ritmul este viu și devenir, când contrastul se atenuează și ritmul se liniștește. În acest punct al analizei Beyaert asociază specificității tensive a spațiului matissian intensitatea
Construcţii narative în pictură by Jana Gavriliu () [Corola-publishinghouse/Science/626_a_1333]
-
de versuri Anna-Mad (1942), primul excurs istorico-literar al lui G., Modalitatea conformistă a dramei (1948), indică un spirit lucid, care refuză adevărul axiomatic, bătătorit, în favoarea propriilor opinii și experiențe. Antrenat în dezbaterea asupra conformismului și nonconformismului, autorul își limitează câmpul referențial la două tendințe fundamentale ale teatrului, pe care le denumește, după criterii personale, irlandeză și continentală, exemplificându-le prin creația a șase dramaturgi importanți. Retrospectiva istoristă surprinde mai întâi modalitatea conformistă a teatrului. Alta decât cea înstăpânită, accepția noțiunii de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287236_a_288565]
-
regăsesc aceleași elemente în toate limbile romanice și în toate limbile germanice, întrucît unele dintre aceste limbi au împrumutat substantivul de bază din familie, în vreme ce altele au preluat adjectivul sau verbul, alături de un substantiv de altă origine, care reprezintă nucleul referențial al cîmpului semantic. În mod similar, atunci cînd s-a împrumutat numai substantivul, cîmpul respectiv a antrenat mijloace de expresie de alte origini. Destul de numeroase sînt cazurile în care, pe baza unui împrumut din latină, limbile romanice și germanice au
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
lupului. Într-o primă instanță și pe un prim nivel de constituire (mult mai legat de contingent), lupul este malefic. Acest atribut funcționează ca un reflex imediat al faptelor lupului din natură, ca o semnificație culturală strict ancorată în planul referențial. Pentru că animalul real aduce o mulțime de pagube, pentru că este prădalnic și nedorit, lupul invocat în credințe, descântece, practici magice ori apotropaice și în povestiri "trăite" capătă valori negative. Într-o instanță secundă, acolo unde semnificațiile sunt mai elaborate și
Inorogul la porţile Orientului - Bestiarul lui Dimitrie Cantemir: studiu comparativ by Bogdan Creţu [Corola-publishinghouse/Science/897_a_2405]
-
aristotelice, tropologice sau deconstructive. Există concepții cognitiviste, constructiviste, istorice, sociologice, antropologice despre narațiune, dar și speculații feministe sau politice. Există, prin adoptarea recentă a pluralului, naratologii: structuralistă, postclasică, socionaratologie sau psychonaratologie. Există posibilități de studiu în relație cu un context referențial în mod simultan lingvistic, literar, istoric, biografic, social și politic. Granițele sunt dificil de trasat și consensul nu poate fi atins, pentru că fără încetare, într-un fel expansiv și fără îndoială profitabil pentru narațiune, cercetarea caută și stabilește alte și
ÎNTRE NARATOLOGII by JANA GAVRILIU () [Corola-publishinghouse/Science/1208_a_2198]