830 matches
-
sau că suferința victimelor regimurilor totalitare de sorginte leninistă ar trebui cumva privită În chip diferit din punctul de vedere al compasiunii. La nivelul acesteia, trebuie să fim În egală măsură generoși și onești. În planul Înțelegerii fenomenului și a singularității lui, alături de Alain Besançon și de Robert Conquest, cred că Holocaustul nu poate fi pus sub semnul Întrebării. Cei care o fac, o fac fie din motive de ignoranță istorică, fie - politicienii - pur și simplu din motive electorale, iar alții
[Corola-publishinghouse/Science/2223_a_3548]
-
mai încearcă să-i descopere urmele. catalanul raymundus lullus, invocat de mulți exegeți contemporani, va încerca să stopeze pentru profani și ignoranți drumul ce duce la limba creației. Totul cu scopul declarat de a crea o limbă filosofică perfectă. Înțelege singularitatea neobișnuită a alfabetului arab, produs prin permutarea unor litere, apoi încearcă să ajungă la simplitatea primei limbi printr-un număr cât mai mare de permutări posibile. Principiul acesta, deloc comun secolului al XIII-lea, se regăsește astăzi în limbajele artificiale
Sociologia religiilor: credințe, ritualuri, ideologii by Nicu Gavriluță () [Corola-publishinghouse/Science/610_a_1439]
-
arabe, ca și purdah-ul hindușilor din castele înalte, simbolizează tocmai această separație. Islamul cultivă o diferență severă între lumea bărbatului și lumea femeii; între societate și familie; între exoterism și ezoterism. în mistica islamică, femeia simbolizează ezoterismul însuși. Vălul semnifică singularitatea și ascunderea femeii, iar pe plan simbolic, ocultarea adevărului suprem. Sexualitatea islamică are un dublu aspect: pură/impură; nobilă/vulgară. „Noblețea sexualității derivă din Prototipul său divin, pentru că «Dumnezeu este iubire»; în termeni islamici, se va spune că «Dumnezeu este
Sociologia religiilor: credințe, ritualuri, ideologii by Nicu Gavriluță () [Corola-publishinghouse/Science/610_a_1439]
-
misterele primordiale": dogma (încercarea de a păstra misterul sub puterea gândirii, prin scriptură, teologie, catehism, irosind însă substanța sensului), riturile (reînscenări simbolice ale experienței primordiale, care însă își pot pierde funcția exemplară și luminozitatea iradiantă) și practicile culturale (care marchează singularitatea unui grup față de altele și care se pot deteriora în simple obișnuințe, tradiții opresive și chiar tiranie a expectanțelor).138 Privind din nou către preistorie, Campbell conchide că există două tipuri distincte de mitologii, în funcție de atitudinea față de "precondiția vieții", aceea
by Gelu Teampău [Corola-publishinghouse/Science/1113_a_2621]
-
se întâmplă ca un singur principiu de explicare să reușească de două ori sub același unghi și în aceeași proporție. La limită, se pune întrebarea dacă pentru fiecare mit n-ar trebui unul diferit, ca și cum fiecare mit, structură de o singularitate ireductibilă, ar fi consubstanțial principiului său de explicare, în așa fel încât unul să nu poată fi despărțit de celălalt fără o scădere sensibilă a densității și a posibilității de înțelegere."149 Prin urmare, analiza unui mit pornind de la un
by Gelu Teampău [Corola-publishinghouse/Science/1113_a_2621]
-
se închege în povestiri legendare sau în basme eroice care deveneau memoria vie a colectivității." Idem Merlin, pp. 6-8. De reținut definiția mitului în raport cu numele proprii pe care o adoptă Walter: "mitul este discursul comentat al numelui propriu", lămurind anumite singularități, numele deținând în mit valoare explicativă. 56 Ibidem, p. 13. 57 Ibid., p. 20. 58 Ibid., p. 21. 59 Joseph Cambpell, Myths to Live by, p. 6. 60 Ibidem, p. 7. 61 Jacques Solé, Miturile creștine. De la Renaștere la Epoca
by Gelu Teampău [Corola-publishinghouse/Science/1113_a_2621]
-
Genurile discursului, în comparație cu formele de limbă, sunt cu mult mai variabile și mai adaptabile însă, pentru vorbitor au în egală măsură valoare normativă: nu el este cel ce le creează ci, dimpotrivă, acestea reprezintă un dat. De aceea enunțul, în singularitatea sa și în pofida specificului individual și creativ, nu ar putea fi considerat drept o combinație absolut liberă a formelor de limbă. (1984: 287) Dincolo de anumite ezitări terminologice și de caracterul cu precădere programatic al scrierilor lingvistului rus, se profilează totuși
by Jean-Michel Adam [Corola-publishinghouse/Science/1083_a_2591]
-
1984: 285) Considerând aceste genuri de discurs ca fiind tipuri relativ stabile de enunțuri, Bahtin insistă asupra caracterului variabil și adaptabil al genurilor de discurs care nu se traduce, pentru subiectul vorbitor, printr-o inspirație aleatorie și anarhică: "Enunțul, în singularitatea sa, în ciuda caracterului său individual și creativ, nu ar putea fi considerat drept o combinație absolut independentă de formele de limbă" (1984: 287). La o privire mai detaliată, putem afirma că, într-un mod extrem de complex, competența lingvistică a subiecților
by Jean-Michel Adam [Corola-publishinghouse/Science/1083_a_2591]
-
în concordanță cu viziunea „isterică” a Apocalipsei (p. 174). Cu toate acestea, Thomson este departe de a nega, așa cum îi reproșează Peerbolte, existența unei campanii de persecuții de anvergura celei sugerate de textul Apocalipsei. El se arată surprins doar de singularitatea acestei mărturii. Peerbolte are dreptate, fără îndoială, să afirme la rândul său: „Această carte este mai mult decât o simplă descriere a unui status quo, este o veritabilă replică dată persecuțiilor și un protest creștin vehement împotriva pretențiilor Imperiului Roman
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
două interpretări. Conform celei dintâi, stilul simplu poate fi interpretat ca un predecesor al stilului jurnalistic obiectiv, din moment ce, "mereu atent", implică o perspectivă concentrată, clară și lipsită de ambiguitate asupra detaliilor lumii fenomenale. Dar conform celei de a doua interpretări, singularitatea perspectivei implică și percepția individuală asupra lumii, deschizând drumul către subiectivitatea recunoscută care, după următoarea clauză modificatoare a lui Bradford, nu o mai poate evita "cel puțin pe cât îmi permite judecata." "Transcriind" planul divin pe pământ, Bradford a fost învins
[Corola-publishinghouse/Science/84971_a_85756]
-
al variabilelor care declanșează acest proces, putem atribui totuși oligarhizării un caracter predictor extrem de puternic, cu condiția să ne situăm la un nivel de generalitate adecvat și să nu ne străduim să prezicem o secvență sau alta în întreaga ei singularitate. Procesul de oligarhizare luat în totalitate se potrivește, de altfel, destul de bine cu o abordare de tip individualist. Teoreticienii elitelor după Raymond Aron Teoreticienii moderni ai elitelor sau ai oligarhiilor, G. Mosca, V. Pareto și R. Michels, sunt, pe de
[Corola-publishinghouse/Science/2356_a_3681]
-
spiritului. La rândul său, omogenul cromatic al lumii, vârtejul înnrobit timpului în dinamismul căruia se topesc uniformizant individualitățile umane își asumă într-un chip special, deci, diferit de orice alte gesturi de însușire, prezența omului suferind. În ce constă unicitatea, singularitatea modului de percepție a lumii de către cel ce suferă? Și invers, care poate fi elementul ce face inedit felul în care lumea firescului cotidian percepe existența ființei umane aflate în suferință? Așadar, cum se vede lumea normalității inserate temporal prin
by Marius Cucu [Corola-publishinghouse/Science/1085_a_2593]
-
personalitatea. Norbert Sillamy<footnote Norbert Sillamy, Dictionnaire de la psychologie, Larousse, Paris, 1967, p. 216. footnote>, membru al Societății franceze de psihologie, definește personalitatea ca „expresie a unor elemente stabile ale conduitei unei persoane, prin care aceasta se deosebește de altele; singularitatea, rezultat al unei experiențe unice și care reprezintă fracțiunea cea mai originală a eului, constituie expresia esențială a personalității. Personalitatea este ansamblul structurat de dispoziții înnăscute și dobândite, formate și transformate continuu sub influența factorilor biologici și a experiențelor personale
Comportamentul consumatorului by Adrian TĂNASE () [Corola-publishinghouse/Science/209_a_177]
-
de Dumnezeu nu este determinată, adînc, în ea însăși. Căci acea unitate, dacă ea este abstractă în sine și prin urmare goală, duce ea însăși la independența concretului în genere, rămas în afara ei, ca o mulțime de zei sau de singularități empirice, lumești. În mod consecvent, chiar acel panteism ar putea fi numit încă un monoteism, potrivit reprezentării superficiale a acestuia; căci dacă potrivit acesteia Dumnezeu este identic cu lumea, întrucît nu există decît o singură lume [179] n-ar exista
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]
-
în mare parte opera DC, argumentul de "Europa Vaticană" sau "Neagră" a fost folosit împotriva ei, deschiderile succesive avînd loc în folosul ținuturilor care i-au rămas străine. Chiar din 1973, ea a apărut cel puțin în Europa ca o singularitate regională, lotharingian(. Ea ar fi putut susține o strategie "de centru", deschizîndu-se autonomiștilor unii fuseseră admiși de PPE radicalilor și centriștilor agrarieni scandinavi. Dar s-a preferat orientarea spre dreapta, cea aleasă de CDU. b) Democrația creștină este deci sufletul
by Daniel L. Seiler [Corola-publishinghouse/Science/1118_a_2626]
-
un proces de destructurare și restructurare care afectează cea mai mare parte a relațiilor sociale. În modelul prezentat de Rokkan, revoluțiile reprezintă variabile și nu constante, numărul lor nu este limitat și, conform naturii lor, exprimă istoria fiecărei societăți în singularitatea ei. Generalizarea modelului clivajelor la țările care nu aparțin Europei de Vest implică observarea minuțioasă a evenimentelor cu caracter revoluționar care antrenează mutații sociale susceptibile de a da naștere unor clivaje partizane. În schimb, cele două axe relevate de Rokkah
by Daniel L. Seiler [Corola-publishinghouse/Science/1118_a_2626]
-
deschis, de la viața rutinieră la viața mistică 16. Aceasta clarifică din punct de vedere teoretic toate aceste situații empirice în care formula conceptuală (politică, socială) cedează locul unei forme operante. O formă comunitară în care fiecare nu-și mai caută singularitatea, nu-și mai afirmă specificitatea, ci se consacră concret contopirii cu obiectul care îi aparține sau căruia îi aparține. O formă care se sprijină în esență pe imagine. Văl islamic, kippah evreiesc, eșarfă Hermès, lenjerie Calvin Klein, am putea multiplica
by Michel Maffesoli [Corola-publishinghouse/Science/1042_a_2550]
-
despre libertatea umană este ceea ce atrage în mod deosebit. Și mai e încă ceva pentru care opera sa a fost și e citită pe meridianele Europei cu mare interes și cu profit întru cunoaștere: în universalismul său, Mendelssohn a văzut singularitatea poporului evreu și semnificația sa universală care ține de această singularitate. A fi cu națiunile lumii moderne înseamnă a fi pentru națiuni, ceea ce este propriu mentalității religioase iudaice. Este tocmai intrarea în alteritate spre a o înțelege și a o
[Corola-publishinghouse/Science/2253_a_3578]
-
e încă ceva pentru care opera sa a fost și e citită pe meridianele Europei cu mare interes și cu profit întru cunoaștere: în universalismul său, Mendelssohn a văzut singularitatea poporului evreu și semnificația sa universală care ține de această singularitate. A fi cu națiunile lumii moderne înseamnă a fi pentru națiuni, ceea ce este propriu mentalității religioase iudaice. Este tocmai intrarea în alteritate spre a o înțelege și a o recupera pentru sine. Filosoful Levinas pare a fi influențat de un
[Corola-publishinghouse/Science/2253_a_3578]
-
artă prin care ea ajunge la nivelul de capodopere? Starea absolută a operei de artă, cea de capodoperă, este o categorie estetică care contribuie decisiv la stabilirea obiectivității și a existenței operelor de artă. Totodată, capodopera este definită de o singularitate de geniu, adică are o existență auto-suficientă și se desprinde de normele generale ale artei. În cadrul ontologiei operei, capodopera reprezintă sinteza tuturor adevărurilor artei. Pentru că arta este o expresie continuă a diferențelor și a contrariilor realității, capodopera este singura realitate
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
intre în preexistența operei de artă pentru a putea explica individualul sau exteriorul înțeles ca operă de artă. Preexistența operei este condiția ontologică care generează o operă de artă independentă de subiect. Existența operei de artă produce o sferă a singularității din care este exclusă orice formă de concretizare, iar opera este liberă prin indiferența ei față de subiect. Prin urmare, existența operei de artă are o caracteristică esențială: infinitatea. Infinitatea operei nu este decât infinitatea spiritului creator care este atras de
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
Un obiect artistic suficient este un obiect care nu are nevoie de nicio relație exterioară pentru a exista. Relația dintre Ingaden și Hartmann este o relație intimă în care regăsim problema apercepției operei de artă. Pentru a putea ajunge la singularitatea operei de artă trebuie să interogăm, prin cercetarea ontologică, problemele particulare ale artei. Prin această cercetare a problemelor fundamentale ale artei și ale operei de artă vom ajunge la adevărata esență a unui obiect (artistic). 3. Obiectul și obiectivitatea operei
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
de la o perioadă la alta. Prin intermediul ei putem înțelege nevoile spirituale și sociale ale omului, iar omul este înțeles ca o ființă creatoare. O cercetare istorică a conceptelor care au definit arta de-a lungul istoriei produce un fenomen de singularitate unde conceptele evoluează independent. O astfel de cercetare nu poate fi văzută ca o sinteză a artei tradiționale cu arta contemporană, unde printr-o cercetare intimă a conceptelor se poate extrage o definiție proprie și universală operei de artă și
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
și a dimensiunii operei literare. Astfel, există o conexiune între obiectul ideal și obiectul real al operei literare. Această conexiune se bazează pe entitățile narative și ontologice ale literaturii și duc la interpretarea obiectului individual ca o identitate autentică singulară. Singularitatea literaturii este redată de experiența estetică a obiectului de artă. Simbolul și imaginile narative sunt iluzorii și nu asigură mereu indentitatea și unicitatea obiectului literar. Ambii tropi ontologici sunt activi prin intermediul imaginației care, datorită funcției sale în mentalul comun, poate
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
cercetarea dintre aspectele lingvistice și tipurile de discurs. Totodată, taxonomia discursului poate duce la o cercetare psihologică a aspectelor particulare ale producției și înțelegerii narațiunii, cât și la investigarea conceptelor sociale ale operei literare. Discursul literar conduce la propria-i singularitate. Opera literară, pentru a putea fi înțeleasă, se află în înțelesul general al literaturii fără de care poate fi un discurs închis. Singularitatea literaturii oferă spațialitate unei opere pentru a se manifesta sau pentru a fi copiată, într-un cuvânt, pentru
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]