1,088 matches
-
dintre liniile de argumentare importante ale feminismului perspectival, J. Ann Tickner, una dintre primele și cele mai reputate autoare feministe din domeniul Relațiilor Internaționale, afirmă în cercetările sale că universul feminin este unul relațional prin definiție, nicidecum competitiv sau dihotomic. Teoretizarea lumii internaționale dintr-o asemenea perspectivă, relațională, a necesității și inevitabilității raporturilor cu celălalt (stat, organizație, țară vecină) pentru propria existență, prin opoziție cu lumea eminamente conflictuală a teoriilor consacrate, poate avea un impact semnificativ asupra teoriilor și practicii internaționale
RELATII INTERNATIONALE by Olivia Toderean () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1516]
-
Este o tendință reflectată treptat, chiar dacă încă insuficient, în ideea de empowerment din teoriile dezvoltării și în conceperea programelor de cooperare și asistență internațională cu țările în curs de dezvoltare conform unei asemenea viziuni. Feminismul postmodern este un curent de teoretizare a relațiilor internaționale care a câștigat teren mai ales în a doua parte a anilor '90 și în anii 20001. Desigur, dacă respectăm ideile postmodernismului în general, asocierea dintre feminism și postmodernism este problematică în sine, câtă vreme postmodernismul contestă
RELATII INTERNATIONALE by Olivia Toderean () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1516]
-
problematică în sine, câtă vreme postmodernismul contestă orice esență obiectivă, naturală a realității, inclusiv o identitate comună a femeilor în spațiu și timp, care ar putea alimenta o abordare feministă. Cu toate acestea, feminismul postmodern este adoptat ca linie de teoretizare distinctă în Relațiile Internaționale de autoare precum Christine Sylvester, V. Spike Peterson, Anne Sisson Runyan. Cu precizarea că feminismul postmodern este mai degrabă o sumă de contribuții critice la înțelegerea politicilor mondiale, nu a relațiilor internaționale care presupun posibilitatea împărțirii
RELATII INTERNATIONALE by Olivia Toderean () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1516]
-
Sylvester, V. Spike Peterson, Anne Sisson Runyan. Cu precizarea că feminismul postmodern este mai degrabă o sumă de contribuții critice la înțelegerea politicilor mondiale, nu a relațiilor internaționale care presupun posibilitatea împărțirii lumii în intern și internațional, acest curent de teoretizare este susținut de majoritatea autorilor postmoderni ai disciplinei, chiar dacă nu sunt feminiști (de exemplu, R.B.J. Walker, James Der Derian). Teoretizarea feministă postmodernă este de altfel, la rândul ei, o sintagmă improprie, pentru că feminismul postmodern înseamnă atacarea epistemologică și metodologică a
RELATII INTERNATIONALE by Olivia Toderean () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1516]
-
la înțelegerea politicilor mondiale, nu a relațiilor internaționale care presupun posibilitatea împărțirii lumii în intern și internațional, acest curent de teoretizare este susținut de majoritatea autorilor postmoderni ai disciplinei, chiar dacă nu sunt feminiști (de exemplu, R.B.J. Walker, James Der Derian). Teoretizarea feministă postmodernă este de altfel, la rândul ei, o sintagmă improprie, pentru că feminismul postmodern înseamnă atacarea epistemologică și metodologică a teoretizării existente, deconstruirea ei, a conceptelor pe care le vehiculează, devoalarea dependențelor interne ale dihotomiilor-cheie ale domeniului. Acuzând discursul raționalizant
RELATII INTERNATIONALE by Olivia Toderean () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1516]
-
este susținut de majoritatea autorilor postmoderni ai disciplinei, chiar dacă nu sunt feminiști (de exemplu, R.B.J. Walker, James Der Derian). Teoretizarea feministă postmodernă este de altfel, la rândul ei, o sintagmă improprie, pentru că feminismul postmodern înseamnă atacarea epistemologică și metodologică a teoretizării existente, deconstruirea ei, a conceptelor pe care le vehiculează, devoalarea dependențelor interne ale dihotomiilor-cheie ale domeniului. Acuzând discursul raționalizant, logocentric al relațiilor internaționale ca fiind unul masculin, care forțează în tipare opresive, prin acte de cunoaștere, deci acte de putere
RELATII INTERNATIONALE by Olivia Toderean () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1516]
-
Între care Miron Costin ocupă un loc proeminent. In literatura noastră veche, Miron Costin este poate singurul care Încearcă, cu mijloace proprii, să definească soarta, să vadă altceva dincolo de tradiționala Înțelepciune teologică. Cea mai cunoscută piesă a acestui gen de teoretizare este, fără Îndoială, poemul Viiața lumii, compus pe tema sorții nemiloase, având ca model eternele adevăruri cuprinse În formula vanitas vanitatum. Mai important este faptul că Miron Costin extinde asupra Întregii sale cronici, adică asupra unei narațiuni istorice, care ar
ACCEPȚIILE VIEȚII ÎNTRE NOROC ȘI SOARTĂ ÎN PROZA POPULARĂ by Ion –Horia BÎrleanu () [Corola-publishinghouse/Science/772_a_1549]
-
social, o a treia formă a mentalității utopice ia naștere, și anume ideea conservatoare, care subliniază impactul determinării asupra comportamentului uman. Deși admite că "mentalitatea conservatoarea în sine nu are utopie" și că nu există, în cadrul acesteia, o "predispoziție pentru teoretizare"240, Mannheim apreciază că aceasta își găsește propria "idee" printr-un demers de tip ex post facto, fiind incitată să intre în arena istoriei de către ideologia liberală. Ideea mentalității utopice conservatoare face parte, în mod vital, chiar din prezent, întrucât
by Daniel Şandru [Corola-publishinghouse/Science/1033_a_2541]
-
liberalism versus socialism) sau între acelea ale unor ideologii operative diferite (între programele cu trimitere practică ale ideologiilor fundamentale). Dinamica ideologiei presupune tocmai adaptarea la aceste tensiuni și conflicte generate de jocul politic. Critica pe care Thompson o aduce acestei teoretizări a ideologiei vizează, în mod fundamental, anularea relației dintre conceptul în discuție și critica dominației, pe care teoreticianul urmărește să o recupereze. Plasând ideologia într-un context general și inclusiv, aplicând-o deci oricărui sistem de convingeri politice, fie acesta
by Daniel Şandru [Corola-publishinghouse/Science/1033_a_2541]
-
evenimente locale se pot deplasa într-o direcție opusă relațiilor la distanță care le-au dat formă"503. Așadar, caracterul procesului socio-istoric al globalizării, deși dialectic, este unul contingent. Prin această modalitate de a articula structura internă a globalizării, ultimele teoretizări ale acestui proces reușesc să evite tendința istoricistă pe care o presupune orice proiecție de tip hegelian asupra istoriei. Contingența procesului globalizării este dată de faptul că interdependența dintre anumite evenimente care au loc în diferite părți ale globului nu
by Daniel Şandru [Corola-publishinghouse/Science/1033_a_2541]
-
condițiile de posibilitate ale acestui proces complex. În tensiunea inițială dintre "teza" eterogenității etatice și "antiteza" omogenității internaționale, globalizarea se află doar în potență. Prin sinteza acestora, prin "înglobarea" lor, globalizarea devine în act. Deși perspectiva socială asupra globalizării riscă teoretizarea procesului în termeni istoriciști, ultimele decenii par să confirme această dezvoltare, datorită expansiunii societății la scară globală și, de asemenea, datorită interdependențelor economice, politice și socio-culturale dintre state și grupuri de state, care rezultă din această expansiune. Pe de altă
by Daniel Şandru [Corola-publishinghouse/Science/1033_a_2541]
-
un actor este non-etatic sau nu operează în numele unui guvern național ori al unei organizații interguvernamentale"531. Aprecierea că globalizarea economică implică în mod necesar globalizarea politică și socio-culturală ne-ar deplasa pe terenul mișcător al istoricismului; în acest context, teoretizarea procesului globalizării s-ar apropia periculos de mult de imaginea unui proiect de inginerie socială, nemafiind interpretată în termenii unei dezvoltări dialectice contingente. Ca atare, pentru a rămâne în spațiul contingenței, trebuie să apelăm la o distincție conceptuală, aceea dintre
by Daniel Şandru [Corola-publishinghouse/Science/1033_a_2541]
-
parte în funcție de importanța evenimentelor. Cititorul înregistrează și poate chiar să formuleze în mare scenariul, principalele șiruri ale acțiunii dintr-o narațiune - un fel de reproducere și parafrazare. Barthes nu pare să se fi inspirat din psiholingvistică în ipoteze ori în teoretizarea noțiunii de „numire a secvenței”, dar există cîteva paralele interesante între ceea ce propune el aici și studiile psiholingvistice recente asupra narațiunii. O demonstrație critică exemplară pentru felul cum se aplică textual mașinăria barthesiană o întreprinde Chatman (1969), care o pune
Naraţiunea Introducere lingvistică by Michael Toolan () [Corola-publishinghouse/Science/91885_a_92305]
-
și contribuțiile semnificative ale următorilor: Prince (1982); Lanser (1981); Jahn (1999); van Peer&Chatman (2001); și Lodge (1977) și (1981) - Capitolele 2 și 4 ale acestuia din urmă constau în aplicații interesante semnate de un critic și romancier preocupat de teoretizarea narațiunii, dar nu lipsit de spirit critic. De asemenea, mai sînt recomandați în mod special Fludernik (1993) și (1996), cu sinteze magistrale și sugestii privind numeroase probleme fundamentale în naratologie; Berendson (1981;1984); Ryan (1981); Fowler (1981); Uspensky (1973); Rifelj
Naraţiunea Introducere lingvistică by Michael Toolan () [Corola-publishinghouse/Science/91885_a_92305]
-
notele definitorii ale poetului intelectualist, de tăietură clasică, stăruind asupra lui Vladimir Streinu, ale cărui scrieri reliefează „un critic și un eseist de înaltă distincție, cu vederi ferme și chibzuite, erudit și subtil în analize, convingător, de cele mai multe ori, în teoretizări și artist în expresie.”2 Leon Baconsky nu aduce în discuție aspecte de o noutate revelatoare, urmărind cu relativă fidelitate și aplicație evoluția criticului în planul ideologiei estetice: „Urmărită dincolo de paginile întâiului său volum, activitatea lui Vladimir Streinu atestă o
Un senior al spiritului VLADIMIR STREINU Eseu critic by TEODOR PRACSIU, DANIELA OATU () [Corola-publishinghouse/Science/91676_a_92909]
-
poziții și își poate chiar oferi un lux în plus, cel de a nega existența claselor antagoniste. Burghezia nu există numai la modul obiectiv al clasei în sine, dar în calitate de clasă pentru sine există doar la modul practic, pentru că refuză teoretizarea care i-ar permite să construiască reprezentările adecvate poziției sale de clasă. Individualism și colectivism Individualismul teoretic și colectivism practic în burghezie Existența unor patrimonii importante, atât profesionale, cât și familiale, tinde să constituie habitusul de mare burghez ca trebuind
by Michel Pinçon, Monique Pinçon-Charlot [Corola-publishinghouse/Science/1066_a_2574]
-
apare ca o dominantă în discursul dominanților, în timp ce practicile lor se plasează departe de acest individualism teoretic. Pentru că este vorba despre clasa dominantă, practica se poate debarasa de teorie, sau mai bine, se poate ascunde în spatele paravanului ideologic al unei teoretizări care contrazice realitatea concretă a clasei. Libera concurență este departe de a fi realizată în situații atât de decisive precum cele ale competiției școlare sau ale pieței matrimoniale. Egalitatea de șanse este chiar sistematic atacată de instituțiile ad hoc cu
by Michel Pinçon, Monique Pinçon-Charlot [Corola-publishinghouse/Science/1066_a_2574]
-
în clasă pentru ea însăși. Interesele pe care le apără devin interese de clasă" [Marx, 1874, reeditare 1996, p. 197]. Max Weber, apoi Pierre Bourdieu au îmbogățit această concepție marxistă a conștientizării, delimitându-se în același timp de această formulare. Teoretizarea raporturilor de dominație în operele lor autorizează introducerea agentului social în analiza raporturilor sociale și deci o subliniere a experienței trăite în raportarea la clasă. Anumite aspecte ale teoriei lui Max Weber trimit la această noțiune de dominație. Pentru Weber
by Michel Pinçon, Monique Pinçon-Charlot [Corola-publishinghouse/Science/1066_a_2574]
-
context, s-a născut o abordare echilibrată între învățământul fascinat de teorii și abstractizări, în care profesorul reprezintă autoritatea supremă și educația practică și activă, care oferă elevilor libertate deplină de acțiune. Teoria și practica pedagogică, fundamentate pe echilibrul dintre teoretizare și creativitate, promovate în România interbelică, au cunoscut o nefirească distorsionare în perioada comunistă. În învățământul de după al doilea război mondial, obiectivul principal al instruirii era dobândirea cunoștințelor, buna pregătire a elevilor măsurându-se prin volumul și diversitatea informațiilor cunoscute
Metode moderne de comunicare didactică by Molnár Zsuzsa () [Corola-publishinghouse/Science/1633_a_3060]
-
nu reguli Părinții copilului creativ nu sunt adepții regulilor, ei stabilesc valori fundamentale, despre ce este bine și rău, a minți și a spune adevărul. Ideile în care părinții cred sunt preluate de copil prin imitație, exercițiu, observații, nu prin teoretizări și reguli structe. Părinții demonstrează acele valori prin propriul comportament și își încurajjează copilul să stabilească singur care este comportamentul conform cu aceste valori. Interesant este că părinții copiilor înalt creativi au observat că au surprinzător de puține probleme cu disciplina
Creativitatea : latură a personalităţii by Gabriela Maxim () [Corola-publishinghouse/Science/713_a_1307]
-
Viața românească”, „Poezia”, „Cuvântul liber”, „Meridian”, „Ion Maiorescu”, „Adevărul”, „Gând românesc”, „Presa Olteniei”, „Viața”, „Vremea” ș.a. Încercările critice ale lui I. (autorul le denumește „imagini critice”), bine aduse din condei, cu formulări norocoase, denotă un spirit cultivat, cu apetit pentru teoretizări. De altfel, ele capătă uneori alura unor studii. Atras și de filosofie, profesorul nu a apucat să-și publice lucrările, care s-au păstrat în manuscris. Indecis între nevrozele și nălucirile simboliste și estetismul parnasian, cu tenta lui de exotism
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287572_a_288901]
-
Părinților mei 1. CONCEPTUL DE FANTASTIC 1.1. Primele forme ale fantasticului Lumea fantasticului a generat de-a lungul timpului numeroase încercări atât de ilustrare, cât și de teoretizare, datorită valorii și ordinii sale mereu ambigue, căci fantasticul este o categorie estetică destul de recentă. În literatura cultă abia scriitorii romantici sunt aceia care cultivă cu consecvență personajele și întâmplările fantastice. Cultul pentru fantastic ține, în cazul acesta, de un
Fantasticul în proza lui Ion Luca Caragiale by Elena Deju () [Corola-publishinghouse/Science/1278_a_1923]
-
atât de mult comportamentul, încât să facem în orice moment distincția între un comportament corupt și unul legitim. Indivizii exercitând diverse roluri și funcții au o libertate mai mică sau mai mare de alegere (puteri discreționare). Limitele acestor definiții și teoretizări au permis dezvoltarea unui nou tip de definiții ale corupției: definițiile instituționale. Acest tip de definiție are pretenția de a pune în relație conceptele de corupție sistemică din teoria politică tradițională (Aristotel, Platon) și concepțiile corupției individuale, bazată pe comportament
[Corola-publishinghouse/Science/2056_a_3381]
-
aspecte care deseori generează rezultate contradictorii, datorită faptului că nu întotdeauna există o corelație directă și puternică între aceste două elemente definitorii. 2.2. Fundamentarea teoretică a rolului comerțului exterior în susținerea creșterii economice Un important reper în definirea și teoretizarea implicațiilor generate de schimburile externe ale unei anumite țări asupra fenomenului de creștere economică este reprezentat de publicarea în anul 1936 a lucrării "Teoria generală a folosirii mâinii de lucru, a dobânzii și a banilor" de către economistul englez John Maynard
[Corola-publishinghouse/Science/1480_a_2778]
-
Geo Dumitrescu se orientează spre o poezie a banalului oarecum în spirit călinescian (criticul care propunea boul și măgarul ca fiind cele mai poetice animale). Literatura contemporană va fi și ea obsedată de căutarea poeticului în banal. Toate încercările de teoretizare a postmodernismului (concept controversat, dar încă destul de în vogă), realizate la noi, au adus în discuție ca trăsătură definitorie a acestuia baia de prozaism sau de prozaisme în care este cufundat textul. Geo Dumitrescu credea și el că nu există
[Corola-publishinghouse/Science/84975_a_85760]