624 matches
-
primit de Crăciun când aveam trei ani. Asta se întâmpla pe când tata lucra în fabrică și noi locuiam în oraș într-o casă mică și albă cu un acoperiș adevărat, sub care puteai să dormi când ploua, nu unul de tinichea prin care să se scurgă apa prin găurile cuielor, ca acolo sus pe deal. De Crăciun atunci, au venit oameni în vizită la noi. Mereu trecea câte cineva pe la noi, oameni care intrau suflând în pumni și frecându-și palmele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
de ce tata n-a fost niciodată mecanic, dar mă gândeam că poate fusese la un moment dat, ori el, ori tatăl lui. Nu mi-a spus niciodată nimic despre bunicii mei. Cele mai multe ateliere mecanice nu erau decât niște garaje din tinichea cu canistre de ulei puse în față sau pe alei. Când ploua, apa din șanțuri nu era niciodată curată, ci bătea mereu înspre purpuriu și verde, cu pete care se transformau în orice voiai tu dacă-ți plimbai degetul prin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
apere, suferind pentru fiecare om care murea sub comanda lui. Dacă acești scârța-scârța pe hârtie îl considerau erou, treaba lor. Tot așa de frumos puteau să-i scrie și ferparul, ca apoi să treacă nepăsători la alte subiecte. Cât despre tinicheaua oferită de armată, asta nu l-a făcut să uite moartea lui Valentin Papadopol, ultimul dintre prietenii care formaseră grupul său din viața civilă. Îl găsise agonizând după un atac aerian într-o groapă de proiectil, cu buzele vinete și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
altfel doctorul mi-a spus că ce a fost mai greu a trecut, ești pe drumul cel bun. În maximum trei săptămâni te externează. Sper să aibă dreptate, dar acum am senzația că scârțâi din toate încheieturile, precum Omul de Tinichea al lui Baum69. Neajunsuri trecătoare pe care curând le vei lăsa în urmă. Sunt convinsă că foarte repede vom ieși din nou împreună. Să dansăm, să mergem la teatru, la film. Zefir privește mereu la ușa boxei când se deschide
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
care fuma lângă perete. Fata își proiecta umbra uriașă acoperind întreaga suprafață a peretelui, ca un supercreier, dominându-l pe tipul de departe, a cărui siluetă părea pipernicită, ai fi zis capul vrăjitorului din Oz uitându-se la omul de tinichea, și fata a făcut scamatoria că a strigat Beni și s-a apropiat, micșorându-și capul până la dimensiunile lui, așa că au putut să se sărute. Beni a bolborosit ceva și a strigat încă ceva, din care n-am mai înțeles
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
de imediatul existenței mele? Oare de ce îmi amintesc lucruri, fapte, figuri pe care nu le recunosc, dar în sinea cărora mă simt inclus? Câteodată, mecanismul prin care percep lumea se transformă într-un toboșar care lovește nu vreo tobă de tinichea, ca-n romanul lui Günter Grass, ci oasele craniului. Sunetul metalic, uscat, cu ecou de tablă îmblănită (dacă există așa ceva), îmi umple cavitățile auriculare, inundă arterele din zona gâtului și coboară lent, dureros de lent, spre inimă, plămâni, ficat. Basul
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2190_a_3515]
-
cu cretă, fracții și adunări. Pe pereți, în locurile unde atârnaseră planșele cu "Animale domestice" și cu "Să ne cunoaștem țara" sau unde se întinseseră hărți multicolore, rămăseseră dreptunghiuri gălbui. Un zob de sticle amestecat cu tije și discuri de tinichea arăta locul unde fusese laboratorul de chimie; în sala de științe naturale rămăsese uitat un animal incert, umplut cu paie. Zăcea pe podea, descusut în mai multe locuri și cu un ochi de sticlă rostogolit lângă el. Mai era acolo
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
Să știi, își zise Stănică detectivistic, că l-am prins pe moș. Îi are în casă banii!" - Domnule, zise el tare, sunt oameni care strâng o avere înlăzi, și nu prind de veste când moneda iese din circulație, rămânând ca tinichea goală. Dar o să iasă acum o lege, am auzit eu, teribilă. Statul are nevoie să circule capitalurile. Dacă le ții în ladă, frustrezi societatea de posibilitățile închise în ele. Ei bine, statul te forțează să declari ce parale ai, chemîndu-te
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
constată că sunt pline și că nu era cu putință ca bătrânul să fi ținut bani în ele. Altă cutie era umplută cu ținte, printre care înotau câteva piroane. În sertarul de sus, Felix descoperi într-adevăr o cutie de tinichea din acelea pentru tutun, în care se afla un morman de monede de toate mărimile. Se gândi câți bani să ia, apoi se hotărî să ia cutia cu totul. Atunci zări sub cutie un pachet de coale scrise, cusute printr-
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
apucîndu-l de spate și de picioare, ca pe un copil mic, îl luară pe sus, și atunci se văzu că bătrânul, cu nădragi de stambă și cu pătură pe umeri ca o mantie regală, ținea strâns la subsuoară cutia de tinichea cu bani, iar în mâini, ca un clopoțel, inelul cu chei. Stratulat râse, fără să vrea, sub mustăți. Doctorul și Pascalopol merseră, după câteva minute, înspre odaia bolnavului, urmați de toți ceilalți, însă Strătulat, foarte grav, le aduse la cunoștință
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
stătu treaz până la ziuă ca să cruțe pe Otilia. A doua zi moș Costache păru absolut normal, dar simțea oboseală și amorțeală într-un picior când călca. Stănică îl găsi stând foarte grav pe un vas de noapte, cu cutia de tinichea sub un braț și cu cheile într-altă mână. Atmosfera era infectă, patul tot era presărat cu glomotoace de muștar ud. În sufragerie se ținu un mic consiliu de război, în care Olimpia și Aurica fură de părere că, de vreme ce
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
părintească, până la noi dispoziții, nu-i pomeni absolut nimic de întîmplare. Moș Costache ședea acum numai în sufragerie, a cărei canapea o decretase pat, îmbrăcat și învelit cu o pătură, cu cheseaua de tutun lângă el, cu cheile și cu tinicheaua de bani. Încuiase ușile de la toate odăile și, când avea nevoie de ceva, trimitea numai pe Otilia și pe Felix, în care avea încredere. Cu Aglae se împăcase, dar o privea pieziș când aceasta, de câteva ori pe zi, pretextând
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
cu trei nasturi. Lucrul Otiliei era foarte satisfăcător, însă spre mai multă siguranță bătrânul mai trase o cusătură cu sibiaș, străbă-tînd chiar stofa. În pungă răsturnă mărunțișul de argint pe care-l ținea de obicei în casă, în cutia de tinichea, pentru nevoile zilnice, iar în buzunar îndesă pachetele cu hârtii. Ca nu cumva să se desfacă nasturii, prinse deschizătura de sus a buzunarului și cu două ace de siguranță, iar peste mijloc se legă cu o curea lată (nu purta
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
război și nu ne oprim aici. Că doar am avut grijă să trimitem și niște copii de-ai voștri acolo ca să stați cu sufletul la gură ; ce dacă-i transformăm În carne de tun ?! Vor primi și o medalie de tinichea de care să vă agățați când vă va fi dor de floarea familiei voastre. Vedeți ce de favoruri vă facem ?! Și voi tot nemulțumiți sunteți. Așa-i românu prost, nu știe ce-i bine pentru el, trebuie să-l iertăm
Când îngerii votează demonii sau România răstingnită by Leocadia Georgeta Carp () [Corola-publishinghouse/Administrative/1182_a_1887]
-
că existența mea nu există în clipa aceea decât pentru a resimți prezența acestei veniri. Și am văzut că acolo unde era ceva, un fel de funie lungă, în care erau prinse tot soiul de obiecte și bucăți de metal, tinichele, se rostogolea cu furie în toate părțile, răsucindu-se, pe podeaua unei încăperi. Aceste cuvinte: „acolo unde era“, că „era încă departe“, că „vine“, le-am găsit gata făcute, ca niște anunțuri care s-au făcut în mine. Nu erau
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
și acum venea încet spre mine. Deși erau mulți copii, numai câțiva continuau să se apropie de noi. Ceilalți, răspândiți prin curte, în fața noastră, stăteau retrași spre peretele închisorii și făceau o gălăgie teribilă. Se auzea și un zgomot de tinichele. Eu mă întrebam cu ce îl fac sau de unde vine, pentru că nu vedeam nimic în mâinile lor. Tot spațiul închisorii părea să fi căzut pradă copiilor. Stăpâneau totul prin strigătele lor scurte, ca de joacă, dar foarte stridente și destul de
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
acesta își dă un „mijloc“ de a acționa către sine. Orice este spirit, dar spiritul nu este orice! Înțelegem ceva dacă ne exprimăm așa? Să vedem. Spiritul poate fi găsit oriunde. Chiar așa? Într-o cutie de chibrituri, într-o tinichea ruginită? Dacă parcurgem drumul focului ajuns să fie pus într-o cutie și aprins pe marginea ei, parcurgem câteva gânduri, cel al unui principiu devenit unealtă. Ne ajută cu ceva acest drum? Luat singur, ca un drum printre altele, nu
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
vorbă, mai ciocnea un pahar, mai servea mezelicuri. Ce brânzeturi, ce sardele, ce coloniale, ce delicatese-aducea ! — E-hei, madam Delcă, mai zicea câte unu, aici la dumneata e mai ceva ca la Dragomir Niculescu! Uite-așa, la tejgheaua acoperită de tinichea udă, și-a trecut ea tinerețea ! Tot alerga de colo-colo, între ciocnituri de pahare și țoiuri, mânată de strigătele de la mese. — Coană Vico !... N-auzi ?... Coanăăăă Viiiico !... Omu ei ședea ca și acu, tolănit pe pat, în ultima cameră. Ieșea
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
margine câte ceva, cască, se ridică și se uită pe geam. Nu-i nimic de văzut, aceeași stradă, mărginită într-o parte de blocuri, și-n față, chiar în dreptul ferestrei lui, locul viran, împrejmuit cu sârmă ghimpată. O hardughie găurită de tinichea, un adăpost de când era aici capătul tramvaiului. Prin zidurile subțiri ale blocului se-aude un radio pus tare și vocile unora care se ceartă. Își ridică mâneca bluzei și-și stoarce mașinal de pe braț, cu două degete doar, coșurile. Sunt
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
donița cu apă s-a oprit lângă mine. Era una dintre multele ce veniseră în ajutorul bieților nefericiți cu apă, cu cârpe curate, cu lumânări ce se aprindeau tot mai des, ici și colo. Mi-a întins o căniță de tinichea, m-am spălat, mi-am clătit gura, apoi am băut însetat. Sfârșit, am pornit-o împleticit înapoi, dar după câțiva pași m-am oprit îngrozit : o femeie ce am crezut-o moartă în prima clipă era culcată la pământ, întreagă
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
asta, dar am vrut atît de tare să obțin slujba asta...“ I-am spus că am mințit În CV În legătură cu zecele la matematică. Ei, asta e. Am Îmbulinat-o original. O să mă dea afară. Și o să mă trimită la plimbare cu tinicheaua de coadă, pentru că am mințit cu nerușinare și nimeni n-o să mă mai angajeze vreodată și am să ajung subiect În documentarul „Cele mai groaznice slujbe din Marea Britanie“, strîngînd baligă de vacă și spunînd voioasă „Nu e chiar atît de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2129_a_3454]
-
să găsesc trompeta pe care o voiam. Am petrecut noaptea treaz și am tropăit din picioare toată dimineața următoare. După-amiază ne ducem noi la Upim, și erau trompete de cel puțin trei feluri, fie că erau ele niște chestii de tinichea, dar mie mi se păreau alămuri demne de o fosă de orchestră. Era un gornet militar, un trombon cu tuburi mobile și o pseudo-trompetă, pentru că avea muștiuc și era aurită, dar avea clape de saxofon. Nu știam pe care s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
Luă o scurtă pauză, pentru a examina audiența. Părea că se uită la fiecare persoană în parte. Tensiunea începu să crească. Într-un final: - Schimbarea, spuse ea pe un ton teatral. Schimbarea... cum ne fascinează. Alchimia: schimbarea plumbului și a tinichelei în aur... Într-o mână, avea o monedă de argint. Închise iute palma și o redeschise aproape instantaneu. Avea acum o monedă din aur, pe care o aruncă în aer; aceasta se transformă în mici confetti aurii. Aplauze din public
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
de vișină coaptă, cu galben și cu roșu își coase codrul ià. Și fiecare copac din cei mari primește toamna după ritualul lui. Plopii lungi îi trimit în întâmpinare roiuri mărunte de fluturi, stejarii sună în cale din foi de tinichea ruginite și arțarii din cimitire îi depun cu evlavie la picioare stele mari de aur. Speriate de atâtea apariții bizare în jurul lor, frunzele salcâmilor se agită, se strâng cap la cap întro adiere de vânt și încep să șoptească până când
Manual de compunere pentru clasele II - VIII by Luminiţa Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1636_a_2907]
-
golise; un soldat, cu capul țuguiat și cu fruntea de un deget, strângea alene tacâmurile și resturile de pâine. Fumul de tutun, mirosul de mâncăruri și de băuturi umpleau odaia până în tavanul cu grinzi, sugrumând flacăra lămpii cu abajur de tinichea roasă. Obloanele celor două ferestre erau închise, iar găurile din obloane, astupate cu șervete. De altfel, ferestrele n-aveau perdele și pe pereți se vedeau numai câteva cadavre de ploșnițe sătule. În capul mesei din stânga ședea căpitanul Klapka. Fără cască
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]