1,372 matches
-
este nevoit să se scufunde din nou în ocean, de data aceasta în numele lui Ocurman. După creația lumii apare demonul Sulmus și cere o bucată de pământ cât să cuprindă cu vârful toiagului. Fiindu-i acceptată cererea, Sulmus lovește cu toiagul în pământ și creează șerpii. În mitologia tibetană, lumea a fost creată de zeii celești, Phyva, imaginați ca fiind munți ai cerului. Unii dintre acești zei au coborât pe pământ aducând cu ei animale, plante și pe cei dintâi oameni
Geneză (mitologie) () [Corola-website/Science/303819_a_305148]
-
curtea dinăuntru a casei împăratului; împăratul ședea pe scaunul lui împărătesc, în casa împărătească, în fața ușii casei. Când a văzut-o împăratul pe împărăteasa Ester în picioare în curte, ea a căpătat trecere în fața lui; și împăratul a întins Esterei toiagul împărătesc de aur pe care-l ținea în mână; Ester s-a apropiat și a atins vârful toiagului” (Ester, 5:1-2). Prinzând curaj în fața atitudinii binevoitoare a împăratului, Ester îi mărturisește că este evreică și îi arată că Haman nu
Estera (carte) () [Corola-website/Science/308659_a_309988]
-
a văzut-o împăratul pe împărăteasa Ester în picioare în curte, ea a căpătat trecere în fața lui; și împăratul a întins Esterei toiagul împărătesc de aur pe care-l ținea în mână; Ester s-a apropiat și a atins vârful toiagului” (Ester, 5:1-2). Prinzând curaj în fața atitudinii binevoitoare a împăratului, Ester îi mărturisește că este evreică și îi arată că Haman nu are gânduri curate, încercând să o omoare pe ea și să distrugă poporul ei. Înțelegând adevăratele intenții ale
Estera (carte) () [Corola-website/Science/308659_a_309988]
-
(cunoscută că rădăcina de aur, toiagul lui Aaron, rădăcina arctică, coroană regelui) este o plantă perena plantă cu flori din familia Crassulaceae. Acesta crește în regiunile reci ale lumii, în special în zona Arctică, munții din Asia Centrală, împrăștiate în estul Americii de Nord de la Insula Baffin la munții
Rhodiola rosea () [Corola-website/Science/336648_a_337977]
-
să rănească fantomele din casă. În zilele care urmează, Tom își dă seama curând că noul său magistru este bețiv și brutal. Aproape îl înneacă atunci când încearcă să-l învețe să înoate și-l bate măr la fiecare luptă cu toiagul și colac peste pupăză câinii-lup ai lui Bill îl înspăimântă pe Tom. Umplându-i-se paharul, Tom pleacă în noaptea celei de a treia zile. La un moment dat își dă seama că este urmărit de cei doi câini și
Greșeala Vraciului () [Corola-website/Science/312743_a_314072]
-
pe oricine, cei doi își iau o cameră la o cârciumă, mănâncă - Bill se îmbată - și se culcă pentru câteva ore. La trezire Tom descoperă că Bill este grav bolnav și pleacă împreună cu Gheară. La întoarcere descoperă că Bill lipsește, toiagul lui e rupt în bucăți, o gheată plutește afară și celălalt câine, Colț, e mort. Tom este nevoit să folosească o oglindă ca să o pună pe Alice la curent cu lipsa lui Bill și pornește împreună cu Gheară spre casa celuilalt
Greșeala Vraciului () [Corola-website/Science/312743_a_314072]
-
este convins, la fel ca alții,că totul se rezuma la invidia iranienilor față de arabi , pentru poziția pe care o au in comunitatea islamică, poziție aducătoare de tot felul de beneficii. Tot capitolul ce are in vedere „bastonul” („bățul” sau “toiagul” ,in arabă, "al-`asa") precum și revenirile la tema respectivă în alte capitole din carte nu ar putea fi înțelese dacă nu avem în vedere că pe atunci se știa că oratorii arabi, la fel ca poeții, poartă în mâna un
Al-Jahiz () [Corola-website/Science/317739_a_319068]
-
asa") precum și revenirile la tema respectivă în alte capitole din carte nu ar putea fi înțelese dacă nu avem în vedere că pe atunci se știa că oratorii arabi, la fel ca poeții, poartă în mâna un baston sau un toiag atunci cand iși rostesc discursul sau versurile și că, neînțelegând utilitatea respectivului element de recuzită ,"shu`ubiții", îl atribuiau unei obișnuințe moștenite de la arabii păstori, care se serveau de băț pentru disciplinarea animalelor, sau obișnuinței acestora de a-l utiliza ca
Al-Jahiz () [Corola-website/Science/317739_a_319068]
-
care se serveau de băț pentru disciplinarea animalelor, sau obișnuinței acestora de a-l utiliza ca armă. La prima vedere , discursul lui al-Ğahiz în privința „bastonului” pare ciudat, pentru că începutul, cel puțin, nu se referă nici la utilitatea bastonui sau a toiagului în producția poetică sau oratorică, nici la simbolistica acestuia. În loc să vorbească despre arabi, autorul o ia de departe, cu istoria lumii și a profețiilor successive, asa cum e prezentată în Coran, deci cum ar fi trebui să fie asumată de către
Al-Jahiz () [Corola-website/Science/317739_a_319068]
-
de departe, cu istoria lumii și a profețiilor successive, asa cum e prezentată în Coran, deci cum ar fi trebui să fie asumată de către toți musulmanii, inclusiv de către adversarii săi. El vorbește despre marile personalități din istorie care au purtat toiag (Moise, Solomon etc.) insistând, bineînțeles, asupra faptului că profetul Muhammad, ca și cei din apropierea sa, nu se despărțea de toiag..” "Shu`ubiții", ' nu-și dau osteneala să cunoască tradițiile arabilor, arată al-Ğahiz după acest început care ne transportă în mit
Al-Jahiz () [Corola-website/Science/317739_a_319068]
-
să fie asumată de către toți musulmanii, inclusiv de către adversarii săi. El vorbește despre marile personalități din istorie care au purtat toiag (Moise, Solomon etc.) insistând, bineînțeles, asupra faptului că profetul Muhammad, ca și cei din apropierea sa, nu se despărțea de toiag..” "Shu`ubiții", ' nu-și dau osteneala să cunoască tradițiile arabilor, arată al-Ğahiz după acest început care ne transportă în mit. La ei oratorul nu se desparte de însemnele caracteristice ale poziției sale:turbanul și toiagul. Chiar dacă nu poartă o îmbrăcaminte
Al-Jahiz () [Corola-website/Science/317739_a_319068]
-
sa, nu se despărțea de toiag..” "Shu`ubiții", ' nu-și dau osteneala să cunoască tradițiile arabilor, arată al-Ğahiz după acest început care ne transportă în mit. La ei oratorul nu se desparte de însemnele caracteristice ale poziției sale:turbanul și toiagul. Chiar dacă nu poartă o îmbrăcaminte caracteristică, are neapărat toiagul cu el. Se înțelege că toiagul ar fi un fel de prelungire a gesturilor făcute cu mâna sau cu capul, pentru a exprima anumite semnificații, așa cum cântărețul marchează ritmul bătând cu
Al-Jahiz () [Corola-website/Science/317739_a_319068]
-
-și dau osteneala să cunoască tradițiile arabilor, arată al-Ğahiz după acest început care ne transportă în mit. La ei oratorul nu se desparte de însemnele caracteristice ale poziției sale:turbanul și toiagul. Chiar dacă nu poartă o îmbrăcaminte caracteristică, are neapărat toiagul cu el. Se înțelege că toiagul ar fi un fel de prelungire a gesturilor făcute cu mâna sau cu capul, pentru a exprima anumite semnificații, așa cum cântărețul marchează ritmul bătând cu bastonul în pământ. Nici poetul arab nu se desparte
Al-Jahiz () [Corola-website/Science/317739_a_319068]
-
arabilor, arată al-Ğahiz după acest început care ne transportă în mit. La ei oratorul nu se desparte de însemnele caracteristice ale poziției sale:turbanul și toiagul. Chiar dacă nu poartă o îmbrăcaminte caracteristică, are neapărat toiagul cu el. Se înțelege că toiagul ar fi un fel de prelungire a gesturilor făcute cu mâna sau cu capul, pentru a exprima anumite semnificații, așa cum cântărețul marchează ritmul bătând cu bastonul în pământ. Nici poetul arab nu se desparte de baston, care este un element
Al-Jahiz () [Corola-website/Science/317739_a_319068]
-
pă acei săteni la o netrebnică și făr’dă lege urmare ca aceasta, ci încă și pă acei cari s-au cutezat de au făcut tăiere și sfărâmare acelui trup mort, aducându-i, să-i pedepsiți cu câte doăo sute toiege la tălpi." "1801 iulie 12" Glosar: anafora = raport; înștiințare; pliroforie = dovadă; mărturie; împreleștiți = sfătuiți; îndemnați; planisiți = învățați prin tradiție; obișnuiți; conform unei tradiții; ot = de la; din; sud. = județul Prin acest document satul Stroești intră în circuitul istoric, fiind citat, până în
Stroești, Argeș () [Corola-website/Science/300645_a_301974]
-
sau “ploconul moșilor”, în legătură cu nașterea; pețitul, logodna, chemarea, bărbieritul mirelui, bradul, schimburile de daruri, ”orația mare”, “orația darurilor”, “iertăciunile”, “cântecele de despărțire”, “dezvelitul miresii” și multe altele, în legătură cu nunta; “cântatul mortului” (jeluirea), Cântecul Zorilor(“Zorile”), Cântecul bradului (“Zorile bradului”), “statul”, toiagul, priveghiul, “podurile”, pomana, ”izvorul”, în legătură cu moartea. De asemenea, foarte bine păstrate sunt hora satului și nedeia. Hora începe de obicei cu “Hora de mână”, horă lină, domoală, largă, cu pași înainte și înapoi sau cu “Danțul”, joc săltat, rapid, și
Comuna Șovarna, Mehedinți () [Corola-website/Science/301614_a_302943]
-
în armata austriacă, face întregul război pe frontul rusesc, apoi pe cel italian, revenind acasă cu trei decorații din șapte lupte la care a participat. „Făclier român neobosit, om de mare omenie și izvor de sfat și îndemn, cât și toiag de sprijin material pentru studențimea română bucovineană, adunată sub steagul Junimii”, cum l-a numit nepotul său, Nicolae Popescu, Arcadie Dugan-Opaiț convoacă, la 2 mai 1919, o adunare generală extraordinară, reluând astfel activitatea societății cu o activitate în special de
Arcadie Dugan-Opaiț () [Corola-website/Science/335865_a_337194]
-
de la amputare, și-l ținea, în unghi drept, la spate. Pe soclul înalt de 3,5 metri, din granit negru, sunt aplicate două plăci de bronz în formă de scut. În partea de sus a plăcii din față se află toiagul lui Esculap (emblema medicinii), iar la bază, în stânga, două ramuri cu frunze de laur, legate cu o panglică. Pe placă se găsește următorul text (în ortografia vremii): Pe placa de bronz în formă de scut de pe partea din spate a
Statuia dr. Carol Davila () [Corola-website/Science/327416_a_328745]
-
a încredințat din nou înalta treaptă de preot slujitor, arhimandrit în Biserica Mitropolitană din București, slujind cea dintâi Sfântă Liturghie, după o absență apăsătoare, stând în fața Sfintei Mesei, rugam pe Dumnezeu, să nu lase ca fărădelegea să biruiască dreptatea, nici toiagul păcătosului asupra dreptului. Dar om fiind, am plecat grumazul în fața Dumnezeirii, zicând: „Facă-se voia Ta”" . În anul 1932, arhimandritul Galaction Cordun a fost numit în funcția de Mare Eclesiarh la Catedrala Patriarhală din București . El a publicat ulterior un
Galaction Cordun () [Corola-website/Science/311212_a_312541]
-
Paterița (din limba greacă „pateritsa”) sau cârja arhiereasca este un toiag lung de un "„stat de om”" sau de un stânjen. Ea face parte din insignele și vesmintele distinctive purtate de ierarhi și monahi de rang înalt ai bisericii creștine apusene și de răsărit, fiind un simbol al autorității păstorești și
Pateriță () [Corola-website/Science/320969_a_322298]
-
Aceste cârje sunt toate din lemn. Până în secolul al XVIII-lea, numai patriarhii și mitropoliții purtau cârje argintate, numite la noi "„paterițe”". O astfel de cârja ține în mână Antim Ivireanul, în portretul sau ctitoresc de la Biserica Antim. Cârja sau toiagul păstoresc, „baculus pastoralis”, simbolizează rolul de bun pastor al ierarhului creștin. În evanghelia după Ioan, Iisus însuși se identifică cu Pastorul cel bun. Iisus este modelul Păstorului bun pentru apostoli și mai departe pentru succesorii lor, ierarhii bisericii. Aceștia din
Pateriță () [Corola-website/Science/320969_a_322298]
-
identifică cu Pastorul cel bun. Iisus este modelul Păstorului bun pentru apostoli și mai departe pentru succesorii lor, ierarhii bisericii. Aceștia din urmă, trebuie să-și conducă turmă de credincioși pe drumul mântuirii, disciplinând-o și protejând-o după nevoie. Toiagul de pastor este din această perspectivă un simbol mai mult decat potrivit instituției arhierești. La primirea cârjei se rostește o rugăciune: "„Toiagul puterii tale ți-l va trimite Domnul din Sion”". Din această rugăciune descoperim un simbol al autorității, cu
Pateriță () [Corola-website/Science/320969_a_322298]
-
urmă, trebuie să-și conducă turmă de credincioși pe drumul mântuirii, disciplinând-o și protejând-o după nevoie. Toiagul de pastor este din această perspectivă un simbol mai mult decat potrivit instituției arhierești. La primirea cârjei se rostește o rugăciune: "„Toiagul puterii tale ți-l va trimite Domnul din Sion”". Din această rugăciune descoperim un simbol al autorității, cu care arhiereul trebuie să-și exercite slujirea în Biserică. Este vorba de autoritatea sacramentala, de conducător al turmei încredințate spre păstorire. De
Pateriță () [Corola-website/Science/320969_a_322298]
-
de autoritatea sacramentala, de conducător al turmei încredințate spre păstorire. De aceea, când un arhiereu este instalat într-o eparhie primește cârja de la mitropolitul sau, iar mitropolitul când este instalat într-un scaun mitropolitan primește de la patriarhul sau cârja arhiereasca. Toiagul este un obiect de cult care se folosește în toate zilele de către ierarh, spre deosebire de cârja care face parte din lucrarea sacerdotala, liturgica a arhiereului. Ori de câte ori arhiereul intra în biserică să slujească, se îmbracă în mantie și primește cârja. În afară de cult
Pateriță () [Corola-website/Science/320969_a_322298]
-
un motiv decorativ care diferă formal, tematic și simbolic de la arta apuseana la cea orientala bizantina. În arta apuseana capătul răsucit al cârjii arhierești este împodobit fie cu motive vegetale fie cu șerpi cu gurile deschise. Motivele vegetale amintesc de toiagul lui Aaron, care a înfrunzit, înflorit și dat fructe înaintea Domnului că însemn al alegerii lui Aaron că mare preot. În unele paterițe apusene medievale apare un șarpe înghițind un alt șarpe, un motiv al autorității și puterii divine, cu
Pateriță () [Corola-website/Science/320969_a_322298]