1,214 matches
-
înainte de război. Eram străin de vorbirile lor, printr-o nespus de dulce lene a neparticipării. Interveneam totuși din când în când în conversația dintre ei (în bună parte un monolog al doamnei Pavel), nu ca să nu las impresia unei înstrăinări voite, o absență fals superioară, ci ca să nu mi se observe starea de bine pe care o simțeam în preajma Anei, ca pe o plajă larg desfăcută la soare. Și nimeni nu observă, în afara Anei care trăia o anume neliniște aureolată ce-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
răspunse, mă fixă în schimb cu o anume adâncime a privirii pe care nu o credeam posibilă, pentru că aducea la suprafață, sau sugera, intensitatea unui timp revolut de care aproape uitasem, un timp care se născuse cândva și pierise prin voita mea ignorare (o autocenzurare absurdă), în chiar clipa ivirii lui. Și fără vreo altă deschidere verbală, îmi prinse mâna stângă în palmele ei mici, după care se agăță de privirea mea contrariată: - Ce repede uităm! spuse. Eu n-am uitat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
litigii, va trebui făcută dovada de către soțul-victimă, în sensul celor arătate. Întotdeauna va trebui să se probeze că soțul și-a cunoscut boala gravă și că în mod voit nu a comunicat-o celuilalt soț, fiind vorba aici de omisiune voită a unui soț de a aduce la cunoștință celuilalt soț boala gravă de care suferea. Ascunderea bolii de către soție, care o face inaptă de a avea copii, este dol prin reticență. Instanțele au hotărât că ascunderea stării de graviditate este
[Corola-publishinghouse/Science/1532_a_2830]
-
acolo: „Dacă mai trebuie o dovadă de trăinicia neamului românesc pe pământurile ce i-au fost date cândva în stăpânire, ea ne vine acum de peste Prut cu o cotropitoare strălucire de adevăr. Un secol de opresiune înfricoșată exercitată în chip voit și după un plan hotărât de forța imensă a guvernului țarist, cât și în chip inconștient de masa covârșitoare a restului Rusiei, nu a fost în măsură să înăbușe flacăra vieții naționale românești, care nu a așteptat decât cel dintâi
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]
-
fundamentală: Textul nu se raportează decât la fapte - toate faptele care par importante pentru jurnalist și interesante pentru cititor -, străduindu-se să evite opinii și impresii personale. Puterea de a alege informațiile trebuie păzită de tentația dezinformării sau a omisiunii voite. În relatarea de acest tip, jurnalistul numește faptele și îl lasă pe cititor să judece. Prezența sa la fața locului nu se simte decât în precizarea calității sale de martor. Asta nu înseamnă că relatarea trebuie să fie lipsită de
[Corola-publishinghouse/Science/2252_a_3577]
-
Omul imoral este omul care cunoaște acest set de reguli și care le asumă în mod parțial, pervertit, în funcție de interesul său individual. Omul imoral se crede a fi deasupra semenilor săi, și de aceea imoralitatea, sau nerespectarea legii în mod voit, drept conduită, trebuie aspru sancționată. Morala este chemată să asigure echilibrul în interiorul organizării sociale, acel echilibru în care bogatul îl respectă pe cel sărac, iar cel sărac recunoaște bogăția celui bogat. Prin morală omul trebuie să-și asume un statut
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
își răspândesc propriul eros, dar pe căi mai greu de urmărit."243 (s. a.) Așadar, comunicarea și comuniunea presupun o coerență a sentimentelor, dar și a refuzurilor împărtășite. Într-un mod asemănător acestui proces de "seducție" și convingere, reînnodăm firul asocierilor, voite sau accidentale, teoretice, orientate spre abstract ori ezoteric. Ordonând în continuare afinitățile Camil Petrescu-Eminescu, zăbovim, poate speculativ, asupra cifrei sacre 33. Coincidența a mai fost, de altfel, sesizată. Eminescu se stinge spiritual la vârsta morții și reînvierii. Tot ceea ce creează
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
schimbarea minoră, vizând o parte a structurii, costituind o adaptare;schimbarea majoră, vizează globalitatea strategiei și structurii firmei. Combinarea celor două criterii permite elaborarea unei matrice a schimbărilor structurale ale firmei. Schimbările și politicile structurale ale firmei pot fi atât voite, cât și suportate, impuse, aceste schimbări având un impact direct asupra cifrei de afaceri și asupra eficienței firmei, putând fi o reacție la comportamentul concurenței, care reclamă schimbări în structurile firmei. Dacă schimbările mediului extern pot fi suportate de către firmă
Impactul politicilor de tip anticriză asupra economiei reale by Picu Alina () [Corola-publishinghouse/Science/1127_a_2357]
-
se dă drept ceea ce nu e, ci acela care nu poate coincide cu nimic, care păstrează o prea mare distanță față de tot ceea ce face ca să mai poată incarna o atitudine sau o idee. E omul simulacrelor, nu atât în chip voit, cât fatal. Se cuvine adăugat că, în limbaj curent, nu asta înțelegem prin impostură, care însemnă întotdeauna voință de a înșela” (II, 222-223). Să recunoaștem, e cea mai exactă disociere. Cioran nu suporta aproximația. Dar, atâta precizie are drept consecință
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
lăsând mereu impresia unui scenariu cinematografic în care camera de filmat se mută brusc de la un decor la altul: ,, Îi plăcea să prelungească, măcar câteva clipe, pauza aceasta de mister și îndoială. «Avocatura e numai un instrument, rosti el cu voită încetineală. [...] Totul depinde de ce faci cu ea, adăugă Vădastra confidențial, dar pe același ton misterios. Ce faci cu ea...» Într-o seară friguroasă de la începutul lui martie, Ileana se întâlni cu Partenie [...]” (vol.I, p.58). Rupturile de acest tip
Mircea Eliade : arta romanului : monografie by Anamaria Ghiban () [Corola-publishinghouse/Science/1263_a_1954]
-
galben-violet, roșu-verde, albastru-orange), înveselesc pictura „complimentându-se” reciproc. O pictură care îl propune pe domnia-sa Gheorghe Doja ca pe un pictor al memoriei ancestral-afective. Un „ecologist” al imaginii prime și paradisiace, într-o lume bântuită de „angoasa” cotidianului. O voită și voinicească încercare de a opri haotica destrămare a echilibrului lumii. Demne și grea încercare, pentru care îi mulțumim.” ( Andrei Medinski) Gheorghe Doja Prin pădure Ulei pe pânză „Nu trebuie însă bănuită de simplă preocupare ilustrativă această pasiune pentru folclor
50 de ani de artă naivă în România : enciclopedie by Costel Iftinchi () [Corola-publishinghouse/Science/759_a_1584]
-
când reverii vag nostalgice, când fantasme urcând din memoria unui pământ bătrân. O cu totul altă perspectivă estetică, pe linia b., apărea în poezia lui Adrian Maniu, a cărei configurație internă, retorică și stilistică, individualizată de mărci ale hieratismului, de voite disonanțe și „stângăcii”, tinde să creeze echivalențe verbale, poetice ale artei religioase bizantine: poemul-„icoană”, stilizare care își subliniază propria convenție estetică (în special refuzul perspectivei: cale a spiritualizării și a idealizării, la antipodul tratării realiste). Pitorescul galeriei de portrete
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285580_a_286909]
-
poet) și sursă (privind dinspre receptor) a imaginației productive, este, În ciuda (de)plinătății sale ca act liber, depășită. E vorba despre o depășire paradoxală, una pe care am fi Înclinați mai degrabă să o considerăm, teoretic, o reducție, o Înfrânare voită a creativității. Ea apare În limbaj, unde interlocutorul nu mai trebuie să fie vorbitor „Într-un oarecare sens” (cum se Întâmpla, să zicem, cu receptorul poeziei, obligatoriu poet la momentul lecturii, dar care nu avea a răspunde poeziei - ca obiect
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
să știm distinct că urmam o tehnică a golirii specifică unei părți a misticii creștine sau filosofiilor asiatice, fără să fi citit un rând despre tehnica fenomenologică a apropierii de sfera propriului, am petrecut săptămâni de zile Într-o ignorare voită a tuturor celorlalți, a etichetelor care ne fuseseră puse, a ideilor pe care știam că le Împrumutaserăm din cărți etc. Rezultatul, n-am uitat aceasta nici azi, a fost o Întunecare treptată a imaginii de sine pe care speraserăm să
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
filosofie a ideii sau a teoriei, sau a abstracției. Cornel Vâlcu: Explicația pentru care am ales să aduc În discuție capitolul acesta este că, dintre cele șase capitole pe care le-am scris până acum, l-am ales, În mod voit, pe cel mai „cuminte” - pe cel care avea aspectul cel mai clar de științificitate și În care parantezele sunt puține, sunt relativ cuminți și sunt liniștite. Iar dac-aș vrea să spun despre cum s-a scris - cât s-a
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
Întrebarea dacă literatura „gândește”, și dacă da, la ce oare. În acest sens, postmodernul Horea Poenar ne descrie „pliurile” Întrupării. Dar am să mă feresc să-l citez prea adesea, pentru a nu mă contagia de strategia sa. Așadar dificultatea voită a scriiturii acestui text se transformă În cele din urmă Într-un spectacol al vederii, al Întrupării formelor. Totul poartă un fel de amprentă a apropierii, unde nimic nu Îți este străin, de aici intuiția unei „cunoașteri” orfice care poartă
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
se gândească la contextul În care aruncă acest text. Ruxandra Cesereanu: Să știi că suspiciunea de fragilitate există, Cornel, și la textul tău, de pildă: mi s-a părut c-am găsit un punct comun la amândoi (prin această ambiguitate voită, prin acest inefabil terminologic) și de aceea vorbeam de Îngemănarea voastră. În ambele texte am găsit ideea următoare: te scrii pe tine sau faci o scriere cu tine Însuți, ca să ajungi, de fapt, la o scriere cu lumea și cu
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
-i În muncitori sau ucigându-i pur și simplu, și i-a redus pe muncitori la o masă de manevră docilă În mâna activiștilor. Războiul lui Bulă - căci război este - e Îndreptat Împotriva lumii politrucilor, securiștilor și a aliaților lor, voiți sau nevoiți. Pe de altă parte, contestația lui Bulă se Înscrie În tactica de tip Păcală: ea nu e o luptă eroică, cu arma În mână. Forțele aflate În conflict sunt prea inegale pentru așa ceva. Nu, Bulă contestă pieziș, refuzând
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
conferită de limbă și credința religioasă, de o cultură a oralității mai ales, În comparație cu una scripturală, a fost preluată de statalitate, de unde accentul uneori exclusiv pragmatic dat de acest factor asupra centralizării culturale Înțelese ca „unitate”. Altfel spus, confuzia uneori voită care se face Între unitate și centralizare culturală a permis controlul diversității culturale, respectiv restrângerea diversității culturale. Spre deosebire de alte culturi moderne, a căror unitate este viabilă mai cu seamă În perimetrul limbii și al confesiunii, cultura română modernă este activă
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
distruge o vază) Dar chiar și eu... eu... nu am vrut întotdeauna să țin seama, sau să percep singuratica tortură din lăuntru-mi ca pe singuratica-mi frumusețe proprie. Chiar și eu n-am dormit zile și nopți cu un diletantism voit. (Râde) Îmi amintesc... acum patruzeci de ani, când un tânăr avocat voia să mă sărute în timpul drumului cu vaporul dintre Veneția și Murano. Vă purtați așa de gingaș, șoptea el, asemenea sticlei făcute în locurile astea. (Râde) Tăceți, i-am
by Werner Schwab [Corola-publishinghouse/Science/1078_a_2586]
-
și artificiul. Natura ocupă deci un loc privilegiat, desigur, dar obligată de om să însemne ceva. Ceea ce crește, dionisiac, e îmblânzit de o voință apoliniană, nicăieri n-avem de-a face cu o grădină sălbatică. Grădina filosofică este construită, alegorică, voită, decisă, aleasă, ca și formula ei orientală zen. Iarba și copacii, fructele și legumele sunt subsumate planului, proiectului oamenilor. Natura erasmiană este împinsă către limitele autenticului de către un om iscusit în practicarea unui limbaj silențios. Pe de altă parte, pentru
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
ar fi o desfătare nemodelată de inteligență? O descărcare nervoasă parcurgând mușchii unei broaște pe care cercetătorii au lăsat-o fără encefal, un spasm pierdut în cosmos, o cheltuială inutilă diluată în azur... Plăcerea la care aspiră Aristip este deci voită, dorită, aleasă, stăpânită, creată prin propriile îngrijiri. Ea nu-l debordează pe cel care o face să apară și nu-l duce dincolo de limitele ființei sale, ci îl lasă între ele, să-și locuiască propriul sălaș. Adevărata jubilare constă în
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
simpatiilor întrerupte. Se întoarse. Frecventă lumea bună, avu și alte iubiri. Dar amintirea neâncetată a celei dintâi i le făcea serbede, și apoi violența dorinței, floarea însăși a senzației se pierduse, chiar și ambițiile minții lui scăzuseră."25 Această eterogenitate voită a construcției ne invită la o altă interpretare a descrierii celebrei șepci a lui "Charbovari". Nu e vorba despre "un excès du texte sur le réel", ci de un obiect simbol al unei estetici a eterogenității, pe care o regăsim
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/980_a_2488]
-
o zână, „fragedă și încă și nurlie”436, într-o soție supusă și fidelă: „Ea n-a ieșit din voia lui nicicând,/ Mereu în placul soțului făcând.”437 Bătrâna optează, în cele din urmă, pentru acea frumusețe tăcută, a obedienței voite.438 Istorisirea târgoveței nu reușește să își apere cauza deoarece întâlnim și alte ambiguități, argumentele aduse sunt parțiale, uneori lipsite de logică. De exemplu, perdaful conjugal îl îndeamnă pe cavaler să lase de o parte atracțiile materiale sau aspirațiile de
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
și purității, care le conferă statutul de model și de salvatoare ale unui univers corupt, ce și-a pierdut inocența. Cu toate acestea, și ele rămân simboluri și alegorii ale unor virtuți, nu reușesc să se desprindă de o stilizare voită și să devină individualități bine conturate, poate și din pricina influențelor literare franceze și italiene din epocă, sunt mai terestre, dar nu complexe, vizează mai mult un scop didactic decât un ideal realist de portretizare a feminității, și, în plus, cunosc
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]