1,126 matches
-
pe la tovarășa secretară cu socialul și lasă o cerere să vă dea o butelie pentru camera oficială de la primărie, pe care să o folosești mata. În acea zi, în clădirea Consiliului Județean, în spatele ușilor de la birouri, mă întâmpinau numai figuri zâmbitoare. Ajunsă în gară, mă încerca părerea de rău că nu am cerut primului secretar și niște cafea de la bufetul din incinta Consiliului Județean, unde se găsea tot ce lipsea din magazine, dar nu primeam nimic decât cu aprobarea primului secretar
BIETUL OM SUB VREMI by DORINA STOICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/531_a_938]
-
că sunt gata să descopăr o altă lume despre care nu cunoșteam nimic. M-am oprit lângă o ușă pe care era o tăbliță neagră. Pe ea scria DECAN. Am grăbit pasul. Ceva mai departe de acea ușă, un tânăr zâmbitor m-a întrebat: Ce căutați aici? Pe Dumnezeu? Pe Dumnezeu? am întrebat mirată. Tânărul a început să râdă. Nu știai? Aaaa, ești de la fără frecvență! Așa îi spunem decanului. Ai grijă să nu te vadă că umbli pe aici. Într-
BIETUL OM SUB VREMI by DORINA STOICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/531_a_938]
-
familiar arhitectul când a ieșit pe ușă. Vă așteptăm, tovarășa primar, a adăugat și învățătorul Sinosu, care vorbea de parcă ne-am fi cunoscut de o viață. După plecarea șefilor, contabila, cu ibricul de cafea și cu două cești, a intrat zâmbitoare în birou, dornică să comenteze recenta vizită a familiei învățătorului pensionar, domnul Horațiu, așa cum îl numea cu mare respect. Ăștia sunt oameni grei, tovarășa primar! N-am știut că ați fost colegă cu fiica și cu ginerele. Când s-a
BIETUL OM SUB VREMI by DORINA STOICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/531_a_938]
-
furie. Omul din spatele lui ridică mâinile În semn de pace, schițând un zâmbet. - Iartă-mă, messer Durante. Încercam doar să te ajut, exclamă el, aplecându-se să ridice de jos bereta poetului, care se rostogolise nu departe. Poetul recunoscu fața zâmbitoare a lui Arrigo da Jesi. Zâmbi la rândul său, Încercând să Își scuture haina de praf și de murdăriile de care se acoperise. - Iartă-mi, domnia ta, gestul. Dar, În vânzoleală asta de nebuni, nu e ușor să deosebești mâna celui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
gustat din strugurii acri ai minciunii pe care ni i-au oferit bătrânii înțelepți. Ceea ce vreau să cred orbește este că Omul e făcut pentru dragoste și pentru revoluție. Ușa s-a deschis brus și-a apărut, în prag, chipul zâmbitor al mamei. Nu te-ai culcat încă? Nu ți-e somn? M-am uitat la ceasul de pe masă. Era miezul nopții. — Nu, nu mi-e somn deloc. Citeam o carte despre socialism și eram concentrată. — Ah! N-avem nimic de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1863_a_3188]
-
pieptănături străine, cu ochelari și bărbi s-au înclinat înainte, oglindindu-se în geamul de sticlă impecabil lustruit. Ici și colo se zărea câte o servietă; am crezut că recunosc în aceste serviete o tentă politică. O persoană spunea ceva, zâmbitoare și vorbăreață, în receptorul telefonului șoferului. Și apoi a ieșit persoana principală, cu o săritură agilă; era foarte roșcovan și energic, nonșalant, ager, cu o bărbuță ascuțită. Imediat, fără să mai piardă un moment, s-a apucat să studieze fațada
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
vesel și bine dispus după cină, cu o față așa plăcută, păi la stilul ăsta poți să ajungi proprietarul clădirii. Ha, ha, ha! Mamă, ce mai figură îmi ești! Vreau și eu să înțeleg, i-am spus eu, flatat și zâmbitor, de ce tocmai pe Nil? Pentru tine? E ceva excepțional, a spus Clem. Când mă gândesc la tine trebuie să mă gândesc în termeni excepționali. La nivelul realizărilor. Prinsese jargonul ăsta de la universitate. Unul din cuvintele lui favorite era „a remunera
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
a pieții se afla o veche dană de acostare pentru vapoarele de pe canal, iar tarabele erau așezate În jurul ei În formă de potcoavă. Pe aici domnea o puternică atmosferă hippy, datorată cănilor grele și pictate manual cu stele și mutrițe zâmbitoare, a clopoțeilor de vânt, care te aduceau În pragul unei crize de nervi după câteva ore și a tuturor articolelor de Îmbrăcăminte vopsite manual, făcute din diverse bucăți. Erau o mulțime de cercei Încrustați cu turcoaze și pulovere de lână
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
pacienților reumatici sau ale celor ce suferiseră traumatisme ale membrelor inferioare, urmând apoi să-și urmeze cura de odihnă în „Camere“. Acum însă, faimoasele ape albastre îmbăiau, în momentul când intră George în sală, o droaie de mămici gânguritoare și zâmbitoare și tot atâția bebeluși care înotau plescăind și împroșcând apa. Pruncii acvatici alcătuiau, într-adevăr, o priveliște uimitoare. Sugari, dintre care unii nici nu împliniseră șase luni, și care pe podea abia de se târau în patru labe, se bălăceau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
care se cernea prin luminatorul de deasupra ușii. Un moment mai târziu, lumina cenușie, dar limpede venită din stradă o revelă pe Alex, în mantoul ei de blană cel mai elegant, cu ochii prelungi, strălucitori, cu buzele-i lungi, palide, zâmbitoare. Când John Robert se dădu la o parte, fără să scoată un cuvânt, iar ea păși înăuntru, îl văzu pe George. Expresiile zugrăvite pe fața mamei și pe cea a fiului deveniră brusc identice: expresie de pisică la pândă. Zâmbetul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
locuiește acolo. Și el îl urăște pe George. — De ce nu bei? Mă enervează să te văd stând așa, fără să faci nimic. — De ce nu cânți? Cântă Phil flautistul. — Uite, mă și grăbesc. Unde ți-e toată veselia sălbatică și ochii zâmbitori și farmecul plin de umor? — Tacă-ți gura! — Ești un pretins irlandez. — Toți irlandezii sunt pretinși irlandezi. Tu nu știi ce să faci, văd bine, Ai vrea să stai Și-ai vrea să pleci de lângă mine. Și nu poți să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
împletite după moda din Ninive, cu fruntea de o netezime zeiască și cu ochii verzi și luminoși. Ochi ce intersectau, cu o căutătură blajină, șaua nasului, pe sub streașina fină a sprâncenelor, într-o înfiripare cuceritoare de strabism. Tânărul suplu și zâmbitor, cu morgă charismatică, era înveșmântat într-o togă sau într-o mantie sacerdotală, cu desăvârșire albă și lungă până la călcâie, drapată statuar și atât de curată, de neprihănită, încât ar fi umbrit, cu aureola ei, omăturile himalayene cele mai înalte
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
căzut pe câmpul de onoare, Într-o noapte Îndepărtată de acum treizeci de ani - scara romană, scara romană -, i se lipeau de creier ca o hârtie de muște. Continua să-și vadă fața În icoana luminoasă de pe ecran, chipul său zâmbitor și Întinerit și ajustat de computer, dar subliniat de numerele Înfiorătoare ale Înfrângerii. Nici măcar nu luase În considerare vreodată că ar putea să pierde fotoliul, cu toți banii cheltuiți pe strategul american care adusese victoria republicanilor În campania electorală și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
decât cazarma, metroul, niște magazine de blugi de pe Corso și scările de la Trinità dei Monti, pe ale căror trepte abrupte și alunecoase se Învârtea Într-o spasmodică vânătoare de prietenii. Fetele din Roma se lăsau abordate ușor, erau sociabile și zâmbitoare, dar când trebuia să stabilească o Întâlnire, când aflau că era soldat, ajungeau toate să-l păcălească și să-i dea numere de telefon false sau inexistente. La Roma, Antonio se simțea pierdut: nu-i plăcea, era prea mare și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
O ușă se trânti, se deschise și se izbi din nou. — Prezentatorul e atât de fascinant, spuse Olimpia pentru a se justifica - și, cu inima strânsă, apăsă butonul telecomenzii. În studioul lui Santoro, Silvio Berlusconi povestea ceva, cu o grimasă zâmbitoare potrivită cu bucuria rezultatelor alegerilor ce păreau deja câștigate. Dario se stinse. Pentru câteva clipe, Sasha avu impresia că Încă Îi mai vede urma pe ecranul opac. Însă, dacă te uitai mai bine, vedeai că acela nu era Silvio Berlusconi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
Trupul masiv al lui Buonocore, respectat de toți, un om drept și curajos, care cândva primise o mențiune pentru capturarea unui asasin periculos. Acum va trebui să o căutăm și pe soție, constată agentul simplu. Nu-i răspunde nimeni. Blonda zâmbitoare și fericită. — Ce crezi, a terminat-o și pe ea? Poate a ucis-o În altă parte. Dar Încă nu i-au găsit corpul. De obicei, femeia e cea care moare prima. Îmi amintesc de unul care a omorât și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
nu mai contează care erau sârbi și care croați, au fost puși la zid și ciuruiți. Monumente care întrețin istorii d-astea. Și-apoi, după ce le-am văzut, am început să mă uit mai atent pe stradă. Să văd chipuri zâmbitoare, să văd oameni binevoitori, să văd bărbați stând liniștiți la o cafea, să văd femei dându-și coate în fața unui magazin. Și mi-am amintit că tot ceea ce am citit pe acele monumente nu se întâmplase demult, demult, cum aș
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2200_a_3525]
-
totul arăta bine, chiar foarte bine. Spații ca lumea, civilizate, în care se aștepta decent, ba într-unul chiar boierește (afișaj electronic, scaune comode, televizor, automate de apă și cafea). Până și funcționarele mi-au părut complet reciclate: amabile, rapide, zâmbitoare. Incredibil, dar adevărat: n-am stat niciunde mai mult de 10 minute, uneori nici atât, așa că în doar 4 ore am rezolvat tot, dar absolut tot ce mă împovăra de atâta vreme, pentru că am amânat trambalarea din cauza spaimei de ghișee. Ei
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2200_a_3525]
-
trist de fum, finalul care nu e niciodată așa magnific cum ar trebui. Și apoi mai e și tendința deprimant figurativă a artificiilor moderne. Să stai în frig ca să vezi cum scânteile colorate iau pentru o secundă forma unei fețe zâmbitoare sau a unui scris de bețiv care zice „Vacanță plăcută“ mi se pare, cu toată obiectivitatea, o formă foarte joasă de distracție. Și totuși a putea să te bucuri de artificii e unul dintre criteriile după care se judecă omul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2321_a_3646]
-
Închide“, Ruby ridică ochii și văzu un bărbat Îmbrăcat Într-un halat medical albastru care stătea lângă ea. Se surprinse observând părul negru tuns extrem de scurt și trendy, perciunii alungiți, ochii de culoarea castanei, parte dintr-o față blândă și zâmbitoare. Păreau să aibă cam aceeași vârstă. Și că, dacă stătea acolo de mai mult de două secunde, probabil că auzise conversația ei cu Fi și știa despre timbrul din vaginul ei! — Mă scuzați, spuse el cu un accent american, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
calcul numărul de ore pe care le petrecuseră Împreună, avea un argument solid să considere că fusese a treia sau chiar a patra lor Întâlnire. Cred că poți să urci pentru... Ăă... Jachetă, Încheie ea cu o privire sfioasă și zâmbitoare. Ești sigură că vrei să urc pentru jachetă? intră el În joc. Adică n-am nevoie de ea. Mă descurc perfect fără. Nu sunt un om atât de obsedat de recuperarea jachetei Încât să forțez o femeie să mi-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
Odată la câteva zile, Hannah făcea câte o vizită pe la magazin. De când mama ei se dusese Înapoi la Leeds, venea cu toți cei trei copiii. Gemenele ei identice, Ellie și Ruth erau două fetițe dolofane și cu fețe ovale mereu zâmbitoare. Se fugăreau prin tot magazinul pe picioruțele lor groase, oprindu-se din când În când să se cațere În cărucioare sau să arunce cu jucării de pluș prin jur. Hannah Își cerea mereu scuze, dar Ruby și Chanel Îi spuneau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
pentru țintuit potcoavele de copitele cailor. Toți care treceau la bulgari se Întorceau cu buzunarele și căptușelile hainelor pline de caiele. Pleacă și Hristu să facă afaceri. Intră În magazinul cu fierătănii. Nu știa nici o boabă bulgărește. Vânzătorul Îl aștepta zâmbitor, Îmbrăcat În halat albastru. Cum să-l facă Hristu să priceapă că vrea să cumpere caiele? Mai Întâi s-a făcut că bate cu ciocanul un cui. Ăla părea că Înțelege, dar Hristu i-a zis din gesturi: „Stai, că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
nici fir de praf pe ea, nici măcar printre șuvițele de păr și ghearele de leu ce Închipuiau cele patru picioare; pereții rămăseseră goi de tot, căci cuiva Îi dăduse prin minte gândul cel bun și mutase În altă Încăpere portretul zâmbitor al Marelui Conducător al Țării, ca să nu se apuce careva să Îndruge vrute și nevrute la vederea lui: În locul rămas gol, dar și În alte părți, atârnase ștergare țărănești țesute În casă, la război; scaunele așteptau cuminți, aliniate. Pe la șapte, din bucătărie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
doarme niciodată. O feerie de lumini și zgomote scăldau limuzina în drum spre casă. Numai că John nu are timp să-și admire orașul așa cum ar fi dorit pentru că ecranul de control al mașinii se aprinde brusc și apare fața zâmbitoare a mamei sale, una dintre acele femei care au fost frumoase și care îmbătrânesc frumos, spre bucuria celor din jurul lor. Îl întreabă dacă i-a mai fost rău de avion și îl roagă să nu uite să-l sune pe
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]