6,028 matches
-
liniștit-o el. Maman are relații peste tot. Și apoi nu-i obligatoriu să fim ochiți de poliție. A întrebat chelnerul dacă aveau alune și a rămas mirat de răspunsul lui afirmativ. Ovidiu era teribil de încântat, măi frate, a exclamat, cu ochii jucându-i în cap, aici e treabă dichisită bine până la comanda stai. Era soare, era frumos, bătea foarte puțin vântul, câte o frunză cădea cu pocnet pe veranda de lemn. Și dacă n-ar fi fost nuanțele pale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
prelungă cu glezna subțire și un chip cu o mobilitate a expresiei uimitoare. Din aceste date îți puteai reconstitui întregul cu nespusă ușurință, n-aveai decât s-o faci sau să n-o faci, ce importanță avea ea oricând putea exclama: ah, ce greu este să vezi cum te cuprinde bătrânețea, să fii conștient că viața ți s-a scurs printre degete și ce ți-a mai rămas nu mai poate fi nicidecum esențial. Să știi că nu te mai afli
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
sus pe suportul noptierei și își aminti că tatălui îi plăcea să citească date biografice, note de călătorie. Și-l imagină în pat, îmbrăcat în pijama, cu ochelarii pe nas, ținând cartea la numai o palmă distanță de ochi, cum exclama din când în când de încântare, la vreun pasaj mai interesant. La celălalt capăt al patului mama broda la un set de lenjerie, era foarte concentrată și la izbucnirile bărbatului ei întreba: hai spune de ce râzi și el îi explica
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
viața de dincolo, un miraj pentru ea ce-o făcea să-și piardă somnul. De ce viața de dincolo? Elena murise? Da, Elena aceea murise. Tatăl s-a întors cu un coșuleț de struguri din podul casei. Ce grozavi sunt! a exclamat Carmina Erau reci și sucul din interiorul bobiței devenise mai dens și mai dulce, ciorchinele se uscase acum nu se mai hrănea din nectarul pământului. Tatăl a zâmbit măgulit și a încuviințat. Știa cât de mult îi plăceau Carminei strugurii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
din iluziile lui. Seara au mâncat macaroane cu brânză și pește marinat, la televizor era un serial științific, tatăl, foarte interesat, ca întotdeauna de asemenea subiecte și-a luat scaunul și s-a apropiat de ecran. Din când în când exclama mirat de imprevizibilul naturii, memora cifre era încântat să afle atâtea taine, fără nici un chin, stând pe scaun în fața televizorului. Mama clipea nervos la fiecare observație exuberantă a lui, avea un aer absent, n-o prea interesau tainele naturii, de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
părinți rămași în poartă, cu ochii după mașina ce se îndepărta. Ce gândeau oare amândoi în camera mare printre obiectele îmbătrânite și ele, lăsate mereu în același loc? Poate tatăl citea despre Blaga, cu spatele sprijinit de tăblia patului și exclama entuziasmat la câte un pasaj. Poate mama aducea din camera de la stradă hainele, să le calce, să le pregătească pentru a doua zi, pipăia țesăturile reci, imprimate cu miros de levănțică și îndurerată, fără să știe bine de ce, își înăbușea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
și adevărată, considera el și prin anecdotica ei destul de ușor de memorat. Ajuns acasă pentru câteva momente, să ia câteva lucruri de îmbrăcăminte solicitate telefonic de Fana, în mijlocul holului, privind către Sidonia care fuma de una singură la bucătărie, a exclamat: A, maman s-a dat de trei ori peste cap și s-a făcut zână. Sidonia a eliminat grăbită fumul și chipul i s-a muiat, a căpătat o expresie de neașteptată mulțumire. Manevra îi reușise, și-a zis, ochiul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
Carmina și a sărutat-o fugitiv pe obraz. Ți-am adus rochia de la croitoreasă e în camera Fanei, poți s-o probezi. Nu acum, a intervenit prompt Ovidiu. Diseară are destulă vreme. Ce știi tu ce înseamnă o femeie, a exclamat Sidonia, și arătând cu bărbia s-a adresat Carminei: Du-te s-o vezi, sper să fi ieșit bine. Fără să simtă vreo curiozitate anume, Carmina a intrat în camera indicată. Rochia era acolo, pe un umeraș, spânzurată pe ușa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
Nu așteptă răspunsul, se duse în dormitor și controlă singur, după șifonier, la locul știut. Era acolo, bănuia el, bănuia. Ți l-am lăsat, îi comunică, atunci când reveni înapoi. Se mai liniștise, mai sorbi odată din cafea. Foarte bună, cafeaua, exclamă,nu știu ce-i faci de iese așa bună, spuse și-i zâmbi. Mai departe, spune mai departe. Mai departe? tresări ea. Atunci am venit direct acasă. Pe jos? Nu, nu, cu autobuzul, ploua tot mai ploua când am plecat din cofetărie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
venirea stăpânului. Puțină muzică, derularea unui CD durează patruzeci de minute, acum vine, acum vine. Îl aude cum întoarce cheia în broască, aleargă în întâmpinarea lui, aproape se lovesc unul de altul în hol. Știam că vii, știam că vii, exclamă ea. Sărut mâna, Carmina, rostește el protocolar și-i sărută de câteva ori degetele reci, subțirele. Ți-i frig? Întreabă și-i ia mâinile între palmele sale. Ea neagă scuturând veselă capul, ce știe el, ce știe el! Ești mereu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
a făcut imposibilă orice fugă. Lângă el, Nina era complet absorbită în contemplarea unei imagini. A înaintat către ei șovăind. Între ea și profesorii Alexe se produsese o sciziune ce nu era de ignorat. A, Carmina, ce întâlnire neașteptată, a exclamat Nina, cu adevărat surprinsă de astă dată. A urmat o tăcere, o cercetare de ambele părți, care i s-a părut Carminei că a durat cât un veac. În cele din urmă, discuția se urni și, mult timp după aceea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
de alături, acum umplea altă coală de hârtie. Carmina își continuă lectura. Era sâmbătă, avea zi liberă. După ce termină un capitol, lăsă cartea cu copertele în sus pe măsuță și se duse din nou la fereastră. Mașina plecase și ea exclamă, ca și cum ar fi fost ceva deosebit: În sfârșit, a plecat. Stătuse chiar pe locul unde-și parca Ovidiu mașina. Se gândi să se îmbăieze sau să facă o plimbare. Își puse fierul de călcat în priză. Afară era frumos, putea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
foarte corect mâna, avea un zâmbet în colțul gurii, de presupus că era ironic, își aplecă și fruntea, puțin, milimetric. Avea o eleganță în el băiatul acesta ceva de speriat! Încântat. Fana, rămasă în contemplație, se fâstâci. Maaamă, ce bărbat, exclamă în sinea ei. În cele din urmă îi întinse și ea mâna lui Dimitrie. El percepu o palmă cu pielea subțire, străvezie, întotdeauna crezuse că recunoaște în celule tipul femeii căreia nu-i sunt străine treburile casnice. Și Fana părea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
mai potrivit drept comentariu. — Șervețele igienice, tampoane igienice și alte prostii de felul \sta, spuse Midori, zâmbind. Doar e școală de fete, nu? Bătrânul îngrijitor le adună de peste tot și apoi le arde. De la ele vine fumul. — Oau! — Păi așa exclamam și eu când eram în clasă și vedeam fumul pe fereastră. Gândește-te numai, la gimnaziu și la liceu sunt în total aproape o mie de fete. Imaginează-ți că nouă sute sunt deja la ciclu și cam o cincime, adică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
punea mâncarea în farfurii. Mâncarea lui Midori a fost mai grozavă decât mi-aș fi putut închipui. M-a răsfățat cu o gamă largă de feluri, toate preparate delicios, având gustul specific bucătăriei din zona Kansai.1 — Sunt grozave! am exclamat eu cu gura plină. — Watanabe, ia spune adevărul. Nu te așteptai să gătesc atât de bine, nu? — Cam așa ceva, am răspuns eu cinstit. — Ești din Kansai și de aceea îți plac asemenea delicatese, nu? a întrebat ea. — Să nu-mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
prea mult!“ Acesta a fost tratamentul de care am avut parte. De aceea, în clasa a cincea sau a șasea primară, am decis să găsesc singură omul care să mă iubească trei sute șaizeci și cinci de zile din trei sute șaizeci și cinci. Extraordinar! am exclamat eu, admirativ. Și cu ce s-au soldat căutările tale? — Aici e problema, a răspuns Midori, privind fumul și căzând un pic pe gânduri. Am așteptat prea mult... în căutarea perfecțiunii... de aceea mi-e greu. — Cauți dragostea perfectă? — Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
Cea neridată, din stânga, e Naoko. — Mincinoaso! Eu dorm în dreapta, spuse Naoko. — Apropo, am aranjat să fim libere mâine după amiază, adăugă Reiko. N-ați vrea să mergem toți trei la iarbă verde? Știu un loc grozav prin apropiere. — Nemaipomenit! am exclamat eu. Fetele s-au spălat pe dinți și s-au retras în dormitor. Eu mi-am mai turnat niște coniac, m-am întins pe canapea și m-am gândit la tot ce s-a întâmplat în ziua aceea, de dimineața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
În rest, puteți să vă plimbați pe unde vreți. Reiko a scris într-un caiet de învoiri numele ei și al lui Naoko, precum și data și ora. — Distracție plăcută și aveți grijă de voi! spuse portarul. — Ce om drăguț! am exclamat eu. — Ee, are niște doage stricate, spuse Reiko, arătând cu mâna spre cap. Avusese totuși dreptate. Cerul era albastru și un singur nor alb se agățase de boltă, arătând ca o dungă trasată de probă pe o pânză. Ne-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
-l lucrau sătenii. Au plecat cu toții... era prea grea viața de aici. Iarna erau complet izolați din pricina zăpezii și nici solul nu e fertil. Au socotit că e mai bine la oraș și câștigă mai mulți bani. Ce păcat! am exclamat eu. Unele case par chiar locuibile. La un moment dat, au încercat niște hippy să trăiască aici, dar n-au rezistat din pricina iernilor aspre. Imediat după ce am trecut de sat, am dat peste o zonă împrejmuită ce părea a fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
stai cu mine? am întrebat-o. Eu te-aș proteja, n-ai mai visa urât și te-aș ține eu în brațe, în locul lui Reiko, atunci când ți-e greu. Naoko se lipi de mine și mai strâns. — Ar fi minunat! exclamă ea. Ne-am întors la cafenea puțin înainte de ora trei. Reiko citea și asculta la radio un concert pentru pian de Brahms. Mi s-a părut minunat să asculți un concert de Brahms la marginea unei pajiști unde nu se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
purta cercei de aur, o rochie superbă, albastră și niște pantofi de lac, roșii, de foarte mult bun gust. Când i-am spus că-mi place rochia ei, a subliniat că albastrul se numea „safir de noapte“. — Ce restaurant elegant! exclamă Hatsumi. — Tata mănâncă întotdeauna aici când vine la Tokyo, spuse Nagasawa. Am fost și eu cu el o dată, dar nu mă dau în vânt după mâncărurile alese de aici. — Da, dar nu strică și o asemenea experiență, din când în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
parte ca să nu o deranjeze la joc. Am jucat două partide. Hatsumi era într-adevăr foarte bună, dar pe mine, pe lângă lipsa de antrenament, m-a încurcat și bandajul de la mână, așa că am mâncat o bătaie zdravănă. Ești nemaipomenită! am exclamat eu, admirativ. Aparențele pot fi înșelătoare, nu? spuse ea, zâmbind, în timp ce-și alegea cu grijă poziția pentru lovirea mingii. Cine te-a învățat? — Bunicul. Tatăl tatălui meu a fost un jucător extraordinar. ~[i instalase o masă de biliard
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
cedeze în fața cuiva. La ce poți s\ te aștepți din partea unui asemenea om? — Da, dar nu pot să fac altceva decât să îl aștept. Îl iubești chiar atât de mult? — Da, răspunse ea fără pic de ezitare. — O, Doamne! am exclamat eu, terminându-mi berea. Cred că e minunat când ești convins că iubești cu toată puterea inimii. — Sunt proastă și demodată, spuse ea. Mai vrei o bere? — Nu, mulțumesc. Trebuie să plec. Îți mulțumesc din suflet pentru bandaj și bere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
rămân dator. S-a aranjat? m-a întrebat Midori. — Destul de bine, am răspuns cu un oftat. — Grozav! Hai să dansăm! E încă devreme. Parcă spuneai că ești obosită, nu? Pentru asemenea lucruri mă simt excelent. — Vai de capul meu! am exclamat eu. Avusese dreptate. Am intrat într-o discotecă și energia i-a revenit pe măsură ce dansam. A băut două pahare de whisky și de Coca și a stat pe ringul de dans până a fost leoarcă de sudoare. — Mă simt atât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
fără să se mai agite. Casa și terenul aparțineau familiei de foarte multă vreme, copiii lui au crescut și sunt pe la casele lor, așa că își poate trage sufletul. De aceea, el și soția lui aveau timp să călătorească. — Grozav! am exclamat eu. — Nu-i chiar așa, spuse el. Nu mă dau în vânt după excursii, aș prefera să lucrez. Grădina ajunsese în paragină, mi-a explicat el apoi, pentru că nu a găsit un grădinar ca lumea, iar el făcuse o alergie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]