7,756 matches
-
și după aceea se înalță. Superstiții despre animale , păsări, gângănii Când ouă vreo găină, să nu se uite careva la ea cum ouă, căci i se micșorează vederea omului. Să nu mănânce furnicile din laptele unei femei, că-I va pieri țâța. Când vreun câine râcâie să facă o groapă în pământ, trage a moarte pentru stăpânul său sau pentru un membru al familiei. Când din întâmplare intră vreo rândunică în casă arată o bună prevestire. Când se ivesc furnici prin
Maria Radu by Tradiţie şi artă la Tansa. Datini de Crăciun şi Anul Nou () [Corola-publishinghouse/Science/91716_a_92856]
-
fereastră aduce veste: sau va muri cineva din acea casă, sau casele vor rămâne pustii. Când o găină cântă cocoșește, acesta e semn că: sau găina va muri, sau o persoană din acea mahala. Când vreun câine urlă mereu va pieri el sau se abate o nenorocire pentru acea casă. Celui care omoară un păianjen mare i se iartă șapte păcate, iar de omoară unul mic i se iartă numai trei. Când cocoșul cântă tare în fața ușii sau ferestrei, prevestește sosirea
Maria Radu by Tradiţie şi artă la Tansa. Datini de Crăciun şi Anul Nou () [Corola-publishinghouse/Science/91716_a_92856]
-
în clipa lor și în veșnicia lor. Soarele arde, pământul este rodnic și mănos, marea geme de pești, plantele sunt pline de sevă și animalele vânjoase, râurile curg reci și înspumate izbindu-se de stânci, focul este năprasnic, iar ce piere renaște și se primenește mereu. Până și în perindarea zilelor și a nopților, a luminilor și umbrelor se simte respirația puterii care stăpânește lumea, fiind lumea. Iar ce iese din mâinile oamenilor - case, corăbii, cetăți, arme, veșminte - durează statornic în
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2881]
-
buni doar să-i ferească pe nemuritori de plictisul nemuririi și al vanității lor. Apolon, vorbind cu Poseidon, spune și el: „niște sărmane făpturi omenești care, aidoma frunzelor, trăiesc o clipă, trăgând din pământ căldura vieții, apoi se veștejesc și pier“. Și tot el îi spune înverșunatului și inteligentului Diomede: „Nu încerca să te măsori, ca putere a minții, cu zeii: nemuritorii zei și oamenii ce calcă pe pământ nu sunt din una și aceeași seminție.“ Chiar văzuți de ei înșiși
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2881]
-
Troiei este austeră, nu semeață. Mersul ei împărătesc o poartă printre suferințe crâncene și regrete târzii. Femeia aceasta însingurată care, din desfătare a lumii, devine pustiire a ei, se întoarce împotriva ei înseși și se judecă aspru, că n-a pierit la naștere, târâtă de vifor într-o râpă sălbatică sau în clocotul mării. Iar între Elena și Paris, dacă a mai rămas o undă de patimă, ea este istovită și amară. Dar de un fel de dragoste tot mai este
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2881]
-
aceea dezolată să cadă o grea ploaie de sânge și apoi, odată mort, trimite Moartea și Somnul să-i ia leșul și să-l ducă în Licia, la ai lui, pentru a fi îngropat după datină). Precum și onoarea de a pieri de mâna lui Hector, cel mai viteaz dintre troieni, asistat, în amândouă prilejurile, de însuși Apolon. Mai trebuie spus că, ducându-se să lupte în locul lui Ahile, n-o face ca să se acopere el însuși de glorie, ci ca să-i
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2881]
-
răgaz să răsufle și pentru a continua lupta cu orice risc. Îi păruse rău, văzând atâtea căpetenii rănite, și îi spune lui Euripil, rănit, de care i se făcuse milă, ca de toți: „O, sărmanilor, ce soartă ați avut, să pieriți aici, departe de cei vouă dragi și de pământul din strămoși, să săturați cu trupurile voastre câinii cei lacomi din Troia!“ Dar Patrocles este cald și îndurător și cu una sau alta dintre făpturile care populează epopeea. Felul în care
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2881]
-
îl roagă, aproape reproșându-i că l-a uitat, plângând, să-l îngroape mai curând și, apoi, să-i pună cenușa în aceeași urnă în care o să fie pusă curând și cenușa celuilalt. Apoi fuge, țipând ca o pasăre, și piere ca un abur înghițit de pământ, încă așteptând să-și afle cuvenitul și tristul sălaș printre umbrele morților lumii și având să aștepte acolo, umbră, o altă umbră, atât de iubită cândva. Foinix. Foinix este tesalian, dintr-o parte a
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2881]
-
războinic dintre toți acei războinici și a cărui violentă și îndărătnică mânie este însuși subiectul Iliadei. Îi spune mamei sale, tocmai în clipa în care e gata să plece la luptă ca să-l răzbune pe Patrocles omorându-l pe Hector: „Piară vrajba sădită în zei și oameni, piară mânia care-l asmute și îl îndârjește chiar și pe omul cu mintea întreagă și care ne varsă în suflet ceva cu mult mai dulce ca mierea, umplându-l însă cu fum.“ Doar
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2881]
-
cărui violentă și îndărătnică mânie este însuși subiectul Iliadei. Îi spune mamei sale, tocmai în clipa în care e gata să plece la luptă ca să-l răzbune pe Patrocles omorându-l pe Hector: „Piară vrajba sădită în zei și oameni, piară mânia care-l asmute și îl îndârjește chiar și pe omul cu mintea întreagă și care ne varsă în suflet ceva cu mult mai dulce ca mierea, umplându-l însă cu fum.“ Doar Ahile putea să spună că mânia este
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2881]
-
pot opri, în absența lui, a lui Ahile, avântul lui Hector. Hector, despre care tot el spune, într o clipă de deznădejde, că este cel mai viteaz dintre vitejii pe care i-a hrănit pământul Troiei și că, decât să piară înecat de ape, ar prefera să fie omorât, în luptă, de el. Știe să cedeze evidenței și să-și recunoască greșeala: când îl vede pe Enea salvat de Poseidon, își dă seama că celălalt nu se lăudase în zadar cu
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2881]
-
de aproape îi este sfârșitul. Știe că, ducându-se să-l ucidă pe Hector, se apropie de propriul lui sfârșit. Ahile înțelesese că va muri de o moarte pe măsura lui, iar, în clipa de spaimă când crede că va pieri înecat și umilit de apele Scamandrului, se răzvrătește mânios împotriva Tetidei, spunând: „Toți zeii cerului sunt mai puțin vinovați decât mama mea, care m-a amăgit cu vorbe mincinoase, lăsându-mă să cred că voi muri în fața meterezelor Troiei, săgetat
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2881]
-
clipă, sub forma unei rugi adresate lui Zeus, de o visare intensă și atroce, de viziunea crâncenei apoteoze a unei prietenii: ei doi, Ahile și Patrocles, doar ei singuri, cucerind Troia, după ce restul războinicilor, troieni și ahei deopotrivă, vor fi pierit în luptă. Nici într-o altă parte sufletul excesiv al lui Ahile nu ajunge atât de departe în excesele lui ca în nălucirea aceasta sinistră a unei glorii atotnimicitoare și pustii. Dar clipa trece, Ahile înalță către Zeus o altă
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2881]
-
omorât de Hector, Ahile era deja neliniștit. Stătea în fața corăbiilor sale și, văzând cum aheii se retrag din nou, în derută, își amintește de o mai veche prevestire a Tetidei potrivit căreia cel mai bun dintre toți mirmidonii avea să piară în luptă înainte de propria lui moarte. Până atunci uitase, acum era prea târziu. Când află, pe Ahile îl cuprinde durerea, ca un nor întunecat. Își umple palmele cu cenușă din vatră și își mânjește cu ea capul și obrajii, începe
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2881]
-
să mai am acum, când prietenul meu a murit, el pe care, între toți, îl prețuiam ca pe un alt mine însumi? Acum l-am pierdut... inima mea nu mai simte nici o dorință de viață câtă vreme Hector nu va pieri de lancea mea, plătind pentru Patrocles.“ Știa bine că, răzbunându-și prietenul atât de mult iubit, se va întâlni, curând, cu propria lui moarte. Dar, cum spusese, nu mai avea în el dorință de viață. Ahile nu alege între două
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2881]
-
cenușa într-o urnă care s-o primească mai târziu și pe a lui. Ahile spune că așa va face și îl roagă să se apropie, să stea îmbrățișați măcar o clipă și să plângă. Dar umbra fuge, țipând, și piere înghițită, ca un abur, de pământ. Ahile se trezește plângând. Funeraliile lui Patrocles se știu. Iar în ce privește cenușa, Ahile s-a ținut de cuvânt. După aceea ține în cinstea lui Patrocles marile jocuri funerare, pomenindu-l din când în când
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2881]
-
și început de Ev Mediu, furtuni de sânge, șiroind din trupuri stoarse până la ultima picătură, au inundat pământul. Fulgere au aprins focul pârjolitor, iar în lumina lui luceau săbii și lăncii. Tunete bubuiau din piepturi care își strigau disperarea în fața pierii. Au fost timpuri când ciocanul lui Thor și al lui Perun loveau cu putere spre preamărirea triburilor germane și slave care îi invocau. Zdrobeau fără milă lumea cunoscută a acelei epoci, plămădită din forța lui Zeus și a lui Jupiter
[Corola-publishinghouse/Science/1509_a_2807]
-
greu de ocupat în integralitatea sa și prea dificil de organizat. Eșecul istoric era consecința dificultății soluționării unei probleme strategice, și anume: surmontarea discontinuităților de flux specifice arealului românesc. Orice imperiu extins în spațiul nostru se îmbolnăvea subit, fiind sortit pierii. Era diagnosticat imediat ca suferind de aritmie și insuficiență circulatorie. Cu un puls slab, cordul nu putea pompa suficient sânge pentru a ține legate țările române de imperiile dezvoltate în regiune. Colapsul istoric al stăpânirilor ajunse la noi nu a
[Corola-publishinghouse/Science/1509_a_2807]
-
mai buni fii ai neamului care au ridicat România pe culmile gloriei sale politice, militare, economice și culturale. Și e suficient să ne amintim numai de Sighet pentru a conștientiza dimensiunea acestei tragedii naționale unde au fost încarcerați și au pierit Iuliu Maniu, Constantin Argetoianu, Mihail Manoilescu, Grigore Georgescu, Henri Cihoski, Gheorghe Brătianu, Anton Durcovici, Ioan Suciu. Milițienii au început să umple temnițele săpate în Grădina Maicii Domnului cu mărturisitorii lui Hristos. La Aiud, Pitești, Sighet, Gherla, Târgu Ocna și în
[Corola-publishinghouse/Science/1509_a_2807]
-
grosul hoardei trecea râul din apropierea orașului. Din senin s-au ivit nori negri care, scăpărând și trăsnind, au revărsat o ploaie grea. Apele râului s-au învolburat și, umflându-se, s-au năpustit asupra hoardei călare. De mânia cerului, au pierit mulți tătari, înecându-se sub povara grea a prăzii. Înspăimântați, cei care au scăpat de furia râului s-au pus a fugi mâncând pământul. S-au cărăbănit înapoi în stepe de unde nu au mai îndrăznit vreodată nici măcar cu gândul să
[Corola-publishinghouse/Science/1509_a_2807]
-
aici? - Altă dată... Cine știe când ? a răspuns e fără să se mai uite înapoi. - Mă băiete, ascultă... să nu uiți să-i spui lui frate-tău că-l aștept negreșit... Ai auzit ? Da’, până să isprăvească ea, băiatul a pierit, parc-a intrat în pământ’’. Se poate observa că simbolul rămâne astfel în pură fantasticitate; narațiunea din Calul Dracului este un basm, în care magia operează ca atare, însă vraja nu mai exercită asupra 61 omului o înrâurire echivalentă cu
Fantasticul în proza lui Ion Luca Caragiale by Elena Deju () [Corola-publishinghouse/Science/1278_a_1923]
-
așa, ca o amețeală, cu un fel de durere la apropierea sprâncenelor’’. Prins în joc cu negustorul sașiu, băiatul își pierde toți banii, este ispitit să-i jefuiască pe ceilalți oaspeți de la han, dar se închină și tovarășul de drum piere. Dacă în opera În vreme de război satanismul se relevă numai ca un element insinuat în conștiința personajului stăpânit de frica paroxistică, ceea ce îl proiectează, pe timpul somnului, în viziuni de un fantastic halucinant coșmaresc, în La conac același element magic
Fantasticul în proza lui Ion Luca Caragiale by Elena Deju () [Corola-publishinghouse/Science/1278_a_1923]
-
atunci când dă cu ochii de biserica din Sălcuța, și atunci când se-nchină să-i ajute Dumnezeu să dea lovitura orezarilor adormiți care i-au câștigat toți banii la stos, sub îndemnul Diavolului întrupat în negustor. Și de două ori Satana piere la semnul crucii, precum în poveștile populare. Însăși basmaua narcotizată, pe care i-o dăduse diavolul să vrăjească pe orzari, să nu se mai deștepte până la ziuă, ca să-și fure banii pierduți la jocul de noroc, îl adoarme pe el
Fantasticul în proza lui Ion Luca Caragiale by Elena Deju () [Corola-publishinghouse/Science/1278_a_1923]
-
a făcut Dumnezeu oamenilor este chiar El Însuși, după cum ne spune Sf. Evanghelie după Ioan: „Că Într’atât a iubit Dumnezeu lumea, Încât pe Fiul Său Cel Unul- Născut L-a dat, pentru ca cel ce crede Într’Însul să nu piară, ci să aibă viață veșnică” (In. 3, 16). Disponibilitatea Fiului lui Dumnezeu de a ni Se dărui este desăvârșită. El vrea ca noi să-L primim În viața noastră, În sufletele și trupurile noastre. Ni Se oferă, ne invită, ne
Din suflet de creștin. Ediția a V-a by Gabriela Stoica () [Corola-publishinghouse/Science/91775_a_92296]
-
o foaie de hârtie și scrise următoarele versuri ale lui Leopardi: Până și clipă când râvnita moarte / alături îmi va sta și nenorocul / va fi să-mi curme, cănd străină vale / îmi va fi pământul și din a mea privire / pieri-va clipă care vine. Apoi își trase un glonte în inimă. Pascoli, care avea multă stima pentru prietenul meu, aflând vestea morții lui Amedeo exclama: Cocoșat blestemat!110 Perioadă în care Salvatore Quasimodo se află la Romă a coincis cu
Leopardi în secolul XX : cazul Quasimodo by Aurora Firţa [Corola-publishinghouse/Science/1445_a_2687]