6,994 matches
-
reziste, în numele justiției, mîniei regilor și chiar, mai mult, persecuției din partea adulatorilor și a miniștrilor servili. Nici nu vor să încalce vreo înțelegere, nici să-și vîndă minciunile lor plăcute, care par să le mărească puterea pămîntească, dar, în realitate, sapă încet la temelie și pregătesc ruina. Biserica "stîlp și temelie de adevăr" a fost întotdeauna de această părere, că nu trebuie să fie înșelați nici chiar acei principi care vor să fie înșelați și care pedepsesc cu cruzime pe aceia
Cele cinci plăgi ale sfintei biserici by Antonio Rosmini [Corola-publishinghouse/Administrative/912_a_2420]
-
Enciclica Fides et Rațio, capitolul 4, 1998). În lumina scandalurilor din lumea corporatist... de la finele deceniului trecut, îndemnurile sfanțului p...rinte cap...ț... o semnificație crescut.... Nu arareori, a criticat tentațiile hedoniste, materialiste ale lumii contemporane, o decadent... moral... ce sap... la baza societ...ții. De aici, pledoaria pentru viața de familie, pentru educație (școal...), pentru respectul fâț... de legi, pentru datoria împlinit..., nevoia de solidaritate uman.... A fost un mare apostol al p...cii; a pledat pentru soluționarea marilor conflicte
[Corola-publishinghouse/Administrative/1898_a_3223]
-
efigie ce-și schimbă vârsta: femeie azi, fecioară ieri. Pe alta, inima mea bate un ritm tenace și avid pulsând în hohote viața mi spre-un infraroșu bănuit. Vâslesc. Curg frunzele. La capăt îl văd pe Cronos, dilatând pupila lui săpată-n ora smulgerii celui care sunt. Cândva pe irisul albastru dintre odată și nicicând va trece discul unei inimi, zenitul bolții eclipsând. Atunci, strigat voi fi de plante. Și din nostalgicul oval mă va privi, furându-mi chipul, doamna surâsului
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
cu ajutorul căreia vreau să pătrund în măruntaiele de piatră. știu: e o unealtă sărmană și neputincioasă care nu mă va duce nicăieri, chiar dacă îmi voi zdrobi mâinile și îmi voi sângera sufletul. Alta însă nu am la îndemână. Trebuie să sap muntele ori să renunț... Să renunț?! Peste putință! Pentru mine nu există o astfel de posibilitate! De aceea, eu voi săpa, voi săpa, voi săpa până când am să mor! 7 mai 1953 Am trecut pentru câteva clipe pe la Mihai și
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
nicăieri, chiar dacă îmi voi zdrobi mâinile și îmi voi sângera sufletul. Alta însă nu am la îndemână. Trebuie să sap muntele ori să renunț... Să renunț?! Peste putință! Pentru mine nu există o astfel de posibilitate! De aceea, eu voi săpa, voi săpa, voi săpa până când am să mor! 7 mai 1953 Am trecut pentru câteva clipe pe la Mihai și am rămas ore întregi... 8 mai 1953 În sfârșit, am predat astăzi traducerea la editură, după o în târ ziere de
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
îmi voi zdrobi mâinile și îmi voi sângera sufletul. Alta însă nu am la îndemână. Trebuie să sap muntele ori să renunț... Să renunț?! Peste putință! Pentru mine nu există o astfel de posibilitate! De aceea, eu voi săpa, voi săpa, voi săpa până când am să mor! 7 mai 1953 Am trecut pentru câteva clipe pe la Mihai și am rămas ore întregi... 8 mai 1953 În sfârșit, am predat astăzi traducerea la editură, după o în târ ziere de 38 de
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
zdrobi mâinile și îmi voi sângera sufletul. Alta însă nu am la îndemână. Trebuie să sap muntele ori să renunț... Să renunț?! Peste putință! Pentru mine nu există o astfel de posibilitate! De aceea, eu voi săpa, voi săpa, voi săpa până când am să mor! 7 mai 1953 Am trecut pentru câteva clipe pe la Mihai și am rămas ore întregi... 8 mai 1953 În sfârșit, am predat astăzi traducerea la editură, după o în târ ziere de 38 de zile. Seara
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
pe care am aruncat-o asupra lui. și poate că a fost bine așa... Să lăsăm Trecutul să odihnească în pace. Pierre, din Histria, Augustei la București 26 iulie 1956 Draga mea, șed pe malul lacului într un jilț natural, săpat în stâncă, și îți scriu după o zi de muncă de unsprezece ore. Soarele încălzește încă (ziua de muncă a început la patru și jumătate dimineața, iar acum este de abia ora cinci după-masă). Briza mării adie. E bine! M-
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
rând", ci colonei și generali. De tot râsul confesiunile făcute mie în anii '90 de un ambasador de-al nostru, general de securitate, care avea 6-7 colaboratori "cu ochi albaștri", dar fiecare de la altă unitate: "Toți mă toarnă, toți mă sapă, toți mă mănâncă!"). Ce dureri de cap aveau "Marele păpușar" Ceaușescu și "Machiavelli" cu unii "cooperatori": "De la Securitate au căzut foarte mulți (NB n-au căzut, au "roit-o", "au "excursionat"!), într-un timp foarte scurt... Au trecut de partea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
după ce l-au abandonat, cei de pe "Cinque Ports" au eșuat, au fost capturați de spanioli și au petrecut 4 ani în închisorile din Lima.) Se pare că revenirea la civilizație nu prea i-a priit, fiindcă se spune că-și săpase un bordei în curtea casei părintești, unde se ascundea. În 1723, și-a reluat călătoriile pe mare și contractând o febră a trecut într-o lume mai bună la vârsta de doar 47 de ani! Insula lui Robinson este astăzi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
deja sunt acolo, câte 10-20 de oameni, flămânzi sau cu doi euro în buzunar. Dorm cine știe pe unde și dimineața răsar. Și stau, și stau... Oprește o mașină și în mare grabă cineva dinăuntru strigă: — Am o grădină de săpat! Necăjiții își respectă rândul. Pleacă la muncă cine a venit primul. Restul așteaptă. Pe la nouă deja se pierd speranțele. — Hai la Conad! E un supermarket care nu aruncă la gunoi marfa expi rată; emigranții o găsesc în saci, pâinea la
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
este însă în sângele meu, bunica și tatăl meu sunt înmormântați acolo, puii mei vor să mă-ntorc să le fac ciorbică. Tulpinile uscate ale celor doi ardei sunt încă un ghiveci. Îmi amintesc că primăvara ar fi trebuit să sap grădina. Și eu sunt în minunata Italie. Cum să nu fie scrisorile triste? Scrisoarea 154 Nino mă privește cu ochii lui albaștri. De câteva luni nu mai merge, nu mai mănâncă singur, nu mai vorbește. Mă privește doar cu ochi
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
a ascuns-o, și nu am spus, până acum. Oricum, între timp s-au mai schimbat lucrurile de atunci pe la cabană. Făcusem rost de o un borcan găurit în capac, pentru aer, și cu o săpăligă de prin curtea omului săpam de zor prin bălegarul adunat cu grijă într-un morman mare. Dimineața luam undițele din colț, și coboram pe drumul care dădea în drumul ce făcea legătura între Moldova Nouă și Reșița, pe malul Dunării. Traversam acest drum și mai
Aventuri în insula naivilor by Mihai DASCĂLU , Gustav Ioan HLINKA , Costel IFTINCHI () [Corola-publishinghouse/Memoirs/316_a_626]
-
arestați, sau rătăcirea celor două Barateli, mama și fiica, în labirintul depozitului de bușteni aduși de „acolo”, din „nordul îndepărtat” și descărcați în incinta gării orașului, rătăcire disperată, în căutarea unui cât de mic semn (un nume sau o literă săpată în coaja sau în carnea lemnului) care să le arate că pictorul Sandro, soțul și tatăl mult iubit, mai trăiește undeva, în deportare ori în vreun lagăr, căutare din start mai lipsită de șansă decât chiar aceea a unui ac
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
Dar asta nu mă interesează. Acum am o singură dorință: să mă scrutez cât mai amănunțit, chiar dacă nu știu încă de ce. Ea zice că pe-aici, când cineva nu vrea să-și dezvăluie celorlalți chinul lăuntric, se duce în pădure, sapă o groapă adâncă și acolo, în singurătatea aceea alveolară, dă glas tuturor obsesiilor lui. Îl ascultă doar fiarele sălbatice și gângăniile neștiutoare ce se nimeresc pe-aproape. E ca și cum și-ar vărsa răul în trupul unui zeu. Dacă nu poți
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
groapă adâncă și acolo, în singurătatea aceea alveolară, dă glas tuturor obsesiilor lui. Îl ascultă doar fiarele sălbatice și gângăniile neștiutoare ce se nimeresc pe-aproape. E ca și cum și-ar vărsa răul în trupul unui zeu. Dacă nu poți să sapi această groapă, mai spune ea, e bine să mărturisești totul unei pietre sau unei plante. Cel mai nociv e să nu spui nimic nimănui. Eu n-am mari taine de scos la iveală; aș vrea doar să arăt motivele care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
getă de la Eryx era cu mult mai elocventă. Nu mi s-au spus decât niște fraze incoerente al căror truc îl cunoșteam prea bine. În orice caz, atmosfera solemnă din locul acela m-a impresionat mult, mai ales datorită inscripției săpate pe ușa de la intrare: Cunoaște-te pe tine însuți. Când au aflat că eram poet, ca să mă sperie, preoții lui Apollo mi-au arătat mormântul lui Esop, condamnat la moarte sub învinuirea falsă de furt nelegiuit. Să fi fost ăsta
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
pe coaja unui arbore, o fac ca să anunțe ploaia ce stă să vină, și chiar așa se și întâmplă... Îmi spune, între altele că, pentru a ține departe de casă furnicile, trebuie să li se aducă ofrande pe brazdele proaspăt săpate primăvara, în spatele casei, fiindcă ele sunt spirite ale strămoșilor. Sunt încântat de stropii deși ai ploii care cad răpăind și aruncă un pod de apă ce unește insula cu marea. Atunci am senzația că mă aflu pe o corabie, plutind
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
răcoarea plăcută a dimineții. Aștept nașterea magică a astrului și simt că ea îmi aduce o nouă viață: e ca și cum aș reînvia și eu în fiecare zi. Când soarele e deja destul de sus pe cer, mă întind într-o groapă săpată de mine, în care nisipul nu-și pierde căldura nici noaptea. E vizuina mea de fiară umană, ce se ascunde acolo de arsura razelor prea încinse și se adăpostește de vânt. Am senzația că până și razele soarelui ajung aici
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
mai fie marele cuceritor și să n-aibă întreaga lume la picioare, pentru a avea dreptul și el să se raporteze la soare ca unic punct de referință și nu la sine. Inima cosmosului M-a dus într-o grotă săpată sub un deal sălbatic, printre stânci de granit și pârâiașe cristaline. Intrarea era strâmtă și întortocheată; am pătruns cu greu. După aceea, înaintarea a devenit mai ușoară, deoarece spațiul s-a lărgit, ca mai apoi să se strâmteze la loc.
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
lucru. Dacă aș fi putut să mă apăr în vreun fel, aș fi făcut-o. Ceea ce am trăit noi - povestea noastră de dragoste - nu se va pierde, vei vedea. Este o creație scumpă, o legătură de aur care acum e săpată în memoria noastră și va dăinui etern în sufletele noastre. Consider-o un simbol al inițierii. Acum cunoști bine religia noastră: și tu ai devnit un inițiat. Trebuie doar să înfrunți ultima probă. Va trebui s-o susții cu bărbăție
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
trăirii, pentru ca nimic din ceea ce este înscris în aer să nu poată să-mi scape. Precepte nescrise Să-ți aștepți senin sfârșitul. Să nu te lamentezi laș. Să fii pur. Să știi să mori singur. Flori Sunt obosit. Azi am săpat pământul; am plantat niște flori agățătoare ale căror cupe se deschid numai în zori. Au culoarea ochilor Aiei și mi s-a spus că se numesc „zorele”. Mâine o să sădesc glicine și verbine. Caut să adulmec, de pe acum, intensitatea miresmelor
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
rolul de sacerdot, a început să rostească cu voce scăzută un descântec, căruia era greu să-i disting cuvintele. Toți cei prezenți repetau, în cor, cuvintele sacre. La sfârșit, apoi, fiecare și-a reluat drumul solitar. Imaginea Călărețului Danubian era săpată pe ușile caselor ca semn de apărare a locuinței de orice intenții maligne. Nu pot să spun dacă tot ce am văzut era adevărat, pentru că am asistat de departe la acest ritual. Există o opreliște absolută: e cu neputință să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
raporturi atât de profunde care să excludă pasiunea simțurilor. Epitaf Peste trei zile, Ovidiu nu va mai exista. Va exista doar o scenă goală și o poveste de dragoste. Vreau ca pe lespedea de pe mormântul meu, de la Tomis, să fie săpate aceste versuri: Hic. Ego. Qui. Iaceo. Tenerorum. Lusor. Amorum Ingenio. Perii. Naso. Poeta. Meo. At. Tibi. Qui. Transis. Ne. Sit. Grave. Quisquis. Amasti. Dicere. Nasonis. Molliter. Ossa. Cubent. („Aici zac eu, poetul iubirilor gingașe, Ovidius Publius Naso, răpus de-al
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
până la nuditate și la dezgolire, până la o kafkiană regresiune vegetală și animală („Viața mea tinde să se raporteze la cea a unei pietre sau a unui animal”), reducere („O tendință a trupului meu, ca un fel de ceva fluid ce sapă în gingii, în urechi, în nări, în ochi, în toate orificiile mele cele mai intime. Voi deveni oare o formă goală?”). Moartea ca metamorfoză, goliciune și părăsire, indică un proces sacrificial care din nou trimite la experiența scriiturii. Nu întâmplător
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]