5,982 matches
-
ghimbirului proaspăt. Ghimbirul murat, (beni shoga), este preparat din rizomi foarte tineri și este adesea servit alături de sushi. ”Ginger ale” este o băutură foarte populară în America de Nord. Nu este o bere fermentată, ci doar zahăr, extract de plante și apă gazoasă. Oricum, în Evul Mediu ghimbirul a fost folosit și la aromatizarea berii adevărate. În Europa întâlnim ghimbirul în mod special în bucătăria ungurească tradițională unde cunoaște o utilizare frecventă în condimentarea unor fripturi, de obicei mai grase, sau la mâncăruri
Ghimbir () [Corola-website/Science/301561_a_302890]
-
cade de pe motoretă la viteză mare. Casca de scafandru este componenta principală a echipamentului de scufundare cu alimentare de la suprafață utilizat de către scafandrii profesioniști. Casca de scafandru are rolul de a asigura scafandrului alimentarea cu amestec respirabil (aer sau amestec gazos sintetic Heliox), protecția capului, comunicații cu suprafața, vizibilitate sub apă.
Cască () [Corola-website/Science/324270_a_325599]
-
decât cea luată din partea rece. Cele mai întâlnite pompe de căldură funcționează prin exploatarea proprietăților fizice ale unui fluid cunoscut sub denumirea de "agent frigorific" atunci când acesta trece prin procese de evaporare și de condensare. Fluidul de lucru, în stare gazoasă, este sub presiune și circulat prin sistem prin intermediul unui compresor. La ieșirea din compresor, gazul acum fierbinte și sub presiune mare este răcit într-un schimbător de căldură numit "condensator", până când condensează într-un lichid aflat la o presiune mare
Pompă de căldură () [Corola-website/Science/317304_a_318633]
-
și acceptori de electroni pentru hidrogenaze. Hidrogenazele se găsesc într-o mare varietate de bacterii arhaice și bacterii generatoare de metan, reducătoare de sulfat, bacterii fotosintetice, bacterii fermentative și bacterii care fixează azotul. Hidrogenazele permit unor bacterii să folosească hidrogenul gazos ca sursă de energie. Există dovezi că primele celule eucariote au rezultat dintr-o relație simbiotică între arhebacterii anaerobe eubacterii. Arhebacteriile anaerobe utilizează hidrogenul generat ca deșeu în metabolismul respirator al eubacteriilor.
Hidrogenază () [Corola-website/Science/329902_a_331231]
-
molecule este mereu mai mic decât suma volumelor van der Waals ai atomilor individuali: atomii se suprapun parțial atunci când formează legăturile chimice. Volumul van der Waals al unui atom sau molecule poate fi determinat experimental atunci când substanțele sunt în stare gazoasă, în special din constanta van der Waals b, polarizabilitatea α sau refracția molară A. În toate cele trei cazuri, măsurătorile se efectuează pe probe macroscopice și este normal să se exprime rezultatele precum cantități molar. Pentru a găsi volumul van
Rază van der Waals () [Corola-website/Science/320609_a_321938]
-
din Nisipari și darea oficială în folosință a Sălii de Sport, în cadrul Primei Întâlniri a Fiilor Satului. Încălzirea școlii se face pe baza unei centrale cu combustibil lichid și solid; sala de sport este dotată cu centrală proprie cu combustibil gazos. În prezent, școala are opt săli de clasă în ambele corpuri, în care funcționează un laborator de Științe ale Naturii, cabinete de Geografie, Matematică și Religie. În anul școlar 2008-2009, școala din Nisipari s-a înscris cu un număr de
Nisipari, Constanța () [Corola-website/Science/301145_a_302474]
-
Celsius și presiuni de până la 200 atmosfere. Se obține alcanul, care are aceeași catena că și alchena. R-CH=CH-R' + H-H → R-CH-CH-R' Reacția de hidrogenare a alchenelor are loc în sistem eterogen deoarece în condițiile de lucru hidrogenul este în stare gazoasa, alchenele pot fi gaze sau sub formă de soluție, produșii de reacție (alcanii) sunt în stare fluida, iar catalizatorul este solid. Prin adiția halogenilor (X = Cl, Br, I) la alchene se obțin compuși dihalogenați, în care cei doi atomi de
Alchenă () [Corola-website/Science/302655_a_303984]
-
OH) + 2KOH + 2MnO(precipitat brun) Datorită modificărilor de culoare, reacția se utilizează pentru identificarea alchenelor. -se face în prezența KCrO/KMnO și HSO, cu obținerea de acizi carboxilici și/sau cetone. CH + 3n/2O → nCO + nHO + Q Alchenele pot fi gazoase, lichide sau solide, după numărul atomilor de carbon din moleculă. Alchenele de la etena la pentenă sunt gaze, cele de la pentenă la alchena 18 sunt lichide, iar alchenele superioare sunt solide. Punctele de fierbere și de topire cresc odată cu masa moleculară
Alchenă () [Corola-website/Science/302655_a_303984]
-
al propanului la presiune mai mare, ca acetilena. Tăierea cu gaz MAPP Gazul MAPP mai este cunoscut și sub denumirea de metilacetilenă-propadienă, se îmbuteliază în butelii din oțel la presiunea maximă de 150 bar. Gazul MAPP se îmbuteliază în stare gazoasă în butelii din oțel la presiunea maximă de 150 bar (sc.man.). Buteliile de MAPP sunt vopsite în alb cu inscripîia roșie. Calitatea suprafețelor tăieturii cu gaz MAPP este similară celei obținute cu acetilenă. Tăierea oximetanică Tăierea oximetanică utilizează drept
Tăiere subacvatică () [Corola-website/Science/313939_a_315268]
-
flacără de nuanță albăstruie, aproape invizibilă în lumină, fără a distinge zonele flacării. Datorită vitezei mari de ardere în oxigen și a flăcării lungi, metoda se întrebuințează la tăierea oxi-gaz a grosimilor mari (<300 mm). Hidrogenul este îmbuteliat în stare gazoasă în butelii din oțel la presiunea maximă de 150 bar (sc.man.), vopsite în culoarea maro sau bordo cu inscripția HIDROGEN. Pentru mărirea adâncimii de lucru și tăierii unor materiale mai groase, utilizarea amestecului oxigen-hidrogen nu mai este eficientă. Se
Tăiere subacvatică () [Corola-website/Science/313939_a_315268]
-
care la rândul său reacționează cu reactivul Grignard cu formare de ferocen: Cealaltă sinteză timpurile a ferocenului a fost realizată de Miller "et al.", și presupune reacția dintre fierul metalic, peste care se trece ciclopentadienă în stare de vapori (fază gazoasă) la temperaturi ridicate (de obicei 300°C). Au fost observate, de asemenea, și metode care presupun folosirea pentacarbonilului de fier. Ferocenul dă foarte multe reacții caracteristice compușilor aromatici, ceea ce oferă posibilitatea de a obține un număr mare de derivați substituiți
Ferocen () [Corola-website/Science/337363_a_338692]
-
utilizare al fabricantului și în funcție de cerința fabricantului de aparate de proiecție cinematografice. Constructiv, ele se fac pentru puteri între 75 W și75 000 W. In cinematografie sunt folosite cele până la 6ooo W. "Arcul electric" este descărcarea electrică într-un mediu gazos - aerul- însoțită de efecte luminoase și termice. Arcul electric se produce în aer între doi electrozi de cărbune alimentați fie la o sursă electrică de curent continuu sau alternativ. În funcție de intensitatea curentului și caracteristicile cărbunilor folosiți, arcul electric poate fi
Sursă de lumină în proiecția cinematografică () [Corola-website/Science/299613_a_300942]
-
constituit din cantități mici de elemente mai grele. Datorită acestei compoziții și a temperaturilor ridicate, pe Soare nu există o crustă (scoarță) solidă, și nici materie în stare lichidă, toată materia solară fiind în întregime în stare de plasmă și gazoasă. Soarele face parte din clasa spectrală G2V. "G2" înseamnă că: Sufixul "V" (citit 5) indică apartenența Soarelui la grupul majoritar al stelelor aflate în secvența principală. Aceasta înseamnă că își generează energia prin fuziunea nucleară a nucleelor de hidrogen în
Soare () [Corola-website/Science/296586_a_297915]
-
Sir (n. 2 octombrie 1852 - d. 23 iulie 1916) a fost un chimist britanic, profesor universitar la Bristol și Londra laureat al Premiului Nobel pentru chimie în anul 1904, pentru descoperirea elementelor gazoase inerte din aer. Alături de Lordul Rayleigh a descoperit, în 1894, un nou element, denumit argon, aparent inert din punct de vedere chimic; și-au anunțat descoperirea la începutul anului 1895. ""ca recunoaștere pentru descoperirea gazelor inerte și a găsirii locului
William Ramsay () [Corola-website/Science/308820_a_310149]
-
nivel de confort și siguranță în exploatare. Aparatele autonome pot fi de mai multe tipuri: circuit deschis, circuit semiînchis, circuit închis sau circuit mixt. Din această categorie face parte, în primul rând, aparatul autonom cu circuit deschis la care amestecul gazos expirat de către scafandru este eliminat în întregime în mediul acvatic exterior. Acest tip de aparat furnizează scafandrului aer numai atunci când acesta inspiră, la o presiune egală cu presiunea hidrostatică corespunzătoare adâncimii la care se află. Este folosit în scufundările sportive
Aparat autonom de respirat sub apă () [Corola-website/Science/313554_a_314883]
-
autonomie convenabilă. Detentorul este un regulator de presiune automat ce are rolul de a livra aer scafandrului la o presiune egală cu presiunea ambiantă. Aparatele de respirat sub apă cu circuit semiînchis sunt aparate la care o parte din amestecul gazos expirat este evacuat în mediul acvatic, cealaltă parte este reciclată și reintrodusă în circuitul de respirație după ce a fost trecută printr-un cartuș epurator unde este reținut bioxidul de carbon. Aparatele de respirat sub apă cu circuit închis, sunt aparate
Aparat autonom de respirat sub apă () [Corola-website/Science/313554_a_314883]
-
mediul acvatic, cealaltă parte este reciclată și reintrodusă în circuitul de respirație după ce a fost trecută printr-un cartuș epurator unde este reținut bioxidul de carbon. Aparatele de respirat sub apă cu circuit închis, sunt aparate la care întregul amestec gazos utilizat este recirculat, bioxidul de carbon este reținut într-un cartuș epurator, iar cealaltă parte este reciclată. Aparatele de respirat sub apă cu circuit mixt, sunt aparate care funcționează în circuit închis cu oxigen până la adâncimea de 6,5 m
Aparat autonom de respirat sub apă () [Corola-website/Science/313554_a_314883]
-
cartuș epurator, iar cealaltă parte este reciclată. Aparatele de respirat sub apă cu circuit mixt, sunt aparate care funcționează în circuit închis cu oxigen până la adâncimea de 6,5 m și în circuit deschis sau circuit semiînchis, cu amestec respirator gazos, peste această adâncime.
Aparat autonom de respirat sub apă () [Corola-website/Science/313554_a_314883]
-
(Apparatus respiratorius) sau sistemul respirator (Sistema respiratorium) constituie totalitatea organelor care servesc la schimbul gazos între organism și mediu, asigurând organismul cu oxigen, indispensabil vieții celulelor, și eliminând din organism dioxidului de carbon rezultat din oxidări. La mamifere și la om aparatul respirator este format din două categorii de organe: căile respiratorii și organele respiratorii
Aparatul respirator () [Corola-website/Science/315953_a_317282]
-
a încălzi și a umezi aerul inspirat. Se deosebesc: "căile respiratorii superioare" (cavitatea nazală și faringele) și "căile respiratorii inferioare" (laringele, traheea și bronhiile). Plămânii au rolul cel mai important în respirație, la nivelul lor are loc "respirația pulmonară", schimbul gazos între organism și mediu realizându-se la nivelul alveolelor pulmonare. Structura aparatului respirator este adaptată modului de viață al animalului și tipului de respirație. Ființele unicelulare nu au un aparat respirator, ele fiind ușor pătrunse de gaze și de lichidele
Aparatul respirator () [Corola-website/Science/315953_a_317282]
-
oxigenului de către lichidul circulant (sângele) și eliminarea bioxidului de carbon are loc la nivelul unor organe special diferențiate, care constituie aparatul respirator. Multe nevertebrate inferioare (spongieri, celenterate, oligochete, hirudinee, platelminte, crustacei inferiori) nu au un aparat respirator diferențiat și schimburile gazoase au loc prin toată suprafața corpului (respirație cutanată), dar și la animalele care îl au, există o respirație cutanată, mai mult sau mai puțin importantă. Organele respiratorii diferențiate există la multe nevertebrate și la toate vertebratele. La animalele acvatice, ele
Aparatul respirator () [Corola-website/Science/315953_a_317282]
-
sunt branhiile (la echinoderme, crustaceii superiori, polichete, majoritatea moluștelor, ciclostomi, pești); la cele terestre, ele sunt traheele (la insecte) și plămânii (la araneide, gasteropodele pulmonate, majoritatea vertebratelor). Se pot distinge astfel trei feluri de respirații: respirația branhială, în care schimburile gazoase au loc cu ajutorul unor expansiuni membranoase mai mult sau mai puțin cutate și puternic vascularizate, care atârnă în apă, numite branhii (la pești); respirația traheală, în care distribuția aerului în tot corpul animalului are loc prin tuburi ramificate, numite trahee
Aparatul respirator () [Corola-website/Science/315953_a_317282]
-
6 februarie 1804) a fost un teolog, chimist, pastor dizident, educator și filozof natural și filozof al politicii englez, care a scris peste 150 de lucrări. Lui Priestley îi este atribuită descoperirea oxigenului, pe care l-a izolat sub formă gazoasă, cu toate că și Carl Wilhelm Scheele și Antoine Lavoisier au revendicat, de asemenea, această descoperire. Carl Wilhelm Scheele, și el partizan al teoriei flogisticului, a revendicat descoperirea „oxigenului”, dar cel care a identificat și a dat oxigenului numele actual a fost
Joseph Priestley () [Corola-website/Science/319129_a_320458]
-
descoperirea „oxigenului”, dar cel care a identificat și a dat oxigenului numele actual a fost chimistul francez Antoine Lavoisier, părintele chimiei moderne și demistificatorul teoriei flogisticului. Pe timpul vieții sale, reputația științifică a lui Priestley s-a bazat pe „descoperirea” apei gazoase, pe scrierile sale din domeniul electricității și pe descoperirea și studierea de către el a unor „aere” (gaze), cel mai cunoscut fiind cel denumit de Priestley „aerul deflogisticat”. În ceea ce privește activitatea sa ca teolog, a încercat să combine teismul, determinismul și materialismul
Joseph Priestley () [Corola-website/Science/319129_a_320458]
-
iar apoi pe el însuși, scriind apoi că aerul nou fost „de cinci sau șase ori mai bun decât aerul comun având în vedere respirația, inflamați și, cred eu, orice altă utilizare a aerul atmosferic comun.” El a descoperit oxigenul gazos (O). Priestley a adunat schița sa referitoare la oxigen și alte schițe într-un al doilea volum al "Experiments and Observations on Air", pe care l-a publicat în 1776. El nu a evidențiat descoperirea „aerului deflogistica” (lăsând-o pentru
Joseph Priestley () [Corola-website/Science/319129_a_320458]