44,748 matches
-
Fiecare centimetru de panou din oțel era acoperit cu graffiti, o expoziție pulverizată sub formă de spire și meandre, zvastici și sloganuri amenințătoare care se continuau peste obloanele ferestrelor și peste ușa principală. Curățările succesive atenuaseră culorile, iar acum tripticul compus din garaj, ferestre și ușă părea opera auto-incriminatoare a unui pictor expresionist nebun. Sanger privea toate astea sleit de puteri, dînd din cap cu aerul unui custode de galerie de artă care, presat de tendințele modei, e nevoit să expună
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
răzbătut pînă la mine un motiv muzical din Giselle (##notă - Balet clasic (1841) pe muzică de Adolphe Adam și un libret de Jules-Henri Vernoy de Saint-Georges și Théophile Gautier.##); venea dinspre sala de gimnastică, unde o trupă de balet amator compusă din neveste mai tinerele exersa arabescuri și fouetté-uri. Aveau să-și Încheie ora zbînțuindu-se pe muzică rock În costumele lor mulate, ca apoi să zacă gîfÎind pe marginea piscinei. În cele cinci săptămîni de cînd Crawford mă luase cu el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
secțiunea Yasna și atribuite lui Zarathustra însuși constituie partea cea mai veche și sacră din Avesta. Pentru a înțelege exact întâietatea acestor imnuri în interiorul tradițiilor indo-iraniene, e suficient un scurt excurs cronologic: în 1200 î.Hr., Zarathustra primește revelația și sunt compuse Cânturile divine G³tha, Yasna Haptanghaiti și altă literatură avestică: din secolul al XIII-lea avem primele atestări ale lui Moise, profetul și legiuitorul evreilor; 1100-500: Rig Veda este așternută în scris; 563-483: primele atestări ale lui Buddha, fondatorul budismului; 551-479
Omar cel orb by Daniela Zeca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/607_a_1328]
-
și legiuitorul evreilor; 1100-500: Rig Veda este așternută în scris; 563-483: primele atestări ale lui Buddha, fondatorul budismului; 551-479: apariția doctrinei lui Confucius, fondatorul confucianismului; 549-330: existența primului imperiu ahemenid, a cărui religie oficială este zoroastrismul. Arda Viraf, o scriere compusă la mijlocul secolului al III-lea î.Hr., menționează că cele 17 G'tha ale lui Zarathustra au existat într-o formă autonomă, în biblioteca regilor ahemenizi (549-330 î.Hr.), înainte de a fi încorporate în Avesta, dar biblioteca a fost incendiată de armatele
Omar cel orb by Daniela Zeca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/607_a_1328]
-
că nu văzul era chiar rostul acestei lumi, nu Omar le spusese, când priveghease, lângă defunct, că sicriul cu toartele de argint, alese cu grijă de Maradona, adia miresme de scorțișoară? Că fața dentistului arăta netedă și atât de bine compusă la loc, ca a unui mire în așteptare? Că Godun părea suplu și tânăr, în doliu, iar Veterinara, încă frumoasă? Că mezelarul era un învingător, iar Artimon - cinstit ca o lacrimă? Omar era oarba zi de duminică, despre care nu
Omar cel orb by Daniela Zeca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/607_a_1328]
-
și francezilor, englezii simțeau nevoia să-i ia totuși peste picior pe yankei. Deși aliați, nu se puteau abține să nu remarce covârșitoarea diferență dintre eleganța armatei lor și stilul cam pestriț, neglijent și frust al soldaților americani. Cel care compune celebrul Yankee Doodle este nici mai mult, nici mai puțin decât chirurgul armatei britanice, dr. Richard Schuckburg. Numai că cine e acel Doodle, devenit nume propriu Într-o altă variantă a cântecului (un pierde-vară, un Împopoțonat - scriu dicționarele despre doodle
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
a ajuns dandy pe câmpul de luptă? De unde l-a dobândit engleza? Alt mister. Nimeni nu pare a ști cu precizie. Unele dicționare spun că ar fi fost atestat În Scoția la sfârșitul secolului al XVIII-lea, Într-o baladă compusă În zona de graniță, unde Dandy, dar și Andy, ar fi diminutivul lui Andrew. Câteva lexicoane Îl găsesc pe Dandy, tot ca nume propriu și tot ca un alint al lui Andrew, Încă din veacul al XVII-lea. Nu toți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
ani, câțiva dandylogi Împătimiți. Despre von Kaunitz, Barbey d’Aurevilly nu se poate stăpâni să nu comenteze, Într-un apendice la o notă din opul dedicat lui Brummell, egoismul feroce, modul nonșalant cu care prințul Wenzel Anton von Kaunitz-Rietberg Își compune zilnic „maiestuoasa frivolitate” a unei toalete. Nimic nu-l poate smulge de la complicatul și prelungul ritual al Îmbrăcatului, parfumatului, pudratului. Nici măcar agonia și moartea protectoarei sale, Însăși Împărăteasa Austriei. Cu totul unică rămâne În analele elegantologiei trecerea cancelarului Mariei-Theresa printr-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
În trupele engleze. Faptele de bravură pe câmpul de luptă Împotriva colonilor americani sunt Însă firave. Schimbă regiment după regiment, cade prizonier și se Întoarce spăsit În Anglia. Se pare că el Îi servește drept model doctorului Schuckburg pentru a compune veselul cântec. Când Îi ia În derâdere pe neciopliții de americani, Îi plătește o poliță și nevolnicului Horneck. Nu devii Macaroni pur și simplu, punându-ți o pană la pălărie. Pentru a intra În lumea bună, e nevoie de un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
mai rezervați, când cu Încântare, stilul high life al Londrei. Toți sau aproape toți depun mărturie În scris despre unul din polii fascinației lor - dandysmul. Memorii, jurnale, Însemnări de călătorie, pagini de eseu, romane Împânzesc epoca. Până și marele Brummell compune literatură (e drept, fără vreo strălucire): un vraf de scrisori (pierdute, cele mai multe), niște poeme, ba chiar un mic tratat despre arta veșmântului. Vom cita și noi, din când În când, aceste documente, spre a reconstitui o atmosferă, pentru a schița
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
de costumele sale gri, albastre sau verzi, după cum Îi e starea de spirit. Marelui poet i se datorează, În fapt, nașterea lui des Esseintes, deoarece el mediază Întâlnirea lui Montesquiou cu Huysmans, determinându-l pe acesta din urmă să Își compună celebrul personaj, În a cărui piele se străduiau să intre toți decadenții. La ora când Îl cunoaște, În casa lui Mallarmé, pe contele de Fezensac, parizianul de adopție, olandezul-francez Joris-Karl Huysmans e deja un scriitor consacrat, acceptat de mediile literare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
se Închide Într-o casă pe care și-a construit-o În Împrejurimile Parisului și aici se dedică cultivării extreme a senzațiilor sale. Se Îmbată de parfumuri pe care le-a ales În mod bizar și le-a clasat; Își compune simfonii de lichioruri. Sau adună obiecte curioase, flori rarisime, de care se entuziasmează și se plictisește. Dar, prin această carte, Huysmans a făcut cunoscuți unui mare număr de tineri de acum patruzeci de ani scriitorii Încă secreți, pictorii ignorați, artiștii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
excentrice dintr-o tinerețe italo-pariziană, după cum nu poate să nu remarce modul cu totul ieșit din comun În care D’Annunzio trăiește retras În castelul de la Vittoriale, pe malul lacului Garda. Prinț decăzut, Însă totuși prinț (de Monte Nevoso), el compune o scenografie ciudată, desprinsă parcă din romanul lui Huysmans, dar și din propriile plăsmuiri, cu decoruri fastuoase, pline de prețiozitate, cu deghizamente dintre cele mai smintite. Eroii uriașei sale construcții romanești (rămasă, parte, În stadiu de proiect), Andrea Sperelli din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
dandy În carne și oase sau dacă măcar ei apar ca eroi În opera unor autori, le-am recomanda minunata carte a lui Angelo Maria Ripellino, Praga magica 2. Karásek, Breisky, Marten, Schaukal, copii spirituali ai lui Baudelaire sau Wilde, compun (În cehă sau germană) romane ale căror personaje trăiesc „decadent”. Cei mai mulți sunt dandy invertiți și satanici, cu nimic mai prejos decât damnații lui Wilde, Barbey sau Villiers de l’Isle-Adam. Cât despre dandysmul dintre Carpați și Dunăre, el ne va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
Cantacuzino, Șuțu, ba chiar, după mamă, legat direct de Maria-Theresa, Claymoor e notoriu În Înalta lume bucureșteană. Luându-și-l drept ghid În anul 2000 pentru o rubrică „de moravuri bucureștene vechi” din Ziarul de duminică, Dan C. Mihăilescu Îi compune un portret strălucit: „ș...ț Personaj fabulos, dandy scandalos În toate, pederast notoriu, Încurcat uneori În fraude mondene și financiare, campion al modei și saloanelor bucureștene, Claymoor a fost Vocea Elitei românești din preajma «anilor nebuni», cronicarul monden en titre. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
oară, când vituperează În bloc acest „Olimp românesc” - „lumea bună”, făcând bilanțul a ceea ce vede „pe stradă, la Șosea, la spectacole, În magazine, În baluri, la București, la Constanța, la Sinaia...”2. Iată-l gata să Întrețină un mit, să compună „Moftologia Olimpului Român”: O țară eminamente agricolă trebuie să aibă un high-life. Ce este? Ce numim high-life? Este crema unei societăți. Ca naștere? - nu. Ca talent? - nu. Ca avere? - nu. Ca onestitate? - nu. Ca bravură? - nu. Atunci... ca ce? Știu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
este totuși „subțire” (o protipendadă - uneori pestriță și Îndoielnică, precum cea din jurul lui Bogdan-Pitești, alteori autentică, alcătuită din diplomați, colecționari de artă, aristocrați de viță veche), poetul se simte protejat În sânul ei. Nu doar vestimentația, felul În care Își compune figura, gesturile, vorbele, ci și modul În care Își decorează propria casă emană aceeași dorință de a stiliza realul, de a-l sustrage vulgarității. Aidoma eroilor săi, el visează un soi de „palat fermecat”. Chiar Palatul fermecat este titlul unui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
Boni de Castelane sau cei din familia Montesquiou. Biografii care caută cu delicii de colecționari amănuntele doveditoare ale dandysmului matein vor fi răsplătiți pe deplin. Portretul pe care i-l face Ion Vartic În Clanul Caragiale e atât de bine compus din asemenea detalii, Încât l-am transferat aproape În Întregime, cum se va vedea curând, În Hit Parade. Numai că aceleași pagini, citite atent, oferă și o altă nuanță a chipului său, cu totul opusă. Dovadă că, pentru „mateini”, publicarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
căldura unui foc, În niște biscuiți dulci și o ceașcă de cafea. Nici o cale de vindecare”2. Aceste rânduri, ca, de altfel, un Întreg portret al Frumosului Brummell au fost scrise În 1932 de Virginia Woolf. Gândul Însă de a compune o carte Întreagă despre „Viața Obscurilor”, care să reconstituie istoria Angliei dintr-un unghi mai puțin așteptat, Îi vine Încă din 1925. Doi pastori, William Hazlitt și, la rând, „sublimul dandy” trec unul după altul În paginile ei. Simple portrete
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
Cu toate acestea, el merită câteva paragrafe bune În catalogul nostru. O dată, pentru că s-a dovedit a fi Întâiul expert În materie de dandysm. Apoi, pentru că, fascinat de umbra celui mai mare dandy al tuturor timpurilor, George Brummell, i-a compus acestuia ceea ce se cheamă, cu tot profesionalismul, o biografie. Și, nu În ultimul rând, pentru că, În ciuda propriilor spuse, este un dandy adevărat el Însuși (cel puțin Într-o etapă a vieții). Figură proteică, greu de „prins” În vreun canon, Barbey
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
cea a bărbatului superior, inclus - și totuși inconfundabil - Într-o castă, un ordin, un cult, o religie, reunite de Baudelaire sub un singur nume: dandysmul. Rândurile sale despre orgoliul, blazarea, narcisismul, onoarea, demnitatea, eleganța, eroismul, spiritualitatea, stoicismul, frumusețea dandy-ului compun pagini de o splendoare neegalată nici până azi. ...et comp.tc "...et comp." Dar ceilalți dandy? Nimic mai simplu decât să-i notăm și pe acești eroi (deveniți Brummelli din neputința de a fi Napoleoni) În catalogul nostru. Le vom face mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
ani, epuizat de miile de pagini, devorat de grandioasele proiecte și de o viață trăită paroxistic, stă la loc de cinste În acest catalog al dandy-lor. Oricât ar părea de ciudat, el se lasă Împins aici nu doar pentru că a compus un Tratat de viață elegantă, nici pentru că este părintele unor celebre personaje dandy (În Fata cu ochii de aur, Mărirea și decăderea curtezanelor sau Un prinț al boemei, de pildă). Ci pentru că el Însuși simte imperioasa nevoie de a se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
la BBC și, În 1937, e Înnobilat. Prezența lui distinsă, ironia subtilă, finețea spiritului Îl fac dorit pretutindeni. Deși În 1896 declară În Diminuendo că nu va mai așterne nimic pe hârtie pentru că se simte depășit de modă, reîncepe să compună În chiar anul următor, când Îi apare probabil cea mai reușită proză, Ipocritul fericit. Iar mai apoi un roman satiric, Zuleika Dobson (1911), alte numeroase eseuri, portrete, parodii, cum ar fi cele interesante pentru subiectul nostru: Dandy și dandy sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
2. În timp ce lui Alexandru Paleologu Caragiale-tatăl i se pare un „soitariu de geniu, cu o vervă și o inventivitate uluitoare”. Tocmai acest stil Îl va fi agasat pe Mateiu, „ofensându-i fumurile boierești și contrariindu-i grija de a-și compune un fason de dandy imperturbabil; Îl va fi făcut să și pluseze În această poză”3. Cu grija de a Înțelege fiecare cuvânt, am pornit pe urmele lui soitariu, folosit cu atâta firesc de Alexandru Paleologu. Soitarii erau cei patru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
fi decât un exemplar, original și somptuos, În care s-ar putea recunoaște orice banal tânăr contemporan”1. În tinerețe, decis să-și surprindă contemporanii prin extravaganța costumelor de catifea albă, prin buchetele de violete prinse În loc de cravată, el Își compune mai apoi un stil de o sobră eleganță: mantou gris perle, cu tăietură simplă, eșarfă albă. Semn distinctiv - un baston cu măciulie din porțelan albastru. Cu gesturi ample, bizare, cu o mustață impertinentă à la Whistler, cel care Își descrie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]