41,009 matches
-
a obținut o victorie strânsă. Anul următor, Într-o nouă rundă de alegeri, partidul lui Papandreu și aliații săi au câștigat teren, obținând majoritatea absolută a voturilor exprimate: de la 42% din voturi, ei au urcat la 52,7%. Noua majoritate parlamentară a solicitat o anchetă despre falsificarea scrutinului din 1961; tensiunea dintre parlament și regele Constantin creștea. Simpatiile politice conservatoare ale regelui erau bine cunoscute, iar dreapta Îl presa insistent să-l demită pe Papandreu, care, În cele din urmă, a
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
erau bine cunoscute, iar dreapta Îl presa insistent să-l demită pe Papandreu, care, În cele din urmă, a fost constrâns să demisioneze. I-au urmat o serie de prim-miniștri interimari; nici unul nu a reușit să formeze o majoritate parlamentară confortabilă. Relațiile dintre parlament și curtea regală s-au deteriorat și mai mult când un grup de ofițeri cu simpatii liberale au fost acuzați de conspirație Împreună cu fiul lui Papandreu, Andreas. În martie 1967, 21 dintre ei au fost aduși
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
s-au deteriorat și mai mult când un grup de ofițeri cu simpatii liberale au fost acuzați de conspirație Împreună cu fiul lui Papandreu, Andreas. În martie 1967, 21 dintre ei au fost aduși În fața curții marțiale. În acest moment, guvernul parlamentar grec nu mai funcționa decât În teorie. Conservatorii și ofițerii de armată lansau avertismente sinistre despre influența crescândă a „comuniștilor” În toată țara. Regele refuza să colaboreze cu Uniunea de Centru majoritară, acuzând-o că se bazează pe voturile extremei
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Mário Soares, care a desfășurat o campanie eficace sub sloganul „Socialism, da! Dictatură, nu!”, câștigând 38% din voturi. MFA și comuniștii nu erau mulțumiți de rezultatul scrutinului, iar Cunhal a recunoscut deschis că dacă nu putea ajunge la putere pe cale parlamentară, s-ar putea orienta spre metode alternative - după cum i-a declarat unui jurnalist italian În iunie 1975, „o democrație cum aveți dumneavoastră În Europa de Vest nu e posibilă... Portugalia nu va fi o țară cu libertăți și monopoluri democratice. Nu va
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
chiar unii ofițeri de stânga erau Împotriva rebeliunii, până și Cunhal a dat Înapoi. Așa cum au recunoscut mai târziu persoane de la vârful MFA, rezultatul alegerilor din aprilie 1975 discreditase anticipat obiectivele ofițerilor revoluționari: stânga putea să aibă fie o democrație parlamentară, fie o „tranziție” revoluționară - dar nu pe amândouă. În februarie 1976, armata portugheză, care Încă mai controla țara la aproape doi ani după lovitura de stat, a predat oficial puterea autorităților civile. țara urma să fie guvernată conform unei Constituții
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În afara legii Mișcarea Națională pe care o condusese cândva; o săptămână mai târziu, a legalizat Partidul Comunist Spaniol (Partido Comunista de España - PCE), condus de Santiago Carrillo și hotărât deja (spre deosebire de camarazii portughezi) să opereze În limitele tranziției spre democrația parlamentară 13. În iunie 1977 au avut loc alegeri pentru formarea Adunării Constituante, care avea sarcina de a redacta o nouă Constituție. Scrutinul - primul În Spania din 1936 - a adus victoria UCD: partidul lui Suárez a obținut 165 de locuri În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
1936 - a adus victoria UCD: partidul lui Suárez a obținut 165 de locuri În Cortes; pe locul al doilea, socialiștii lui González au obținut doar 121 de locuri, iar toți ceilalți participanți la un loc - restul de 67 de fotolii parlamentare 14. Din multe puncte de vedere, era cel mai bun rezultat posibil: victoria lui Suárez Îi asigura pe conservatori (din care majoritatea votaseră pentru el) că nu urma o cotitură bruscă la stânga, În timp ce lipsa unei majorități clare impunea colaborarea cu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
colaborarea cu deputații de stânga care Împărtășeau astfel responsabilitatea pentru noua Constituție pe care Adunarea urma să o redacteze. Această Constituție (validată printr-un al doilea referendum În decembrie 1978) era În multe privințe foarte convențională. Spania devenea o monarhie parlamentară; nu exista o religie oficială (deși, Într-o concesie calculată făcută Bisericii, catolicismul era considerat „fapt social”); cetățenii dobândeau drept de vot la 18 ani; pedeapsa cu moartea era abolită. În contrast cu trecutul recent, Adunarea a Înscris În legea fundamentală a
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și monarhia de partea majorității democratice din țară. Probabil că ambele tabere au fost la fel de surprinse de curajul unui tânăr rege eclipsat până atunci de faptul că Își datora poziția răposatului dictator; acum, soarta lui era legată irevocabil de regimul parlamentar. Neavând o instituție sau un simbol În jurul căruia să se ralieze, cei mai mulți soldați, polițiști și alți nostalgici ai vechiului regim au abandonat visele de revoltă sau restaurație și s-au limitat la a sprijini Alianța Populară a lui Manuel Fraga
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
alături de Portugalia, devenea membru deplin al Comunității Europene. Tranziția spre democrație a Europei mediteraneene a fost poate cea mai remarcabilă și neașteptată evoluție din acea perioadă. La jumătatea anilor ’80, Spania, Portugalia și Grecia nu numai că trecuseră la democrația parlamentară printr-o transformare pașnică; În toate cele trei țări, partidul socialist local - clandestin și declarat anticapitalist cu doar câțiva ani Înainte - era acum forța politică dominantă, guvernând practic dintr-o poziție politică de centru. Regimurile lui Salazar și Franco au
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
stat permanentă”, cum spunea François Mitterrand Într-un pamflet politic din 1965 -, dar puterea prezidențială neîngrădită, cu posibilitățile și capcanele ei, le-a surâs În egală măsură și următorilor președinți, indiferent de culoarea politică. Alegerile prezidențiale directe au eclipsat alegerile parlamentare organizate o dată la cinci ani, punând accentul pe virtuțile politice și personalitatea candidaților individuali, În jurul cărora partidele politice erau nevoite să se coaguleze. În acest context avea să exceleze și redutabilul Mitterrand. François Mitterrand, ca și Margaret Thatcher, era un
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
parte a celui de-al doilea război mondial ca tânăr funcționar În guvernul colaboraționist de la Vichy, trecând În tabăra opusă exact la timp pentru a ieși din război ca membru al Rezistenței. A Patra Republică i-a adus o carieră parlamentară și ministerială În diverse partide de centru-stânga, dintre care nici unul nu avea orientare marxistă. Chiar În 1965, când s-a prezentat (fără succes) la alegerile prezidențiale cu sprijinul partidelor din stânga oficială, Mitterrand nu era defel candidatul lor și a avut
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
câștigat voturile a 27% dintre alegătorii Înscriși (inclusiv mulți din bastioanele dreptei În estul și vestul Franței) și a intrat În turul al doilea cu Charles de Gaulle, demonstrase că era un aducător de voturi - În 1967, În timpul unui scrutin parlamentar, insignele și fotografiile cu Mitterrand se vindeau deja foarte bine. țara pășise Într-o nouă eră a politicii televizate și personalizate - cum remarca sumbru În 1971 Michel Durafour, primarul din Saint-Etienne: „Franța trăiește numai pentru următoarele alegeri prezidențiale”. Mitterrand era
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
grandioase de o utilitate și estetică dubioase, reafirmării inițiativei franceze pe plan internațional 11 și revenirii În sectorul privat a numeroaselor servicii și industrii pe care tocmai le naționalizase. Privatizarea uriașului sector public din Franța a fost inițiată de majoritatea parlamentară conservatoare constituită În urma alegerilor din 1986. Dar cabinetele următoare, indiferent de culoarea politică, au urmărit același obiectiv, iar dintre toate, cel mai energic au privatizat guvernele socialiste din ultimii ani ai lui Mitterrand. Privatizarea (prin ofertă publică, după modelul britanic
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de la masa rotundă a fost pentru comunismul polonez o ieșire negociată de la guvernare - cel puțin o parte dintre participanții la discuții Înțeleseseră deja acest lucru. Dar nimeni nu anticipase viteza dezondământului. Deși le acordau votanților o libertate fără precedent, alegerile parlamentare planificate pentru 4 iunie au fost manipulate În așa fel Încât să asigure o majoritate comunistă: votul pentru Senat urma să fie cu adevărat liber, dar În alegerile pentru Seim (Adunarea Parlamentară) jumătate din locuri erau rezervate candidaților oficiali (comuniști
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
le acordau votanților o libertate fără precedent, alegerile parlamentare planificate pentru 4 iunie au fost manipulate În așa fel Încât să asigure o majoritate comunistă: votul pentru Senat urma să fie cu adevărat liber, dar În alegerile pentru Seim (Adunarea Parlamentară) jumătate din locuri erau rezervate candidaților oficiali (comuniști). În plus, programând alegerile imediat, guvernul Încerca să speculeze dezorganizarea și lipsa de experiență a oponenților săi. Rezultatele au fost un șoc pentru toată lumea. Susținută de noul cotidian Gazeta Wyborcza (Gazeta Alegerilor
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
premier, conducerea partidului a acceptat inevitabilul: pe 12 septembrie 1989, Tadeusz Mazowiecki a fost confirmat În post - era primul prim-ministru necomunist al Poloniei postbelice (deși comuniștii păstrau controlul câtorva ministere-cheie). În același timp, printr-o mișcare politică abilă, grupul parlamentar al Solidarității a votat pentru numirea lui Jaruzelski ca șef de stat, cooptându-i practic pe comuniștii „moderați” În tranziția ce avea să urmeze și ștergându-le rușinea. În luna următoare, Guvernul Mazowiecki a anunțat planuri de creare a unei
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
foste comuniste a avut consecințe ambigue pentru intelectualii care făcuseră atât de mult pentru ea. Unii, ca Adam Michnik În Polonia, și-au păstrat influența prin intermediul mass-media. Alții, ca János Kis În Ungaria, au trecut de la disidența intelectuală la politica parlamentară ( În cazul lui Kis, ca lider al liber-democraților), pentru a reveni apoi la viața academică după câțiva ani agitați petrecuți În arena publică. Însă majoritatea intelectualilor din opoziție din perioada comunistă nu au reușit să se metamorfozeze În politicieni sau
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Întâmplător, evrei. Dar țintele predilecte, pentru el și suporterii lui, erau cele recente, cum ar fi Uniunea Europeană: „Noi, austriecii, nu ar trebui să dăm socoteală Uniunii Europene, nici Maastrichtului, nici unei idei internaționaliste sau alteia, ci numai patriei noastre”. În alegerile parlamentare din 1986, partidul lui Haider a câștigat 9,7% din voturi. Patru ani mai târziu, el urcase la 17%. În alegerile din octombrie 1994, PL zguduia cercurile politice vieneze atingând 23%, la o distanță de doar patru procente de Partidul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de orientare similară din alte țări. Imediat după asasinarea liderului său În 2002, List Pim Fortuyn obținuse 17% din voturi și intrase pentru scurtă vreme În guvernul olandez, doar ca să vadă că scade la 5% În următoarele alegeri, iar reprezentarea parlamentară redusă de la 48 la opt membri. În Italia, intrarea Ligii Nordului În guvern, sub aripa lui Berlusconi, a determinat o scădere constantă a popularității ei. În Danemarca, Dansk Folkeparti urcase de la Începuturile sale obscure din 1995 până la poziția de al
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
48 la opt membri. În Italia, intrarea Ligii Nordului În guvern, sub aripa lui Berlusconi, a determinat o scădere constantă a popularității ei. În Danemarca, Dansk Folkeparti urcase de la Începuturile sale obscure din 1995 până la poziția de al treilea grup parlamentar al țării În 2001. Rămânând În afara guvernului și concentrându-se aproape În exclusivitate asupra problemei imigrației, partidul condus de Pia Kjærsgaard a reuțit să-și fructifice influența, disproporționată față de dimensiunile sale. Partidele daneze de frunte - liberalii și social-democrații - Încercau acum
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
dreapta conservatoare a reușit să-l Împingă pe Tony Blair spre Înăsprirea măsurilor, și așa nu prea generoase, față de potențialii imigranți și refugiați. Este revelator pentru atmosfera vremii faptul că un guvern al noilor laburiști, care dețineau o covârșitoare majoritate parlamentară și 11 milioane de simpatizanți la alegerile din 2001, a fost șantajat să răspundă astfel la propaganda unei clici neofasciste care putea aduna doar 48.000 de voturi În Întreaga țară - o cincime de procent, cu doar 40.000 mai
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
difuză Într-o nemulțumire concretă și În prejudecată politică. Cu siguranță că extrema dreaptă n-ar fi avut niciodată un asemenea succes dacă Mitterrand nu ar fi introdus cu cinism un sistem de reprezentare proporțională conceput pentru a asigura succesul parlamentar (și vizibilitatea națională) al Frontului Național - divizând și slăbind astfel principalele partide conservatoare. Cert este că 4,5 milioane de francezi l-au susținut pe Le Pen În alegerile prezidențiale din 1995, număr care a urcat la 4,8 milioane
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
676 Palach, Jan 409, 565 Palestina; asasinarea echipei israeliene la Jocurile Olimpice de la München de către organizația „Septembrie Negru” 435; independența față de Marea Britanie 272 Papadopoulos, Ghiorghios 466, 468 Papagos, Alexander (mareșal) 465 Papandreou, Andreas 465, 468, 482, 484 Papandreou, Ghiorghios 465; guvern parlamentar 465; tensiuni politice 465 Papon, Maurice 745-746 Parri, Ferrucio 73 Partahov, Krastin 170 Partid țărănesc 131, 170 partide „verzi” 453-454 partide comuniste 86; aparat represiv 168, 186; sprijin electoral 445 partide conservatoare; În Statele Unite 206; sprijin electoral 445-446 partide liberale
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
interbelice, Constantin Mihai Bucovina. Adevăruri trecute sub tăcere, Cătălin Huțu Contribuții la istoria spațiului românesc în perioada migrațiilor și Evul Mediu timpuriu (secolele IV XIII), Ioan Marian Țiplic Drumul româniei spre independență, Frederick Kellogg Electoratul din România în anii democrației parlamentare, Sorin Radu Epopeea vinului. De la Noe la anul 2000, Daniel Combes Germania. O istorie de la antici la moderni, Gheorghe Bichiceanu India și Occidentul, Demetrio Marin Intelectualii în Europa secolului al XIX-lea, Christophe Charle Istoria balcanilor, (vol. 1, 2), Barbara
by JEAN-FRANÇOIS GAUTIER [Corola-publishinghouse/Science/973_a_2481]