45,986 matches
-
trei mari impozite ale selvei. Dar plătea cu plăcere, acum, când încetaseră ploile. Puse caiacul pe apă și vâsli foarte domol până se opri în mijlocul lagunei, unde nu era decât tăcere, apa se vedea foarte liniștită și lumea era în pace cu sine însăși. Se tolăni pe fundul ambarcațiunii, cu fața în sus, și lăsă ca soarele să-i prăjească din nou trupul. Așa trecură orele și zilele, fără să se gândească la nimic și nici să ceară nimic, permițând ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
să vă spun ceva? Puteți să vă băgați în cur tot Progresul vostru... Inginerul zâmbi: — Într-un anume sens, sunt de acord. Vocea lui suna mai împăciuitoare decât oricând. Dar, la urma urmelor, dumneavoastră ce pretenție aveți? Să trăiți în pace? Bine. Noi nu ne opunem... Vă plac selva, singurătatea, copacii și pescuitul dumneavoastră... Foarte bine...! Continuați cu toate astea... E loc pentru toți... Compania mea vă poate garanta aproape două mii de kilometri pătrați de pădure. Chiar poate pune o parte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
cumpărați? — Da. Pentru câteva clipe, păru descumpănit de sinceritatea inginerului și întârzie să reacționeze. Celălalt profită de ocazie. — Toți avem un preț și nu trebuie să ne rușinăm pentru asta. E ceva propriu naturii noastre. Și prețul dumneavoastră ăsta este: pace și singurătate... Eu sunt singurul care vi le poate garanta. Și, țineți minte... Dumneavoastră, aici, nu sunteți decât un străin. Nu aveți dreptul să trăiți în țară, dacă Guvernul nu e de acord. Cred că mă supraestimați. Vorbiți de parcă ați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
apa de pe munții învecinați a început să se prăvălească asupra râului, transformându-l în torent. Apoi, fără copaci, izvoarele au secat și azi nu mai există râul Pensativo. Nu mai există nimic. Timp de generații, indienii maya au conviețuit în pace cu râul lor liniștit, care le-a dat o apă curată, le-a stropit câmpurile cultivate și le-a oferit peștii lui. Era viața indianului și indianul o respecta, lăsând-o drept moștenire fiilor lui, exact la fel cum părinții
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
De ce, nu aici? De ce, nu acum? Cine să înceapă lupta și să se înfrunte cu această blestemată de civilizație, dacă nu yubani-i? Yubani-i sunt curați, liberi, nevinovați. Nu construiesc, dar nici nu distrug. Nu vor altceva, decât să trăiască în pace, fără să deranjeze și fără să fie deranjați, năzuind să moară lăsând pământul așa cum l-au găsit. Oh, Dumnezeule! Mi-ar plăcea să creez cu ei o armată. Zâmbi la propriile sale gânduri, mișcă din cap de parcă ar fi dorit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
și câțiva războinici tineri și aprigi sunt de partea lui, dar majoritatea poporului yubani crede că albii nu sunt atât de proști, încât să vină să moară în mlaștinile și igarapés ale noastre, și se vor întoarce la pământurile lor. Pacea Tratatului va mai dura încă o sută de ani. A fost ispitit să-i spună că-și face iluzii, dar preferă să tacă. Adunarea se putea încheia și era timpul să plece. Se ridică în picioare, dar Kano îl opri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
în aventuri absurde. Simțea respect pentru trupul lui și prefera să suporte batjocuri pentru că a refuzat să doarmă cu o târfă, decât să-i fie scârbă că a făcut-o. Nimic nu-l interesa mai mult decât să trăiască în pace cu sine însuși și, acum, văzând-o în apă pe Piá, descoperindu-i trupul prin pânza udă și înțelegând pe neașteptate că era o femeie dezirabilă, pacea pe care o dorea atât de mult se risipise. De ce goliciunea era atât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
a făcut-o. Nimic nu-l interesa mai mult decât să trăiască în pace cu sine însuși și, acum, văzând-o în apă pe Piá, descoperindu-i trupul prin pânza udă și înțelegând pe neașteptate că era o femeie dezirabilă, pacea pe care o dorea atât de mult se risipise. De ce goliciunea era atât de nevinovată, încât o avusese alături luni întregi fără ca o singură dorință să-i fi trecut prin minte? Atunci când Adam și Eva s-au rușinat de ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
regatul lui: selvă și lagună, copaci și papagali, maimuțe și orhidee. Dacă timp de doi ani i-au fost de-ajuns, îi vor fi de-ajuns și pe mai departe și nu va îngădui nimănui să vină să-i tulbure pacea; nici vreo indiancă, nici vreo albă, nici vreo negresă nu-l va tulbura doar din pricina unor sâni țepeni, a unor șolduri înguste și a unei guri tremurânde. Nu mai voia alte Lola în viața lui, nici alte Clarence, nici alte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
normale, care se iubesc și se respectă, recurg la aceste orgii în care fiecare dintre ei lasă să-i scape pentru o zi tot ce poartă înlăuntru. Apoi, nu își fac nici un reproș unul altuia și își reînnoadă viața în pace. — Dragostea adevărată nu are nevoie de așa ceva. Cum puteți ști, părinte? Sunteți de paisprezece ani în selvele astea, ceea ce înseamnă că ați ajuns aici de-abia fiind bărbat. Ce puteți ști despre dragoste, despre nevoi, despre dorințe reprimate? Aici, acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
drumeț? Jumătate din rasa noastră este parazită și, ca să-i hrănim pe acești paraziți, tăiem pădurile și pârjolim câmpurile. Să-i tăiem pe ei: să-i sterilizăm, ca să nu mai continue să se reproducă precum iepurii și să lăsăm în pace pădurile și câmpurile! — Pentru Dumnezeu, Inti! Ai întrecut măsura!, protestă preotul. Se întoarse spre Paula arătându-l pe Inti cu mâna. Ai grijă de el, sau va sfârși la balamuc. — De ce?, întrebă ea cu naturalețe. Are dreptate. Și eu sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
bere...? — Îhî! — Chelner! Două beri... Și, după o clipă, soseau: reci, spumoase, galbene, transparente, îmbietoare... Ia, uitați-vă, părinte! — Nu fi bestie, că eu sunt preot... Oricât ați fi de preot. Ia, uitați-vă. Ce fustă are...! Lasă-mă în pace. Mai dă-mi niște ceviche! — Poftiți niște ceviche. Și negresa aia? La naiba cu negresa... Ce mai țâțe are negresa! — Dumnezeu să mă ierte! Da’, știi că ai dreptate... Chelner! Două beri... Apa din baie era caldă, prosoapele, curate, patul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
a nu privi mai departe. — Dar, asta e o atitudine lașă... Nici vorbă! Înseamnă să te rezumi la condiția de ființă omenească. Am acoperite nevoile vitale, cărți care îmi hrănesc dorințele de a mă perfecționa, libertate absolută și timp și pace ca să meditez la mine însumi și la rațiunea vieții mele. În afară de asta, totul este superfluu... După părerea dumneavoastră, ar trebui să ne întoarcem la preistorie, la sălbăticie. Credeți că omul cavernelor era mai fericit? — Credeți că un om al cavernelor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
cărau în spate. O parte din acest gunoi ajungea pe jos, unde imediat începea să și-l dispute o haită de câini vagabonzi. Incapabil să mai suporte mirosul și spectacolul, intră pe o străduță laterală, căutând din nou liniștea și pacea orașului adormit, care ieșea de-acum din umbră din pricina unei lumini lăptoase și triste ce prindea să se profileze în spatele lui, dincolo de munții înalți. Coborî spre port, simțind că activitatea revenea la Santa Cruz. Începură să circule primele autobuze, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
odată. Cunoașteți vreun alt considerent pe care oamenii să-l înțeleagă? Să vorbim? Am vorbit deja. Să-i rugăm? I-am rugat deja. Să atragem atenția? Am atras deja atenția. Să spunem rugăciuni? Dumneavoastră ați spus deja rugăciuni. Ce naiba vreți...? — Pace. — Pace! exclamă el. Măi, să fie! Știți ceva? Întotdeauna mi s-a părut că Arhanghelul Gavril își pierdea timpul. Cum să-ți vină în minte să te pogori și să spui: „Pace oamenilor de bună-credință“? Oamenii de bună-credință vor acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
Cunoașteți vreun alt considerent pe care oamenii să-l înțeleagă? Să vorbim? Am vorbit deja. Să-i rugăm? I-am rugat deja. Să atragem atenția? Am atras deja atenția. Să spunem rugăciuni? Dumneavoastră ați spus deja rugăciuni. Ce naiba vreți...? — Pace. — Pace! exclamă el. Măi, să fie! Știți ceva? Întotdeauna mi s-a părut că Arhanghelul Gavril își pierdea timpul. Cum să-ți vină în minte să te pogori și să spui: „Pace oamenilor de bună-credință“? Oamenii de bună-credință vor acum pacea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
rugăciuni? Dumneavoastră ați spus deja rugăciuni. Ce naiba vreți...? — Pace. — Pace! exclamă el. Măi, să fie! Știți ceva? Întotdeauna mi s-a părut că Arhanghelul Gavril își pierdea timpul. Cum să-ți vină în minte să te pogori și să spui: „Pace oamenilor de bună-credință“? Oamenii de bună-credință vor acum pacea pentru ei înșiși - păstră tăcerea câteva clipe ca și cum și-ar reaminti ceva și zâmbi ușor. Îmi amintesc că, fiind copil, am învățat pe dinafară discursul marelui Arapooish, căpetenia tribului crow. Să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
Pace! exclamă el. Măi, să fie! Știți ceva? Întotdeauna mi s-a părut că Arhanghelul Gavril își pierdea timpul. Cum să-ți vină în minte să te pogori și să spui: „Pace oamenilor de bună-credință“? Oamenii de bună-credință vor acum pacea pentru ei înșiși - păstră tăcerea câteva clipe ca și cum și-ar reaminti ceva și zâmbi ușor. Îmi amintesc că, fiind copil, am învățat pe dinafară discursul marelui Arapooish, căpetenia tribului crow. Să tot fi avut vreo cincisprezece ani când l-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
iar spiritul Piei nu va rătăci pentru totdeauna în nopțile reci și în apele adânci. Ca femeie yubani nu avea drept la un suflet, dar orice ar fi fost ceea ce a hrănit viața din trupul ei, se va odihni în pace pentru totdeauna, bucurându-se de căldura zilei, de lumina soarelui, de veselia culorilor. O acoperi cu cearșaful vechi și își aminti ziua în care a văzut-o pentru prima dată stând pe vine la umbra copacului și cealaltă zi, când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
voi duce...? Cine a spus asta? Eu n-o să duc nimic nimănui. Și cu atât mai puțin aceste rămășițe omenești. Chiar ați înnebunit? — Nu. N-am înnebunit. Vrem ca albii să se mai gândească. Te-am trimis ca sol de pace și nu te-au ascultat. Acum, te vei întoarce cu acest avertisment: „Oricine va pune piciorul pe teritoriul yubani va avea același sfârșit ca acești garimpeiros...“ Asta îi va îngrozi pe mulți. Există albi care nu se tem de moarte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
se simtă rușinați de dispariția noastră, nu noi. — Cine a hotărât asta? — Toți. La yubani, hotărăsc toți. Ne-am strâns în casa cea mare în ziua când ai luat-o pe Piá. Răspunsul tău a fost clar: albii nu vor pacea noastră. Noi nu o vrem pe a lor. — Nici eu n-aș accepta-o. Se întrerupse. Xudura se ridicase în picioare și cu ajutorul a două lănci, scotea din apă pieile șiroind. Le arătă ajutoarelor sale cu un gest orgolios, înfipse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
tot o formă de a libertate este să fii egoist, sau să nu fii nicicum. Uită-te la neamul nostru. Aici nu există șefi. Nimeni nu poruncește nimănui, nici nu pedepsește pe nimeni... Și cu toate astea, toți trăiesc în pace și ascultă de niște reguli care nu sunt scrise, nici nu sunt obligatorii, dar care înțelegem că sunt absolut necesare ca să conviețuim respectându-ne libertatea. Imaginează-ți această situație între albi...! Imaginează-ți o țară, sau un oraș, sau un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
decât să fure, să asasineze sau să violeze femeia vecinului. Chiar și așa, albii consideră că civilizația lor e mai bună, numai pentru faptul că au descoperit mai multe lucruri. Dar lucrul cel mai important - să știe să trăiască în pace - încă nu l-au descoperit... Eu nu cred că un avion, sau un automobil, sau un radio sunt mai importante decât respectul pe care vecinul meu îl simte pentru mine. Nici nu cred că ceva din ceea ce mi-au oferit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
vor fi într-adevăr micșorate și când spiritele morților rătăcesc prin sat, încercând să-i prindă pe învingătorii lor. Văzând scheletele care umblă, ele cred că și aceia sunt morți, că sunt spirite ca și ei și îi lasă în pace fără să fie atente la ce fac. Nu spuse nimic, atent la manevrele celor patru războinici care începeau să umple cu nisip niște recipiente pe care le puseră pe foc, împreună cu niște pietre mari și rotunde. În vremea asta, Xudura
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
să-i arate calea. Era acolo, pe malul lagunei, pescuind și citind zi după zi, ca și cum nimic nu s-ar fi întâmplat, încercând să se izoleze de evenimente, să se convingă pe sine însuși că poate continua să trăiască în pace, în ciuda capetelor micșorate și a buldozerelor distruse. Se străduia să închidă ochii în fața realității, dar această realitate îi apărea în fiecare clipă: progresul îl urmărea până la capătul lumii, iar mașinile vor deschide un drum până în ascunzătoarea lui, chiar și dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]