4,413 matches
-
Exemplar în acest sens este Hugo, iar în jumătatea a doua se cunosc preocupările teatrale ale lui Baudelaire, Flaubert și Villiers, dineul autorilor "șuierați" (Zola, Daudet, Flaubert, Goncourt, Turgheniev). Mării romancieri francezi din secolul al XIX-lea au cunoscut cu toții tentația teatrului și au dorit, în majoritatea lor, să devină dramaturgi. Ambițiile lor sunt de a egală teatrul lui Shakespeare și al lui Schiller, pe care-l consideră mult mai liber decât modelul teatrului clasic francez. În mare măsură, aceste ambiții
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
atractivă pentru femeia modernă 270. Zola descrie diferite temperamente de cumpărătoare 271. Este interesant că femeile aduse la starea de percepere a consumului că lux necesar devin și hoate de marfă, există "voleuses de profession", "voleuses par mânie", nu rezistă tentației nici chiar clientele cele mai respectabile 272. Jocul devine o pasiune la modă și pentru unele femei: "Leș femmes, tout entières au jeu par passion et par mode" [Zola, L'Argent, p.308]; "le jeu qui, du soir au lendemain
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
voință 285. În tradiția franceză, victime ale lecturii sunt mai ales femeile 286. Asemenea lui Cervantes, al cărui erou citește cu naivitate române cavalerești, Flaubert și Zola prezintă eroi ce întreprind o lectură parodica a operelor romantice. Românul modern are tentația să facă și critica literară 287. Personajele lui Zola nu mai sunt cititoare naive 288, reflecțiile lor denotă o lectură asimilată și conștientă: "Cependant, dans le groupe de femmes où trônait Malignon, on causait littérature: Mme Tissot déclarait Balzac illisible
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
se explică mai ales printr-un cerc de interese comune noi. Pasiunea și interesele apropie clasele. În Au bonheur des dames găsim similitudinea ocupațiilor noi, anume cumpărăturile de lux și în exces ale femeilor din toate clasele, care resimt aceeași tentație a noului: "Îl n'y avait désormais ni dame, ni demoiselle de magasin. Elles n'étaient plus que femmes, comme égalées dans leur rivalité" [Zola, Au Bonheur des Dames, p.351]. Clientele magazinului se aseamănă: "C'était un pêle-mêle de
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
abundă în explicații, el ține de momentele de suspans și de tensiune ale discursului 367. Zâmbetul politicos însoțește și dezorientează. Un anumit joc în relațiile umane se manifestă și în limbaj. Teatralizarea vorbirii Parizienei se exprimă prin tonalitate, dialoguri intime, tentația declamării, cochetăria refuzului, emotivitatea (pe care n-o resimte, dar o provoacă)368. Efectul de surpriză, rapiditatea și abilitatea întrebărilor pot fi puse sub semnul unei cunoașteri intelectuale, caracterului sociabil și curiozității Parizienei: "Juliette, qui avait la mânie des questions
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
romanul Zile sălbatice S. apare ca un prozator matur, cu o scriitură alertă, decisă și lipsită de zorzoane. O dublă ambiguitate însoțește identitatea personajelor: naratorul poate fi considerat a fi, până la un anumit punct, scriitorul însuși, ceea ce atrage după sine tentația lectorului de a descoperi alte identități reale, dar această operație suferă relativizări succesive, datorate prismelor subiective prin care sunt văzute. La granița între autobiografie și ficțiune, între jurnal și roman, personajul-narator duce o viață sfâșiată, prinsă între destinele obsedante ale
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289829_a_291158]
-
constată că fiecare infractor poate fi considerat drept un caz particular, fiecare dispune de o serie de caracteristici fiziologice, psihologice și atitudini sociale care nu se repetă întocmai la ceilalți infractori. Astfel în timp ce un infractor dat este definit prin anumite tentații și dorințe (materiale, hedonive etc), un altul poate urmări o afirmare de sine, combaterea sau supunerea adversarului. Tocmai acesă paletă largă de profile psiho-caracteriale îngreunează semnificativ elaborarea unor concluzii generale cu privire la remediile criminalității. Practica și legea penală au solicitat să
by Lăcrămioara Mocanu [Corola-publishinghouse/Science/1023_a_2531]
-
mari amatori de alcool, au cutezanță nemăsurată, se supraapreciază, sunt insensibili și egocentrici, sunt lipsiți de scopuri sociale superioare și proiectate în timp și se eschivează de sub orice coerciție moral-socială (Bogdan T., 1973). 6. Criminalul ocazional comite crime sub influența tentațiilor provocate de mediul exterior, acest fapt este explicat prin conduita bună până la comiterea faptei; săvârșesc actul antisocial datorită împrejurărilor și, mai ales, nu recidivează. 7. Criminalul debil mintal este acel infractor cu un potențial nativ foarte limitat, nu este conștient
by Lăcrămioara Mocanu [Corola-publishinghouse/Science/1023_a_2531]
-
din elemente a posteriori (empirice), se referă la un "fenomen", nu la "lucrul în sine"; ea este condiționată prin această referință fenomenală. Ansamblul fenomenelor formează natura; aceasta nu reprezintă o ordine ("lume") independentă de subiect. Totuși, rațiunea încearcă, datorită unei tentații neostoite, și cunoașterea necondiționatului: a sufletului ca "natură gânditoare", ca lucru în sine, a lumii ca totalitate, a "cauzei libere", a lui Dumnezeu. Datorită acestor încercări se naște metafizica. Asemenea intelectului ca facultate a categoriilor, care unifică diversul senzației, rațiunea
Filosofia umanului: personalism energetic şi antropologie kantiană by Viorel Cernica [Corola-publishinghouse/Science/1444_a_2686]
-
alți termeni, ei determină un concept normativ al unității de existență a omului. De aici și ideea despre "progresul moral", formulată de Kant și socotită foarte importantă pentru "morala kantiană" de diverși exegeți ai filosofiei sale, idee care presupune și tentația transcendenței, înscrisă, cumva, în însăși unitatea de existență a omului, căci ea susține îndreptatea omului către Binele Suveran, scopul absolut, adică pur practic (moral), dat a priori, întemeiat în rațiunea practică. Cele două concepte de persoană și personalitate dau sens
Filosofia umanului: personalism energetic şi antropologie kantiană by Viorel Cernica [Corola-publishinghouse/Science/1444_a_2686]
-
nu și-a găsit, prin aptitudinile omului primitiv, forma de actualizare căutată, "finală". Evoluția către aceasta este abia la început, dar sensul ei este de pe acum dat. Atitudinea posesivă a eului mistic se însoțește cu difuziunea emoțională necontrolată și cu tentația și realizarea antropomorfizării elementelor lumii. Aceste gesturi prinse pe o unitate sufletească determină un mod specific de existență. El este diferit de formele anterioare de actualizare a energiei, toate nepersonalizate, dar și de cele viitoare, determinate ca forme ale personalității
Filosofia umanului: personalism energetic şi antropologie kantiană by Viorel Cernica [Corola-publishinghouse/Science/1444_a_2686]
-
său suport; acesta poate fi omul ca individ sau omul social. Oricât de "eficient" ar fi filtrate energiile cosmice prin sufletul poporului, astfel încât acesta să devină singurul rezervor al dispozițiilor sufletești individuale, acordul nu va fi niciodată absolut. Mai mult, tentația desăvârșirii vine tocmai din lipsa acordului deplin; munca își are necesitatea nu doar în "programul cosmic", ci și în cel omenesc, în care apare ca necesară și raportarea la ideal. Altminteri, "o lume în care întâmplările ar curge în mod
Filosofia umanului: personalism energetic şi antropologie kantiană by Viorel Cernica [Corola-publishinghouse/Science/1444_a_2686]
-
sectoarele" existenței poate fi cunoscută prin știință. În vremea în care filosoful român își proiecta opera, scriind și acest studiu cu un demers energetist evident, în știință și în spațiul metaștiinței se discuta mult despre noțiunea energiei; de aici, poate, tentația de a explica orice fenomen prin recurs la această noțiune. Posibilitatea cunoașterii lumii se întemeiază și pe existența ordinii liniar-cauzale a fenomenelor. La întrebarea: Ce putem ști despre lume?" se poate răspunde doar astfel: "putem ști legile cauzale, sub cari
Filosofia umanului: personalism energetic şi antropologie kantiană by Viorel Cernica [Corola-publishinghouse/Science/1444_a_2686]
-
punct de vedere moral și istorico-filozofic, sunt extrem de sensibil la aceste dispute de doctrină și, în același timp, de practică politică. Prin urmare, mă regăsesc în mod consecvent mai aproape de cei ce caută o cale de mediere fără a sucomba tentațiilor vreunei Terțe Căi, fiindcă înțeleg și acceptă o evidență istorică: liberalismul și comunitarismul sunt teorii concurente ale societății civile, dar sunt în același timp doctrine complementare și compatibile, având numeroase suprapuneri și zone de relativ consens, desigur mai evidente în
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
istorică a comunităților voluntare (acum numite de unii intentional communities) pe teritoriul Statelor Unite. În consecință, contradicția devine una între privirea către viitor a comunitarismului și puternica relație cu trecutul a comunităților reale. Este fără îndoială meritul comunitarismului că nu cedează tentației regresive care animă mai toate pledoariile în favoarea comunității: comunitarismul nu se întoarce la comunitate, ci merge înainte către ea. Totuși, o asemenea perspectivă temporală nu ia cu adevărat în seamă istoricitatea experienței umane: trecutul nu prea contează, din prezent sunt
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
Chiar dacă unii dintre discipolii începuturilor, spre deosebire de Aron însuși, au sucombat temporar „iluziei” comuniste în tinerețe - Franșois Furet, Alain Besanșon, Claude Lefort -, opoziția liberalilor neotocquevillieni (sau aronieni) față de comunism a fost, timp de mai multe decenii, cea mai convingătoare respingere a tentației iliberale în Occident. Relativa lipsă de impact a gândirii liberale asupra mediului politic din Occident este un fapt: partidele liberale sunt mici, cele mai puternice obținând în jur de 10% din votul popular, de regulă grație unor concesii doctrinare, putând
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
caută acum politică și ideologie peste tot în cultură, angajându-se în „războaie culturale”. Febra noutății, siguranța că poți spune ce vrei fără vreun risc, revelațiile și cunoștințele propriu-zise aduse de studierea trecutului național și de racordarea la conversația internațională, tentația atât de democratică a „separației” (în sensul lui Pierre Manent) și nervozitatea timpurilor noi au impus un stil ideologic-intelectual radical, precum și o „agendă” extrem de cuprinzătoare, mergând de la extrema dreaptă ancorată în tulburele său trecut interbelic și alimentată de experiența național-comunistă
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
dezbaterile ideologice numai după 1989 (când și aripa sa anterior apolitică s-a mai politizat), s-a scindat în felurite facțiuni ideologice, fapt absolut natural; facțiunile se luptă între ele, învățând din mers arta dialogului de idei, dar cedând frecvent tentației atacurilor ad personam. Generația ’60, aflată la zenit, încearcă să țină pasul, dar și-a pierdut principalele poziții instituționale din câmpul cultural, cucerite de „optzeciști”. Cu toții, în sfârșit, încearcă să câștige „inimile și mințile” Generației 2000, așa cum au făcut până
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
raționează a posteriori alegerea. În acest caz, răspunsurile trebuie raportate cu mare exactitate la imaginea socială a suportului însuși. În virtutea unei idei civice, fundamentarea votului pe o imagine ar fi lipsită de "seriozitate "și, în concluzie, are o mare importanță tentația de a subestima impactul acesteia asupra deciziei electorale. În urma evaluării colective astfel nuanțate, deducem o concluzie deloc de neglijat: publicitatea nu este suportul legitim al comunicării politice, deoarece nu îi putem recunoaște influența. De altfel, în 1987, 81% dintre francezii
Comunicarea politică by Jacques Gerstlé [Corola-publishinghouse/Science/924_a_2432]
-
Într-adevăr, comunicarea instituțională din cadrul colectivităților este controlată de cel care deține puterea și care, astfel, poate uza de aceasta pentru a-și face cunoscute și a-și valoriza acțiunile. Legea din 15 ianuarie 1990 a vrut să împiedice această tentație, pentru că interzice pe o perioadă de șase luni înaintea alegerilor generale, campaniile de promovare publicitară a realizărilor sau a administrării unei colectivități. Mai mult, controlul agendei media este mai ușor de efectuat la nivel local, datorită frecventei slăbiri a concurenței
Comunicarea politică by Jacques Gerstlé [Corola-publishinghouse/Science/924_a_2432]
-
nu s-ar putea limita la vreuna dintre ele, după cum nu s-ar reduce la una din dimensiunile constitutive: simbolicul, structuralul și pragmaticul. Pentru experții sau profesioniștii care se prevalează de acest concept și care vor să-și impună definițiile, tentația este totuși mare. Astfel, cei care lucrează în publicitate pledează pentru strategiile de seducere, denunțate de jurnaliști ca fiind simptome ale "maladiei infantile a comunicării". Or, în politică, prin definiție, trebuie să existe mulți actanți interesați de comunicare nu numai
Comunicarea politică by Jacques Gerstlé [Corola-publishinghouse/Science/924_a_2432]
-
Săplăcan, Lucian Alexiu, „Ideografii lirice contemporane”, TR, 1978, 15; M.N. Rusu, Lucian Alexiu, „Ideografii lirice contemporane”, AFT, 1978, 4; Nicolae Manolescu, Analize și sinteze, RL, 1978, 28; Nicolae Ciobanu, Dincolo de himera sintezei critice, LCF, 1978, 32; Serafim Duicu, Din nou tentația sintezei, VTRA, 1978, 9; Cornel Ungureanu, Lucian Alexiu, „Ideografii lirice contemporane”, O, 1978, 10; Moraru, Semnele, 20-21; Piru, Debuturi, 71-74; Grigurcu, Între critici, 314-321; Ulici, Prima verba, III, 233-234; Țeposu, Istoria, 197-198; Gheorghe Mocuța, Contemplarea activă, PSS, 1998, 1-2; Cornel
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285254_a_286583]
-
le menține, departe, prin coruperi (în duhul factice și translat al lacului comentator)30. (italice în original) În "Filozofia compoziției", Poe afirmă că moartea unei femei tinere și frumoase reprezintă cea mai bună tema poetica 31. Totuși, observă Claude Richard, "tentația conștientă a lui Poe a fost de a ajunge la această coincidență ritmica a pulsațiilor conștiinței singulare și a universului, înaintea morții [s.n.], de a nu utiliza forță morții asupra cunoașterii [...]"32. În schimb, la Ion Barbu, feminitatea are doar
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
umăr suplu ca Madona. // Cioplindu-și-o cu mâinile subțiri, / neîntrecutul meșter din Cremona, / încă-nainte de-a o isprăvi, / i-a ascultat în vise melodia. Cu dălți subțiri a rotunjit-o și / cu-amurguri dulci i-a poleit cutia.” Tentația zborului în azur (cu sugestii din simboliști) se înscrie de data aceasta într-o viziune clasică a lumii, ca încercare de cucerire și instituire a armoniei, fie pur estetice, fie moral-filosofice - timp de întoarcere acasă, de rechemare a principiului identității
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285359_a_286688]
-
apropie de a fi o cacofonie în raport cu concertul fonetico-semantic ce răsună prin stilistica blagiană? Epifania lecturală pe care ți-o prilejuiește cufundarea, ca cititor, în universul cognitiv plăsmuit de Blaga este urmată de înfiriparea unei copleșitoare atitudini chietiste, pătrunsă de tentația tăcerii, a unui soi de "boicot al expresiei". Aceasta apasă și mai greu când obiectul expresiei devine însăși filosofia lui Blaga. Singura rută de scăpare din acest impas pare a fi soluția de a-i da cuvântul filosofului. Acesta este
[Corola-publishinghouse/Science/84968_a_85753]