8,741 matches
-
alte cine știe câte milioane fuseseră trimiși în închisoare, în gulag, apoi războiul, rezistența eroică, apoi impunerea comunismului triumfător în Europa de Est, cortina de fier, războiul rece, apoi, spre sfârșit, îngenuncherea tuturor, și filozofi, și oameni de știință, și poeți și atâția alți inși d’ăștia închipuiți, cu pretenții fuseseră puși, ha, ha, ha, cu botul pe labe, se gudurau pe lângă tovarășul Stalin și erau obligați să-i recunoască cele mai mari merite în orice domeniu, ha, ha, ha, poeții îl luau drept călăuză
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
o rimă la imens și se întreba dacă latinescul ens merge. A auzit însă curând ușa izbită cu violență, a auzit țipetele mamei sale și imediat a zărit ivindu-se în prag niște oameni în negru. Era siderat, ce caută inșii ăștia aici, cum de-l deranjează tocmai când scrie un poem atât de frumos, cu ce drept, cine sunt, ce vor? De revoltă, se congestionase la față și ritmul inimii era accelerat. A dat să protesteze. Tipii l-au lovit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
pe nerăsuflate, gândindu-se că se petrece un miracol - poate totuși anchetatorul cel fioros are să-i dea drumul, nici un preț nu e prea mare pentru asta. -Pavele! a răcnit înspre ușa metalică tovarășul Cameniță și imediat s-a ivit un ins albicios la față, în uniformă de milițian, care pândise pe culoar, gata să sară ca un arc. Acesta ținea în mână două foi de hârtie și un stilou. -Dacă e cum spui, atunci ia semnează, mătăluță, angajamentul ăsta, că ești
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
plângea de durere și de frică, așa cum ar fi reacționat oricine. Sub ochii impasibili ai gealatului care stătea smirnă, tovarășul Cameniță a bătut-o pe mama până când ea a leșinat. Atunci s-a oprit. Transpirase de efort. I-a poruncit insului în uniformă: -Toarnă niște apă pe ea. A așteptat până s-a convins că mama își revenise, apoi a hotărât: -Continuăm mâine. *** Zilele și săptămânile următoare s-au desfășurat cam la fel. Tovarășul Cameniță se simțea extraordinar, pe de o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
său tot stătea sub steaua glorioasă a inspirației: scria neobosit, scria puternic, înnoitor, scria izbutind să exprime sinele său de profunzime (ceea ce-și dorise dintotdeauna), scria ca și cum cineva suprauman i-ar fi dictat. Practic, fratele meu Vlad era un ins fericit, un ins care-și trăia visul. Uitase, ștersese din creierul său (așa cum ai șterge, cu buretele umed, de pe tabla neagră o propoziție greșită, care nu-ți convine) episodul sinistru cu arestarea lui, cu chinurile fizice la care fusese supus
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
sub steaua glorioasă a inspirației: scria neobosit, scria puternic, înnoitor, scria izbutind să exprime sinele său de profunzime (ceea ce-și dorise dintotdeauna), scria ca și cum cineva suprauman i-ar fi dictat. Practic, fratele meu Vlad era un ins fericit, un ins care-și trăia visul. Uitase, ștersese din creierul său (așa cum ai șterge, cu buretele umed, de pe tabla neagră o propoziție greșită, care nu-ți convine) episodul sinistru cu arestarea lui, cu chinurile fizice la care fusese supus acolo, cu declarația
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
care i-l atribuiau ceilalți și acceptarea, jucarea acestui rol. Iar fratele meu a făcut instantaneu pasul: a început să interpreteze, sedus, dăruit, rolul în care îl proiectau ceilalți, rolul de model, de preot care oficiază într-un templu, de ins călăuză totdeauna de urmat, și intelectual, și civic. Chiar se simțea extraordinar să urce pe o scenă, imaginară sau reală, și să apere valorile morale fundamentale, vorbea în adunări publice, pe la ședințele Uniunii Scriitorilor sau pe la simpozioane cu circuit închis
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
petrecea cu o încetineală de melc, dar era ceva neîntrerupt și ireversibil. Tot ce făcea pentru „a transpune în viață“ linia partidului făcea în silă, de mântuială, făcea fără să mai creadă o iotă în adevărul acestei căi, făcea simulând. Insul cel nou, care tot creștea în el, îl disprețuia profund pe el, cel de până atunci, și tot ce ținea de el, cel de până atunci. Tovarășul Cameniță, noul Cameniță, deja căuta cu înfrigurare o cale pentru a-l abandona
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
creștea în el, îl disprețuia profund pe el, cel de până atunci, și tot ce ținea de el, cel de până atunci. Tovarășul Cameniță, noul Cameniță, deja căuta cu înfrigurare o cale pentru a-l abandona definitiv pe vechiul Cameniță, insul cel nou nu-l mai suporta deloc pe insul cel vechi și pregătea totala despărțire. Își zicea că el, cel de acum, și celălalt erau ca doi soți care au divorțat, nu mai comunică, se urăsc și sunt siliți să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
de până atunci, și tot ce ținea de el, cel de până atunci. Tovarășul Cameniță, noul Cameniță, deja căuta cu înfrigurare o cale pentru a-l abandona definitiv pe vechiul Cameniță, insul cel nou nu-l mai suporta deloc pe insul cel vechi și pregătea totala despărțire. Își zicea că el, cel de acum, și celălalt erau ca doi soți care au divorțat, nu mai comunică, se urăsc și sunt siliți să împartă același apartament de bloc, să trăiască sub același
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
profundă că realitatea aceea pe care o reprezentase el, vechiul Cameniță, era totuna cu însuși răul, răul absolut ce trebuie neapărat distrus. Și el năzuia să se opună din toate puterile sale acestui rău și să-l distrugă. Altfel, noul ins care era Cameniță se dovedea a fi un om blând, împăcat, senin. În perioada când avusese loc metamorfoza el se dovedise locuit de anxietate, de îndoială, de panică și privise toate acestea ca pe niște semne benefice, după nesimțirea și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
semne benefice, după nesimțirea și animalitatea care-i fuseseră proprii până atunci! Acum însă tovarășul Cameniță își atinsese starea de liniște, de împăcare, era un om care-și pierduse teama, așa s-ar fi rezumat el pe sine însuși - Cameniță, insul împăcat, care nu se mai teme de nimic, nici de moarte. Iar pentru a completa portretul lui, cel nou, se mai cuvine adăugat faptul că purificarea de sine a lui Cameniță mersese mai departe de modificările trupești, mersese până la schimbarea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
mănâncă!, se răstise la ei un polițai burtos și roșu la față. Da, șefu, să trăiți, răspunseseră ei de formă și de cum se văzuseră în libertate se și apucaseră de mici furtișaguri, ca să-și astâmpere foamea și setea. Celor trei inși fără căpătâi le plăcea locul ăsta, Serenite, și aveau de gând să petreacă mai mult timp pe-aici. Vremea era și ea bună și le îngăduia să doarmă chiar sub cerul liber, unde mai pui că-și găsiseră și un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
Apoi, toți trei s-au culcat: ajunsese umbra în locul unde se aflau ei și era tocmai potrivit să tragă un pui de somn. *** În fiecare seară, când se-adunau de pe drumuri la casa lor, ghereta, baraca aceea părăsită, cei trei inși fără rost își luaseră obiceiul să facă un fel de bilanț al zilei. Și de fiecare dată, ei încheiau cu aceeași frază de apreciere (nu conta cine o rostea, ea era mereu aceeași...): Bă, ducem viață prima-ntâi acilea, mișto
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
în zăpezi; gândurile însângerate în gănduri înfiorate și înmiresmate.” Lumea este prezentă într-o nouă viziune: „altădată materiale, grele, apăsătoare, a senzațiilor, sentimentelor, altădată trăite la limita paraxistica a tragicului ”, în cea „a preaplinului sufletesc.” Astfel, în Limite: „La logodna insului cu luna, Când sub gene candele s-aprind, Stelele coboară câte una Din mătăsuri palide foșnind. Logodiți nimicului, tăcerea Plopii ca din caiere și-o torc Vântul doare lin ca mângâierea Mâinilor ce nu se mai întorc. Sieși neputând să
MONOGRAFIA ABSOLVENȚILOR LICEELOR DIN BOLGRAD STABILIȚI ÎN ROMÂNIA by NENOV M. FEODOR () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1830_a_92278]
-
într-un mod aproape suspect, ,,lumea calică", precum mă blagoslovea o minunată de femeie, bunica mea, care îmi remarcase această ciudată curiozitate, de a mă interesa omul și animalele, tot ce este viu la urma urmei. Nu am rămas un ins uitat printre condicile incluzând pe oropsiții lumii -, am rămas lângă aceste ființe, am spus, din slăbiciune. Nici măcar din pasiune științifică o, ce cuvânt măreț! eu am rămas, probabil, între uneltele, oameni și sufletele în care am trăit o viață, din cauză că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
nu sunt nebun", vorba lui Salvador Dali. Să rămânem în domeniul omenesc al toleranței, înțelegând că nu toate faptele miraculoase ale evenimentului psihic se înscriu în anomalie, oricât de apropiate ar fi de ea, și nici viceversa. Cel mai normal ins este nebun, de multe ori în viață, măcar în timpul viselor, și cel mai nebun dintre nebuni poate fi normal în visele somnului lui. Între psihiatrie și literatură (și în genere între psihiatrie și orice creație artistică), suntem deci într-un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
diagnostice când nimeni nu le cere, cu un cuvânt "psihiatrizând". Așa s-au creat multe imagini false. Este suficient să amintesc de Hamlet despre care s-a scris că ar fi un prototip de schizofren, când, în realitate, este prototipul insului normal. Reacțiile prințului sunt exemple de reacție morală normală. S-a spus că întâlnirea lui Hamlet cu stafia tatălui său ar fi o halucinație; dar, orbiți de profesie, psihiatrii uită de dreptul la ficțiune al dramaturgului. Exemplele sunt, practic, infinite
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
obsedați de morală. Dostoievschi este obsedat de om, obsesie în care trăsătura perseverentă, epileptică, și meticulozitatea sunt și ele obsesive. Astfel, nefiind o lecție psihiatrică, opera lui este un nesfârșit comentariu despre om. A descris Dostoievschi natura? A palpitat acest ins așa cum o fac rușii în fața ploii, furtunilor? Nu... Omul a fost universul lui. Omul Dostoievschi a fost tulburător. Dar mai puțin, cred, psihiatru. Și totuși, acest bolnav a deschis psihiatriei o fabuloasă nevoie de a-și adânci căutările, a dat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
capitală?" "Toate orașele care sunt București", mi-a răspuns Vasile, sigur de dânsul, "acolo unde este bucurie". Și a rămas cu gura căscată. * Trebuie să introduc aici o mică divagație care să-mi explice mie însumi de ce mă interesează un ins ca Vasile. Pentru că știu că a trăi între oameni bolnavi, ca într-un salon nr. 6 al lui Cehov, înseamnă ratarea absolută. Nu doar profesională, ci și spirituală, morală. Fuga medicilor din acest infern (infernul, spunea Francesco de Assissi, înseamnă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
schemă care să permită ghicirea ultimei păpuși interioare, aceea care constituie un fel de nucleu; poate fi o fetiță drăguță, dar poate fi și un drăcușor. Metafora "Matrioșka" este perfect adecvată meseriei mele. Ar fi mai simplu dacă: 1. fiecare ins ar avea o structură de Matrioșka; dar există oameni care nu ascund nimic în ei sau au fie vid, dezolant, fie umplutură de lemn, fiind banale statuete fără nici o enigmă. 2. ar fi mai simplu dacă ar exista o schemă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
a trezit decât a treia zi. Această reacție m-a surprins. Vasile era și altceva. (De fapt, orice om este și altul alt ceva.) Sub masca lui senină și blândă era și altceva, întunecat, crud, o durere năucitoare... era un ins social. Ne-am întors peste o săptămână. Lucrurile s-au reparat, într-un fel; mama lui Vasile, care ne aștepta, și-a cerut iertare, simplu. Peste puțin timp, trecându-se repede peste birocrația care uneori întârzie eliberarea acestui act, Vasile
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
clandestină: aștept să vie toamna, cu nuanțele sale, cu ploile sale triste, aștept, ca un fanatic îndârjit, o revoluție climaterică, oricare, indiferent, numai să izbucnească un eveniment termic cu sens opus. Astfel, adevărul este că, cel puțin vara, sunt un ins cu preferințe cam suspecte. * Mă îmbie Vasile să mănânc cireșe. Are buzunarele pline de cireșe dolofane. Cred că au și viermi, dar Vasile nu dă nici o importanță părerii mele și le înghite lacom, cu tot cu sâmburi. La cât suntem de amici
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
despre complicatele istorii ale unui monument oarecare. Sunt nu doar bădăran sufletește, sunt, mai mult, acultural, dacă o anume cultură se limitează la o înșiruire de date și împrejurări care, cu vremea, s-au uscat, devenind simple amănunte. Cunosc destui inși care își cheltuiesc viața fermecați de amănunte, care știu pe de rost tot ce se poate ști și încă ceva pe deasupra despre un schit, despre banii care au circulat în nu știu ce veac, despre timbrele care au apărut și au dispărut
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
în timp, un defect, o slăbiciune; sărăcia oricărui om constituie pentru mine și în prezent o suferință personală și totodată o jignire a mea. Știu că sărăcia este mama multor vicii, inversul fiind la fel de valabil, dar acord un credit suplimentar insului sărac. Această atitudine m-ar face inapt pentru justiție, dar profesia de medic, mai ales psihiatru, nu se poate exercita cu ochii legați, fiind concomitent obiectivă, dar și subiectivă. * Cu un trecut atât de precoce "revoluționar", m-am împrietenit cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]