6,679 matches
-
nu? La câțiva pași de el, din spatele unui trunchi prăbușit, aproape înăbușit de numeroase crengi uscate încolăcite în jurul lui, apare fața neagră de pământ și funingine a lui Nicky. Ochii îi sclipesc ironic. Da, încă o zi în paradis, își urlă răspunsul Marius. Introduce un nou încărcător la automat, bătându-l din obișnuință cu podul palmei la fund. Face cu ochiul lui Nicky. Se spune că aduce noroc! Privește în urmă, de-a lungul drumului pe care-l străbătuse. Plutoane stau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
străbate aerul în vibrații dureroase. Privește în zare. Aproape de orizont, soarele se arată înnegurat, pătat parcă și el de realitatea întunecată, oribilă, a războiului. Sunetul goarnei se stinge treptat, până nu se mai aude deloc, într-un final mut care urlă spaima unui viitor prins între incertitudine și vagă speranță. Oare câți din bunii lui prieteni vor mai prinde frumoasele zile ale păcii? Sau pacea devenise un deziderat mult prea abstract pentru această lume abătută de la sensul ei originar, deraiată către
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
copaci, Marius arată mecanicilor niște adăposturi unde pot sta până trece vijelia. Intră și el în unul dintre ele, plasat exact la câțiva metri de hăul abrupt. Un foc plăpând încălzește ușor aerul glacial dinăuntru. Ajunsă în culmea dezlănțuirii, furtuna urlă cu toata furia. Șuieratul vântului printre brazi pare respirația unui dragon înfuriat. Lovită cu sălbăticie, mica construcție de beton și lemn trosnește din toate încheieturile încât pare că acuși se va frânge iar bucățile vor fi luate pe sus și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
susținut din clădire, curând ajung periculos de aproape. Împușcăturile pârâie asurzitor, parcă se află într-un uriaș recipient unde se prăjește cafeaua. De afară se aud comenzi aspre în germană, semn că atacatorii mai au puțin și intră peste ei. Urlă un ordin scurt: Pachetele explozive! Pregătite din vreme pentru cazuri extreme și Marius prevăzuse aceste momente, sculele ucigașe-două grenade defensive legate la o cutie plină cu resturi metalice și sticlă pisată, așteaptă înșirate lângă perete. Sperase să fie folosite cât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
vadă atunci. Acum! Încărcăturile zboară pe ferestre și zgomotele exploziilor răsună peste tot. Efectul este devastator. Un infern de urlete se ridică spre cer, vrând parcă să-l frângă. Dar asaltul continuă. Împinși din spate de ofițeri, atacatorii se apropie urlând și vociferând. Marius își dă seama că dacă nu face ceva, orice, foarte curând va apare breșa prin care nemții vor pătrunde în clădire. Iar urmarea nu este greu de închipuit. Anihilare totală. Cuvintele unui instructor militar răsună dur în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
liniștea se lasă apăsătoare pentru câteva clipe în timp ce țeava groasă vizează amenințător. Sinistrul interludiu sfârșește. Trei obuze explodează, apoi tancurile pornesc în viteză. Capcanele explozive improvizate cu ajutorul unor grenade nici măcar nu le încetinesc. Cuprinși de panică, doi soldați se ridică urlând și încep să fugă, aruncându-și armele și echipamentul. În acel moment, a răsunat prima rafală. Apoi alta, mai lungă, care-i rupe efectiv în bucăți. Siguri de ei, din spatele trapelor deschise, tanchiștii își fac semne unul altora în căutarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
sub gloanțe sau striviți sub tonele uriașelor mașinării blindate. Iovuț dispare spulberat într-un nor uriaș de flăcări și fum. Din trapele deschise, comandanții râd mulțumiți. Nimeni nu pare să mai fie în viață. Peste tot, doar cadavre. Motoarele Maybach urlă asurzitor în timp ce șenilele sfarmă ziduri, strivesc mormane de moloz, distrug tot ceea ce poate fi socotit un adăpost cât de mic pentru eventualii supraviețuitori. Marius privește nemișcat cum unul dintre mastodonți trece foarte aproape de el. Urcă rapid pe laterală, ciuruie cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
peste marginea gropii întâlnește privirea scormonitoare a sergentului Lazăr. Dom' locotenent ...sunteți în viață! Bucuria de pe chipul gradatului este imensă. Mă gândeam eu că nu se poate să pățiți ceva. Am un glonte în stomac, Mâțule. Vorbele șoptite aproape că urlă iremediabilul în urechile sergentului. Închide ochii într-o încercare de a-și ascunde tristețea copleșitoare, dar când ridică pielea albă a pleoapelor își dă seama că nu a reușit deloc să facă asta. Mâhnirea este prea mare. Dom' locotenent, haideți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
în paginile ziarului său, toate acestea, Lumânărescu holbase ochii cât cepele și fusese pe punctul de a face un atac de apoplexie. Apoi, vociferând și gesticulând bezmetic, de-i sărise peruca arămie de pe scăfârlia bearcă drept în coșul de gunoi, urlase în receptorul telefonului la șeful tipografilor să oprească ediția. Dar era prea târziu. În ziua următoare, Bart fusese concediat fără nici un drept de apel. Dimineața unui băiat cuminte Șase și zece minute. Soarele de-abia se trezea din somn. La
KARMA. NOPŢI DE MĂTASE by DANIEL DRAGOMIRESCU MARIA ARDELEANU-APŞAN () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1614_a_2969]
-
vorbind tare și aproape plângând. Am încercat s-o ajung. M-am ciocnit de câțiva inși, mi-am cerut scuze și, până să ies pe poartă, ea era deja departe, urcându-se într-un taxi. - Ce s-a întâmplat? am urlat. Unde te duci? Prin portiera deschisă, ea mi-a răspuns ceva, dar taxiul care demara i-a acoperit vorbele. Era foarte surescitată și bănuiam că se întâmplase o nenorocire. Am rămas descumpănit în mijlocul parcării, neștiind ce să fac. Am așteptat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
scârboasă de care nu puteam scăpa decât scuturând brațele. Sonia îmi vedea mișcarea, n-o înțelegea și mă apuca de haină privindu-mă speriată. Eu îi șopteam să se liniștească, să aibă răbdare, dar cuvintele mele nu ajungeau până la ea. Urla mereu și se oprea doar cât să-și tragă răsuflarea. Simțeam că mă înăbuș și că o să vomit. Prin crăpăturile din peretele grajdului vedeam oameni fugind speriați în toate părțile. Salcia de dincolo de drum fremăta în bătaia vântului și arătarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
cum dispărea îndărătul unei bucăți de lemn, îmi schimbam poziția capului și-l vedeam prin altă crăpătură, prevestind un trup gros și urât mirositor. N-am apucat să mă uit mai bine. Sonia, care de la o vreme murmura terminată, a urlat scurt și între picioare i-a răsărit o bilă grețoasă cu urechi. Am dus mâna la gură. Mâna mi-era plină de sânge. M-am șters de haină. Atunci Sonia m-a chemat pe nume. Mă zăpăcisem, nu mai știam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
pe gresie, sunetul cărnii moi turtindu-se sub apăsarea întregului trup, care în acea clipă îmi dădea de înțeles că există, că existase de la bun început în spatele cutiilor și că acum era mai aproape de mine cu jumătate de metru, am urlat. Am urlat atât de mult că parcă nici nu mai aveam nevoie de aer. Am luat-o la goană pe scări, m-am împiedicat, piciorul mi-a alunecat și m-am lovit la tibie, am urcat cât am putut în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
sunetul cărnii moi turtindu-se sub apăsarea întregului trup, care în acea clipă îmi dădea de înțeles că există, că existase de la bun început în spatele cutiilor și că acum era mai aproape de mine cu jumătate de metru, am urlat. Am urlat atât de mult că parcă nici nu mai aveam nevoie de aer. Am luat-o la goană pe scări, m-am împiedicat, piciorul mi-a alunecat și m-am lovit la tibie, am urcat cât am putut în patru labe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
acum la jumătatea scării, în față și în spate vedeam treptele cotind. - Mihai! O voce ascuțită de femeie. - Mihai! Altă voce, tot de femeie, ceva mai groasă ca prima. Pași grăbiți. - Mihai! - Mihai! Mă strigau amândouă și urcau scara. Am urlat din nou. M-au așezat pe canapea, au strâns cutia de pizza, au făcut curat pe jos, au stat în fața mea pe niște taburete și m-au privit. Mă lăsasem cărat, eram moale ca o cârpă. Mă uitam la ele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
în trening. Acordă-ne câteva secunde. Fii înțelegător. OK, suntem gata. Trebuie să-l lămurim pe băiatul ăsta, așa nu se mai poate. - Probabil că l-am speriat rău. - Cred și eu că l-am speriat, n-ai auzit ce urla? Și a căzut pe scări... - Nu-ți bate joc. Și noi ne-am speriat. Era să leșinăm în spatele cutiilor. - Bine, e de înțeles că ne-am speriat, dar în ceea ce privește leșinul... - Adevărul e că n-ar fi trebuit să scotocească prin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
găsit, ne-a găsit. Trebuie să-i spunem. Gata cu secretomania. A venit vremea să ieșim la lumină. Trebuia să vină și ziua asta. M-am ridicat în picioare. Frica se dusese cu totul și acum mi-era rușine că urlasem. Ce mare lucru? Trei nebune - și cu Mama Mare, patru. Bunică-mea se tâmpise de tot. Cine știe ce orgii sau ritualuri de demente făceau ele aici în beci. Trebuia să reinstitui normalitatea. Mi-am regăsit sobrietatea și stăpânirea de sine. - Ori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
pe geam și am văzut-o pe Y aplecată deasupra lui X, care se zvârcolea pe canapea. - A intrat într-un... - De ce nu pleci? insistă Z, cu mâinile încrucișate pe piept. Am privit din nou pe geam. X începuse să urle. Avea un timbru ascuțit și parcă tot mai suitor, ca o freză de dentist. Am pornit în fugă prin grădină și când am ajuns în dreptul ușii m-am oprit. M-am uitat în spate. Z mă urmărea din prag. Am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
se agațe de gulerul lui. Încleștarea dură ceva mai mult de zece secunde. Cu o fandare în dreapta, caporalul îl făcu pe reporter să se dezechilibreze, ceea ce ușură efortul de împingere și îl reduse la o simplă împunsătură în piept. Fitz urlă scurt și se prăvăli de la etaj. - Bravo, Mitch. Așa-i trebuie. Scăpați de el. Frank scuipă în lături și porni clătinând din cap spre ușă. Totul se terminase. Era cazul să bea un rachiu și să-și clarifice mintea. Ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
întrebă de ce nu deschidem fereastra. Spunea că e foarte cald înăuntru și că ne coacem. - Ok, copii, cum vreți, zâmbi ghidul coborând plexiglasul. În clipa următoare, un șarpe se strecură înăuntru pe geamul deschis. Eu și sora mea începurăm să urlăm. Ghidul alerga prin savană cu sora mea în brațe. De-abia mă țineam după el. Uneori mă opream și izbucneam în plâns. Însă nu trebuia să mă epuizez, căci aveam încă mult de alergat. Ghidul voise să mă ia și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
flori. Pietricelele erau banii. Odată, „am cumpărat” mai multe semnițe de mătrăgună. Erau mici, lunguiețe și fiind dulci, le-am mâncat pe toate, nu știu, or fi fost cât încape într-o mânuță bună. După câteva ore cântam „cucurigu” și urlam ca locomotiva. Mama m-a luat în casă și m-a cercetat: - Ce-ai mâncat, drace? - Semințe de la o buruiană. Mama s-a dus afară, l-a chemat pe „negustor” și după ce a văzut semințele, alarmată, l-a chemat repede
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
chitara tatei în cui. În casă rămăsese aproape toate lucrurile la locul lor, nu se putea lua prea multe, spațiul din vagonul de marfă în care trebuia să călătorim spre străinătate era limitat. Aveam o cățelușă albă de odaie, „Cățica”. Urla de vreo trei zile și noi nu știam de ce. Simțea, săraca, tragedia care se apropia. A rămas acasă. Am strâns-o în brațe la plecare, plângând în hohote. Ne rugam de părinți s-o ia și pe ea, dar în
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
să dea cu pumnul. Am eschivat, învățasem în armată fel de fel de figuri de apărare și atac. În momentul acela, eschivând în jos și într-o parte, fără să vreau, i-am băgat cuțitul... în fund. A început să urle de durere și s-a lăsat la pământ. Cu el nu mai aveam treabă, acum mă pregăteam să-i fac față celuilalt, dar n-a mai fost nevoie căci apăruse Țuți care, din fugă, a lăsat rucsacul din spate și
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
copilăria mea și eu, numai zâmbet de mulțumire, le umpleam cu cir, făcându-le totodată câte un benchi în părul de deasupra frunții; dar curios, toți acești copii eram eu, mic. Când am făcut această remarcă, mi-a venit să urlu de bucurie: eu, multiplicat în sute de copii, iar conținutul cazanului, în loc să scadă, dădea să se reverse afară, peste mine! Cred că am muncit din greu multe ore în șir, copii veneau mereu iar eu le umpleam mereu castroanele acelea
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
fost uitat de o gospodină într-un fund de dulap trei ani. Am dat să deschid ușa cu cheia yală când am auzit mai multe voci, foarte distincte, pentru că mă pândise când am venit acasă și acum, cu ușile deschise, urlau, fiecare câte ceva. Și vă spun drept, nu erau niște laude la adresa mea de gospodar. Vocea președintelui asociației de locatari de la etajul 3: - O să te dăm afaaarăă! Vocea unui chibiț de fotbal, etajul 5 - Huuuuooooo!!! Vocea unei vădane de la 4: - Însoarăăă-tee
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]