46,969 matches
-
aparent, căpitanul Free era din nou în cameră. - Suntem la șase ani-lumină și trei sferturi de bază, zise. Nu-i rău. Adică la unsprezece mii de ani-lumină de Venus. Gosseyn se ridică și, cu picioarele țepene, merse până-n sala de comandă. Se așeză pe canapeaua din fața domului transparent. Întrebarea era: Să pornească drept spre bază? Sau să se apropie din exterior? Aruncă o privire interogativă lui Leej. - Deci? zise. Tânăra se duse la panoul de control. Se așeză pe fotoliul turnant
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85126_a_85913]
-
aproape un minut. În sfârșit, căpitanul Free răspunse: - Gosseyn, un om în situația dumitale, cu această putere deosebită, nu poate avea idee prin ce au trecut sute de mii de ofițeri ai Celui Mai Mare Imperiu atunci când Enro a luat comanda. S-a făcut cu multă îndemânare și, dacă asta a fost pentru ceilalți ce a fost pentru mine, cred că s-au simțit cam încolțiți. Era imposibil să știi ce să faci. Speranțe peste tot și strivitoarea majoritate a echipajelor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85126_a_85913]
-
îi trebuiră aproape trei minute ca să se poată ridica pe canapea și spuse pe un ton obosit: - Doar n-o să ne mai întoarcem? - O clipă, zise Gosseyn. Căpitanul Free se agita și Gosseyn se temu să nu se arunce peste comenzi, crezând că nava era încă în pericol. Îl ridică numaidecât de pe fotoliu. Mintea-i lucra în vreme ce-l purta până la canapea, lângă Leej, gândindu-se la ce spusese adineauri. Întrebă: - Vezi că ne întoarcem? Încuviință cu părere de rău. - Dar asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85126_a_85913]
-
ocupa cu o secundă mai devreme, dar, la fiecare explozie, distrugătorul se găsea deja departe. După o oră de vânătoare fără sorți de izbândă, robotul central de control ordonă tuturor roboților să întrerupă urmărirea. Gosseyn se similariză la bord, reluă comenzile de la Leej, extenuată, și duse nava până la depozitul secțiunii Industrie militară. Nu le făcu nici o observație venusienilor. Trecerea navei era grăitoare. Prezicătorii puteau să depășească defensiva. Trei ore mai târziu, în timpul cinei, ea încremeni: - Nave! zise. Preț de câteva secunde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85126_a_85913]
-
Deocamdată aș dori ca Gosseyn să facă o încercare. Când i se explică, Gosseyn răspunse: - Dar e la nouăsprezece mii de ani-lumină de aici! - Încearcă, insistă psihiatrul. Gosseyn ezită, apoi se concentră asupra uneia din zonele memorizate în postul de comandă al aerulotei lui Leej. Se clătină ca printr-un vârtej. Uimit, se luptă cu o impresie de greață. Îi privi pe ceilalți stupefiat. - Trebuie să fi atins o similaritate puțin sub a douăzecea zecimală, zise. Cred că voi ajunge dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85126_a_85913]
-
se gândi, ocupați mereu cu sarcinile lor." Se uită afară. Sub ei se întindea o câmpie plată. Departe pe dreapta întrezări luciul apei. Sub ochii lui, marea dispăru. Aceasta îl făcu să se gândească la ceva anume. Se aplecă peste comenzi și se îndreptă aproape imediat constatând orientarea lor. Aparatul urma mereu orbita circulară fixată de el înainte de tentativa sa reușită de a pune mâna pe distrugător. Nu încercă să modifice traseul. S-au putut întâmpla atâtea între timp, deși nava
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85126_a_85913]
-
afla câte un funcționar.. Mai departe, un birou închis cu geamuri, cu o masă mare. Când trecu de barieră, mai mulți funcționari se ridicară în semn de semi-protest. Gosseyn nu-i luă în seamă. Deplasă mental cablul în postul de comandă al aerulotei și dorea să ajungă la biroul de sticlă până ca Yanar să-i simtă prezența. Deschise ușa. O închise, când prezicătorul îi simți prezența. Omul ridică ochii și tresări. În spatele lui Yanar, mai era o ușă, iar Gosseyn
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85126_a_85913]
-
deschise ușa și intră în biroul personal, presupus a fi al Discipolului. Așa cum sesizase, locul era liber. Curios, Gosseyn se uită în jur. Erau niște fișiere în peretele din stânga și un sistem complex - complex și aparent special - de mecanisme și comenzi de distorsoare. În același timp, ușurat și descumpănit, Gosseyn se întreba ce să facă, Yanar fiind eliminat. Desigur, acest fapt nu schimba situația: omul era jenant, nu periculos. Gosseyn se îndreptă spre fișiere. Toate aveau încuietori magnetice, dar le putea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85126_a_85913]
-
prea mare, marja de eroare prea restrânsă față de cele nouăzeci de ore petrecute de navă, așa că exactitatea conta prea puțin. O oră și ceva. Parcurse adânc tulburat cei treizeci de metri care-l separau de cupola transparentă a postului de comandă al navei. Nu era cazul să aibă nevoie să i se explice imensitatea spațiului, iar aceasta făcea ca noua putere a creierului său să fie cu atât mai impresionantă. Întunericul se lipea de geam. Nu avea o asemenea impresie de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85126_a_85913]
-
al instrumentelor va duce la întârzieri însemnate. Și aici Gosseyn era de acord. Constatase și el divizarea cablajului în două secțiuni. Una dintre ele comporta trei distorsoare cu controale reglabile după orice indicativ. Cealaltă secțiune nu conținea decât un instrument. Comanda consta într-un tub mic, care putea fi scos sau împins cu ajutorul unui levier. În trecut, Gosseyn descoperise că acest gen de distorsoare nu funcționau decât în direcția unei matrice permanente. Nădăjduia că acesta era reglat pe cartierul general personal
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85126_a_85913]
-
Discipolului de pe Yalerta. Descoperire tulburătoare. Gosseyn hotărî să nu se arate înainte de a vorbi lui Elliott și celorlalți. Dar nu voia încă să părăsească Gorgzidul. Reveni în bibliotecă și examină distorsorul. Ca și cel din refugiu era un aparat cu comandă unică. Părea logic să vadă unde ajungea. Manevră levierul. * Se pomeni într-o mică debara. Într-un colț se aflau niște stive de lăzi de metal, mai multe etajere. O ușă închisă părea singura intrare normală. Nici un alt distorsor în afara
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85126_a_85913]
-
întorcându-se, arătă spre distorsorul prin care Gosseyn venise de pe Yalerta. - Unde duce? întrebă el. Gosseyn îi spuse și el încuviință. - Mă gândeam eu, dar nu puteam să fiu sigur. Pentru a te servi de el, trebuie să manevrezi o comandă la distanță pe care nu am reușit să o descopăr. Să-l audă pe Crang punând o întrebare despre ceva ce el nu cunoștea, iată o experiență inedită pentru Gosseyn. Până să pună și el o întrebare, la rândul său
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85126_a_85913]
-
de menținut, fuga spre securitatea relativă a in-sanității. Prima tentativă a lui Secoh pentru a rezolva conflictul fu pur fizică. Corpul său se încețoșă, iar, când spectatorii scăpară un ușor murmur, se întunecă. Discipolul stătea în fața lor. Gosseyn, tot la "comenzile" sistemului nervos neantrenat al "Zeului", se aștepta la transformarea lui Secoh. Dar acesta era sfârșitul. Încet, coborî treptele. Încet, pentru că mușchii Zeului erau încă prea anchilozați pentru a-i permite să facă gesturi rapide. Exercițiul din spațiul îngust al "camerei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85126_a_85913]
-
tale aruncă semenii tăi în înnodate curcubee, nu ai cum să eviți coliziunea. vezi numai cum un lac secret, un lac fermecat de pe pântecul pământului, se întunecă, și unele culori pălesc, unele curcubee devin moi, diluate, de apă. ebisu preia comanda și se descurcă, prora vaselor nu atinge culorile tari, numai pe cele slabe, înmuiate. șase deasupra: în fine, pe pământul moale sunt arbori puternici, de care mâinile adepților tăi se agață, se prind de crengi solide, care ajută la înaintare
Cartea dragostei by Bogdan O. Popescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1319_a_2883]
-
văzut storcîndu-și creierul și mișcîndu-și fruntea cum nu mai obicinuise să facă, încruntîndu-și trăsăturile, de obicei moi și leneșe. La fel și un om care este silit să moară și nu pricepe ce e moartea. Un viteaz dă o ultimă comandă de luptă, ceea ce se admiră, dar mie, care nu pricep regulile militare, și care nu mă preocup decât de cadavre, mi se pare fără rost această admirație. E tot așa de enervant ca și pentru un muzician, căruia în momentul
O moarte care nu dovedește nimic. Ioana by Anton Holban [Corola-publishinghouse/Imaginative/295595_a_296924]
-
cenușii reci, Katsuyori vorbea înainte, ca un foc dezlănțuit: — Însă până și oamenii care erau postați și pregătiți să-i doboare pe trădători s-au împrăștiat cu toții, fără să se fi angajat într-o singură luptă sau să fi așteptat comanda stăpânului lor. Este un asemenea comportament vrednic de clanul Takeda și de generalii săi - care nici chiar pe marele Uesugi Kenshin nu l-au lăsat să facă un singur pas în Kai? Cum s-a putut ajunge la o asemenea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
generalii săi - care nici chiar pe marele Uesugi Kenshin nu l-au lăsat să facă un singur pas în Kai? Cum s-a putut ajunge la o asemenea lipsă de disciplină? Cât de degradați pot fi? Mulți dintre generalii de sub comanda tatălui meu, ca Baba, Yamagata Oyamada și Amakasu, fie sunt bătrâni, fie au răposat deja. Cei rămași sunt niște oameni cu totul diferiți: sunt fie copiii acestor generali, fie războinici care n-au avut legături directe cu tatăl meu. Kaisen
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
ocupanți - bătrâni și tineri, chiar și femei gravide - munceau toți cu disperare, alături de soldați, pentru a ajuta apărarea. Tinerele femei aduceau săgeți, în timp ce bătrânii măturau resturile arse de la puști. Oblojeau răniții și găteau mâncarea soldaților. Nimeni nu le dăduse nici o comandă, dar lucrau în perfectă ordine și fără nici un cuvânt de nemulțumire. Dacă aruncăm asupra lor tot ce-avem, castelul va cădea. Astfel grăi Kawajiri, unul dintre generalii trupelor ofensive, care se dusese să discute cu Nobutada. Avem prea mulți morți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
furnicile nu se simțeau deloc încurajați. Mai mult, termenul pe care-l impusese Hideyoshi era foarte aproape. Zi și noapte ajungeau la el mesaje urgente. Cei patruzeci de mii de ostași ai clanului Mori se despărțiseră în trei armate, sub comanda generalilor Kikkawa, Kobayakawa și Terumoto, care se apropiau de hotarul provinciei, cu fiecare oră. Kanbei supraveghea lucrătorii. Epuizați de atâtea ore de muncă, zi și noapte, unii abia se mai mișcau. Mai aveau doar două săptămâni pentru a finaliza proiectul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Trecuseră paisprezece zile din cea de-a șaptea zi a Lunii a Cincea, când începuse munca. Proiectul se realizase în două săptămâni. Într-a douăzeci și cincea zi din Luna a incea, cei patruzeci de mii de ostași ai clanului Mori, sub comanda generalilor Kikkawa și Kobayakawa, ajunseră la frotieră - a doua zi după ce împrejurimile Castelului Takamatsu fuseseră prefăcute într-un lac noroios. În dimineața de douăzeci și unu, Hideyoshi stătea cu generalii săi la comandamentul de pe Muntele Ishii, admirându-și opera. Fie că era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
avanseze spre Drumul Sanin fusese calculat după toate probabilitățile astfel încât, după ce ocupa regiunea, avea să fie numit pe loc guvernator. Castelul Sakamoto, aflat atât de aproape de Azuchi, urma să-i fie dăruit atunci lui Mori Ranmaru. Ca dovadă, Shinshi cită comanda militară dată de Nobunaga lui Mitsuhide în ziua a nouăsprezecea din lună, după care întoarse capul, furios. Nu era nevoie să explice. Ordinul îi înfuriase pe Mitsuhide și pe toți vasalii săi. Conținea următoarele: În scopul de a acționa ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
era considerat superior clanurilor Ikeda și Hori, situându-se astfel la același nivel cu Hashiba al lui Hideyoshi și cu Shibata. Și totuși, numele stăpânului lor fusese consemnat după numele acelor comandanți, pe lângă faptul de a fi fost pus sub comanda lui Hideyoshi. Lipsa de respect față de rangul cuiva era cea mai mare insultă pentru un samurai. Rușinea incidentului de la banchet fusese accentuată printr-un ordin militar. Din nou oamenii erau scandalizați. Între timp, începuse să asfințească, iar pe pereți jucau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
mă simt azi atât de bine. Se pare că m-am vindecat complet de răceală. O expresie de bucurie, care reflecta și propria lor stare de bine, apăru pe chipul vasalilor. Nu peste mult, Mitsuhide le dădu vasalilor săi o comandă: — Diseară, în jumătatea a doua a Orei Cocoșului, vom pleca din Sakamoto, vom traversa râul Shirakawa, vom trece pe la miazănoapte de Kyoto și ne vom înapoia la Kameyama. Luați măsuri ca toate pregătirile să fie gata. În Kameyama aveau să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Pentru a traversa râul Shirakawa, trebuia să coboare povârnișul Muntelui Uriyu și să iasă pe drum la miazăzi de Templul Ichijo. Urcaseră încontinuu, dar, din acel punct, drumul avea să coboare tot timpul. — Odihniți-vă! Mitsutada îi trecu lui Mitsuhide comanda trupelor. Mitsuhide descălecă și el, pentru a se odihni un scurt răstimp. Dacă ar fi fost zi, ar fi privit diversele străzi ale capitalei. Acum, însă, contururile orașului erau cufundate în întuneric și nu se deslușeau decât formele acoperișurilor de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
va primi tot ceea ce vrea de la mine, nu voi fi nimic mai mult decât un câine credincios căruia să i se dea de mâncare la Azuchi. Sau poate mă va considera un lux inutil. M-a pus până și sub comanda lui Hideyoshi, ordonându-mi să mă duc la Sanin. Dacă asta nu e o pronunțare a sentinței clanului Akechi, atunci altceva nu știu ce e. Am fost crescut ca samurai; am moștenit sângele mai multor generații de războinici. Crezi c-am de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]