5,478 matches
-
Afară ploaia era gata să stea și taxiurile începeau să se golească. Unul se opri chiar în spatele ei și din el coborî o tânără de-o frumusețe izbitoare, îmbrăcată în negru, cu părul negru tuns scurt, în mod vădit abia îndurându-se să se desprindă de bărbatul care se afla încă înăuntru. Se întinse și-l sărută. Fran simți că-i sare inima din piept când recunoscu chipul de ștrengăriță al lui Carrie Allen. Fran își ridică gulerul hainei pentru a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
au scăldat-o, știi cât de slabă era? numai pielea și ciolanele; și trupul negru de vânătăi... negru de-atâtea bătăi crunte... Măriuca tăcu. Privea neclintită înainte, spre fundul Prisăcii lui Ion. —Uite așa... dumneata de unde să știi câte poate îndura o femeie pe lumea asta? O întrebai mirat: —Te bate Voinea? Mie nu mi se pare om rău. Nu, de ce să mă bată pe mine? Dar eu vorbesc de altele; eu nu vorbesc de mine... —Atuncea ce ai? Te văd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
Du-te și-ți fă plodu-n sărăcie, în țigănie... Ha? — Lasă-mă, ori bate-mă, ori alungă-mă... Ai să răspunzi odată înaintea lui Dumnezeu de toate... Stau eu și mă gândesc că am făcut o greșală, dar destulă pedeapsă îndur ș-am să mai îndur... De ce să mă dai afară?... Puțina chirie la casa asta eu o plătesc, o bucățică de pâne pe care o mănânc eu o plătesc, eu muncesc cu acul, mă chinuiesc și muncesc, și trei-patru franci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
plodu-n sărăcie, în țigănie... Ha? — Lasă-mă, ori bate-mă, ori alungă-mă... Ai să răspunzi odată înaintea lui Dumnezeu de toate... Stau eu și mă gândesc că am făcut o greșală, dar destulă pedeapsă îndur ș-am să mai îndur... De ce să mă dai afară?... Puțina chirie la casa asta eu o plătesc, o bucățică de pâne pe care o mănânc eu o plătesc, eu muncesc cu acul, mă chinuiesc și muncesc, și trei-patru franci pe care mi-i lași
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
încăpățânare, și nimic nu-i mai trebuia! Lucra și se gândea că va găsi ea sub soare un loc pentru dânsa și pentru cel nevinovat, care va veni plângând în lume. Va găsi ea atâta putere în sufletul ei să îndure toate și să răzbată! Și târziu, târziu, se ridica de la lumina neclintită a lămpii și se întorcea spre icoana rămasă de la maică-sa. De undeva, din necunoscut, poate din umbra cea nețărmurită unde plutea sufletul dus, îi venise un drum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
adevăr se arată a fi om aspru și vrednic, zise Niță Lepădatu. Moș Irimia Izdrail, cel mai bătrân dintre toți, se uita gânditor la cel nou venit. Da’ tu, băiete, grăi el, pe-acolo de unde vii ai avut multe a îndura... Eu, omul după firea lui îl cunosc și-l văd c-a pătimit. Dă, moșule, răspunse Niță, care om nu pătimește? Eu fără de părinți m-am trezit pe lumea asta. Am crescut prin ușile oamenilor; unii m-au bătut, alții
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
avea niște ochi rotunzi și arzători care străpungeau ca vârfuri de ace. De multe ori, nevasta grămăticului și chelărița ceruseră voie să intre la cucoana Aglaie în iatac și îngenunchiaseră pe covor înaintea ei, tânguindu-se: — Sărutăm mâna, măria ta, îndură-te și ne învață ce să facem ca să scăpăm de urgia nevestei lui Alexa... Are o gură care taie ca o sabie. Spune câte-o vorbă de ne face de tot râsul și ocara. Dar ce-i, femeilor? întrebă cucoana
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
a oprit numai o clipă, scăpărându-și privirile în jur. C-un muget înalt de leu mânios, s-a abătut spre cei mai de aproape lovindu-i cu strășnicie. Au căzut câțiva în juru-i încolăcindu-se ca viermii. Nu te îndura, stăpâne și tată! a strigat el. Întăi judecă-mă. Sultan Soliman a desfăcut un colț de perdea, aruncând o privire groaznică asupra gâzilor. Mustafa a făcut un pas îndărăt spre ieșire, ca să-și cheme credincioșii. Atunci muții s-au izbit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
mă primească înapoi. N-a vrut. Îmi plăcea la biserică deoarece mirosea a tămâie, pe deasupra puteam să-mi asigur de la lumânări ceva bani de buzunar și am fost sincer revoltat că nici după ce-am plâns țârcovnicul nu s-a îndurat să mă ierte. Din pricina asta, de câte ori îl vedeam mă luam după el și spuneam porcării numai ca să-l înfurii; își făcea cruce și sfârșea prin a azvârli cu pietre după mine, în timp ce femeile bătrâne și cuvioase care mă auzeau se
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
unei fetișcane care strângea paharele murdare și le spăla. Se mișca fără să vadă și fără să audă, făcîndu-și treaba în mod mecanic. Vecinul meu de masă mi-a șoptit, râgâind, că fata își omorâse tatăl pentru că nu mai putuse îndura bătăile. Judecătorii au achitat-o, "dar viața, a chicotit vecinul meu de masă, e mai necruțătoare ca justiția; ea nu iartă". Nu mai suportam frigul, femeile mutilate, nebunii, pe vecinul care chicotea și am mai băut o sticlă după care
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
un aeroport. Anton, că n-a fost decât grefier. Încât doreau și nu doreau să afle adevărul. Aveau uneori nostalgia lui, dar mult mai înclinați erau să-l socotească primejdios. Mai ales că niciodată nu se știe cât adevăr poate îndura un om, în ce doză care să nu fie mortală. Numai zeii și brutele sânt mașini fiziologice desăvârșite pe care nici un adevăr nu le poate deregla. Din acest motiv, cred, arhiva fusese înzestrată cu o broască solidă, iar Arhivarul avea
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
îndepărtat. Și au surâs continuu până nu s-au mai zărit. Zâmbește ca ei, mi-am zis. Și am continuat să merg, atent mereu la apa pe care o beam, ca să n-o termin, cu umerii roși de curelele rucsacului, îndurînd suferințele piciorului bolnav și frigul nopților din deșert. Într-o zi, mi-am recunoscut sacul de dormit de departe, după culoarea lui portocalie. Necunoscutul care mi-l furase se afla lângă el. Era mort. I-am luat apa, fructele și
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
care-i dăduse adăpost. Îngrijea florile din grădina mânăstirii, iar în timpul liber juca zaruri la cafenea. Apoi se trezi cocoțat în postul de director de închisoare, unde s-a hotărât să se răzbune pentru toți anii în care trebuise să îndure viața printre flori. Cu o șiretenie diabolică născocea tot felul de metode pentru a-i chinui pe deținuți. Îi plăcea în special să-i fie aduși deținuți tineri vârâți în saci bine legați, pe care îi bătea cu bățul, fără
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
ambigui; nu mai spun lucrurilor pe nume - Doamne ferește! - și încerc să mă fofilez printre verbe... — Mai bine te lași de scris... îmi șuieră la ureche alter-egoul meu. Citirea acestor câtorva 22 mi-a lăsat un sentiment ciudat. Și nu mă îndur să-l numesc, de teamă că voi fi înțeles greșit. Ori chiar pe dos! Ce bine era pe vremea „împușcatului”: toată lumea înțelegea ce era firesc să înțeleagă. Nu trebuia să spui prea mult. Nici nu puteai să spui... Unde să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1891_a_3216]
-
din țară Ion Negoițescu, Nicolae Balotă, Lucian Raicu, Sami Damian, Matei Călinescu, Sorin Alexandrescu, Toma Pavel, Virgil Nemoianu, Dan Cristea, Dan Culcer, Mircea Iorgulescu - și poate și alții care nu-mi vin acum în minte. Cei care au rămas au îndurat până la capăt calvarul și, pentru martiriul la care au fost supuși, au căpătat dreptul... de a canoniza. Dar și-au păstrat oare acești martiri ai neamului seninătatea și puterea de obiectivitate? Au rectificat ei erorile de judecată și nedreptățile la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1891_a_3216]
-
și mai delicat, căci criticul român e sensibil ca o libelulă. Nici cu o floare să nu-l atingi. Dacă se supără! El nu are pielea groasă, chitinoasă, piele de rinocer, cum o are politicianul român, care e conceput să îndure multe. Să țină la tăvăleală... Nu e cazul criticului. Cum să-l tăvălești pe un critic? Ori să te tăvălești cu el! Ce idee năstrușnică... Poate i-ar fi plăcut lui Ion Negoițescu. Mă rog, Nego e mort, despre el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1891_a_3216]
-
secretă a Tamazawei, pentru care m-aș duce zilnic la magazin și aș cumpăra șiruri întregi, inepuizabile, de wagashi. Ne salutase de departe, ocupată fiind cu un alt client, însă acum venea spre noi, prin aerul cald care nu se îndura să se desprindă de bieții mei ochelari. Ca de fiecare dată, inima îmi stătu în loc. Alături, în prelungirea raftului central, se deschidea o nouă porțiune de vitrină, unde păliră brusc, ca și cum nimic nu ar mai fi putut străluci în încăpere
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
albe de zăpadă care ți se topesc în gură. Desigur că și peisajele de iarnă atrag, mai ales admirate din aburul fierbinte ale onsen-urilor, popularele și luxoasele izvoare termale în aer liber. Dar micul amănunt picant pe care nu mă îndur să-l trec sub tăcere, deși ne îndepărtează de tema noastră, este altul: iată-mă, umbră pustie, la calculator, în seara de 30 decembrie. Este miezul nopții și, afară, desigur, ninge din nou, într-o scânteiere fără sfârșit, de ceasuri
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
vară, trimisul acestor nengajo este reglementat de tradiție, fiecare familie pune la poștă și primește în jur de o sută, fără abatere. Povestea se apropie de sfârșit. Peste Japonia celor patru anotimpuri, cortina adastă o clipă, mirată ea însăși și neîndurându-se să cadă. În casele mici de lemn, mâncate de umezeală, sau în blocurile aruncate unul peste altul, haotic, japonezii își deapănă aceeași inimă, de secole, inima îndrăgostită de floarea de cireș, de frunza roșie de arțar. Poate că ea
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
nici lat în umeri. Când îmi spun: Ia uite, un personaj caraghios se îndreaptă spre mine", nu este de fapt decât propria mea reflectare pe care o văd în oglindă. Este o experiență pe care o trăiesc destul de des. Pot îndura gândul că este imposibil să fac ceva în privința formei feței mele dar mărimea mea! Aș vrea să fiu mai înalt. Îmi imaginez că, aici, copiii sunt puși să stea pe scaun de la o vârstă fragedă. Majoritatea oamenilor îți lasă, în
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
că până și dragostea era văzută de vechii bărbați asiatici prin prisma unui pragmatism extrem: ideograma, complicată, se poate reduce la esența unei mâini oferind mâncare, pentru că, probabil, în timpurile întunecate de atunci, numai pentru cineva drag te-ai fi îndurat să-ți rupi bucătura de la gură. Aceeași viziune eminamente economică asupra femeii ca prestator silit de diverse servicii prezidă și alcătuirea unui kanji în aparență nevinovat, menit să transpună pictural ideea de comerț 商. O pereche de coapse desfăcute, cu
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
ntregul, “evoluția” lor oprindu-se pe undeva, pe la jumătatea drumului. Și, probabil așa s-ar putea explica faptul că, întorși de la țară, la începutul unei noi săptămâni de muncă, cu câte-o găină, o gâscă sau o rață, nu se-ndură s-o taie imediat, ci o mai țin în baie, ori pe balcon, hrănind-o, bucurându-se de viața ei și amăgindu-se cu gândul că, de fapt, n-au plecat niciodată din mediul rural. Sigur, cântatul unui cocoș ori
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
tic-tac... tic-tac... tic-tac... tic tac... tic-tac... ...unu... doi... trei... patru... cinci... șase... șapte... Cât să fie ceasul? Presupun că e, încă, noapte. O noapte întunecoasă, sobră și indiferentă. Chiar răutăcioasă. Cum altfel s-o calific, după cât îmi este dat să îndur?! Și - culmea! - când am, mai mult ca oricând, nevoie de odihnă, de somn mai ales. Cu toate acestea, nu s-ar spune că sunt foarte, foarte obosit. Să fi ațipit, oare, puțin? Ori, să fi dormit de-a binelea?! Se
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
asta n-am să știu niciodată. Îmi făcusem de multă vreme socotelile că cea mai bună șansă de a o prinde singură ca să-i vorbesc ar fi s-o însoțesc la baie. Dar ca să ceri voie la toaletă, trebuia să înduri rușinea râsetelor întregii grupe, toți fiind foarte amuzați de posibilitatea de a te pișa pe tine. Zile la rând am văzut-o scuzându-se pentru a se duce la toaletă, fără a mă putea desprinde din scaunul meu, urându mă
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
spânzuri. Dacă nu ești laș, continui, dar nu e o nici o deosebire ori ea n-o vede, fiindcă vei continua, dar ești un om mort. Oricum e mai bine să continui decât să te spânzuri, de asta ești om, ca să înduri până la capătul lucrurilor tot ce îți este sortit din clipa în care ai scos primul orăcăit, nu cum zic marxiștii ăștia că ar fi niște legi obiective. Legile obiective se reduc la faptul esențial că fiecare are o soartă și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]