6,028 matches
-
tociți și mă uitai în oglindă. Ei, așa da! Îmi legai la gât și o cravată, pe care negustorul îmi spusese că mi-o dă pe deasupra, nu intra în cost și mă întorsei să mă vadă Nilă. - Un domn elegant! exclamă individul, astea cu care ați venit puteți să le aruncați, domnul e student, dacă nu mă înșel, nu se face ca un student să poarte asemenea... - Și cât costă, murmură Nilă îndoit. Știa el că aici e ieftin, dar nici
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
manta, dulamă țărănească, scurteică... Seamănă cu o scurteică de muiere... Nilă rânji. Așa era. Totuși se opuse: - Palton, nu, vine primăvara... Și pîn' la anu.... - Bine, conveni individul, și puse paltonul la loc. - Cât zici că costă? șopti Nilă. - A, exclamă negustorul ca și când ar fi crezut că spusese lucrul acela lipsit de importanță, prețul adică; patru mii de lei! se miră el însuși de cât de ieftin era. Nilă își încreți fruntea. Eu simții că trebuie să mă întorc la vechiul
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
prost, hoț ești și ai și bursă ca Dobrinescu!" Își arăta dinții într-un surâs încremenit, încă inocent, și nu zicea nimic. Pentru fete nu manifesta nici un interes ca și când le cunoștea el, știa câte parale fac. "Tu, să ajungi învățător? exclamam eu furios (învățătorii mei fuseseră inflexibili, nu alunecoși cum era el). Și cum să pedepsești tu un copil care a șterpelit ceva? Nici n-o să-l pedepsești, o să râzi în sinea ta și o să faci din ei oameni după chipul
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
un țăran ține de măcelărie: taie un porc, un vițel... Avea dreptate și am râs. - Deci liceul în particular, a continuat el cu o voce scăzută, dar limpede, foarte bine, eu sunt funcționar la U.C.B. ("iarăși U.C.B.! am exclamat în sinea mea, U.C.B.-ul ăsta e o adevărată salvare pentru toată lumea"), dar am intrat greu și numai fiindcă am avut față de alții avantajul studiilor. La toamnă mă duc la postul meu, sunt învățător, dar în timpul vacanței am vrut
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
când acolo cercetările nu pot fi turnate, ci doar apreciate sau disprețuite. Așa credeam, nu știam că multe se pot petrece și cu cercetările... Pe Amuza cel misterios l-am întîlnit într-o zi, prin '49, în tramvai. "Amuza, am exclamat, ce faci, ce-ai ajuns?" Tăcere. "Du-te dracului, i-am spus, unde lucrezi?" Mister. Nici un cuvânt. "Unde lucrezi, spune, ce, e secret? Spune orice, că nu mă interesează, spune și tu o minciună". "Sunt cartograf zice. "Ce e aia
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
și care își păstra un ochi critic față de maniile savantului. Dar mi-au făcut totuși injecții cu un extract din glanda respectivă, suprarenală, tensiunea mi s-a ridicat cu o cifră ("Ei, vezi, acum ți-e mult mai bine!" a exclamat doamna Pitiș) și am părăsit clinica "ameliorat". în realitate mâncasem și dormisem zdravăn și mă odihnisem două săptămâni fără să fac nimic. Crescusem chiar și în greutate. M-am întors să descifrez mai departe viața eroului meu. Îl lăsasem în preajma
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
luptă între ei niște „magnați“ pe un teren financiar lipsit de orice control legal. ROMÂNII E DEȘTEPȚI Radu Pavel GHEO Într-o zi l-am auzit pe un amic, exasperat de felul în care era tratat într-un magazin oarecare, exclamând cu năduf „Clientul perfect e clientul fraier!“. După o clipă de gândire, am ajuns să-i dau dreptate. De fapt, ce altceva e consumismul decât goana după clientul fraier, dispus să cumpere zeci de lucruri nefolositoare sau pe care nu
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2176_a_3501]
-
în Canada. La un moment dat a vrut să-și cumpere un microfon și o cameră video pentru computer, dar a renunțat repede. S-a îngrozit de prețurile imense din magazinele de electronice. „Mult mai mult decât în Canada!“, a exclamat el. „La asemenea prețuri, cine Dumnezeu cumpără?“ Cum cine? Clienții perfecți. Cei care cumpără mașini din Europa la prețuri mai mari decât în Uniunea Europeană, sunt jupuiți de bănci prin credite și comisioane inimaginabile în țări nebananiere și plătesc energia electrică
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2176_a_3501]
-
scările și intrând în baie. — Mătușica Fran! chițăi micuța Lottie, sărind brusc în picioare și stropindu-și mama. Mă duci la Old McDonald’s? La șase ani, Lottie încă nu asimilase confluența culturală dintre hamburgeri și poezii pentru copii. Sigur! exclamă Fran. Dar ce-ar fi să mergem în altă zi, când ai și niște haine pe tine? — E timpul să ieși din baie, Lots, insistă Henrietta, înfășurând-o în prosopul uriaș de baie. Pot s-o usuc eu? întrebă Fran
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
de un potențial tată. Îl privi în ochi. Bănuiesc că n-ai vrea să te oferi voluntar? Asta avea să-i taie erecția, putea să pună pariu. În chip neașteptat, organul lui Simon deveni de două ori mai insistent. — Simon! exclamă Henrietta, șocată. Țap bătrân! Nu știam că ești atras de cea mai bună prietenă a mea. Fran se uită la ceasul din mașină și decise că, deoarece fusese prea ocupată ca să răspundă la telefonul tatălui ei în după-amiaza aceea - recepționaseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
podea, cu brațele în jurul unui câine ce părea un hibrid nereușit între ciobănesc scoțian și lurcher. La gâtul jegos avea legată o eșarfă de barcagiu, cu buline, pe roșu și alb. Era, oricine ar fi recunoscut, o potaie jalnică. — Ben, exclamă tatăl lui pe un ton acuzator - văzând întinzându-i-se dinainte ani de plătit facturi la veterinar, tapițerii roase și procese pentru stabilirea paternității progeniturilor canine -, de unde a apărut javra asta? — Te rog, lasă-mă să-l păstrez, îl imploră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
aerul lor obosit și își făcu mustrări de conștiință pentru speculațiile ei stupide. Oricum, Laurence Westcott era real și, Fran trebui să recunoască, cu adevărat fermecător. — Aș fi ajuns la timp, dar am avut o colectare de ouă urgentă. — Ooh, exclamă Lottie strecurându-se sub brațul lui, închipuindu-și-l, de bună seamă, pe nou-venit cu un coș în brațe și probabil cu un impermeabil asemenea celor purtate de pompieri în situații de urgență. De ce era u’gentă? S-ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
frumos. — Vindecăm toate formele de infertilitate la femei prin tratamente cu hormoni și operații la nivelul trompelor uterine, dar presupun că rezultatele cele mai importante le-am obținut prin inseminare artificială - fertilizarea in vitro și transferul intrafalopian al gameților. — Dumnezeule, exclamă Simon turnându-și din plin vin scump în pahar, ce naiba s-a întâmplat cu buna tradiție a regulatului? Laurence zâmbi îngăduitor. — De fapt, e o metodă destul de ineficientă de adus pe lume copii. Și, să nu uităm, zise aruncându-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
afecțiune decât a ei. Tremură ușor. Erau în martie și era încă frig, dar mama ei credea că nu trebuiau să facă risipă de căldură. Ieșirea la pensie a tatălui ei o făcuse să economisească și mai abitir. — Pari fericită, exclamă pe neașteptate maică-sa. Ca atunci când mergeai cu taică-tău în excursie. În vocea ei era o notă de tristețe care o mișcă pe Fran. Își îmbrățișă scurt mama. Phyllis rămase țeapănă, amintindu-i lui Fran de un sac de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
ai intenții serioase? Așa că, bineînțeles, strecură Sophie cu o luminiță răutăcioasă în ochii ei negri și migdalați, i-ai zis: „Ei bine, Larry, o partidă rapidă e tot ce voiam de fapt, dar sunt întotdeauna dispusă la un compromis“. — Sophie! exclamară Fran și Henrietta într-un glas. — Ei bine, mie mi se pare ciudat. E ca și cum ai încerca să obții acordul cuiva înainte ca persoana să-și dea seama despre ce e vorba. Asta pentru că ai șaisprezece ani, remarcă Fran. La
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
E de la Jack. Uite-l, e tot cu fata aia. Fran, începând să se simtă în egală măsură cherchelită și gripată, dar hotărată să nu lase asta să se vadă, se holbă în direcția în care arăta Stevie. — Zău așa, exclamă Fran pe un ton foarte afectat deodată, care îi stârni zâmbetul lui Stevie, lui Jack ar trebui să-i fie rușine. N-are mai mult de douăzeci și unu de ani și e subalterna lui. Asta înseamnă, practic, hărțuire sexuală. — Mie nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
piedică. Un zgomot care venea din spate îi făcu să se întoarcă și să dea cu ochii de Ralph, încă în halat, care venea spre ei târându-l după el pe Wild Rover, agățat jucăuș de cordon. — Franny, draga mea, exclamă Ralph, ce bucurie să te văd. De ce stai afară? Nu vrei să intri? Să-ți ofer o ceașcă de ceai? — Sigur, i se alătură Carrie, cu o notă glacială aproape imperceptibilă, intră te rog. O fetiță care stătea pe canapea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
-se să plece de la lucru, Jack trebui să recunoască faptul că aștepta cu groază această seară. Carrie avea să-și pună la bătaie probabil tot numărul à la Martha Stewart. Uite, nu-i așa că suntem o familie fericită, avea să exclame friptura apetisantă etalată pe platou. Cum poți să sugerezi c-ar fi ceva care nu merge aici? Ce înseamnă șapte ani de ură și ranchiună între soți? La urma urmei, e o sunt poveste uitată, o greșeală copilărească. De ce nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
tău după atâția ani? Fran își dădu seama că era o întrebare lipsită de tact chiar în clipa în care o rosti. Poate că Ben nici măcar nu știuse că părinții lui se despărțiseră din cauza infidelității tatălui său. — L-a iertat? exclamă Ben, aproape scuipând cuvintele. Tu chiar nu înțelegi nimic din povestea asta, nu-i așa? Fran rămase interzisă. Ben păruse întotdeauna un băiat atât de calm. — Nu, bănuiesc că nu. — Tata era cel care trebuia s-o ierte. Ea e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
de limită, începeam să fac inventarul degradării ei fizice, fără să mă las înșelat de părul tuns băiețește și de fardul folosit din belșug. Abia când nici asta nu mă mai salva, mă smulgeam în sfârșit din mâna ei. Atunci exclama invariabil: "Iartă-mă, dragă, de ce nu mi-ai spus că te grăbești?" Dinu nu semăna din nici un punct de vedere cu ei. Era și mai inteligent, și mai dezarmat. Se transformase pe sine în pacientul său principal și de ani
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
și pe ce căi se auzise cum arăta refugiul Bătrânului, dacă nu fusese nimeni acolo, dar ce importanță avea asta? Fapt e că sala exista și că n-aveau nevoie s-o pipăie ca să fie siguri. "Crede și nu cerceta", exclama Călugărul căruia îi plăcea dealtfel să spună în glumă că Bătrânul era tot atât de singur ca Dumnezeu. Ba, odată a ținut să adauge că singurătatea lui Dumnezeu și a Bătrânului aveau aceeași cauză: vanitatea. Am asistat atunci la una din cele
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
fără să fiu cuprins de un fel de dezgust, în vreme ce bătrânii nu se pierdeau cu firea; erau atât de obișnuiți cu moartea încît trăiau cu ea aproape în concubinaj. Despre răposați se discuta rar. Depănîndu-și amintirile, câte unul se trezea exclamînd: "Vă mai aduceți aminte de ăla cu mâna stângă paralizată?" Sigur că da, răspundea altul. Mă enerva că plescăia când mânca, încolo era un om simpatic." Și cu asta subiectul era, practic, încheiat. Numai într-un film despre junglă am
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
vârtejul cicloanelor și al uraganelor; sau care zboară deasupra vulcanilor în erupție. Cunoștea pe dinafară toate senzațiile posibile pe care le poate trăi un pilot în asemenea ocazii și mi le descria cu o exaltare care îi colora obrajii. "Vezi, exclama privind cerul negru, acum decolează ei. Vinul rămâne să se acrească în pahare și iubitele lor rămân să tremure de grijă, în timp ce ei se reped la hangar, dau drumul motoarelor, se înalță în văzduh și pătrund în inima furtunii fără
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
ironic buzele, deși înțelesese foarte bine, se vedea asta din ochii ei. I-am explicat că vroiam să văd ce scrisese Arhivarul despre trecutul meu în hârțoagele lui. "Știi, draga mea, nu mai sânt foarte sigur..." "Cu atât mai bine, exclamă veselă Moașa. Nu-mi place să mă culc cu bărbați prea plini de trecutul lor. Sânt primejdioși." Și râse întocmai ca Arhivarul, dispărând. În urma ei apăru în ușă surdul pe care l-am mai visat o dată. "Povestește mai departe, altfel
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
ei. Doar pasărea neagră cu pete albe stătea mai departe, înfricoșată, în vârful gutuiului. Încă nu te-au doborît", îmi șopti o voce cunoscută și m-am răsucit, uluit, pe călcâie. Era vocea lui Dinu. "Cum, n-ai murit?" am exclamat gâtuit de emoție. El nu mi-a răspuns. Își umezea buzele cu limba. Coborî apoi buza de sus peste cealaltă, o supse, repetă operația și invers, gestul avea ceva senzual și scârbos, ca o împreunare de lipitori și abia când
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]