9,812 matches
-
odaia lui și *** el se-mbăta de frumusețile ei. A-i cuprinde șalele, a ține mâna la acele rotunzimi perfecte și pline era deja o fericire nemaipomenită, nouă încă, apoi ea mai * era rușinoasă, încît actul amorului o făcea să tremure, să țipe, să leșine, ceea ce-i adăuga și mai mult fericirea *. {EminescuOpVII 327} EXERCIȚII et MOLOZ 2257 Și vântul are fantazie bogată și-nflorită - visurile lui le realizează în aerul albastru și zidește din nisip portice, palate, geamii sure care
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
și acum, pe când îl așteptă pe Andrei Ionescu, după ce a iubit atâtea femei de nici nu le mai știe numărul, când se gândește la după-amiaza de Paște, în care a cunoscut pentru prima oară iubirea prin trupul lui Pampu, îi tremură sufletul și e gata să se întoarcă acolo, în cariera de piatră, dacă ar mai exista măcar o singură cale de întoarcere. 5. Dar Andrei Ionescu nu știe de Zogru, se gândește la un alt roman, ceva mai teribil decât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
acasă, Mihnea o să-și trimită oamenii după mine. Cred că deja i-a spus tatălui meu... cine știe ce i-o fi spus. Ar fi vrut s-o lase pe fată la mănăstire și să plece mai departe, dar sufletul lui Pampu tremura, înfiorat de gândul că ar putea să i se întâmple ceva. Era un sfârșit de noapte luminos și se lăsase frigul. Stăteau față în față și arătau ca după război: Zogru, cu hainele murdare de rugină și cu privirea gravă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
smucit, care alerga de dimineața până seara prin fabrici și bălăcărea oamenii. Dădea telefon, spunea răstit sunt tovarășul Arapu, în două ore sunt acolo să văd cum merge treaba, apoi, cum ajungea, trecea vijelios pe lângă o sumă de oameni care tremurau aplecați în fața lui, intra în hale, privea crunt într-o parte și în alta, iar apoi intra în sala de conferințe, împreună cu toată conducerea fabricii, și le spunea, fără întrerupere, nu vă faceți treaba tovarăși, sunteți rupți de realitățile socialiste
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
și începuse să scrie Vâna. Ea era studentă la Istorie și venise să-și adune material pentru teza de licență. O chema Andreea. S-au plimbat pe străzi, și-au spus aproape tot ce aveau pe suflet, s-au sărutat tremurând. Apoi ea a plecat în Germania să-și facă masteratul la Muenster. Și-a urmat un an de e-mailuri, de vise, de planuri. Pe 28 iunie 1999, a așteptat-o la Otopeni cu un inel care arăta ca un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
împreunate și părul vâlvoiat. Era o apariție mai curând comică, mai ales văzută acum, ca imagine topită de timp, însă pentru Zogru fusese ca o lovitură de bici. Omul emana o teroare care îi cuprinsese tot corpul. Fâlfâia deasupra mărului, tremurând ușor ca o piftie. Își dădea seama că e un bărbat oarecare, că ar fi putut să intre în sângele lui și să-l termine, dar acestea erau doar niște gânduri care nu se potriveau cu faptele. Stătea deasupra copacului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
frică, și abia putea să privească spre mătăhălos, care își ținea halatul albastru cu o mână, iar cu cealaltă se scărpina lejer la ceafă. Câtva timp încercase să-l urmărească de la distanță, ascuns în diverse persoane, dar chiar și așa tremura de frica lui, se simțea amenințat și încolțit, iar oamenii în care intra deveneau brusc intimidați de el, chiar și unii țanțoși, pe care îi văzuse adeseori bătându-se pe burtă cu Achile, își pierdeau siguranța și se fâstâceau imediat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
în două rânduri, Zogru l-a așteptat într-o trăsură de stradă, chiar în fața casei, ascuns în vizitiu, iar Achile a urcat liniștit: - Du-mă încet până-n capu-ălălalt al lui Șerban Vodă. Drumul a fost insuportabil pentru Zogru, care tremura ca prostul, iar pe Calea Șerban Vodă își pierduse răbdarea; stătea în sângele cald, numărând și din când în când spunând câte-un Tatăl nostru. Achile a coborât în dreptul unei cârciumi cu trei-patru mese de lemn scoase în față și doi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
fără să știe că în jurul lui se adunase atâta viață. Era îndurerat și mâhnit totodată: voia din tot sufletul ca ea să-l audă, dar se temea că dincolo de moarte nu mai există nimic. La câțiva zeci de metri, Zogru tremura discret, îngrozit de un bărbat îngenuncheat lângă o cruce. 25. Achile Vintilescu era un om nefericit de multă vreme, nu doar de câteva luni, de când murise femeia pe care o iubea, ci de la începutul vieții lui, căci se născuse cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
din nou, bărbatul stătea în pragul dormitorului și privea drept în sus. - Cine ești și ce vrei de la mine? Achile încerca să fie prietenos și-și holbase puțin ochii intrați astfel sub sprâncenele stufoase, ceea îl făcuse pe Zogru să tremure de frică. Voia să-i răspundă, dar nu-i veneau cuvintele. - Te-a trimis Elvira? - Nu sunt o fantomă, îngăimase, în sfârșit, Zogru, însă Achile nu-l auzea. Era nevoie de cineva în carne și oase ca să intre în conversație
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
Zogru s-a urcat într-un avion, ascuns într-un scriitor comunist pe care îl trimitea partidul să facă un reportaj despre Mircea Eliade. Dar în loc să ajungă la Chicago, omul se îndreptase spre Detroit, la Achile, condus de Zogru, care tremura de teamă că se va scufunda în fundul pământului înainte de-a apuca să-și vadă prietenul. A stat aproape o lună - cea mai lungă perioadă petrecută în afara țării. Cartierul Bucovina din Detroit este locuit aproape numai de români. Aici, în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
o bucată de carne însângerată, ca un creier zdrobit, și odată cu el și sângele pe care nu-l mai văzuse de câteva luni. A învelit copilul în bluza de la pijama, a spălat pe jos și s-a strecurat în cameră, tremurând de teamă că se va întâlni cu Alina pe coridor. Nu era nimeni. A pus pachetul cu pijama cu tot în ghiozdan și a adormit imediat. În dimineața de 10 noiembrie, s-a trezit limpezită ca ochiul tânăr. Era ușoară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
care îl cuprinde și pe Zogru, soarbe valul cald venit din rărunchii lui Andrei Ionescu. Este ca un aspirator uriaș, care nu doar că suge suflul de liliac, dar face ca și corpul bărbatului să intre în vibrații; părul îi tremură violent, împreună cu mâna încleștată parcă după ureche, ochii se deschid întrebători, ca niște mingi de ping-pong, iar corpul duduie ca un godin încins. Zogru este speriat și contrariat de forța Giuliei, ar fi vrut ca totul să înceteze, dar este
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
weekendu' ăsta", îmi aruncă foarte mulțumit de sine, înainte de a părăsi cămăruța. Nu sunt deloc tare la înjurături, așa că repetam ca un premiant de a șaptea de pe vremuri știu, știu, copiii din ziua de azi sunt mult mai precoci în timp ce tremuram de nervi: "Morții morților morțișorilor mă-tii de idiot nenorocit!". Când ieșeam de la seminar, dau nas în nas cu Milena Stoica, lectoreasa de la "pătrunjelistică". E fată bună și n-am auzit pe nimeni din Institut să spună ceva nasol despre
Eu, gândacul by Anton Marin [Corola-publishinghouse/Imaginative/1431_a_2673]
-
enerveze apelantul. "N-ai vrea să cobori un pic și s-o vezi tu? Mai ales că omu-i cam nervos..." "Și? Dați-i un calmant sau puneți-i cămașa de forță, dacă-i așa nervos. Ia uite, dom'ne, o să tremur de frica unui rahat de pacient acuma!" Brunetul se apropie de medic și-i zice cu un calm rău-prevestitor: "Spune-i lu' dom' doctor ăsta să nu mai șadă atâta la parlamentări, că dacă nu vine rapid, și-a găsit
Eu, gândacul by Anton Marin [Corola-publishinghouse/Imaginative/1431_a_2673]
-
minut, se întoarce cu masa plină de tot felul de instrumente care lui nea Vasile i se părură niște obiecte de tortură foarte complexe și strălucitoare. Un ușor tremur îl cuprinse. Stai liniștit, domnule Mirică!", îl îndemnă medicul. Pacientul însă tremura și mai abitir, mai ales când văzu cum doctorul apucă o chestie metalică și o apropie de fața lui. "Nu o să te doară", îl asigură domnul Gherasim. Ce-i drept, e drept, avea o mână incredibil de ușoară. Nici n-
Eu, gândacul by Anton Marin [Corola-publishinghouse/Imaginative/1431_a_2673]
-
Ce să recunosc, mă, ce să recunosc?", se sumeți Monica. Domnul director i-ar fi dat o palmă de să-i sară ochii din cap. Realiză însă că i-ar fi lăsat urme. Această situație îl înfurie și mai tare. Tremura realmente de nervi. Urlă, strângând neputincios din pumni: "Cum, bă, ce să recunoști!? Că ai pus la cale totu', numa' dă nebună și dă geloasă ce ești. Că ai aruncat banii pă geam ca o tâmpită ordinară, doar ca să mă
Eu, gândacul by Anton Marin [Corola-publishinghouse/Imaginative/1431_a_2673]
-
intuind, simțind, mai degrabă, într-un mod nedeslușit cu cine am de a face: "DORINELE, TU EȘTI?". I-am pus repede alături o mină de grafit. A luat-o între lăbuțe și atunci am fost sigur că e el. A tremurat din antene către mine, numai că eu nu-l mai înțelegeam. Atunci a început să însăileze cu stângăcie niște litere: "ȘEFU, TU ESTI?" "EU SUNT, DORINELE!" "TE-AI FĂCUT OM?" "AM REDEVENIT OM." A stat un timp în cumpănă, fluturând
Eu, gândacul by Anton Marin [Corola-publishinghouse/Imaginative/1431_a_2673]
-
Mare,adânc, nestăvilit.. Presărat cu umilință, Si purtat spre infinit Foaie sfântă-a lemn de cruce Și a fier trecut prin mâini Nu găsești...în tine forță, Mulțumire să îngâni. Foaie sfântă-ngenunchere Sus pe deal printre măslini, Suferință și iubirea Tremurând s-au prins de mâini. Foaie sfântă a tristețe Și-a durerii de nespus Îmbrăcat în jalea lumii, Mă privește azi Isus... Foaie sfântă a Iubire, Și-a răbdării îndelunge Îndeajuns, nu sunt cuvinte Strigă inima-mi " Ajunge"... Foaie sfântă
Poem trist by Elena Marin Alexe () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83246_a_84571]
-
un nou junghi de reumatism care îi trecea direct prin încheietura șalelor. De câte ori se apleca să adauge un gătej în coșul de lemne de foc, se îndrepta la loc cu oarecare efort și durere. Se gândea însă la cea mică tremurând acasă și la sacrificiile pe care Lilia trebuia să le facă și astfel era în stare să se aplece și să se ridice din nou pentru ași continua pașii. Câte lucruri are de îndurat o femeie! Niciodată nu i-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
nesigilat. În plic se afla un teanc de bancnote. Aruncă priviri repezi în toate direcțiile, ferm convinsă că acum se va găsi cineva să o deranjeze. Luă banii, un curcubeu de culoare în peisajul albit, și numără bancnotele. Mâinile Zoiei tremurau, însă nu de frig. Plicul mov căzu. Ea își ridică fața înspre ninsoare. șase mii de ruble! Izbucni în lacrimi, lacrimi de adevărată emoție, amestecate cu fulgii dezghețați pe obraji. Împături banii între faldurile ființei sale largi și își văzu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
aplecă înainte pe birou, făcându-l pe funcționar să izbească marele registru de intrări. Abia atunci sărea dreaptă din nou, fără urmă de rea-voință sau complezență. O făcea din necesitate și nimic mai mult. Din când în când, începea să tremure, convulsiile devenind din ce în ce mai puternice. Porfiri o examină dintr-o privire, în timp ce își termina țigara. ă Are legitimația galbenă? îl întebă el pe Salitov. ă Da. ă și este în ordine? ă Nu despre asta e vorba. ă Dar este în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
parfum ușor în aer. ă Ce doriți să fac cu asta? Întrebă Alexander Grigorevici, ținând bancnota disgrațios între buricele arătătorului și degetului mare. ă Dă-o orfanilor, spuse Porfiri, fără a se uita la el. Capitolul trei Genele investigatorului Lilia tremura din nou în timp ce ieșea în ceața înghețată. Așchii neliniștite de gheață îi penetrau hainele și pielea. Picioarele îi erau umede și amorțite de frig. Pentru un moment nu avea nici cea mai mică idee unde se afla și nici cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
tot ce se întâmplase de atunci se întâmplase ca într-un vis. Trebuia să meargă înapoi după galoșii. Pășea fără să aibă cea mai mică idee încotro se îndreaptă. Auzea felinarele cântând, iar vântul trecea prin ea, făcând-o să tremure și mai rău în ciuda șalului cu care era acoperită. Nu reușea să discearnă clinchetul săniilor și nici tropotul mut al copitelor, iar caii erau cât pe ce să o doboare, dacă nu ar fi fost struniți mai bine de vizitii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
vorbească despre cea mică. Aceste vorbe nu făceau niciun sens. Dacă Zoia venise să o caute la Fraulein Keller, cine avea grijă de Vera? Iar când plecă în noaptea rece, nu mai era nici urmă de Zoia. Doar el. Lilia tremura din ce în ce mai tare, abandonându-se slăbiciunii sale și, cu ochii închiși, se vedea deja acasă, unde o ținea în brațe pe Vera cea cu suflet frumos, căreia îi șoptea, sărutându-i obrajii și mângâind-o pe păr, că nu o va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]