5,478 matches
-
fie cu adevărat întocmai cum vede? Dacă nimic deosebit nu se întâmplase, totuși se petrecuse ceva. Nu mai putea fi ca înainte. A mai avut încă o dată noroc și a mai scăpat de o încercare. Atâta chin și caznă cine-ndură... De unde știe vorbele astea, cum de-i răsună în minte? Nu mai are mult și o să împlinească 76. Câți ajung la vârsta asta? Sau câți ajunși la vârsta asta mai au norocul să scape, ca ea? De aceea se străduiește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
nume nu-l va pronunța, întrucât și numele o umplea de groază și n-ar mai dori să adauge și asta durerilor; iar dacă s-ar petrece așa, ar trebui să aibă curajul să se suprime dintr-odată, ca să nu îndure chinuri cum știe - din auzite, dar și din văzute - că apar până dincolo de orice margine a răbdării, nu poate ști dacă va avea curajul, dar, suprimându-se, ar distruge orice speranță și ar fi o minciună să nu admită că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
inutil și stupid - deși cuvântul ăsta nu-l știa, avea să-l afle mai târziu - să începi să plângi tare, să strigi, să gemi, să ceri ajutor, să te văicărești, în timpul unei pedepse, pentru că o pedeapsă, dacă e meritată, trebuie îndurată cu fruntea sus, iar altă dată să fii atent să nu mai faci ce nu trebuie făcut, iar dacă nu e meritată, nu se poate ca până la urmă oamenii mari să nu-și afle și recunoască greșeala, încât răsplata îndurării
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
înaintarea sau și mai bine: de o pâclă ce învăluie mintea lui, cel mai adesea la o beție și pe care orice efort al brațelor ori al simțurilor nu reușește s-o alunge. Așa cum apăruse, mai înainte, voința de a îndura, adică de a îndura la un loc orgoliul și voința de a respinge compromisurile, de parcă trupul și sufletul lui ar fi știut că nimic nu se poate fără îndârjire și furie și luptă și răni și singurătate și amărăciune. Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
bine: de o pâclă ce învăluie mintea lui, cel mai adesea la o beție și pe care orice efort al brațelor ori al simțurilor nu reușește s-o alunge. Așa cum apăruse, mai înainte, voința de a îndura, adică de a îndura la un loc orgoliul și voința de a respinge compromisurile, de parcă trupul și sufletul lui ar fi știut că nimic nu se poate fără îndârjire și furie și luptă și răni și singurătate și amărăciune. Și închizându-se în el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
la grupurile de băieți care rîdeau În spatele santinelelor japoneze. Spre surprinderea sa, avu un moment de regret, de tristețe, că această căutare a mamei și a tatălui său se va termina curînd. Atîta timp cît Îi căuta, era gata să Îndure foamea și boala, dar acum, cînd căutarea se terminase, se simțea Întristat de amintirea tuturor celor prin care trecuse și de cît de mult se schimbase. Acum se simțea mai apropiat de cîmpurile de luptă În paragină, de acest camion
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
bandaje. Jim știa că locotenentul ar fi dorit să-l aibă singur și să-l bată pînă Îl omora, nu pentru că era crud, ci pentru că doar vederea durerii lui Jim ar fi limpezit toată agonia pe care el Însuși o Îndurase. — Se poate să fi fost whiskey, spuse el cu tact. Erau o mulțime de baruri. — Baruri?... Price păși peste cartușele de Chesterfield, gata să-l plesnească pe Jim. Îți dau eu baruri... — Dulapuri În care se țin băuturi - cel puțin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
A lăsat cămilele să se odihnească, în genunchi, afară din cetate, lîngă o fîntînă. Era seara, pe vremea cînd ies femeile să scoată apă. 12. Și a zis: "Doamne, Dumnezeul stăpînului meu Avraam! Te rog, dă-mi izbîndă astăzi, și îndură-Te de stăpînul meu Avraam. 13. Iată, stau lîngă izvorul acesta de apă, și fetele oamenilor din cetate vin să scoată apă. 14. Fă că fata căreia îi voi zice: "Pleacă-ți vadra, te rog, ca să beau", și care va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85092_a_85879]
-
-ți vadra, te rog, ca să beau", și care va răspunde: "Bea, și am să dau de băut și cămilelor tale", să fie aceea, pe care ai rînduit-o Tu pentru robul Tău Isaac! Și prin aceasta voi cunoaște ca Te-ai îndurat de stăpînul meu." 15. Nu sfîrșise el încă de vorbit și a ieșit, cu vadra pe umăr Rebeca, fata lui Betuel, fiul Milcăi, nevasta lui Nahor, fratele lui Avraam. 16. Fata era foarte frumoasă; era fecioară, și nici un bărbat n-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85092_a_85879]
-
închini înaintea lor și să nu le slujești; căci Eu, Domnul, Dumnezeul tău, sunt un Dumnezeu gelos, care pedepsesc nelegiuirea părinților în copii pînă la al treilea și la al patrulea neam al celor ce Mă urăsc, 6. și Mă îndur pînă la al miilea neam de cei ce Mă iubesc și păzesc poruncile Mele. 7. Să nu iei în deșert Numele Domnului Dumnezeului tău, căci Domnul nu va lăsa nepedepsit pe cel ce va lua în deșert Numele Lui. 8
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85084_a_85871]
-
ai căpătat trecere înaintea Mea, și te cunosc pe nume!" 18. Moise a zis: "Arată-mi slava Ta!" 19. Domnul a răspuns: "Voi face să treacă pe dinaintea ta toată frumusețea Mea, și voi chema Numele Domnului înaintea ta; Eu Mă îndur de cine vreau să Mă îndur, și am milă de cine vreau să am milă!" 20. Domnul a zis: "Fața nu vei putea să Mi-o vezi, căci nu poate omul să Mă vadă și să trăiască!" 21. Domnul a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85084_a_85871]
-
te cunosc pe nume!" 18. Moise a zis: "Arată-mi slava Ta!" 19. Domnul a răspuns: "Voi face să treacă pe dinaintea ta toată frumusețea Mea, și voi chema Numele Domnului înaintea ta; Eu Mă îndur de cine vreau să Mă îndur, și am milă de cine vreau să am milă!" 20. Domnul a zis: "Fața nu vei putea să Mi-o vezi, căci nu poate omul să Mă vadă și să trăiască!" 21. Domnul a zis: "Iată un loc lîngă Mine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85084_a_85871]
-
un vânt Mi-amintesc cum noi ne-am iubit Eu mai aștept un semn, un cuvânt, De la iubire, de la cel părăsit, Din gene-mi cristale de lacrimi, Calde ca ploaia în arșița verii, Gem cu durerea arsă de patimi Și-ndur pedeapsa grea a tăcerii! De ce n-a rămas un vis împlinit, Cât dăinui-va din ce mai rămâne, Până când suferă un om părăsit, Câtă speranță avem în ziua de mâine! DE ZIUA TA Dacă ești singurel la munte, Soarele în
Regăsirea by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91647_a_107362]
-
toate-n ea, Roua picură în zori Și-s mărgăritare-n flori. Când pădurea-i înverzită Ca mireasa e gătită, Iar când este dezbrăcată Tot frumoasă-i ca o fată. De te apleci să rupi o floare Și nu te înduri pe care Că zâmbește fiecare ... Ești cuprins de- nfiorare! ERA ÎNĂLȚAREA DOMNULUI Era - Înălțarea Domnului, soarele nu asfințise, Peste tot era tăcere, pruncul pe lume venise Și pierdută de putere mama cu brațele - întinse Pruncu-și alăpta zâmbind și cu drag
Regăsirea by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91647_a_107362]
-
a fost adusă doar amintirea lui, doar o umbră imaterială, Electra nu mai are decât o singură dorință: aceea de a-i împărtăși soarta și mormântul. Ea se agață cu disperare de această urnă pe care refuză să o cedeze - „Îndură-te, nu-mi lua ce mi-e mai drag pe lume” - și în care se află tot ce a mai rămas din trupul lui Oreste, pe care nu va renunța să-l îngroape. Urna va fi de acum înainte singurul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
Dioscurii aceștia, așadar, vin să-l anunțe pe Oreste că va fi vânat de erinii, de cumplitele Kere, zeițele cu chipuri de cățele, și că va cădea pradă unei sminteli legate de aceste vedenii, sminteală pe care trebuie să o îndure înainte de a fi iertat. Iar Oreste a lui Euripide va descrie, de asemenea, această tulburare a minții, această maladie (o mania echivalând cu un adevărat nosos) în care este aruncat eroul, autorul sângerosului matricid, această stare la vederea căreia Electra
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
hăituiască pe sărmana fiică a lui Inachos, să o vâneze pretutindeni, pe nisipurile de la marginea mării, în acele zone-frontieră dintre două lumi, teritoriu prin excelență al fantomelor. Io este condamnată nu numai să rătăcească în neștire; ea mai trebuie să îndure pe deasupra și metamorfozele propriului trup și pe cele ale minții sale răvășite, cum recunoaște ea însăși. Iar rătăcirilor ei nu le va putea pune capăt decât moartea. Nici Prometeu nu crede altceva; el reia istorisirea destinului lui Io tocmai pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
vorbește mai degrabă despre teribila, răscolitoarea neputință a morților de a se desprinde de viață. Și asta nu pentru că ar ține cu tot dinadinsul să se răzbune sau să li se facă în sfârșit dreptate după toate câte le-au îndurat. Desigur, există și în no fantome însetate de răzbunare, ce se pot întoarce pentru a ataca ori pentru a pune stăpânire pe ființa unui om viu; cel mai adesea însă, ceea ce oprește în loc fantoma este incapacitatea ei de a părăsi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
răpise bucuria de a împărtăși soarta omului drag și de a-și uni destinul cu al lui printr-o dublă sinucidere. Tomoe este fantoma femeii ce dorește cu disperare să-și încheie viața alături de Yoshinaka, dar care sfârșește prin a îndura caznele unei morți solitare, pedeapsă a unei nemăsurate iubiri. Generalizând, putem afirma că, dincolo de acest exemplu emblematic, întoarcerea fantomei e întotdeauna o mărturie a imposibilei, inacceptabilei separări de ființa iubită, dar și de lume, de viață. Forța mereu prezentă a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
leu adevărat și smulgându-i inima, întruchipează luptătorul viteaz, eroul autentic; față de el, ducele de Austria, cu veșmântul lui croit dintr-o blană de leu, nu este decât o biată caricatură. În ultimul act, regelui i se cere să nu îndure umilința unor tratative cu trimisul Papei, ci să fie „strălucitor ca Marte, zeul războiului”. Iar când, în cele din urmă, Ioan va accepta să înfrunte vrăjmașul, el va deveni într-adevăr acel „warlike John”, eroul înfricoșător, cu chipul morții zugrăvit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
În acest sens crede Strindberg că teatrul ne dezvăluie enigma vieții, o viață unde totul e dublu, unde totul se înscrie în tensiunea dintre corp și spirit, dintre corp și suflet. Așa se explică de ce femeia narcisistă din Mănușa neagră îndură atât de greu absența copilului, priveliștea patului gol și de ce pare atât de straniu tot ceea ce spune despre această absență, despre acest pat gol, căci, dacă vorbele ei trădează un sentiment de înstrăinare față de o realitate lipsită de o veritabilă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
Și totuși, iubite prieten, nici unul dintre aceștia nu s-ar putea lăuda că i-ar fi șifonat vreodată așternuturile.” Cunoscându-i prea bine înclinațiile și misoginismul, marele lui prieten insista, în încheiere, să facă abstracție de sexul viitoarei sale colaboratoare, „îndură, prea iubite prieten”, și îl informa că însuși Napoleon îi încredința misiuni secrete, cu caracter special, pentru reușita cărora împăratul o răsplătea cu o neobișnuită generozitate „Deși, dacă e să dau crezare trezorierului, pe văduvă nu o interesează atât banii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
medicului. Acceptase de bună voie să se scoale înainte de răsăritul soarelui, ca să alerge desculț prin iarba udată de roua nopții, înghițise licori foarte amare sau foarte dulci, suportase băile de șezut cu paie de ovăz sau cu flori de fân, îndurase îngrozitoarea manta spaniolă, împachetările, turnările de apă pe membrele inferioare și superioare, băile alternante în două putini, una cu apă caldă și alta cu apă rece, transpirațiile în abur, pentru purificarea sângelui, până și cumplitele masaje pe șira spinării făcute
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
cu apă rece, transpirațiile în abur, pentru purificarea sângelui, până și cumplitele masaje pe șira spinării făcute cu jeturi de apă rece aruncate, de la o anumită distanță, printr-un furtun legat la un butoi cocoțat în vârful unui prepeleac. Acceptase, îndurase toate acele tratamente barbare pentru că era pe deplin răsplătit de sărutările copilelor. Îl sărutau toate trei pe fugă, cu sufletul la gură, cu teama de a nu fi văzute. Dar ce fervoare delicioasă! Da, se scula devreme ca să alerge împreună cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
tot mai adânc și întunecat. Și nu îndrăznea să se plângă nimănui. Era orfană. Nu avea prieteni. Și apoi atâta lucru apucase și ea să învețe: că mai curând este crezut bărbatul care se vaită din nimic decât femeia care îndură o adevărată dramă. Norocul ei fusese că, în cele din urmă, Alecu ajunsese să-l scârbească până și pe părintele său, Ienăchiță. Și acolo, în casa Poetului și a domniței Ecaterina, soția sa de a treia, găsise, în sfârșit, înțelegere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]