6,028 matches
-
am oprit. Poate că Arhivarul ieșise pentru a mă pândi prin gaura cheii; poate că stătea afară și mă observa. M-am așezat la loc pe scaun și m-am felicitat pentru asta în clipa următoare fiindcă individul a apărut exclamînd: "Ah, Doamne!" Era bine dispus. Răsturnîndu-se în fotoliu, m-a întrebat: "Așadar, ce dorești?", de parcă atunci mă zărise. I-am explicat că bătrânii vorbeau despre mine vrute și nevrute, mă învinuiau chiar de crimă. "Așa?" s-a mirat el și în vremea
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
moară ca un vierme bătrân, prea bătrân ca să se mai poată prelinge afară, murea ca un personaj legendar. Am insistat. Aproape m-am rugat de el. ― Trebuie să pleci, totuși, de aici. În curând va pătrunde focul. ― Să fug? a exclamat. Să mă salvez? Eu? Să cer ajutor, să țip, să devin ridicol? Nu pot să fac așa ceva. Unul ca mine n-are voie să se arate în ismene. Un mit trebuie să rămână un mit, domnule sculptor. De undeva de pe
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
domnul respectiv. Nici una, nici două, domnul a format numărul Pompierilor și a comunicat datele problemei. După care s-a adresat doamnei cu pisica în copac: - Fiți liniștită, doamnă. Îndată vă veți recupera pisica. Devenită brusc mult mai amabilă, doamna a exclamat: - O, domnule, nici nu știu cum să vă mulțumesc, știți... - Lăsați, doamnă, nu este cazul să-mi mulțumiți - a răspuns domnul și si-a văzut de drumul lui. - Vai, ce jalnic miaună sărăcuța - a mai adăugat doamna, însă fără ca domnul s-o
ALTE ?NT?MPL?RI LA APA CORR?ZE by VASILE FILIP () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83173_a_84498]
-
semn că puteai să cobori din mașină și să te uiți la ea de la doi pași. Sau chiar de la unul singur. Depinde. Henri, care s-a dovedit foarte atent la toate, a sesizat reacția noastră, mai ales că Adina și exclamase: - O batoză! Prompt, prietenul nostru a întors mașina și a oprit în dreptul obiectului cu pricina. - Iți mulțumesc, Henri - am șoptit și m-am apropiat de mașina copilăriei mele. Da, o batoză ce semăna perfect cu cele din acel depărtat timp
ALTE ?NT?MPL?RI LA APA CORR?ZE by VASILE FILIP () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83173_a_84498]
-
unii au numit „stare de tensiune“. Nu trebuie să discutăm cazuri rezolvate deja, ci să analizăm situația prezentă și care ține de viitor, încât vă rog, vă rog insistent, treceți la obiect. „Da’ nu-și dădea seama că se contrazice?“, exclamă Ileana Roman. „Cum să discuți despre prezent, fără să ai în vedere trecutul? Ca să nu mai vorbesc că se contraziceau între ei: unul zice să se analizeze lipsurile trecute, altul - situația prezentă.“ Eu nu-ți spun decât ce-a spus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
Ei, îți spunea, cum zic ăștia în cântec: nimic altceva nu mai are preț. S-ar putea scrie un eseu despre starea de coborâre în nirvana pe măsură ce licorile plăcute trec dincolo de palat, în încăperile ascunse luminii...“ „Ar fi ceva nemaipomenit!“, exclama Yvonne Alexa. „Ar fi pe dracu’!“, răsuna vocea gravă a lui Andrei Vlădescu. „Ce spui, dohmnule?“, se întorcea spre el Cemeilă. „Hai să mai turnăm un mescal.“ Mă străduiam să-l prind din urmă, dar nu eram singurul. Am văzut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
și prietenu meu, nu pleacă nimeni. Bem sticla asta până la fund și aflăm cum stă lumea. Mai vrem să mai bem, îi mai cerem. O să-i placă și ei să ne vadă vorbind.“ „Nu mai am alta“, spuse Patricia. „Cumpărăm“, exclamă bărbatul. Andrei îl văzu cum se scotocește într-un buzunar al pantalonilor, aplecându-se pe o parte, privindu-i cu ochii mijiți, apoi în celălalt buzunar, scoate un pumn de mărunțiș și câteva țigări turtite pe care le răspândește pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
cafea. „Nu se poate“, zicea. „Vezi-ți de treabă, e o glumă a ei, vrea să te încerce. Vorbesc eu cu ea.“ „Nu trebuie. Nu, vă rog“, spunea Andrei Vlădescu. „Bine, dar nu-ți dai seama că-i o prostie?“, exclama, ridicându-și mâinile de parcă ar implora cerul. „Nu-i o prostie. S-a îndrăgostit cu adevărat.“ „Am să vorbesc cu ea.“ „Nu, vă rog. E ceva ce ne privește pe noi doi numai și nimeni nu trebuie să se amestece
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
consemnate. Întoarcerea fantomei este aici intim legată de fatalitatea istoriei. Într-adevăr, prezența spectrului lui Banquo în urma șirului de regi care defilează prin fața lui Macbeth îi certifică acestuia autenticitatea închipuirilor sale. Căci, atunci când îl zărește, nu se poate reține să exclame: „Now I see’t is true...”. Iar viitorul ia pentru el chipul acelei imagini multiplicate a lui Banquo, cel ce încheie cortegiul regilor, dintre care ultimul, al optulea, poartă o oglindă reflectând alți nenumărați regi, ca și cum apele oglinzii ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
despre revenirea unei „arătări” ce seamănă izbitor cu propria-i mamă. Reîntâlnirea cu Perdita sau scena dublei fantome: fantoma Perditei (crezută moartă) și, prin asemănarea perfectă cu răposata ei mamă, fantoma Hermionei însăși... „Ești maică-ta! Ești maică-ta!”, va exclama uluit Leontes. Se pare că acum totul este pregătit pentru dezvăluirea faimoasei statui. Despre statuia aceasta, care aparține Paulinei și e păzită de ea cu strășnicie, ni se spune mai întâi că a cerut mulți ani de lucru. Aflăm din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
mai mult incertitudinea, Shakespeare nu se mulțumește să asocieze falsa moarte cu asemănarea, ci le adaugă și travestirea. Astfel, în ultimul act din Cymbeline, când Belarius și cei doi tineri prinți, Guiderius și Arviragus, o revăd pe Imogena - Fidele -, Guiderius exclamă: „uite că mortul nostru este viu”, iar Belarius se întreabă: „nu cumva a înviat?”, neputându-se hotărî dacă e vorba despre o asemănare perfectă sau despre reîntoarcerea unui strigoi. O asemănare perfectă cu atât mai derutantă, cu cât tânărul crezut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
Gorgo - mai puțin vizibilă, e drept, dar la fel de dură. În sipețelul de aur ales de prințul Marocului se află un craniu, imagine tradițională a morții. Prințul ar avea prilejul să mediteze pe tema clasică a „deșertăciunii deșertăciunilor”, dar în loc de asta exclamă: „O, chinuri ale iadului!”. Există acolo, așadar, ceva mult mai înfricoșător decât invitația de a reflecta la aparențele înșelătoare ale strălucitorului metal, înscrisă pe sulul de pergament plasat în orbitele goale ale capului de mort. Prințul de Aragon optează pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
Bassanio, câștigătorul probei, cu Hercule, eroul care învinge monștrii, eroul prin excelență al confruntării cu Gorgo? Ca și cum privirea îndrăgostitului ar trebui, atunci când o întâlnește pe cea a iubitei, să suporte șocul, violența întâlnirii cu Gorgo. „Dar ce-mi văd ochii?”, exclamă Bassanio îndată ce deschide sipețelul de plumb. Într-adevăr, ceea ce vede pare a nu fi mai puțin terifiant decât viziunea iadului care îl cutremurase pe prințul Marocului 1. Această uneori insuportabilă intensitate a privirii „celuilalt” le oferă îndrăgostiților experiența unică a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
Însă Shakespeare se grăbește să ne anunțe că Sly nu va vedea nimic din spectacol, căci încă de la sfârșitul primei scene doarme dus, iar când e trezit crede că piesa s-a terminat. Avertizat că ea de-abia începe, Sly exclamă: „De s-ar isprăvi mai repede!”. E limpede că reprezentația nu i-a fost destinată lui și că tâlcul prologului trebuie căutat în altă parte. În modul în care el adună și înnoadă toate firele tematice: beția, somnul, visul - în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
coada retezată, o batistă, ca să-și oprească sângele ce-i curgea din rană, de la ureche, pe gât, în guler. Susținea că și-a recăpătat graiul numai de câteva minute: din momentul în care a fost lovit de piatră. - „Sunt fericit”, exclamai în scurta pauză intervenită. - „Mă interesează enorm cauza subitei dumitale fericiri”, rânji dânsul, clătinându-și admirativ căpățâna și gesticulând cu amândouă mâinile: „Sunt opt ani de când mi-am pierdut graiul”, urmă el. În intervalul ăsta am rumegat mereu primele trei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
mult de atunci; dar ceea ce nu mi s-a întâmplat nicicând, visez de-a pururi: În noaptea în care câțiva oameni m-au trezit din somn, deschisei ușa cuprins de o emoție legitimă. Oamenii îngenuncheați îmi sărutară marginea halatului și exclamară cu toții deodată „Bravo, Ferdinand!”. ... „Vezi, Gloria?”, mă adresai iubitei. Îmi simțea gâtlejul strâns de surpriza fericirii ce mă copleșise. Gloria trezită din somn, pricepuse, în sfârșit, că Ferdinand Sinidis devenise, peste noapte, om celebru. „În numele domnului Președinte...”, începu unul dintre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
Inez se aplecă peste tejgheaua de sticlă, uitând de prăjituri. Nici eu nu mă simt prea grozav. Mă dor picioarele. — Ei, Doamne, aș vrea să am și eu norocu’ ăsta. Da’ eu sufăr de arturită la cot. — Vai de mine! exclamă domnișoara Inez, cu sinceră compătimire. Și taică-meu, săracu’, are asta. Îl punem să șadă într-o cadă plină ochi cu apă fierbinte. — Fii-miu se lăfăie-n cadă toata ziua. Eu aproape că nici nu mai pot intra la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
vehement mai multe voci. Cineva îl îmbrânci pe bătrân. — I-adevărat, cucoană, strigă bătrânul. A-ncercat să-ți aresteze băiatu’. Taman ca-n Rusia. Toți îs comuniș’. Vino cu mine! Brutal, polițistul îl apucă de haină pe la spate. — O, Doamne! exclamă Ignatius, privind cum polițistul sfrijit și tras la față încearcă să-l domine pe bătrân. Simt cum mă lasă nervii de-a binelea. — Ajutor! îi imploră bătrânul pe cei din mulțime. Asta-i curat răpire. I-o violare a Constituției
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
Vârstei de Aur și o bucată de hârtie care atesta că este membru al Legiunii Americane. Un tânăr negru, cu ochi aparent inexistenți în spatele unor ochelari de soare ca de cosmonaut, studia micul dosar aflat pe piciorul de lângă el. — Aău! exclamă el, rânjind. Da’ văd că ești băgat chiar peste tot? Bătrânul își aranjă din nou, meticulos, hârtiile, fără să scoată o vorbă. Cum de l-au târât aci p-unu ca ’mneatale? Ochelarii de soare aruncară o trâmbă de fum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
că te-ai opus la arestare și l-ai făcut comunis’. — N-am vrut să-i spun așa, zise bătrânul trist, observând cu câtă înverșunare îi răsfoiește sergentul legitimațiile. — Mancuso spune c-ai zis că toți polițiștii-s comuniș’. — Aăău! exclamă negrul din cealaltă parte a camerei. — Jones! Ține-ți, te rog, gura, îi strigă sergentul. Mi-o țin! — Îți vine și ție rându’ îndată. — De ce? Eu n-am făc’ pe nimeni comnis’, spuse Jones. A cășunat degeaba pe mine paznicu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
copiii despre mine? Toți fac școala la maici. Caută număru’ de telefon al fiicei lui, Mancuso. Așa o să se-nvețe minte să ne mai facă comuniș’. — Vă rog! Domnul Robichaux avea lacrimi în ochi. Nepoții mei mă respectă. — Isuse Cristoase, exclamă sergentul. Să-ncerci s-arestezi un copil de lângă mama lui și să-mi aduci aici pe tata mare al cuiva! Pleacă dracului de-aici, Mancuso, și ia-l și pe tataie cu tine. Zici că vrei s-arestezi indivizi suspecți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
mare al cuiva! Pleacă dracului de-aici, Mancuso, și ia-l și pe tataie cu tine. Zici că vrei s-arestezi indivizi suspecți? Ți-arăt eu ție! — Da, domnule, spuse umil Mancuso, scoțându-l afară pe bătrânul care plângea. — Ăăău! exclamă Jones, ascuns în norul său de fum. * Înserarea se așternea în jurul barului Night of Joy. Pe Bourbon Street luminile începuseră să se aprindă. Firmele de neon se aprindeau și se stingeau intermitent, oglindindu-se pe străzile umezite de ceața deasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
Gonzalez simți cum picioarele i se răcesc și îi înțepenesc. Bubuitura căderii lui Ignatius o făcuse și pe domnișoara Trixie să se întoarcă de la toaletă. Veni din dosul fișierelor și calcă peste grămada de carne întinsă pe spate. — O, Doamne! exclamă cu voce stinsă. E Gloria. Trage să moară, Gomez? — Nu, răspunse aspru domnul Gonzalez. — O, sunt bucuroasă, spuse domnișoara Trixie, călcând pe una dintre mâinile întinse ale lui Ignatius. — M-ai nenorocit! tună Ignatius și se ridică dintr-un salt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
disprețuitor Ignatius. — Hoo! strigă veselă doamna Reilly. Santa! — Priviți figura asta, copii! strigă femeia cu păr cărunt ca un arbitru de lupte libere și începu să se scuture, lăsându-se din ce în ce mai jos, până când fu gata să atingă podeaua. — O, Doamne! exclamă Ignatius adresându-se vântului. — Ai să-ți rupi târtița, fato, râse doamna Reilly. Ai să-mi găurești bunătate de dușumea. Poate ar fi mai bine să te liniștești, mătușă Santa, spuse agentul Mancuso mohorât. — Drace! Doar n-am să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
Mancuso mohorât. — Drace! Doar n-am să mă opresc acu’, când am ajuns aici, răspunse femeia, ridicându-se ritmic. Cine zice c-o bunică nu mai poate dansa? Ținând brațele ridicate în sus, femeia tropăia pe fâșia de linoleum. — Doamne! exclamă doamna Reilly, râzând în hohote și aplecând sticla de whisky spre paharul ei. Ce-ar fi dacă Ignatius s-ar întoarce acasă și ar vedea asta! — Mai dă-l în mă-sa pe Ignatius! — Santa! exclamă doamna Reilly, șocată, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]