9,442 matches
-
rolului sporit jucat de auditus). Într-adevăr, vizibilul deține autoritatea, spre deosebire de omnipotența anterior recunoscută marilor Invizibili (Dumnezeu, Istoria sau Rațiunea). Ar trebui, dar nu poate răspunde, să spunem în ansamblu, criteriilor ideale ale epocii pozitive (de la care Comte aștepta abolirea ficțiunii, a războiului și a dezordinilor interioare, dînd puterea spirituală savanților și puterea spirituală industriașilor). SCRIERE (LOGOSFERĂ) TIPOGRAFIE (GRAFOSFERĂ) AUDIOVIZUAL (VIDEOSFERĂ) MEDIU STRATEGIC (PROIECȚIE A PUTERII) PĂMÎNTUL MAREA SPAȚIUL IDEAL DE GRUP (ȘI DERIVĂ POLITICĂ) UNICUL (Cetate, Imperiu, Regat) absolutism TOȚI
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1031_a_2539]
-
la lumea asta. Nu știu cum să vă explic mai clar de atât. Să mă fac util trebuia. Nu credeam că o să am ce povesti. Și, de fapt, nici nu știu dacă ceea ce am povestit despre mine e viața mea sau simplă ficțiune. Ceea ce ar fi trebuit să fie. Efortul de a scrie - doar încercarea de a-mi răscroi o biografie acceptabilă. Un individ deștept spunea odată că memoria nu e decât o imaginație ceva mai modestă. Și avea dreptate. Am citit fraza
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
mă apucase atunci, în ziua aceea, o poftă cumplită să scriu o carte adevărată, o carte sinceră până la demență. Să-i fut în gură pe toți troglodiții, papagalii, maimuțoii. Oameni care în fond nici nu există. Nu-s decât niște ficțiuni. Mai avusesem experiențe triste în presă, de fapt, majoritatea fuseseră așa, dar asta pusese capac. În general, șefii din presă cred că publicul e o adunătură de cretini care nu digeră decât chestii ușurele. Chiar dacă nu era cea mai umilitoare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
îi aparținea lui Elias Cannetti, dar, pentru că omul era convins că nimic din ce trăim nu mai are legătură cu umanitatea, am zis că, dacă trec în locul lui pe Tiffany Reynaud, asta nu ar schimba aproape nimic. Din moment ce totul e ficțiune, atunci orice e permis. Am vrut să mă joc, pur și simplu, când am substituit persoanele. Surpriza a venit ceva mai târziu, când o absolventă de Litere mi-a făcut o cronică foarte proastă. Cum era prima cronică mai nasoală
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
văd cât sunt de indignate. Să creez realitate. Scene. Să mă joc. Probabil e specific oricărui scriitor să i se rupă la un moment dat de ființele lui de hârtie și să i se facă dor de oameni. Să însceneze. Ficțiunea să capete corporalitate. Mă rog, asta se petrecea în provincie, dar să întâlnești asemenea manifestări la indivizi serioși era deja prea mult. De-aia v-am povestit despre D.V. La provincial e de remarcat fericirea absolut meschină de a fi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
despre majoritatea oamenilor cu care mă întâlnesc, cu care am contacte. Și asta nu e bine. Aceștia se transformă treptat în niște ființe de hârtie și eu însumi, încetul cu încetul, încep să am sentimentul că mă transform într-o ficțiune. Un egoism funciar. Ai futut-o și ai consumat-o. Te-ai descărcat, după care revii în carapacea ta, de unde poți să filosofezi fără nici o răspundere. Femeile sunt bune din când în când, pentru utilizare temporară. Mi-e teamă că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
călcat-o în picioare! Tu știi câte case ai stricat cu cartea ta!? mi-a zis, intuind că întotdeauna cuvintele au făcut și desfăcut lucruri. Toată strada e pornită contra ta! Știu io, bă, că o să-mi spui că e ficțiune, că nu e adevărat ce-ai scris, dar de unde ai știut tu că io am 46 de ani? Au venit oameni să mă-ntrebe: cum suporți, bre, Farmacistule, să te ia în pleasnă căcăciosul ăla? Și de la ziar a venit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
lua forma unui spectacol care pe ei nu-i implica. Preferau statutul de observator celui de actor. Problemele apăreau atunci când erau și ei personaje. Când erau „vorbiți, bârfiți“. Se dezobișnuiseră să fie participanți. Oamenii s-au simțit descoperiți. Nu există ficțiune. Doar acte contabile, care să dea seama de ce au trăit ei. Mai ales pentru Farmacistu, un tip care se ocupă cu comerțul și are o altă experiență a actelor. Știe că orice act măsluit îi aduce un beneficiu nu doar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
un iz nostalgic al irosirii: (Nuntă în cer, București, Garamond, p.10) Atipic prin informație, poezie și mister, „un Parsifal rătăcit” prin cultura occidentală, cum frumos îl numește Noica, preluînd formula din înseși textele lui Eliade, prozatorul încearcă și prin ficțiune, la scara personalității sale copleșitor rezervate, să resacralizeze lumea. Povestea ființei cufundate în paradisiace nostalgii și idealuri apare în toate textele narative ale lui Mircea Eliade. Cît despre funcția metafizică și cosmogonică a lunii, descoperim, alături de el, că e una
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea - de la teorie la practică 1 by Simona Modreanu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/427_a_1377]
-
detalii din cel de-al doilea (care insistă tocmai pe detalii, întrucât datele esențiale ale primei cărți exprimate ca niște veritabile lead-uri sau chapeau-ri, procedee ale gazetăriei moderne, rămân constante). Realitatea este uneori atât de crudă încât poate să pară ficțiune, când destinul, în socotelile sale cu oamenii, își asumă rolul de prozator sau regizor. Aici trebuie căutată cheia acestor două tulburătoare cărți, de fapt, o lucrare eseist-memorialistică de anvergură (evocarea va continua, mai mult ca sigur și cu alte "caiete
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
va continua, mai mult ca sigur și cu alte "caiete") profundă și captivantă ca un mare roman. Dacă întâmplările tragice care se succed în viața unui copil de vârstă și constituție fragile ar fi fost prezentate într-o scriere de ficțiune, aș fi zis că autorul a comis exagerări nepermise, dar când esența povestirii este una pur destinală, nu poți decât să reflectezi la mecanismele prozei. O proză atipică, întrucât miza lucrării nu pare a sta doar în registrul epic, ci
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
fraților Răzmeriță, pictori iconari, sau a domnului Muca, de o nespusă omenie (în partea întâi), a doctorului Gomoiu (în partea a doua) și (surprinzător!) a primarului, deci un om al sistemului (asta, deși, eu sunt convins, nu e, chiar pare ficțiune), din comuna de care aparțineau deportații, portretele mamei, ale fraților și prietenilor, care trimit la arta marilor povestitori, în fine știința adaptării stilului la conținut, iată doar câteva dintre calitățile care fac din această "opera aperta", naturală, nu cu tot
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
schizofren, când, în realitate, este prototipul insului normal. Reacțiile prințului sunt exemple de reacție morală normală. S-a spus că întâlnirea lui Hamlet cu stafia tatălui său ar fi o halucinație; dar, orbiți de profesie, psihiatrii uită de dreptul la ficțiune al dramaturgului. Exemplele sunt, practic, infinite. Sensul lor este însă același, căutarea obsesivă, a umbrei care face îndoielnică povestea. Psihiatrii țin la optica lor, sunt, oricum, dogmatici. Nu putem proceda chiar atât de tranșant cum ne îndeamnă Exupéry, pentru că pur
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
povestirii, locuia într-un cartier periferic, ceea ce era perfect verosimil, dar mi s-a părut absolut neveridică adresa: "Strada Munții Gurghiului nr. 7". Nu știu ce intuiție mă convingea că adresa este absurdă, imposibil de admis că această mică defecțiune chiar asigura ficțiunea, imaginarul unei povești pe care, în lipsa acestui amănunt, aș fi asimilat-o cu propriul meu trecut. Dar cum să admiți că în București, oricât de pitoresc și divers ar fi fost, era posibil ca o stradă oarecare să se cheme
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
că în București, oricât de pitoresc și divers ar fi fost, era posibil ca o stradă oarecare să se cheme atât de ciudat, fără noimă, "Munții Gurghiului"? Ceva nu suna bine, ceva scotea povestea și personajul din realitate și confirma ficțiunea. Această rațiune parcă mă liniștea. Dacă nu ar fi fost acest minor amănunt, nu aș fi avut niciodată nici un dubiu că povestirea face parte din propriul meu univers. Totul era, într-adevăr, veridic, ba chiar foarte probabil. Ion, un student
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
impresionat amănuntul cu portița care a scârțâit trist. In fond, poate că, totuși, povestea asta a fost chiar o capodoperă. Admit și aceasta; oricum o fi, face parte din amintirile mele, chiar dacă un amănunt locativ contrazice ordinea logică stabilită între ficțiune și realitate. Și nu m-am gândit la valoarea artistică a acestei amintiri. Duminică, rătăcind prin Piața Crângași, am descoperit un cartier de altă dată, fermecător, cu case burgheze, cu copaci îmbătrâniți și tufe de dumitrițe, cu mușcate în ferestre
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
regăsirea unui peisaj cunoscut, în care trăisem cândva, în altă viață, în care eu eram și nu eram același de acum. Pe gard, o tăbliță albastră indica Strada Munții Gurghiului și numărul șapte. O irealitate transformată brusc în real, o ficțiune întoarsă într-un adevăr real, care mi s-a părut imposibil și ireal. M-am îndepărtat, am cutreierat cartierul, am revenit. La portiță era acum o doamnă bătrână, o doamnă de altă dată, care mi s-a părut și ea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
în curtea casei nr. 7. Portița scârțâia și acum, ca în nuvelă... M-a întrebat, încurcată oarecum, ce doresc de fapt. Dar ce să-i răspund? Era complicat, neverosimil. Eu descoperisem ceva foarte important, ceva filozofic, nu-i așa? Că Ficțiunea și Realitatea nu se exclud, că visul este mai adevărat uneori decât realitatea. Niște chestiuni foarte greu de explicat. Am plecat, am "întins-o" cum se spune, urât, dar foarte exact. * M-am întors acasă. Sunt acum singur, notele acestea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
lumea asta minunată... este a mea, a noastră... Ce oameni sunt mai bogați decât noi?" Zorba era serios în neseriozitatea lui, dar cine are geniul sfidării, al nepăsării, geniul libertății, cum le avea dânsul? La urma urmei, Zorba rămâne o ficțiune. Să mă întorc, deci, la tezaurul de care vorbeam... * Nu mai știu unde o fi lada de zestre, s-a pierdut într-o putrezire de gunoi sau într-un foc purificator... Metafora, adică tezaurul, care cuprinde amintiri și fapte esențiale
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
noi îl folosim ca să ne zdrobim inamicul”, tună Mao Tze-tung. E cinic, dar, în același timp, are dreptate. „Chiar nu văd comunismul drept ceva rău”, gândește profund Whoopi Goldberg. Și ea este cinică, dar nu are dreptate. Specialitatea Hollywood-ului este ficțiunea nu realitatea. „Pentru noi, în Rusia, comunismul este un câine mort. Pentru mulți oameni în Occident, comunismul este încă un leu viu”, scrie Alexander Soljenițân. Are dreptate. „De cine să-ți fie mai multă milă, de un scriitor găbjit de
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
comparabilă cu cea a dansatorului care, prin intermediul cultului, cheamă divinitatea. Fiind „posedat“, imită ce face zeul, e prins și motivat În mișcare de același spirit. Yeshua, care e Isus În romanul pe care-l scrie Maestrul, face ca procesul de ficțiune să devină la fel de real și să influențeze activ viața celor care caută o deschidere, o legătură cu o altă realitate. Nicăieri nu am văzut un exemplu mai viu și mai concret a ceea ce creștinismul numește „Imitația lui Cristos“. În concluzie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
anul I, am avut o șansă: profesorul de la catedra de film documentar, Ion Bostan, care nu prea avea clientelă și risca să se autodizolve din motive de inaniție (toți colegii nă zuiau către mirajul filmului „mare“, adică al celui de ficțiune), ne-a preluat pe toți cei din Don Quijote in corpore, cu condiția să renunțăm pentru totdeauna la acele vissi d’arte, vissi d’amore de care nu ne dovedeam demni... A fost marele noroc al vieții noastre. Prin urmare, pe
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
vacanță cu peripeții, vorba filmului aceluia cehoslovac Nikdo nic neví (Nimeni nu știe nimic). și, pentru monotonia timpurilor în care trăiam, a fost chiar o vacanță interesantă și plină de învățăminte. Părăseam fără nici un fel de melancolie domeniul filmului de ficțiune și pășeam cu dreptul în filmul documentar, cu atât mai mult cu cât viitorul meu dascăl era de fapt la acea oră singurul cineast român care știa ceva în domeniul său - Ion Bostan. De la el am deprins cheia meseriei pe
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
Krasotkin, Iliușa și tovarășii lor). În 1955 apărea - inaugurând după câte știu lunga serie de remarcabile traduceri românești din Dostoievski de după război - Oameni sărmani, cu o prefață de Tamara Gane. La sfârșitul lecturii, am rămas înmărmurit vreme de două ceasuri. Ficțiunea îmi transmitea un sentiment al ireparabilului la fel de intens ca orice realitate tragică. Tristul epilog al romanului de debut al marelui scriitor rus, eșecul definitiv al lui Devușkin mă apăsau ca o lespede. * Îmi amintesc de câteva din lecturile fundamentale ale
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
acea pașnică explozie de veselie străină, dar profund omenească, căreia sufletește mă obișnuisem să mă asociez fratern, nu se mai producea de la o vreme. Poate chiar de multă vreme... * Vocația fantastică de care dispun copiii de a transforma realitatea în ficțiune! Într-o seară de vară, la Snagov, așezat la masa de lemn de sub nuc, cu fața spre fereastra bucătăriei, unde becul ardea de mult și unde Doina pregătea cina, trebăluia, se dusese să aducă de acolo solnița sau ceainicul, un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]