4,475 matches
-
scuză subiectivă care să-l poată dispensa de la aceasta. Însă, care război declarat de autoritatea legitimă poate fi considerat drept cu adevărat? Episcopul răspunde la aceasta, invocând în două cazuri: Când se dorește răzbunarea unei injurii primite, injurie reală, nu fictivă ori imaginară, în așa fel încât cel care primește declarația de război, să o primească pentru vreo greșeală săvârșită; și atunci când din partea declarantului există dreapta intenție de a face să triumfe binele și de a învinge răul, pentru că: În fața adevăraților
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
a manipula publicul cât mai eficient în scopul atingerii propriilor obiective, fie ele de natură politică, ideologică sau chiar personală. Însă, observă William Lewis, acest gen de criticism are sens "numai dacă Reagan este perceput drept constructor al unei persona fictive"568. El nu are sens și nici eficiență dacă această "persona" este înțeleasă ca "adecvată sau exprimând personajul său "real""569, personajul din poveste, cu alte cuvinte. În ambele cazuri, continuă criticul, acest gen de criticism nu ține seama de
Criticismul retoric în ştiinţele comunicării. Atelier pentru un vis by Georgiana Oana Gabor [Corola-publishinghouse/Science/934_a_2442]
-
hegemonia numai printr-o articulare discursivă a "poporului"/"oamenilor", "discursul ideologic care exprimă voința poporului/oamenilor construiește, simultan, "poporul"/ "oamenii" ca forță retorică"691 având un caracter dual, ambivalent. McKerrow observă că "oamenii"/"poporul" sunt, în același timp, "reali și fictivi"692. Dacă, pe de o parte, ei există ca "determinare obiectivă", în termenii lui Laclau, astfel că pot fi definiți în termeni economici și sociali, pe de altă parte, notează criticul, ei sunt fictivi, "pentru că există numai în interiorul lumii simbolice
Criticismul retoric în ştiinţele comunicării. Atelier pentru un vis by Georgiana Oana Gabor [Corola-publishinghouse/Science/934_a_2442]
-
sunt, în același timp, "reali și fictivi"692. Dacă, pe de o parte, ei există ca "determinare obiectivă", în termenii lui Laclau, astfel că pot fi definiți în termeni economici și sociali, pe de altă parte, notează criticul, ei sunt fictivi, "pentru că există numai în interiorul lumii simbolice"693 construite de discursul care îi implică. În afara acestui context discursiv, deci, conceptul de "popor"/ "oameni" nu are nici un înțeles: "Sunt chemați la ființare de către discurs [...] și, din momentul respectiv, devin "reali" pentru cei
Criticismul retoric în ştiinţele comunicării. Atelier pentru un vis by Georgiana Oana Gabor [Corola-publishinghouse/Science/934_a_2442]
-
practică, oferind termenului conotația sa etică tradițională, retorica critică, precizează McKerrow, renunță la această dimensiune, înțelegând prin praxis un mod de a acționa în manieră transformatoare asupra relațiilor sociale, cât se poate de reale pentru participanții la configurarea lor, însă fictive, în ce privește caracterul lor construit în și prin discurs. Retorica critică, prin urmare, nu elimină exigențele etice, însă le plasează într-un plan secund, în prim plan lăsând loc acțiunii transformatoare, sau cel puțin identificării posibilităților de transformare a relațiilor sociale
Criticismul retoric în ştiinţele comunicării. Atelier pentru un vis by Georgiana Oana Gabor [Corola-publishinghouse/Science/934_a_2442]
-
în acest sens) și încercând să imaginez și să articulez posibilitățile viitoare ale demersului critico-retoric. Astfel, efortul dezparantezării mele mă poziționează, în acest moment, într-o postură ambiguă, fragilă, dar în același timp cât se poate de reală (desigur, în fictivul său datorat regimului discursiv) în propria mea istorie alternativă. Pe vremuri, scriam un jurnal, pe care tot eu l-am distrus, în ciuda masivității sale la momentul respectiv. Cred, în acest moment, cu toată puterea, că nu ne putem atașa cu
Criticismul retoric în ştiinţele comunicării. Atelier pentru un vis by Georgiana Oana Gabor [Corola-publishinghouse/Science/934_a_2442]
-
minciuna și ipocrizia; eșecul cultivării unei atitudini predominant contemplative, În detrimentul uneia pasionale, acționale; conștientizarea limitelor iubirii de a nu putea fi dincolo de bine și de rău; iluzia liberului arbitru În determinismul existențial, În producerea realului obiectiv, și nu a unuia fictiv, inventat etc.). Μ Extremismul a pătruns până și În educație. Sunt, astfel, sisteme de Învățământ care promovează exclusiv Învățarea doar prin sine Însuși: Învățarea de tip clasic ar fi artificială, deoarece este o Învățare prin idei gândite de alții, ceea ce
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
de un haz nebun! Și asta cu vreo sută de oameni În public, cu urechile ciulite, care nu pierdeau nici un cuvânt... Povestea pe care o relatează estetul este de două ori delirantă. Pe de o parte, lui Nicholas Nickleby, personaj fictiv, i-ar fi fost greu să-i dea sfaturi unui istoric englez real, Edward Gibbon. Pe de altă parte, și unul și celălalt ar fi făcut parte din același univers În care, mai mult, nu ar fi putut intra În
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
lor. Doar că această indecizie nu prezintă numai inconveniente. Ea are totodată și oportunități În cazul În care diferiții locuitori ai acestei biblioteci transiente și-ar observa șansa și ar profita de ea ca să o transforme Într-un autentic spațiu fictiv. Faptul că biblioteca virtuală a replicilor noastre despre cărți se atașează ficțiunii nu trebuie Înțeles Într-un sens peiorativ. Într-adevăr, ea este capabilă, În măsura În care coordonatele ei sunt respectate de către cei care o ocupă, să favorizeze o formă de creație
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
la sfârșitul modernității artistul se denunță el Însuși ca mic zeu al propriei creații. La drept vorbind, spune scriitorul cititorului, eu nu creez, ci semnific, după care semnez. Povestea de iubire a lui Jauffret e Înainte de toate o poveste inventată, fictivă tocmai În cruzimea a ceea ce povestește. Pentru a nu-l răni prea tare pe cititorul care voia versosimilul și căruia, cinstit, Jauffret Îi oferă adevărul, metoda e simplă și eficace. Încă de la Sur un tableau noir, din 1993, Jauffret Își
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
să comentez niște definiții, pentru ca apoi să discut motivațiile recrudescenței autoficțiunilor În literatura franceză contemporană (după 1990), cu precădere cea feminină. Cea a Mariei Darrieussecq - cea mai bună cred - este următoarea: “o narațiune la persoana I care se prezintă drept fictivă, dar În care autorul apare În mod homodiegetic cu propriul său nume, și unde verosimilitatea este o miză menținută prin multiple ‘efecte de viață’.” Alte definiții sînt diferite sau/și mai amănunțite. Cel mai bun studiu despre autoficțiune Îi aparține
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
repede pentru a fi oprit la timp. Alături de Lucienne, naratorul schițează câteva portrete de personaje caragialești, stinghere Însă, Înecate În șuvoiul ironico-satiric ca niște figuranți meniți a sublinia doar formidabilele piruete ale protagonistului. La fel se Întâmplă și cu publicul fictiv ale cărui voci se aud din Întuneric, În regie ionesciană, amintind de Scaunele: naratorul vorbește, dansează, se Încruntă, vituperează, glumește, brodează etc. de unul singur, Într-un one man show “Înălțat la cer”, grijuliu mereu de a nu fi ajuns
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
constitui noi capete de acuzare În procesul literaturii celei mincinoase. Literatura ei refuză revoluția și tot instinctul primar pe care-l implică o schimbare de regim estetic, aletic, epistemic, dar respinge și scriitura lipsită de program, marcîndu-și pregnant textele ca fictive, ambiguizînd un material diegetic altminteri inocent dîndu-i alura - după exemplul lui Beckett - materialului didactic, in vitro. Perseverența cu care nu abdică niciodată de la o pretinsă scriitură albă și de la o preciptare fals apocaliptică merită admirată, poate nu la fel de mult ca
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
il y a écrit The End c’est trop tard, The End aussi dans la tête de chacun. Total pare verosimil, Andrew și Milo sunt interpretați de Lawrence Olivier și Michael Caine, dar nu numai datorită decupajului film/realitate, ambele fictive, desigur (à cet instant précis on croit toujours que Tindle est mort et si je le précise tout de suite, c’est simplement parce qu’il est impossible de tout raconter à la fois, spune naratorul Înainte de a dezvălui lovitura
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
hibrid care se vrea o artă poetică și (aparent) o cheie În descifrarea articulațiilor poetice ale prozei sale. Devine din adolescență un mare iubitor al limbii ruse, ceea ce-l determină să-și aleagă pseudonimul Volodine. Se amuză construindu-și autobiografii fictive - s-a născut În Franța În 1950, sau În Letonia, În 1949, sau În Mongolia...? Scrie o scurtă proză fals autobiografică, O rețetă pentru a nu Îmbătrîni, publicată de către Agenția Interprofesională Regională (AGIR) cu ocazia salonului cărții de la Paris din
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
În 1950, sau În Letonia, În 1949, sau În Mongolia...? Scrie o scurtă proză fals autobiografică, O rețetă pentru a nu Îmbătrîni, publicată de către Agenția Interprofesională Regională (AGIR) cu ocazia salonului cărții de la Paris din martie 1994. Conform acestei autobiografii fictive, Volodine ar fi un nativ al stepei mongole, născut Într-o iurtă În orașul Xiao-Long, pe malul fluviului Orbise. Tonul este blînd, nostalgic, stilul limpede, eterat, toate aceste trăsături amintindu-l pe Cinghiz Aitmatov. Condiția scriitorului s-ar reduce de
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
morții o convergență Între literatură și cinematograf. Amintim În acest sens moartea “minimalizată”, integrată ca experiență subiectivă Într-o viață prelungită printr-un bonus, ca În jocurile virtuale. Avem de-a face cu un nou Încodaj ficțional prin care eul fictiv Își supraviețuiește, un nou mod de Încodaj ficțional prin care naratorul se distanțează de autor. Acesta din urmă subminează mimesisul printr-o inadecvare, dacă se poate spune așa, ontologică: moartea unui personaj nu coincide decât cu dispariția sa fizică (Jacques
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
supraveghetor și, ca întotdeauna într-o astfel de situație, vede fără să fie văzut. Dispozitivul se va radicaliza un secol mai târziu, când actorul va fi proiectat în plină lumină, protejat fiind însă de ceea ce se numește „al patrulea perete” fictiv. Potrivit lui Stanislavski, acțiunea scenică se desfășoară fără să țină seama de sală, dar, în același timp, prin această „amnezie” simbolică, ea obligă publicul să devină un supraveghetor prizonier. Încetând să se mai autosupravegheze, cufundat în întuneric, ignorat de cei de pe
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
că suntem acolo, dar ne lasă să credem că ne-au uitat, tocmai pentru că vor să ne transforme în niște supraveghetori ce trag impudic cu ochiul la ceea ce se petrece pe scenă. Pentru că e vorba de un „al patrulea perete” fictiv, ca să accedem la platou trebuie să recurgem, aidoma unor perverși iliciți, la „gaura cheii”. De la supravegherea generalizată practicată fățiș în sălile prewagneriene, se trece la obscuritatea care îi permite scenei să se emancipeze, să iasă de sub controlul sălii luminate care
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
suprimă distincția obiect/subiect. Sistemul, care se vrea neutru, neutralizează tot ce îl înconjoară. Fără să se identifice cu societatea, marcată de rezistențele sale și iraționalitatea sa, el o influențează în profunzime. Totul devine schimbător, socialul devine abstract. Realul și fictivul devin similare. Limbajul pierde din magia sa cînd trece prin sita analizei structurale. Decizia nu mai există, absorbită de complexitatea structurilor. Cetățeanul devine "îndoctrinat"8, și omul politic este victima iluziilor de libertate. Sistemul tehnic nu antrenează nici un conținut, nu
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
partea sa în comunicarea mediatică, dar cu condiția expresă să-și exerseze critica pe "sistemul" mesajelor. Există desigur o posibilitate de interpretare critică din partea destinatarului, dar numai dacă el ia cunoștință nu de un mesaj izolat, ci de ansamblul construcțiilor fictive pe care le oferă programele de televiziune. Structura lor "repetitivă, continuă" -, valul, acel main-stream al comunicărilor eclipsează conținutul cutărui mesaj. Sîntem purtați, în ciuda noastră, într-un asemenea flux de informații diferite, încît, chiar dacă putem critica una sau alta dintre emisiuni
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
violență ci, din contra, o nesiguranță, o slăbiciune și, de aici, chiar o înclinație către valorile cele mai conservatoare ale societății. Construcția iluzorie pe care o oferă media are un efect-retur asupra realității, pe care o construiește după legile sale fictive. Receptorul este, în acest caz, foarte "activ": el reconstruiește bine o realitate, dar aceasta este o a doua realitate, direct ancorată în conținuturile "sistemului de mesaje". Rămîne atunci să criticăm, să exercităm o supraveghere deosebită confruntînd în mod științific această
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
este vorba de a îmbunătăți tehnici, de a ști dacă vom ajunge acolo sau nu. Ordinatoarele și calculele despre care vom auzi vorbindu-se nu există. Este vorba de esența lor, de idealitatea lor. Sîntem prinși în construcția unui spațiu fictiv, ale cărui elemente sînt împrumutate de la cel existent, dar care sînt recompuse în mașinării textuale, cu scopuri de investigare 139. b) Apoi tautologia. La începutul lanțului, ipoteza unei gîndiri în întregime reprezentaționale, posibil de a fi explicitată după un sistem
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
în acest tip de ficțiune experimentală care tinde să convingă prin probe, se înarmează cu referințe și dezvoltă pe experiențe simulate o baterie de noțiuni prezentate ca științifice. Nimic mai tulburător decît amestecul de deducții riguroase pornind dintr-un teren fictiv: unii se servesc de acest procedeu pentru a ne sugera absurdul. Este resortul utopiilor negative, logica impecabilă a absurdului: un tip de science fiction care se prezintă el însuși ca ficțiune. Dar, cu știința cognitivă, noi nu sîntem în literatură
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
linia unei "critici a teologiei politice", voi remarca numai că operațiile simbolice de modă veche nu mai "prind", nu mai cristalizează în societățile noastre cu politică zbuciumată, iar consensul se organizează astăzi începînd cu un facsimil al unei operații simbolice fictive, fără corp și fără origine: comunicarea și forma sa particulară, tautistă. Această formă simbolică înțelege să înlocuiască toate vechile figuri care adunau și confereau identitate, ca națiunea, suveranitatea și, element foarte central, egalitatea. Comunicarea nu este legătura între doi subiecți
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]