8,392 matches
-
Adesea raportările axiologice se fac pe bază de conexiuni reciproce, de la Eminescu la Arghezi și de la Arghezi la Eminescu. Creatorul Luceafărului „prevestește” nu o dată geniul 1 E. Lovinescu - Critice, vol. II, București, Editura Minerva, 1982, p. 25 30 arghezian; Arghezi topește în retortele misterioase ale poeziei experiențe de factură eminesciană. Într-atât de statornic și de puternic este interesul arătat de Streinu poetului nostru național și deopotrivă lui Arghezi încât, în 1976, George Muntean a putut alcătui fără nici o dificultate specială
Un senior al spiritului VLADIMIR STREINU Eseu critic by TEODOR PRACSIU, DANIELA OATU () [Corola-publishinghouse/Science/91676_a_92909]
-
Rilke”3. Nu întâmplător critica s-a luptat adesea cu obstacole ce au părut și par încă insurmontabile: „Critica a încercat până acum formule numeroase ca să poată cuprinde substanța de foc a poeziei lui Arghezi; toate recipientele i s-au topit însă în mână, și sunt degete care mai păstrează încă arsurile experienței.”4 În vibranta Orație la moartea lui Tudor Arghezi, criticul nota patetic: „Pentru omul de cultură contemporan, el este aproape străveziu, neidentificabil și întremător ca aerul, a cărui
Un senior al spiritului VLADIMIR STREINU Eseu critic by TEODOR PRACSIU, DANIELA OATU () [Corola-publishinghouse/Science/91676_a_92909]
-
a minții prin derealizare în timp și spațiu. Eventualele greșeli erau penalizate prin "șocuri electrice" emise de piese. Ca și eroul din "Jocul cu mărgele de sticlă", Hans prinde gustul unei lumi ideale, "unde polaritățile tindeau în continuare să se topească și să se anuleze". Discipolul este un hipersenzitiv ce retrăiește scene înspăimântătoare din lagărul nazist, prin simpla vizionare a fotografiilor unor deținuți, expuse în casa lui Tabori, un fel de "altar închinat absenței, morții spiritului". Deținuți pe care Tabori nu
Europa în cincizeci de romane by Geo Vasile [Corola-publishinghouse/Science/1435_a_2677]
-
că toate Îi ieșeau de minune. Cozonacii se revărsau pufoși peste forme, sarmalele erau o bunătate, cât despre plăcinte... să nu mai vorbim. Dar cea mai grozavă măiestrie bunicuța o dovedea când ne făcea chiftele prăjite: mari, rumene, de se topeau În gură, nu alta. Și avea bunica obiceiul să facă mereu același număr de chiftele. Nu știu de ce, dar n-a făcut niciodată mai multe ori mai puține: totdeauna 9. Cel mai de seamă dichis - spunea dânsa - e să nu
Probleme recreative pentru elevi, părinţi și cadre didactice by Aneta Alexuc () [Corola-publishinghouse/Science/91592_a_93566]
-
macrocosm să cheamă” -, o analogie fondată pe identități de structură între „lumea mică” și „lumea mare”: „Ziceau la aceasta cum că sânt 4 stihii dintre carele s-au făcut omul și toată lumea, și iar întru acelea stihii va să se topească omul, până la a doao venire a Domnului Hristos, dintru carele însă va să se închiiage. Deci stihiia cea dintâi și mai de treabă iaste vântul, că fără de răsuflare nu poate trăi omul nici un ceas. A doua stihie și mai înaltă
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290334_a_291663]
-
plin - sunt constitutive ființelor idiomatice 1. Spre deosebire de îngeri, omul a fost înzestrat cu darul limbilor, chiar dacă - după Babel - ele au rămas încâlcite. Alogenul este (re)marcat întotdeauna prin stranietatea limbii sale. Familiaritatea se obține printr-un efect de rodaj care topește convențiile lingvistice într-un creuzet viu din care rezultă înțelegerea alterității. Tacitul lingvistic al oricărei întâlniri între „eu” și „tu” dozează o sumă profetică de coincidențe. În filozofia lui Gadamer „esența” limbii (die Sprachlichkeit) nu poate fi reificată tocmai pentru că
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
subsidiară, corpul uman ar trăi drama totalei heterogenități în raport cu lumea. Același fenomen are loc atunci când subiectul integrează o propoziție necunoscută într-un corp de cunoștințe familiare, lipsite de opacitatea specifică oricărui element străin. Cunoștințele noi sunt interiorizate sau personalizate, adică topite în creuzetul cunoașterii tacite. Rațiunea crucificată și „arhivele tradiției”tc " Rațiunea crucificată și „arhivele tradiției”" Acesta este modelul epistemologic la care Andrew Louth aderă, ilustrând astfel limitele metodei iluministe, în care cunoașterea tacită era privită ca un repugnabil depozit de
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
A mai colaborat la „Contemporanul”, „Cronica”, „Bucovina literară” ș.a. Începând din 1980 S. publică, o dată la doi-trei ani, câte un roman masiv, construit cu grijă și într-o expresie aleasă, care curge continuu și dens, cu dialoguri și monologuri interioare topite într-un orizont uniform, caracterizat de introspecție și analiză psihologică făcută cu rafinamentul sesizării unei multitudini de variații. Critica a relevat încă de la apariția primei cărți, Căderea, care ilustrează romanul realist și prezintă toate trăsăturile unei opere de maturitate, capacitatea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289778_a_291107]
-
ca să luminez calea gândurilor mele. Scriu pentru a consona cu lumile ce populează alte astre din galaxiile Universului. Scriu... O zi Dimineața devreme, când visele se amestecă cu zorii, iar noaptea își trăiește clipele din urmă, luminile ochilor mi se topesc în vâlvătaia razelor ce apar încet, încet, la orizont. Mă îmbrățișez cu Sfântul Soare și, cu el la braț, pornim să hoinărim împreună, nu înainte de a ne îmbăia în lacul ce ne trimite chemări scânteietoare. Pornim la drum să mângâiem
Acorduri pe strune de suflet by Vasile Fetescu () [Corola-publishinghouse/Science/83169_a_84494]
-
se bat zbuciumate și se frâng cu trosnete crâncene; la suflarea lui aprigă se rup și pomii din livezi, pe călători îi pleacă și-i supune, lovește dârz în ziduri bine încheiate de piatră sau de bârne. Primăvara adie cald, topind zăpezile din munți, alunecă molcom peste locurile joase, trecând printre flori albe de măslin, umezește cu aburul mării insulele verzi, vara holdele se clatină în bătaia lui, plecându-și spicele, iar mai târziu, la treieriș, vântul suflă pe arii, grăunțele
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2881]
-
sfârșit. Actorii, / Ți-am spus, au fost, toți, duhuri, și-n văzduh / S-au destrămat cu toții. Și întocmai / Ca funigeii viziunii, turnuri / Cu turlele în nori, palate mândre, / Solemne temple, chiar întreg pământul / Cu tot ce-a moștenit, se vor topi / Ca și alaiul umbrelor acestea / Și-n urma lor nu vor lăsa o dâră. / Plămadă suntem precum cea din care / Făcute-s visele; și scurta viață / Înconjurată ni-e de somn.“ Și poate e chiar așa. Doar că în insulă
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2881]
-
est european și ponto moesic sub cel intra alpin. Fenomenul de subducție determină existența în dreptul curburii a unei regiuni joase care se întinde de-a lungul Siretului Inferior 4. În trecut, în încleștarea giganților, sub forța apăsării lor, rocile se topeau, iar magma incandescentă erupea la suprafață. Mărturie a teribilei frământări din aceste străfunduri stă formarea celui mai întins lanț vulcanic din Europa. Resturile de conuri și de cratere, împrăștiate ca niște cicatrici pe trupul Carpaților Orientali, ne amintesc de splendoarea
[Corola-publishinghouse/Science/1509_a_2807]
-
scurge sub efectul reacțiilor dintre nucleele atomice. Îmbătrânește cu fiecare atom de hidrogen transformat în heliu. Din înaltul cerului, soarele se fixează deasupra noastră, învăluindu-ne cu lumina lui fierbinte. Razele incandescente ne pătrund prin ochi și încep a ne topi prin interior, transformându-ne într-un material vâscos. Ne scurgem spre genune, prelingându-ne spre povârnișuri. Cu o ultimă sforțare, reușim totuși să ne salvăm. Ne răsfirăm mâinile pe pereții muntelui de care căutăm să ne agățăm cu palmele. Cu
[Corola-publishinghouse/Science/1509_a_2807]
-
pe picioare, / În sânge-având cristale mari de sare, / Ochiul uscat și spatele jilav / [...] / William Blake o dată s-a trezit / De dimineață cu un sloi de gheață, / Cu grijă pus pe pieptu-i și pe față, / Mulat pe chipul său ce se topea / Și-a lui topire sloiul o veghea / Și-apoi, cu fața-n jos când se-ntorcea, / Un alt sloi dedesubtul său vedea / William Blake, ce nici nu mai era, / Însă în sloiuri mii se răsfrângea / Făptura sa” (Amintiri despre un
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289633_a_290962]
-
a face eforturi speciale menite a-l dirija pe cititor spre ideea că ,,povestea’’ care va urma este doar un pretext necesar pentru a ,,ilustra’’ teza morală formulată oarecum din capul locului. Dobândind un statut epic propriu, teza morală se topește în materia narativă inventată de autor. Impresia că pătrundem prin aceasta în plin univers realist este completă. În basmul simbolic Calul Dracului, loc unde faptele se petrec în pură atmosferă de magie, pitorescul derizoriu al imaginilor nu face decât să
Fantasticul în proza lui Ion Luca Caragiale by Elena Deju () [Corola-publishinghouse/Science/1278_a_1923]
-
distanță perfectă dintre termeni, împingând uneori până la extrem limita maximă a acesteia. În versurile sale profunzimea și complexitatea imaginației se răsfrâng asupra cuvântului, lucrurile însele părând a se transforma, sub ochii cititorului, în unități lexicale: ceruri și ape ce se topesc în cuvinte, afirmă Macrì exemplificând prin versurile poeziei Iarnă străveche: Păsările căutau meiul / și brusc erau de nea / la fel cuvintele. Un strop de soare, nimbul unui înger, / iar apoi ceață; și copacii / și noi urziți din aer dimineața (trad
Leopardi în secolul XX : cazul Quasimodo by Aurora Firţa [Corola-publishinghouse/Science/1445_a_2687]
-
a absenței sunetelor în primele volume ale sicilianului, este evident că acest motiv și cele conexe sunt vehicule ale sentimentelor eului, de nostalgie sau teamă: În mlaștină fierbinte, 'nfipt în țină, / (...) se zbuciuma în mine / un bâtlan mort (...) Eu mă topesc în lumina și sunet; / Bătut în palide ecouri / din vreme-n vreme se tânguie o adiere / uitată. // Indurare, să nu fiu / fără cuvinte și chipuri / în amintire-odată (Bâtlan mort, trad. MB).306 Imaginea păsării moarte trimite la trei posibile interpretări
Leopardi în secolul XX : cazul Quasimodo by Aurora Firţa [Corola-publishinghouse/Science/1445_a_2687]
-
speculative, aflată sub semnul „încrederii“ grecești în circularitatea onto lo gică a eternității, nu poate oferi o cale de înțelegere sau o ex presie conceptuală pentru așteptarea mesianică: trecerea de la nu încă la întotdeauna deja, despre care vorbește Hegel, con topește, arată Taubes, posibilul și realul, pe Dumnezeu cu lu mea sa și transformă eschatonul într-un mo ment aflat în con tinui tatea timpului. Abia materialismul isto ric este cel care, la sfâr șitul tradiției occidentale, eliberează realul de reduc
City Lights: despre experienţă la Walter Benjamin by Ioan Alexandru Tofan () [Corola-publishinghouse/Science/1346_a_2383]
-
nu te chiti că la oricare pas vei găsi cîte unul, să știe că nu se mărită odată cu vita și capătul de frînghiuță din cornele sale, ori cea dimprejurul grumazului porcului, sau și căpăstrul din capul frumosului cal. După cum se topiră eresuri atîtea ținute în cinste cînd vremea curgea peste dînsele, tot cam așa piere azi obiceiul cu tîlc tăinuit al frînghiei cutăreia vite vîndute la tîrg, ori pe cale, ori și din ogradă. Ci, pînă mai scapă un licăr ici colo
Memoria unui muzeu by Mărioara Buraga () [Corola-publishinghouse/Science/1656_a_3005]
-
n-am fi de părere ca nimeni s-o înceapă în tinerețe până când nu e îndrăgostit de ea în general (nu numai de-a lui, nu numai de cea scrisă de el) și până când în suflet nu i s-au topit toate posibilitățile poetice ale vieții, formându-i de tot convingerea că-i va rămâne credincios pentru totdeauna"195. Se desprinde de aici și orgoliul creatorului, dar și refuzul poeziei ocazionale. Poezia înseamnă și libertate de exprimare și pledoaria lui Caraion
[Corola-publishinghouse/Science/84975_a_85760]
-
la ea trebuie să se deschidă "porțile" turnului, un simbol ascensional, dar și unul al sinelui care încearcă să se contureze ("Ah! În noaptea aceea căutam zorile,/ În turnul norilor, pe stânci,/ Vântul îmi destrăma chemările/ Și jarul ochilor se topea în lacul negurilor adânci. (...)// Atunci porțile zorilor s-au deschis/ Și glasul Eumenei peste turnurile norilor a strigat:/ "A fost un vis. N-a fost decât un vis/ Unde ești? Vino, te-am așteptat."", Dragostea zorilor). Eumene este, în egală
[Corola-publishinghouse/Science/84975_a_85760]
-
simboluri ale decăderii edulcorate și ale libertății obținute cu prețul de a fi în afara societății: "Era la marginea pădurilor o șatră,/ Era o șatră de nomazi - hau, hau.../ De jur împrejur flăcările mușcau odihna/ Și arama amurgurilor pentru bani o topeau." (Șatra). La Ion Caraion descoperim o poezie gravă, cu multe pauze, opriri sugrumate ale discursului, universul prezentat este acela al unei lumi bolnave, care nu cunoaște ieșirea din cenușiul vieții cotidiene. Regăsim aici și ceva din atmosfera bacoviană, din estetica
[Corola-publishinghouse/Science/84975_a_85760]
-
care dau, de fapt, sensul textului. Elementele de recurență amintite creează impresia de spațiu care nu se poate supune transformării, nu poate evolua, cel mult se produce o involuție, pentru că singurele modificări sugerează disoluția: "spectatorii în grămezi de ceară se topeau". Sugestia biblică e și aici prezentă, cununa pe care o poartă cavalerul e tot un însemn al morții, "cu stolul de corbi se rotea", o imagine descriptivă, simbolică desprinsă mai degrabă din zona artistic-picturală decât din cea a textelor religioase
[Corola-publishinghouse/Science/84975_a_85760]
-
gravă a textului, din dorința de a reduce, de a diminua importanța lor: "Sub masa de biliard un vânt mai mic, mai copil,/ intrase la adăpost venind de departe;/ poate regreta banchizele ce se frâng ca turtele,/ dar vorbele se topeau, erau numai șoapte". Lumea e o jucărie în mâinile unor copii mai mult sau mai puțin îndemnatici. Ideea de joc este oarecum indirect abordată, masa de biliard este folosită drept ascunzătoare. Nu se urmăresc regulile unui joc anume, se fuge
[Corola-publishinghouse/Science/84975_a_85760]
-
sensibilitatea romantică pe care ar putea s-o sugereze restul textului: Spre asfințit era luat de extaze și romantic./ - Niciodată, ah, niciodată n-am văzut atâta infinit!/ Călătorii din corabie scoteau mâinile pe ferestre/ și constelațiile curgeau violete de parcă se topea întregul zenit". Pe lângă senzația de lichefiere a universului, dincolo de proiectarea unei lumini ciudate asupra tabloului, referința la spiritul romantic sugerează intertextul, acceptarea experienței romantice, preluarea ei, dar și detașarea de aceasta. Grotescul e prezent și în Fanții, imaginarul poetic face
[Corola-publishinghouse/Science/84975_a_85760]