9,812 matches
-
clipi cu plăcere ca și cum ar fi jucat de-adevăratelea un joc de societate. Iecaterina Romanovna confirmă pe loc: ă Daaaaaaa! Da, da, asta este, omucidere. Răspunsul aduse cu el prima schimbare serioasă în comportamentul femeii, care începu să ofteze, să tremure și să își miște capul de parcă ar fi pe arcuri. ă Omucidere, așadar. Foarte bine. Sau mai degrabă, asta nu e foarte bine. Dar este bine în sensul în care ne îndreptăm spre ceva. Iar cel puțin pentru mine, sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
ă Vă cer iertare, domnule? ă Apleacă-te și ridică-mă pe umerii tăi. Ptițin îl privi cu uimire pentru o clipă, apoi se lăsă capră astfel încât Salitov să poată să-l încalece peste umeri. ă Sus! Ptițin se ridică tremurând, plângând sub greutate. În timp ce Salitov se întindea ca să apuce bucata de hârtie, Ptițin își pierdu centrul de greutate. Păru pentru un moment că erau gata să cadă. Dar cu o eroică reajustare a poziției sale, Ptițin reuși să se îndrepte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
întoarse încă două cărți, dar nici acestea nu erau pe măsura celor ale lui Porfiri. Cei doi jucători se priviră fără ezitare unul pe celălalt, ca și cum aceasta ar avea vreo influență asupra cărților pe care le jucau. Mâinile lui Porfiri tremurau, iar palmele începeau să-i transpire. Cu toate acestea nu dorea ca jocul să se termine. Cu fiecare carte pe care o întorcea simțea bătăile grele de ciocan ale inimii, amintindu-i cu insistență reînnoită că era încă în viață
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
conduse pe Porfiri la ușa micii celule ocupate de studentul Virginski. Acesta era precum îl descrise cămătarul, palid și prost îmbrăcat. Pe deasupra, observă Porfiri, mai era și mort de foame. Cu ochii sticloși, îngropați în cearcăne mari de epuizare, Virginski tremura tot, însă nu părea deloc surprins de apariția magistratului, ba chiar lăsa impresia cum că l-ar fi așteptat, fapt care îl intrigă nespus pe Porfiri. Era însă mai plauzibil că acesta pur și simplu nu era în stare să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
în curând. ă Unde? ă La Spitalul Obukhovski. Nu îți mai amintești? ă Sunt bolnav? ă Se prea paote să fi bolnav. Un doctor care te va examina în curând. Dar nu de asta mergem noi acolo. Pavel Pavelovici Virginski tremura și încerca să gândescă. ă De ce mergem? întrebă el într-un târziu. ă Ca să mă ajuți. Ai o datorie de îndeplinit și mă tem că nu este o datorie plăcută. Realiză acum de unde venea acest sentiment de a fi pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
să însemne asta? Înseamnă oare că nu am suflet? Înseamnă oare că nu sunt om? ă De ce crezi că ești bucuros? ă Cred că mă bucur fiindcă nu e capul meu pus la murat în borcanele alea. Virginski începu să tremure. Nu își putea opri șiroaiele bruște de lacrimi care îi acopereau fața. Plâng pentru mine, nu pentru ei, insistă el. Plâng pentru că sunt un om fără de suflet. Pentru că nu sunt om. Pentru că mă pot uita la capetele tăiate ale prietenilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
ă Bătrâna prostituată care are grijă de copilul Liliei. Locuiesc împreună din câștigurile Liliei. ă Lilia nu locuia aici? ă Nu peste zi. Fraulein Keller nu i-ar permite să stea cu coiplul aici. Îmbrăcată în desuuri, Raia începu să tremure, deși nu era frig în cameră. ă Pune ceva pe tine, spuse Porfiri. Confuză și speriată, Raia se întinse și trase jos chimonoul de pe paravan pe care îl îmbrăcă. ă Îi voi spune lui Fraulein Keller că m-ai satisfăcut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
fața ei. ă Boria! strigă ea. ă De ce spui asta? ă Boria l-a omorât, nu-i așa? S-au încăierat. Boria l-a amenințat cu o secure. A fost cu puțin înainte ca Stepan Segheievici să dispară, spuse Katia tremurând. ă De la ce s-au certat? ă Nu știu. Despre ce se ceartă bărbații mereu? Înainte ca Porfiri să poată să răspundă, o altă voce de femeie se auzi dintr-o cameră de la capătul holului. ă Katia! Ce se întâmplă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
a tradus cărțile de filozofie. Era angajatul tipului ăluia. ă Care tip? ă Ăla care locuiște în casa Annei Alexandrovna. ă Osip Maximovici, confirmă Porfiri. Deci el este responsabil cu publicarea cărților de la Atena? Drept răspuns Virginski ridică din umeri. Tremura. ă Tatăl dumitale este un monstru teribil, spuse Porfiri brusc. ă Da. Aveți dreptate. Cel mai urât fel de monstru. Virginski nu avea niciun chef să elaboreze. ă și dumneata te-ai băgat într-o situație fără ieșire fiindcă ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
acesta mi se pare cel mai plauzibil fel în care îl puteai cunoaște. ă Venea la Fraulein Keller și întotdeauna mă cerea pe mine. ă Dar Virginski? ă Cu Virginski nu se pune problema așa, spuse ea încruntându-se și tremurând. ă Dar el știa de Goriancikov? Este posibil ca el să fi fost gelos? ă Dacă era gelos pe Goriancikov, de ce nu era gelos și pe restul? ă Poate că era. Într-un fel. ă Dar nu a făcut-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
Nu va spune numănui.' Capitolul șaisprezece Scrisoarea parfumată Tunul Fortăreței Sfinții Petru și Pavel anunță miezul zilei cu o bubuitură fără greș. Ca și cum ar fugi de impactul loviturii distante, Porfiri își iuți pașii în timp ce deschidea ușa clădirii de pe Aleea Stoliarni, tremurând de frig. Departamentul de Poliție al Districtului Haymarket se afla la etajul al patrulea. De pe ușile deschise ale apartamentelor pe lângă care trecea pe scările abrupte venea miros de mâncare. Se opori la etajului al doilea pentru a-și aprinde o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
Patronul, prostule! ă Este în camera cealaltă. ă Cheamă-l aici! Voi oameni nu înțelegeți nimica? Simțea, pe scalpul său, contaminarea. Se întinsese pe suprafața corpului și acum îl pătrundea. Cu orice secundă petrecută în aceste locuri contaminarea se adâncea. Tremurând de ură, examină podeau cu gândaci și se uită din nou la ospătar ca și cum ar fi descoperit unul. Fără ajutorul băiatului, însă, un bărbat rotofei și cu ochi indolenți își făcu apariția în spatele său. Acesta avea fața murdară și părul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
să afle oare ce voia Salitov să audă despre acest Govorov. Abia apoi ar fi în stare să continue. Doar un singur lucru îi trecu prin minte: ă Are fotografii. ă Continuă. Băiatul strânse din buze speriat și începus să tremure. ă Spune-mi mai multe despre aceste fotografii. Ce arătau? ă Prostii. ă Cum adică - prostii? ă Doar... prostii. ă Băiete, tu ești prostul aici. Spune-mi exact ce ai văzut când te-ai uitat la fotografii. ă Fete. ă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
grijă de el. ă Ai grijă de el? ă Asta a spus. Ai grijă de el. ă Altceva? Băiatul ridică din umeri. ă Felul în care a spus-o. Zâmbetul său. Felul în care s-a uitat la mine. Băiatul tremura aduncându-și aminte. În acel moment, și în îngustarea distantă a ochilor săi, părea fără vârstă, ca și cum și-ar aduce aminte de ceva care se întâmplase în urmă cu o sută de ani. M-a trecut un fior pe șira spinării
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
de pe vremea când Rataziaiev juca încă? ă El este de vină! A fost el cel care l-a îmbătat pe Rataziaiev! Mai mult, l-a întărâtat să o facă. ă Am înțeles. și mai recent? Prințul Bikov își închise ochii tremurând. ă Prin intermediul lui Govorov, el a devenit implicat în anumite... activități murdare. Porfiri deschise un sertar de la biroul său și scoase fotografiile pe care Salitov le confiscase de la patronul tavernei. Le răsfirase și le împinse spre Prințul Bikov pe cele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
tavernei. Le răsfirase și le împinse spre Prințul Bikov pe cele care conțineau figuri masculine. Prințul își strînse buzele a dezgust și încuviință. ă Da. Acesta este Ratziaiev. În toate este Rataziaiev. Porfiri adună fotografiile. Prințul Bikov își întoarse privirea tremurând. ă Ocazional mai făcea și pe agentul de distribuție al unei edituri. Tot prin intermediul lui Govorov. ă Atena? Numele îi scăpă fără a fi conștient. Porfiri nu înțelegea cum de a ajuns la o asemenea presupunere. ă Nu. Prințul Bikov
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
o mișcare abia schițată a capului. ă Nu doresc să vă rețin mai mult decît se cuvine, spuse el. Totuși am să vă pun una sau două întrebări în prisma descoperirii unor probe noi. ă Porbe noi? Mâna Annei Alexandrovna tremură în timp ce așeză paharul jos. ă Îl cunoașteți pe un oarecare Constantin Chirilovici Govorov? Ușurarea spori frumusețea Annei Alexandrovna, alungându-i încruntarea. Scutură din cap cu vehemență. Este liniștită fiindcă acum poate să răspundă cu onestitate, gândi Porfiri. ă Este vorba
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
ninsoare constant în mișcare. Fiindcă Ulitin nu spuse nimic, Nikita sări jos de pe capră. Își lovi mâinile, dădu din cap, apoi se opinti în furtună și, pe loc, dispăru din vedere. Ulitin se simți brusc singur. Auzea caii mișcîndu-se și tremurând neputincioși. Noptea trecută, împreună cu Drozdov, vorbiseră despre suflet și despre chestiunea supraviețurii după moarte. Cu încrederea oarbă a tinereții, rezolvară problema dincolo de orice dubiu. Drozdov era medic și era gata să garanteze personalitatea este un dat fiziologic. Argumentul era irefutabil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
chiar o aluzie de nervozitate. Orice, în afara sângelui închegat, a amestecului de sânge, carne și oase care îi întâmpină. Fetița arăta de parcă că cineva îi stâlcise fața, cu mult efort și determinare. ă Doamne ajută-ne! Porifri își simți genunchii tremurând și se trase înapoi, atingând ușa cu o mână moale. Aceasta se închise, iar se sprijini de ea. Dar nu este drept, gemu el. ă Să sperăm că era adormită, spuse Salitov fără milă. Apoi o văzură pe mama fetiței
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
Porfiri înțelegea că privitorii nu se aflau acolo din curiozitate, ci erau atrași de altceva. O spaimă profană și rea le era evidentă tuturor pe față. Majoritatea erau oameni săraci, servitori, croitorese, prostituate, gunioeri și servitori civili de rang inferior, tremurând cu toții în haine zdrențuite. Părea că pentru o clipă își găsiseră izbăvire din propria lor mizerie contemplând soarta unuia mai amărât decât ei. Cu toate astea, în ochii lor se putea citi sentimentul comunității și chiar al solidarității. Deși victima
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
leg sfoara asta de copacul ăsta. Ridică-mă. Așa, e bine. Ține-mă pe umerii tăi. Așa. E bine. Eu trebuie să leg asta. Nu-ți face griji, știu ce fac. Poți să mă lași jos acum. Doamne, Boria, tu tremuri. Uite, am adus votcă, bea niște votcă.“ Iar când v-a oferit sticla înapoi, normal că ați refuzat-o. „Unul din noi trebuie să aibă mintea limpede,“ îi spuneți dumneavoastră. Nu a fost ceva de genul ăsta, Osip Maximovici. ă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
a se Înconjura de accesorii Dunhill, stilouri de aur masiv Mont Blanc sau cristaluri Baccarat ori Lalique din care să servească sau să fie servit cu vin. Ravelstein era unul dintre oamenii aceia mătăhăloși - mătăhălos, nu voinic - ale căror mâini tremură când au mici acțiuni de Îndeplinit. Nu din slăbiciune, ci dintr‑un colosal de activă energie, care‑i scutură când se descarcă. Ei bine, acum, prietenii, colegii, studenții și admiratorii lui nu mai trebuiau să avanseze bani pentru a‑i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2144_a_3469]
-
vărsase cafeaua concentrată de la „Flore” pe sacoul lui nou‑nouț. Dar Abe nu voia să fie consolat pentru că era ceea ce era. Ar fi preferat să râd de el, să‑l zeflemisesc că scuipa și i se scurgeau balele și‑i tremurau mâinile de stângăcie și febrilitate. El se delecta cu comediile bufe, cu gagurile răsuflate ale vodevilurilor, cu observațiile usturătoare, cu insolențele și hazul grosolan. Așa Încât n‑a fost deloc impresionat de amabilitatea mea prostească, de firava, liberala mea Încercare de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2144_a_3469]
-
În jurul războiului și al politicii, ci al istoriei antice și al mitologiei. Profesorul, care purta sub haina scurtă o cămașă albă cu guler rulat pe gât, trăgea scaunele când se așezau doamnele și, probabil, le prindea florile În corsaj. Îi tremurau mâinile. Făcea mare caz În jurul șampaniei. - Plătea nota cu bani gheață, desprinși dintr‑un teanc de bancnote de cincizeci. Nu folosea cărți de credit. - Nu‑l văd ducându‑se la bancă să scoată bani, a observat Ravelstein. - Probabil că‑și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2144_a_3469]
-
să se bărbierească, să se spele pe dinți (avea, În partea de sus, o placă dentară), să‑și lege șireturile de la pantofi, să mânuiască bâzâitoarea mașină de cafea espresso - prea mare pentru albia emailată a chiuvetei din bucătărie. Mâinile Îi tremurau și mai tare când trebuia să execute operații foarte delicate ca, de pildă, să bâjbâie cu vârful șiretului după gaura În care să‑l vâre. Abia de avea putere să poarte paltonul de antilopă căptușit cu blană, care se târa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2144_a_3469]