9,526 matches
-
poreclelor. Heliade Rădulescu știe că în realitate nu poate aștepta de la societate să ordoneze noile generații de creatori în funcție de niște nume semnificative. Poeții pe care îi cunoaște se cheamă Văcărescu, Beldiman, Bolliac, Alexandrescu..., nume care nu înseamnă nimic. Numai în comedii sau în circumstanțe extraordinare artistul apare ca Poeticescu. Visul numelui "motivat" rămâne pentru Heliade Rădulescu un ideal despre care vorbește adesea - dar în fapt intangibil; în practica literaturii va trebui să găsească o altă soluție care să marcheze legătura dintre
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
de caz din practica clinică. Abordarea holistă a formei își găsește expresia cea mai clară în cadrul demersurilor de urmărire a intrigilor sau a structurilor unor narațiuni autobiografice complete. De pildă, povestea se desfășoară sub forma unei tragedii sau a unei comedii? Evoluează ascendent, apropiindu-se de momentul prezent din viața naratorului, sau coboară spre perioade ori situații anterioare, mai favorabile decât cele din prezent? Cercetătorul poate căuta punctul culminant sau cel nevralgic care aruncă o anumită lumină asupra întregii evoluții. Abordarea
[Corola-publishinghouse/Science/1883_a_3208]
-
dus la adoptarea unor strategii din domeniul criticii literare. Asemenea strategii sunt bazate pe luarea în considerare a tipologiei narative, a progresiei narațiunii și a coeziunii sale. Una dintre tipologiile frecvente, conținând patru tipuri narative de bază, include povestirea romanțată, comedia, tragedia și satira. În cazul variantei „romanțate”, un erou trece printr-o serie de provocări pe drumul spre ținta lui sau spre victoria sa finală, iar esența călătoriei este lupta în sine. Scopul „comediei”1 este restaurarea ordinii sociale, iar
[Corola-publishinghouse/Science/1883_a_3208]
-
narative de bază, include povestirea romanțată, comedia, tragedia și satira. În cazul variantei „romanțate”, un erou trece printr-o serie de provocări pe drumul spre ținta lui sau spre victoria sa finală, iar esența călătoriei este lupta în sine. Scopul „comediei”1 este restaurarea ordinii sociale, iar eroul trebuie să posede abilitățile sociale necesare pentru a învinge pericolele ce amenință această ordine. În „tragedie”, eroul este învins de forțele răului și ostracizat de către societate. În fine, „satira” oferă o perspectivă cinică
[Corola-publishinghouse/Science/1883_a_3208]
-
limite, câteva concluzii importante pot fi formulate cu claritate. Analiza structurii poveștii integrale s-a realizat prin reprezentarea vieții în etape. Deși speram să pot desprinde niște tipuri structurale care să corespundă celor reprezentate în literatură (de exemplu, povestea romanțată, comedia, satira sau tragedia), structura analizei mele nu corespunde în mod strict modelelor clasice. Cu toate acestea, dacă revin la termenii pe care i-am explicat la începutul capitolului, modelul narativ din poveștile bărbaților seamănă în mare cu „povestea romanțată”, în măsura în care
[Corola-publishinghouse/Science/1883_a_3208]
-
începutul capitolului, modelul narativ din poveștile bărbaților seamănă în mare cu „povestea romanțată”, în măsura în care și aici avem de-a face cu un erou ce se confruntă cu o serie de conflicte și obstacole. Narațiunile femeilor amintesc, la rândul lor, de „comedie” în măsura în care eroinele se luptă cu obstacolele pentru restaurarea armoniei sociale și se simt victorioase în momentul când sunt primite în societate așa cum se cuvine. Există, în plus, o serie de asemănări structurale între poveștile bărbaților și cele ale femeilor. Ambele
[Corola-publishinghouse/Science/1883_a_3208]
-
înțelegere a personalității naratorului la un nivel mai profund decât cel manifestat în conținuturi și mai puțin vulnerabil la diverse tipuri de falsificări. Am putea încerca să extragem trăsăturile comune indivizilor care dau poveștilor vieții forma unei tragedii, a unei comedii sau a unei istorii romanțate (Gergen și Gergen, 1986; vezi și Omer și Alon, 1997) și să aflăm astfel mai multe despre identitățile profunde, așa cum s-a putut observa în forma relatărilor în două etape, când identitatea profundă era cea
[Corola-publishinghouse/Science/1883_a_3208]
-
special instruiți ca să asculte oamenii vorbind despre viața lor. Nici una dintre abordările descrise în modelul nostru nu este, totuși, la fel de productivă luată separat cum e atunci când o combinăm cu alte modalități de lectură. Notetc "Note" 1. Termenii poveste romanțată și comedie nu trebuie confundați cu cei din vorbirea obișnuită. Astfel, de exemplu, o poveste construită ca o comedie nu va fi neapărat amuzantă. 2. Explicații mai detaliate privind modul în care poate fi recunoscută axa intrigii sunt oferite în capitolul 4
[Corola-publishinghouse/Science/1883_a_3208]
-
este, totuși, la fel de productivă luată separat cum e atunci când o combinăm cu alte modalități de lectură. Notetc "Note" 1. Termenii poveste romanțată și comedie nu trebuie confundați cu cei din vorbirea obișnuită. Astfel, de exemplu, o poveste construită ca o comedie nu va fi neapărat amuzantă. 2. Explicații mai detaliate privind modul în care poate fi recunoscută axa intrigii sunt oferite în capitolul 4. 3. Vezi nota 36 din capitolul 3. 4. Salturile asociative apar, de asemenea, atât timp cât femeile trec de la
[Corola-publishinghouse/Science/1883_a_3208]
-
Teoria că trăirea intelectuală a cititorului este poemul însuși duce la concluzia absurdă că poemul nu ar exista decât dacă este trăit și că el ar fi recreat la fiecare lectură, în felul acesta, nu ar exista o singură Divină Comedie, ci tot atâtea Divine Comedii câți cititori au fost, sunt și vor fi. Până la urmă, ne pierdem în complet scepticism și anarhie și ajungem la maxima eronată de gustibus non est disputandum. 195 Dacă am lua în serios această teorie
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
cititorului este poemul însuși duce la concluzia absurdă că poemul nu ar exista decât dacă este trăit și că el ar fi recreat la fiecare lectură, în felul acesta, nu ar exista o singură Divină Comedie, ci tot atâtea Divine Comedii câți cititori au fost, sunt și vor fi. Până la urmă, ne pierdem în complet scepticism și anarhie și ajungem la maxima eronată de gustibus non est disputandum. 195 Dacă am lua în serios această teorie, ar fi imposibil să explicăm
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
șira spinării. Această teorie este la nivelul teoriilor din secolul al XVIII-lea, care măsurau calitatea unei tragedii după cantitatea de lacrimi vărsată de spectatori ; sau la nivelul ideii pe care și-o face plasatorul de la cinematograf despre calitatea unei comedii judecind după hohotele de râs pe care le-a numărat în sală. Așadar, anarhia, scepticismul, o completă confuzie în privința valorilor este rezultatul tuturor teoriilor psihologice, deoarece acestea nu pot fi legate nici de structura, nici de calitatea poemului. 197 Teoria
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
Sir Gaicain și Cavalerul Verde) pot ilustra caracteristicile unor dialecte aparținând englezei medii. Operele unor scriitori ca Skelton, Nashe și Ben Jonson oferă un bogat material pentru istoria limbii engleze; o recentă lucrare a suedezului A. H. King folosește o comedie satirică a lui Ben Jonson, Poetaster (Poetastrul), pentru o amănunțită analiză a dialectelor sociale și de clasă din acel timp. Franz a scris o foarte cuprinzătoare Shakespearegrammatik (Gramatica shakespeareană). Lazăr Șăineanu a scris două volume despre limba lui Rabelais. *5
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
este, de pildă, Sorbonne, Rabelais o combină cu zeci de sufixe fantastice pentru a crea nenumărate cuvinte de ocară (de exemplu, Sorbonnagre = Sorbonne + onagre, măgar sălbatic) și trage concluzia că la Rabelais există un conflict între real și ireal, între comedie și oroare, între utopie și naturalism. *27 Aici, ideea de bază este, după cum se exprimă Spitzer, aceea că unei stări de excitație mintală, care constituie o abatere de la habitus-ul normal al vieții noastre intelectuale, trebuie să-i corespundă, pe
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
fr. motif, germ. Motiv) *10. Cuvântul "motiv", în sensul folosit de istoricii literari, este împrumutat de la folcloriștii finlandezi care au analizat basmele si povestirile populare în elementele lor componente. 288 Exemple de motive din literatura scrisă sânt confuzia asupra identității (Comedia erorilor); căsătoria dintre o tânără și un bătrân (January and May - Ianuarie și Mai de Alexander Pope); ingratitudinea filială față de tată (Regele bear, Moș Goriot) ; căutarea tatălui de către fiu (Ulysses de Joyce și Odiseea). Ceea ce noi numim "compoziția" unui roman
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
unui bal sau unui ceai. *16 Cea mai simplă metodă de caracterizare a personajelor este caracterizarea prin numele lor. Fiecare "nume" este un mijloc de a da viață, de a însufleți, de a individualiza. Numele alegorice sau <cvasi-alegorioe - apar în comediile secolului al XVII-lea : personajele lui Fielding, All worthy si Thwa-ckum, Witwould, Mrs. Malaprop, Sir Benjamin Backbite, care ne amintesc de Ben Jonson, de Bunyan, de Spenser si de Everyman. Dar există o metodă mai subtilă care constă în a
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
mișcare a fost determinată de dramă și de teatru. Otto Ludwig și-a elaborat teoriile mai ales pe baza studierii operei lui Dickens, .ale cărui procedee de prezentare prin pantomimă și de caracterizare prin expresii șablon au fost împrumutate de la comedia și melodrama mai veche a secolului al XVIII-lea. Impulsul lui Dickens nu este de a , povesti, ci întotdeauna de a înfățișa, în dialog și pantomimă ; în loc să ne povestească despre ceva, el ne arată ceva. Modalitățile ulterioare ale romanului au
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
noțiuni de "poezie lirică"). Viëtor susține, pe bună dreptate, că termenul "genul n-ar trebui să fie folosit atât pentru aceste trei categorii mai mult sau mai puțin esențiale cât și pentru genurile istorice cum sunt de pildă, tragedia și comedia; suntem de acord cu el .că acest termen trebuie aplicat genurilor istorice. Un termen care să denumească cele trei categorii menționate este greu de găsit - și poate că, în practica, el nu este decât rareori necesar. *8 Principalele trei genuri
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
1605 - 1668), Hofobes a făcut o încercare de acest fel când, după ce a împărțit societatea în lumea de la curte, de la oraș și de la țară, a găsit trei tipuri corespunzătoare de poezie: poezia eroică (epopeea și tragedia), poezia burlescă (satira și comedia) și poezia pastorală. *10 E. S. Dallas, un talentat critic englez, care cunoștea gândirea critică a fraților Schlegel și a lui Coleridge *11, distinge trei tipuri fundamentale de literatură - "Drama, istorisirea și cântecul", - pe oare apoi le analizează elaborând o
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
genuri "fundamentale" - liric, epic si dramatic - la ceea ce am putea considera subdiviziunile lor. Thomas Hankins, un critic englez din secolul al XVIII-lea, tratează despre drama engleză așa cum este ilustrată de "diferitele ei specii, si anume : misterul, moralitatea, tragedia și comedia". în secolul al XVIII-lea proza a cunoscut două specii : romanul și romanul cavaleresc. Aceste "subdiviziuni", aceste grupe de ordinul al doilea sunt , credem noi, ceea -ce ar trebui să numim, în mod normal, "genuri". Secolele al XVII-lea și
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
definiție a noțiunii de gen sau o metodă pentru a distinge un gen de altul, nu vom găsi aproape nici o consecvență și nici măcar conștiința necesității .unei sistematizări. 304 Canonul lui Boueau, de exemplu, include pastorala, elegia, oda, epigrama, satira, tragedia, comedia și epopeea ; totuși, Boileau nu definește baza acestei tipologii (poate pentru motivul că el consideră că tipologia este un dat istoric, nu o construcție raționalistă). Nu sunt cumva genurile lui Boileau diferențiate după subiect, după structură, după forma versului, după
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
numai unul dintre grupurile orchestrale, lăsând la o parte instrumentele de suflat din lemn, alămurile si instrumentele de percuție). Teoria clasică a făcut, de asemenea, o diferențiere socială a genurilor. Epopeea si tragedia se ocupă de viața regilor și nobililor, comedia, de cea a clasei de mijloc (lumea orașelor, burghezia), iar satira și farsa, de oamenii de rând. Și această categorică delimitare în ceea ce privește dramatis personae - personajele proprii fiecărui gen - are corespondențe în teoria cuviinței" (adică a ..moravurilor" de clasă) și în
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
Tom Jones, al lui Fielding și în Tristram. Shandy al lui Steme se află anumite einfache Formen (forme simple), cum ar fi scrisoarea, jurnalul intim, cartea de călătorii (sau "călătoria imaginară"), autobiografia, "caracterul" din secolul al XVII-lea, eseul, precum și comedia, epopeea și romanul cavaleresc. O altă problemă este aceea a continuității genurilor., Este im fapt unanim recunoscut că Brunetière a făcut un rău serviciu "genologiei" prin teoria cvasi-biologică a "evoluției" pe care a elaborat-o, teorie care a dus la
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
Această distincție fusese conturată de secolul al XVIII-lea care a tras o linie de demarcație între "frumos" și "sublim" ("frumusețea dificilă"). "Sublimul" și "caracteristicul" estetizează ceea ce pare "inestetic". Tragedia domină durerea și îi dă formă expresivă ; în același M comedia domină ceea ce este urât. Frumusețea facilă este nemijlocit plăcută prin "materialul" și prin "forma" ei plastică ; frumusețea dificilă rezidă în frumusețea unei forme expresive. S-ar părea că între frumusețea "dificilă" și măreția artistică poate fi pus semnul egalității, în vreme ce
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
mare ca poem ? în schimb, el încearcă să concilieze răspunsurile posibile. 324 Deși consideră că un poem mare este mare prin semnificația și ideile lui, el aplică aceste criterii numai poemului ca creație poetică, nu unui ipotetic Erlebnis.* 16 Divina Comedie a lui Dante si Paradisul pierdut al lui Milton sunt potrivite a fi supuse, cu titlu experimental, unei analize formaliste. Croce, refuzând să considere Divina Comedie drept un poem o reduce la o serie de pasaje lirice întrerupte de disertații
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]