43,812 matches
-
parte și faptului că multă vreme s-a crezut că integrarea va duce la simplificare administrativă prin standardizarea procedurilor de manageriere a politicilor. Aceasta este ceea ce În literatură se numește integrare negativă (Metcalfe, 2001). Problema este că, În majoritatea cazurilor, integrarea a fost pozitivă, ceea ce Înseamnă că organismele europene au fost nevoite să ia măsuri active pentru ca respectivele țări să se integreze. Astfel, multe politici au fost un răspuns la probleme deja apărute, și nu unele proactive. Ca rezultat al acestui
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
federal european. Problemele decizionale la nivel european provin, după unii autori (Verdier și Breen, 2001), din faptul că UE a făcut foarte puține pentru a construi un sistem politic centralizat de reprezentare a intereselor și luare a deciziilor, forma de integrare europeană fiind exclusiv economică. Dacă mulți autori reclamă existența unor deficiențe decizionale și de implementare a politicilor comunitare, nu toți au același punct de vedere vizavi de originile acestora și de soluțiile de rezolvare. Aceste raportări variate la procesul decizional
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
teorie conform căreia guvernele naționale sunt „gardienii” tratatelor. Neofuncționalismul, foarte des comparat cu interguvernamentalismul 2, este o teorie nenormativă care s-a fundamentat pe ideile lui David Mitrany. Neofuncționalismul pleacă de la aceleași prezumții ca și interguvernamentalismul, dar interguvernamentalismul consideră că integrarea are loc În urma acțiunii intenționate a statelor pe baza puterii pe care o au, spre deosebire de neofuncționalism, care consideră că integrarea are la bază antreprenoriatul supranațional (Moravcsik, 2005). Conform lui Haas (apud Moravcsik, 2005), integrarea este consecința inevitabilă a deciziilor anterioare
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
s-a fundamentat pe ideile lui David Mitrany. Neofuncționalismul pleacă de la aceleași prezumții ca și interguvernamentalismul, dar interguvernamentalismul consideră că integrarea are loc În urma acțiunii intenționate a statelor pe baza puterii pe care o au, spre deosebire de neofuncționalism, care consideră că integrarea are la bază antreprenoriatul supranațional (Moravcsik, 2005). Conform lui Haas (apud Moravcsik, 2005), integrarea este consecința inevitabilă a deciziilor anterioare de a centraliza guvernarea regională. Integrarea nu este rezultatul unei alegeri conștiente. Integrarea progresează atunci când interesele economice organizate presează guvernele
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
și interguvernamentalismul, dar interguvernamentalismul consideră că integrarea are loc În urma acțiunii intenționate a statelor pe baza puterii pe care o au, spre deosebire de neofuncționalism, care consideră că integrarea are la bază antreprenoriatul supranațional (Moravcsik, 2005). Conform lui Haas (apud Moravcsik, 2005), integrarea este consecința inevitabilă a deciziilor anterioare de a centraliza guvernarea regională. Integrarea nu este rezultatul unei alegeri conștiente. Integrarea progresează atunci când interesele economice organizate presează guvernele să centralizeze politicile și instituțiile pentru a putea să obțină avantaje de pe urma interdependenței economice
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
a statelor pe baza puterii pe care o au, spre deosebire de neofuncționalism, care consideră că integrarea are la bază antreprenoriatul supranațional (Moravcsik, 2005). Conform lui Haas (apud Moravcsik, 2005), integrarea este consecința inevitabilă a deciziilor anterioare de a centraliza guvernarea regională. Integrarea nu este rezultatul unei alegeri conștiente. Integrarea progresează atunci când interesele economice organizate presează guvernele să centralizeze politicile și instituțiile pentru a putea să obțină avantaje de pe urma interdependenței economice. Haas a respins ideea conform căreia integrarea europeană a fost efectul dorinței
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
o au, spre deosebire de neofuncționalism, care consideră că integrarea are la bază antreprenoriatul supranațional (Moravcsik, 2005). Conform lui Haas (apud Moravcsik, 2005), integrarea este consecința inevitabilă a deciziilor anterioare de a centraliza guvernarea regională. Integrarea nu este rezultatul unei alegeri conștiente. Integrarea progresează atunci când interesele economice organizate presează guvernele să centralizeze politicile și instituțiile pentru a putea să obțină avantaje de pe urma interdependenței economice. Haas a respins ideea conform căreia integrarea europeană a fost efectul dorinței de a realiza un ideal european și
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
de a centraliza guvernarea regională. Integrarea nu este rezultatul unei alegeri conștiente. Integrarea progresează atunci când interesele economice organizate presează guvernele să centralizeze politicile și instituțiile pentru a putea să obțină avantaje de pe urma interdependenței economice. Haas a respins ideea conform căreia integrarea europeană a fost efectul dorinței de a realiza un ideal european și afirmă că interesele de grup majore, Împreună cu politicienii determină gradul de sprijin al instituțiilor și politicilor centrale pe baza calculării avantajelor. Deciziile inițiale de cooperare produc efecte neintenționate
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
de a realiza un ideal european și afirmă că interesele de grup majore, Împreună cu politicienii determină gradul de sprijin al instituțiilor și politicilor centrale pe baza calculării avantajelor. Deciziile inițiale de cooperare produc efecte neintenționate (spillover), care Împing procesul de integrare Înainte. Haas afirmă că există două tipuri de astfel de efecte care Întăresc procesul de integrare: funcționale și politice. Cele funcționale apar atunci când cooperarea În anumite sectoare ale economiei (sau societății) creează presiuni tehnocratice pentru cooperare În sectoarele conexe. Efectele
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
gradul de sprijin al instituțiilor și politicilor centrale pe baza calculării avantajelor. Deciziile inițiale de cooperare produc efecte neintenționate (spillover), care Împing procesul de integrare Înainte. Haas afirmă că există două tipuri de astfel de efecte care Întăresc procesul de integrare: funcționale și politice. Cele funcționale apar atunci când cooperarea În anumite sectoare ale economiei (sau societății) creează presiuni tehnocratice pentru cooperare În sectoarele conexe. Efectele politice apar atunci când cooperarea deja existentă pe anumite arii Îi capacitează pe oficialii supranaționali să acționeze
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
face, de fapt, cu un parteneriat, trebuie să observăm că guvernele naționale Își negociază foarte rar scopurile cu UE; ceea ce se negociază În principal sunt mijloacele, instrumentele care duc la Îndeplinirea scopurilor. Verdier și Breen (2001) prezintă mecanismul prin care integrarea economică europeană tinde să afecteze patternurile corporatiste de organizare de la nivel național: ca și globalizarea, piața internă produce diferențe mari de venit Între regiuni, În funcție de migrația capitalului. Spre deosebire de piața globală, membrii UE au stabilit un buget comun care să combată
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
fragmentare. Deciziile politice importante, cele istorice, se iau cu contribuția majoră a reprezentanților statelor membre. Citându-l pe Christiansen (1996), „multe dintre deciziile pe care le ia și le poate lua Comisia depind de dorința statelor membre de a aprofunda integrarea europeană”. De exemplu, nu auzim niciodată că Parlamentul European, Comisia, Consiliul sau vreun alt actor pe arena europeană (chiar și privat) s-a opus sau a susținut aderarea României, ci am auzit vorbindu-se, În principal, de poziția Franței sau
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
care pot fi interpretate Într-o mare varietate de feluri. Pentru ca lucrurile să fie și mai dificile, nu putem generaliza concluziile pe care le avem despre o sferă de activitate a UE asupra tuturor celorlalte sfere, pentru că fiecare domeniu al integrării este abordat diferit. Ceea ce cred că se poate susține cu foarte mare greutate, În contextul cunoașterii acumulate până În prezent despre UE, este ideea conform căreia nu există pluralism decizional. Argumentele care susțin ideea acestui pluralism sunt mult mai numeroase și
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
interacțiunea cu mediul este o dovadă de eficiență și adaptare, nu o dovadă a anulării independenței de decizie. În concluzie, teoriile preocupate de reforma și managementul sectorului public, de eficientizarea elaborării și implementării de politici nu-și pierd importanța. Problematica integrării europene nu poate fi complet ignorată, dar poate fi luată În discuție ca o provocare ce are nevoie de o abordare specială, și nu ca ceva mai puternic decât voința elitelor naționale sau decât deciziile dictate de eficiență. Bibliografietc "Bibliografie
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
administrația publică românească. În final, sunt propuse câteva repere În ceea ce privește formularea unor presupoziții comune valabile la nivelul Întregii administrații centrale românești, ca parte a unui demers de modernizare a ei, care nu trebuie considerat drept o consecință a celui de integrare În Uniunea Europeană, ci ca fiind autonom, din punct de vedere conceptual, față de acest obiectiv. Începând cu data de 1 ianuarie 2007, România este membră a Uniunii Europene. Agenda publică din ultimii ani a fost ocupată Într-o proporție covârșitoare de
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
al aderării la Uniunea Europeană, și mai puțin una a analizei condițiilor de schimbare a presupozițiilor care susțin sistemul administrativ românesc. Cea de-a doua sursă este relevantă pentru reforma administrației, deoarece, fără să pună În discuție natura obiectivului politic al integrării, atrage atenția asupra diferenței dintre considerarea reformei administrației ca fiind realizabilă la capătul unui lanț de reacții instituționale la presiuni externe și pornind, la fel ca În cazurile În care această reformă a Înregistrat succese, de la formularea unor presupoziții comune
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
instrument al politicilor publice, și nu ca obiectiv al acestora. Privind din această perspectivă, voi susține că resortul reformei administrației nu trebuie perceput ca fiind legat de efortul de atingere a obiectivului - relativ ambiguu, din punct de vedere valoric - al integrării În Europa, ci ca o problemă politică internă directă. 1. Contextul conceptual european al modernizării administrațiilor publice centraletc "1. Contextul conceptual european al modernizării administrațiilor publice centrale" Una dintre sursele riscurilor la care au fost expuse majoritatea țărilor central și
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
aceste coordonate, problema reformei administrației publice, În special În privința formulării politicilor publice, comportă și o abordare tehnică prin care este identificat și implementat un model de sistem de management al politicilor, În condițiile asocierii deliberate a obiectivelor reformei cu obiectivul integrării și coordonării interne a politicilor publice europene (Knill, 1998). Impunerea unui demers de negociere ca element al coordonării orizontale pe Întreg parcursul procesului politicilor publice ar putea conduce, de exemplu, la o diminuare a puterii politice a decidenților angrenați În
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
Între decidenții politici și funcționarii publici ar trebui, la rândul lor, să se modifice, astfel Încât să fie posibilă asigurarea pe orizontală și verticală a acestei coordonări. Efectele pe care ar trebui să le creeze În sistemul administrației publice procesul de integrare europeană constituie, În continuare, un deziderat În multe dintre țările Uniunii Europene, evoluțiile țărilor proaspăt aderate la Uniunea Europeană fiind ilustrative În acest sens. Introducerea planificării strategice constituie, În continuare, un obiectiv nerealizat În Slovacia (Banca Mondială, 2006), aceeași situație fiind
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
filtrul administrativ autohton. De multe ori, parcursul greoi urmat În implementarea acestor măsuri a fost evitat sau atenuat prin utilizarea unor mecanisme, inclusiv administrative, prin care era facilitată, În cadrul aparatului administrației publice, elaborarea și adoptarea unor măsuri 1 legate de integrarea europeană. Această suprapunere Între inițiativele de reformare a administrației publice și procesul de aderare la Uniunea Europeană a fost resimțită În majoritatea țărilor recent aderate la Uniunea Europeană, evoluțiile ulterioare ale reformelor inițiate În perioada premergătoare aderării fiind edificatoare În acest sens
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
dezvoltându-se astfel un tip de abordare foarte riscant: majoritate/minoritate. În loc să existe o abordare a romilor din prisma cetățenilor țării, la nivelul instituțiilor statale, romii sunt percepuți ca fiind un alt tip de grup, unul special. De exemplu, ministrul Integrării Europene, Anca Boagiu, În 28 martie 2006, Într-un articol publicat În La libre Belgique, spunea că „romii sunt folosiți ca un exemplu negativ, Însă acest lucru e nesemnificativ pentru țara noastră” și că „românii sunt onești și cinstiți” (Nicolae
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
programe specifice de democratizare cu finanțări primite din Occident. Toate aceste mecanisme au „forțat” guvernele din Est să-și revizuiască propriile politici naționale și să asigure un climat de stabilitate și de Întărire a instituțiilor democratice; b) „regimul candidaturii pentru integrarea În Uniunea Europeană” (1995/1997-1999/2001). Odată cu semnarea acordurilor de asociere dintre statele Uniunii Europene și guvernele statelor Europei de Est, a Început un proces complex de pregătire a acestora pentru a obține statutul de stat candidat la Uniunea Europeană. Diverse programe
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
am putea identifica cel puțin trei tipuri de elite: a) elita „tinerilor romi” (elita „autonomă”), care dorea o reevaluare a principalelor elemente ale culturii rome În funcție de evoluțiile societății contemporane. Tinerii nu doreau o renunțare la tradițiile de bază și o integrare forțată a romilor În cadrul societății majoritare, ci o reevaluare a ceea ce putea fi util afirmării romilor ca grup etnic modern. Singura cale de afirmare a romilor ca grup etnic, spuneau acești „tineri”, ar fi fost autonomia mișcării, adică crearea acelor
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
tradiționalistă”, care acuza tinerii romi de corupere a valorilor culturale rome (Romanipen), deoarece orice cooperare cu societatea majoritară ar fi fost dăunătoare comunităților tradiționale de romi (ce erau considerate adevăratele păstrătoare ale Romanipen-ului); c) elita „integraționistă”, care susținea politicile de „integrare” ale statului român. Acești reprezentanți aveau avantajul susținerii din partea statului, datorită existenței unui parlamentar rom. Acest grup a fost caracterizat de reprezentanții societății civile rome ca fiind unul fără viziune, ce reprezenta un grup de interese personale foarte ușor manipulabil
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]
-
politici specifice pentru această minoritate, așa cum s-a Întâmplat după 1997. 2.2. Perioada „pactului de neagresiune” (1997-2001) Începând cu 1995, au fost semnate diferite acorduri Între România și Uniunea Europeană. Toate acestea aveau ca scop includerea României În mecanismele de integrare europeană, determinând țara noastră să se conformeze cerințelor unui stat democratic și de drept. Principalele preocupări legate de stabilitatea geopolitică a țării noastre s-au calmat după 1995, Întrucât au fost semnate tratate de bună vecinătate cu Ungaria (1995) și
[Corola-publishinghouse/Science/2346_a_3671]