6,163 matches
-
În memorie a unor cunoștințe de tip verbal și livresc au o durată destul de efemeră. În afară de acestea, datorită noilor tehnologii computerizate, cunoștințele sunt Întotdeauna la dispoziția celor care doresc să le aibă, În timp ce capacitățile intelectuale se câștigă greu. Această metodologie centrată pe elev Își găsește concretizarea În aplicarea pe scară largă a unor așa-zise metode activ-participative. Dar ce sunt metodele activ-participative? Prin specificul lor, acestea sunt proceduri care pornesc de la ideea că, prin felul său de a fi, Învățarea este
[Corola-publishinghouse/Science/2051_a_3376]
-
În totalitatea ființei sale; este holistică prin influențele exercitate asupra dezvoltării personalității În ansamblul aspectelor sale. Cum participarea ar fi mai ridicată În condițiile Învățării individuale, este Îndreptățită, considerăm noi, opinia acelor specialiști care acordă studiului individual semnificația unei metode centrate prin excelență pe elev, decisivă În formarea personalității acestuia. Privind elevul ca subiect al Învățării, metodologia activ-participativă apreciază că efectele instructive și formative ale Învățământului sunt În raport direct cu nivelul de angajare și participare al acestuia În activitatea de
[Corola-publishinghouse/Science/2051_a_3376]
-
Este ceea ce obligă profesorul să privească transmiterea științei din perspectiva apropierii științei de ființa reală, dar și din perspectiva ridicării acesteia la nivelul proceselor mintale superioare, acordând atenție unei aplicări diferențiate a metodologiei, personalizate, pe cât posibil, acesteia. c) Extensia metodologiei centrate pe grup: metodele interactivetc "c) Extensia metodologiei centrate pe grup\: metodele interactive" Preocupări În vederea dezvoltării unor forme grupate de activitate se fac simțite Încă de la Începutul secolului trecut. Este adevărat, au fost Încercări care s-au Înscris mai degrabă Într-
[Corola-publishinghouse/Science/2051_a_3376]
-
din perspectiva apropierii științei de ființa reală, dar și din perspectiva ridicării acesteia la nivelul proceselor mintale superioare, acordând atenție unei aplicări diferențiate a metodologiei, personalizate, pe cât posibil, acesteia. c) Extensia metodologiei centrate pe grup: metodele interactivetc "c) Extensia metodologiei centrate pe grup\: metodele interactive" Preocupări În vederea dezvoltării unor forme grupate de activitate se fac simțite Încă de la Începutul secolului trecut. Este adevărat, au fost Încercări care s-au Înscris mai degrabă Într-o mișcare de reacție la tendințele tot mai
[Corola-publishinghouse/Science/2051_a_3376]
-
pentru VÎgoțki, gândirea urmează traiectul dezvoltării de la social către individual, toate funcțiile Înalte bazându-se pe interacțiunile indivizilor. Învățarea și dezvoltarea capacităților cognitive ar fi rezultatul interacțiunilor interpersonale. Toate acestea aveau să marcheze dezvoltarea unei teorii a sociogenezei cunoașterii individuale (centrată pe mecanismul influențelor sociale din grupul școlar) În contrast cu datele teoriei psihogenezei cunoașterii (tributară individualismului psihologic). Actualmente, evoluțiile amintite Își găsesc sprijin În abordările moderne din teoriile cunoașterii, comunicării și informației, din psihologia cognitivă și progresele didacticii. Consecința firească a acestei
[Corola-publishinghouse/Science/2051_a_3376]
-
mai profunde. În alți termeni, Învățarea interactivă poate fi definită ca Învățare prin cooperare sau colaborare, structuri de Învățare promovate cu tot mai multă stăruință În practica școlii, mai ales În a doua jumătate a secolului XX, când paradigma învățământului centrat pe grup, Întărită de teoria Învățării sociale (Bandura,1986), a cucerit tot mai mult teren. Dacă Învățarea prin cooperare presupune activități Împreună, cu sarcini șiscopuri distribuite, cu funcții și responsabilități individuale Între membrii grupului, fiecare subordonându-și eforturile rezultatului comun
[Corola-publishinghouse/Science/2051_a_3376]
-
interschimbul liber de cunoștințe, de idei, de experiențe, confruntarea de opinii și argumente În vederea ajungerii În comun la construcția unor noi cunoștințe, la noi clarificări și soluții la probleme. Interactive sunt metodele care contribuie la crearea unor situații de Învățare centrate pe disponibilitatea și dorința de cooperare și colaborare a elevilor de a-și Împărtăși reciproc ideile, opiniile, punctele de vedere, experiențele cu deschidere către ceilalți (Bacoș, 2002, p. 86). În esență, sunt metodele care evoluează În condițiile activizării unor conflicte
[Corola-publishinghouse/Science/2051_a_3376]
-
cooperare explorativă, dezvoltând valențele euristice ale căutărilor și fanteziei, sau atrag elevii la cooperare interpretativă și la valorificarea evenimentelor sau faptelor. După cum unele stimulează participarea la construcția Împreună a sensului sau a Înțelesului propriu conținuturilor luate În studiu ori sunt centrate pe producerea de idei și rezolvarea de probleme. Comun tuturor le este respectarea unor reguli de participare, autoimpuse, așa cum ar fi: respect reciproc, atitudine pozitivă, toleranță, sinceritate, discreție și confidențialitate, ascultare până la capăt a celui care vorbește fără a interveni
[Corola-publishinghouse/Science/2051_a_3376]
-
și experimental-tehnic), s-a dezvoltat puternic În ultima vreme o nouă orientare metodologică. Este o orientare care prin specificul ei caută să asocieze logica Învățării prin acțiune, logicii Învățării prin descoperire și astfel să dezvolte și să promoveze o metodologie centrată pe Învățarea prin descoperire. O metodologie de esență euristică (gr. heuriskein = a găsi, a afla, a descoperi; sau gr. heureka = eu am găsit), care vrea să marcheze trecerea de la o „cunoaștere căpătată” la o „cunoaștere cucerită” prin efortul personal (Roger
[Corola-publishinghouse/Science/2051_a_3376]
-
firesc În lumea obiectelor tehnice și a procedeelor tehnologice. Transpusă În planul acțiunii pedagogice, această viziune sugerează predarea științei ca proces și pretinde o instruire prin acțiune, mai exact o „Învățare prin descoperire”, realizată prin „metode de Învățare prin cercetare”, centrate pe procese de investigație. Metodele de Învățare prin cercetare sunt acelea care pun În valoare capacitatea explicativă a elevilor, care reușesc să plaseze subiectul (elevul, studentul) În situația de „cercetător”, de participant nemijlocit la explorarea unei situații, la rezolvarea unei
[Corola-publishinghouse/Science/2051_a_3376]
-
În „sisteme multimedia”, În complexe media care caută să prezinte conținuturile de studiat În variate forme multimedia și În multiple combinații ale acestora, cu consecințe vizibile asupra implicării elevilor/studenților În moduri (stiluri) active de Învățare. Avem În vedere modurile centrate pe a citi textul, a vedea imagini, a auzi informația, acțiuni Întregite cu a vorbi, a scrie, a acționa, a exersa (pe calculator). O Învățare prin excelență activă care este altceva decât cea limitată doar la moduri pasive axate pe
[Corola-publishinghouse/Science/2051_a_3376]
-
grupe: - metode vechi, denumite și „tradiționale” sau „clasice”, „dogmatice” ori „didacticiste”, În esență cele care fac apel la comunicarea directă, În curs de transformare și ele, și - metode noi sau „moderne”, expresie a celor mai recente inovații pedagogice, În esență centrate pe elev, pe activitatea și dezvoltarea personalității acestuia. Adoptând această diviziune, Robert Lafon (1963) subdivide metodele vechiîn: - metode așa-zis didacticiste - verbale prin excelență, centrate pe memoria reproductivă și lipsite de interes pentru elev; - metode atractive - bazate de obicei pe
[Corola-publishinghouse/Science/2051_a_3376]
-
ele, și - metode noi sau „moderne”, expresie a celor mai recente inovații pedagogice, În esență centrate pe elev, pe activitatea și dezvoltarea personalității acestuia. Adoptând această diviziune, Robert Lafon (1963) subdivide metodele vechiîn: - metode așa-zis didacticiste - verbale prin excelență, centrate pe memoria reproductivă și lipsite de interes pentru elev; - metode atractive - bazate de obicei pe utilizarea jocului, fără să țină seama de efortul necesar Învățării; - metode așa-zis intuitive - fundamentate pe observarea lucrurilor și fenomenelor concrete sau a substitutelor acestora
[Corola-publishinghouse/Science/2051_a_3376]
-
Metodele de acțiune simulată sau fictivă (metode de simulare) din a căror categorie fac parte jocurile didactice, jocurile de rol sau de simulare, Învățarea dramatizată, Învățarea pe simulatoare ș.a. IV. Metode de raționalizare a conținuturilor și operațiilor de predare/Învățare, centrate pe performanță, pe eficiență maximă, așa cum sunt: metodele algoritmice, instruirea programată, instruirea bazată pe calculator, Instruirea Asistată de Calculator (IAC), Învățarea electronică ș.a. Acestea valorifică elemente sau metode Întregi aparținând celorlalte grupări. O reprezentare grafică ne va permite o și
[Corola-publishinghouse/Science/2051_a_3376]
-
transferului direct dintr-un cap În altul”, cum zice Galperin, obligându-i pe ascultători să le accepte dogmatic, ca de la sine Înțeles, să le Înregistreze prin memorizare și apoi să se mulțumească cu reproducerea a ceea ce a spus profesorul. Fiind centrate pe activitatea profesorului, acesta dezvăluie conținutul teoretic, analizează problemele materiei expuse, citează faptele, aduce exemple, argumente, formulează concluzii etc. Totul se bazează, deci, pe receptivitatea elevilor, care devin simpli spectatori sau „consumatori” nevoiți să accepte, fără coparticipare activă, cele comunicate
[Corola-publishinghouse/Science/2051_a_3376]
-
de creație. Este o procedură care, prin specificul ei, se bazează pe utilizarea metaforelor și analogiilor În favoarea Înlesnirii Înțelegerii situației problematice, astfel Încât neobișnuitul (străinul) să devină familiar, iar obișnuitul să apară ca ceva straniu, ciudat (străin). În acest sens este centrată pe dezvoltarea fanteziilor elevilor, considerată ca fiind hotărâtoare În afirmarea creativității. Practic, se poate utiliza În anumite segmente ale parcurgerii curriculumului, luând Înfățișarea unei proceduri euristice, destinată descoperirii noului sub forma jocului. De unde etichetarea ei ca fiind o metodă de
[Corola-publishinghouse/Science/2051_a_3376]
-
din lumea reală, să dobândească cunoștințe și abilități practice utile. Aplicată pe scară largă În SUA și În alte țări, Începând mai ales din deceniul al doilea al secolului XX, la vremea respectivă această metodă păcătuia prin aceea că era centrată cu precădere pe proces, manifestând tendința de a separa conținutul de latura procesuală. Ca atare, elevii erau determinați să Învețe „procesele”, „deprinderile”, „activitățile”, „obligațiile”, „operațiile principale” folosite În câmpul științei și al tehnicii, izolate oarecum de contextul specific diferitelor discipline
[Corola-publishinghouse/Science/2051_a_3376]
-
facilități În simularea producerii și manifestării unor fenomene, procese, acțiuni etc. ea nu poate Înlocui, totuși, practicile experiențelor și experimentelor de laborator și nici formația prin cercetare de laborator sau de teren; - dacă IAC creează un nou mediu de Învățare centrat pe intercomunicarea cu calculatorul, există riscul de a se pierde obișnuința discuțiilor, a argumentării și contraargumentării, de a se reduce capacitatea de exprimare verbală a elevilor; - dacă IAC instituie noi relații, legând elevul de tastatura și monitorul calculatorului, nu este
[Corola-publishinghouse/Science/2051_a_3376]
-
stres și toate au fost antent selectate pentru a demonstra că abordările psihoterapeutice sunt adecvate. Dr. Hawkins face referire la psihoneuroimunologie, ceea ce este de interes particular, prezentând dovezi ample ale cercetărilor contemporane care leagă stresul de sistemul imunitar. Autorul se centrează pe o serie de aspecte și se adresează unor chestiuni importante care de obicei sunt trecute cu vederea sau ignorate în alte cărți. Asemenea aspecte includ gestionarea catharsisului și factorii curativi în psihoterapie. El sprijină în mod convingător punctul de
[Corola-publishinghouse/Science/2003_a_3328]
-
a problemelor individuale ale pacientului, a drepturilor și preferințelor sale atunci când sunt luate decizii clinice legat de îngrijirea lor. Prin cele mai bune dovezi externe clinice înțelegem cercetări relevante, adesea din științele medicale de bază, dar în special din cercetările centrate pe pacient în ce privește acuratețea și precizia testelor diagnostice (inclusiv examinarea clinicăă, puterea factorilor prognostici și eficacitatea și gradul de siguranță al regimurilor terapeutice, de reabilitare și prevenție. Dovezile clinice externe invalidează testele diagnostice acceptate anterior, precum și tratamentele și le înlocuiesc
[Corola-publishinghouse/Science/2003_a_3328]
-
prvire la scopurile realiste. Bineînțeles acesta este un considerent important în proiectele de cercetare și planificare. Metodologii alternative Unele din criticile aduse SCR și studiilor rezultatelor pot fi surmontate de dezvoltarea unor modele fenomenologice mai calitative în cercetare, care se centrează pe experiențele pacientului și relația terapeutică. Reason și Bradbury (2001aă definesc cercetarea acțiunii ca: un proces participativ, democratic, preocupat de dezvoltarea cunoașterii practice în căutarea scopurilor umane, ancorate într-o vedere participativă asupra lumii... Ea caută să aducă laolaltă acțiunea
[Corola-publishinghouse/Science/2003_a_3328]
-
integrativ care conține cinci modalități posibile ale relației client-terapeut și anume: alianța de lucru; relația transfernțială/ contratransferențială; relația necesară developmental/ reparativă; relația persoană persoană; și relația transpersonală. Clarkson scrie: Cadrul cu cinci relații Clarkson furnizează un principiu integrativ care se centrează pe similitudinile și diferențele dintre abordările în psihoterapie și diferențiază care relație tinde să fie favorizată de fiecare abordare. Este desemnată să faciliteze această flexibilitate recomandată și gama fiecărui psihoterapeut indiferent de formarea sa (p.7Ă. Conform cu Clarkson aceste relații
[Corola-publishinghouse/Science/2003_a_3328]
-
bazală”, în care „directiva” este taransformată într-o întrebare. Rossi spune că această dezvoltare a adăugat un grad important de centrare a pacientului precum și activarea resurselor interioare ale pacientului : „Chiar și atunci când nu pare să se întâmple nimic, ea se centrează pe atenția pacientului asupra proceselor esențiale de comunicare cu sinele și câștigă timp pentru continuarea dezvoltării terapeutice în viitor” (Rossi, 1995a, p. 129. Iată câteva exemple (Rossi, 1995a, p. 13Ă: atunci când mintea ta interioară este pregătită; să-ți rezolve problema
[Corola-publishinghouse/Science/2003_a_3328]
-
de la 300 din trei în trei. Atunci când ochii s-au închis oprește-te din numrat. Și în timp ce faci asta eu voi vorbi despre relaxare. Vei auzi toate acestea dar nu va interfera cu sarcina ta. Ai întrebări? Atunci vom începe. Centrează-te pe acest punct și începe să numeri invers... Picioarele devin grele și calde și relaxate pe măsură ce continui să respiri rar și fără efort... cu fiecare expirație picioarele tale devin calde și grele... permițând căldurii și greutății să se râspândească
[Corola-publishinghouse/Science/2003_a_3328]
-
pe proceduri de inducție hipnotică standardizată. Toată lumea are un număr mare de condiționări și lucruri învățate nerecunoscute, psihologice și somatice și utilizarea inteligentă acestora constituie o utilizare eficace a hipnozei. Erickson credea că scopul inducției clinice este acela de a centra atenția spre interior și ca o consecință să depotențeze seturile conștiente de fiecare zi ale persoanei. Pacienții sunt tot mai mult absorbiți de acest proces pe măsură ce devin fascinați de povești, imagini, paradoxuri și experiențe. Ca rezultat apar cu frecvență crescută
[Corola-publishinghouse/Science/2003_a_3328]