5,380 matches
-
sfânt pentru țăranii mei ochește presurile, coțacii, privighetorile când se depărtează de cuiburi. Și vine cuculeana mută și își părăsește oul în casă străină. Aici va crește puiul lor, se va face mare și voinic, îi va arunca jos din cuib pe puii pământului și păsărelele vor hrăni o namilă de cuc, fără să priceapă că le-a distrus familia... Dar cucul e pasăre sfântă pentru țăranii mei frumoși... „Și, până la urmă, cine a furat vacile lui Tică?”, întreb eu cu
Dracul zidit by Viorel Patrichi () [Corola-publishinghouse/Journalistic/100968_a_102260]
-
Felix căută bine prin toată odaia, dar nu găsi nici o scrisoare, nici un semn. Se lăsă jos pe un fotoliu și privi cu tristețe odaia, cum ai privi o colivie din care a zburat un canar. În sofa se mai zărea cuibul făcut de trupul Otiliei, și în aer plutea adierea ei. Pe masă, Felix găsi un pieptene arcuit, pe care Otilia și-l punea în creștetul capului ca să alunge pletele peste urechi. Îl luă în mâini și îl răsuci, simțind în
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
el însuși și se-ntinse pe o canapea mică, lângă sobă. - Otilia, șopti el, în chip de "noapte bună", sunt foartefericit. Noaptea asta e solemnă în existența mea. Dimineața Felix se sculă sprinten și privi spre pat. Plapuma forma un cuib gol. Tânărul își închipui că Otilia a trecut în camera ei, se spălă repede pe față, cântând, se pieptănă și ieși în geamlâc, să bată la ușa fetei. - Otilio, Otilio? Nu răspunse nimeni. Trase clanța și văzu că ușa se
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
care se oprește cu privirea îndreptată spre noi, care ne tot îndepărtăm. Îl mai vedem cum se întoarce abătut. Am aflat mai târziu, că era văzut rătăcind pe strazile Chișinăului. Pe la colțurile de stradă și încrucișările mai mari, se instalaseră cuiburi de mitralieră, în jurul cărora 2-3 soldați români, cu un ofițer sau subofițer, le supravegheau și scrutau străzile. Pe străzi se aflau puțini trecători. Pe unele figuri tristețe, pe altele bucurie ascunsă. Ajungem la gară. Aici, lume multă și cunoștințe la
MEMORIILE REFUGIULUI (1940 - 1944) by Eugen Şt. Holban () [Corola-publishinghouse/Memoirs/799_a_1710]
-
ea. Și când coborai, chiar lângă drum, într-un colț, erau câteva gropi de saramură, căușuri de apă sărată, în jurul cărora se adunau mereu copiii. Nu știu de ce se adunau aici, dar acolo unde se adună copiii farmecul își face cuib. Către râu, drumul nu mai era scobit, se netezea și devenea întindere, mare, deschisă; se făcea una cu câmpia și cu șerpuirea apei, care, în locul acesta, era plină de cotituri dulci și de vâltori. Femeia venită cu mine ședea undeva
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
topește, e gata, nu te mai poate ocroti, cum crezi tu, zidurile lui se fac pulbere. Egoismul tău e clădit, sprijinit și mai ales întreținut pe gândul „evident“ că nimic nu îți este ție mai evident decât propria ta persoană, cuibul eului. Or, în clipa morții, eul își pierde „pur și simplu“ evidența, nu mai rămâne, nu are cum să rămână: „din“ el nu mai rămâne nimic, pentru că tot ce este „în“ el e făcut doar „din“ el. Motivul interesului restrâns
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
sine al gândirii. Cu o singură condiție: aceea prin care gândirea se știe și se pipăie pe sine ca gândire, își percepe întorsătura fiecărui gând, spirala acestuia, ca pe propria ei fibră, ca pe un țesut care își face singur cuib din propria sa țesătură, ieșind mereu în afară de sine și întorcându-se de fiecare dată, într-o mișcare de între-țesere și încrucișare cu sine. Cuvintele au atins un grad prea dezinvolt de reflexivitate, ceea ce nu înseamnă că reflectăm la sensul lor
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
mulajul pe care se lipesc faptele, ca niște lipitori, ci modelarea faptelor ca istorie interioară a înfăptuirii lor. Istoria este ansamblul de trăsături al unui chip locuit de un suflet care se exprimă și trasează acest chip. Rațiunea își face cuib în istorie, istoria este bârlogul ei și, invers, istoria își face pat din rațiune; gustul, mirosul și culoarea unei epoci sunt toate senzațiile prin care rațiunea și-a făcut loc și își face, din acel loc, matca metabolismului ei, mediul
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
putem mira, cu atât ne curățim de rigiditatea lucidității, care se ferește de tot, de orice, crezând că știe și că este dinainte prevenită de tot răul care pândește la fiecare pas, după fiecare ușă. Dacă mirarea își poate face cuib în noi, dacă are de unde izvorî ca să ne dea prospețime, avem de unde să rămânem curați, de unde să putem deveni din nou apți de a ști ceva. De la o anumită vârstă, știi că nu mai ai alte variante de viață; știi
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
inteligibil“, nu spunem mare lucru, negăm doar că această așezare s-ar putea petrece la fel cu ordinea fizică a obiectelor din jurul nostru. Faptul este simplu, persistent: că în minte așezăm gândurile, chiar prost definite, undeva, într-un fel de cuib, într-o lume plină de cuiburi care stau așezate în frunzișul memoriei noastre. Dar această constatare „mintală“ apare mai evident în cazul interdicțiilor. Am o regulă „în cap“, care-mi spune cutare lucru, și apare excepția la regulă, interdicția prescrisă
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
doar că această așezare s-ar putea petrece la fel cu ordinea fizică a obiectelor din jurul nostru. Faptul este simplu, persistent: că în minte așezăm gândurile, chiar prost definite, undeva, într-un fel de cuib, într-o lume plină de cuiburi care stau așezate în frunzișul memoriei noastre. Dar această constatare „mintală“ apare mai evident în cazul interdicțiilor. Am o regulă „în cap“, care-mi spune cutare lucru, și apare excepția la regulă, interdicția prescrisă de regulă, și o așez „de
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
anumitor condiții care, în loc să mă împiedice să exist, mă fac și mai apt să simt că exist în propria mea libertate de a fi. La fel și la teologie, unde exista un program strict de internat, mi-am făcut repede „cuib“, cuibul meu, și m-am simțit încet-încet în largul meu, adică prea puțin constrâns de împrejurări exterioare și, probabil, stăpânind astfel mai ușor exterioritatea lor în care mă mișcam liber, uneori prea liber și frizând provocarea - deși nu am fire
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
condiții care, în loc să mă împiedice să exist, mă fac și mai apt să simt că exist în propria mea libertate de a fi. La fel și la teologie, unde exista un program strict de internat, mi-am făcut repede „cuib“, cuibul meu, și m-am simțit încet-încet în largul meu, adică prea puțin constrâns de împrejurări exterioare și, probabil, stăpânind astfel mai ușor exterioritatea lor în care mă mișcam liber, uneori prea liber și frizând provocarea - deși nu am fire de
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
inerția prelungită, egală cu sine, omogenă și de lungă durată, poate fi resimțită ca beatitudine, ca un fel de amețeală plăcută, aproape de narcoză: este vorba de o stabilitate interioară fără conflict, de forța imobilă a inerției care și-a câștigat cuib și s-a făcut cocon și se complace în această letargie. S-ar putea chiar ca banalitatea să fie, în forma ei imobilă de inerție invulnerabilă, capabilă să conțină elementele unei armonii cosmice; cu atât mai mult cu cât cosmosul
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
face ea însăși martoră autentică a vieții spiritului. În această ultimă zonă afectivă își are rădăcinile și viața ortodoxă. Aici are loc un secret de intimitate care te face să simți realitatea duhului, mângâierea lui anonimă, în care își face cuib blândețea și matca vieții, clipa unei întâlniri inexplicabile, adânci și palpabile, ascunsă ca într-o firidă și ferită de curiozitatea privirii, ca și cum lucrurile și cuvintele adevărate s-ar petrece numai pe șoptite. Nici nu poți spune când te simți pătruns
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
în ce? În însuși interiorul gândirii, înțeles ca situare în sine a capacității de a gândi: când gândim cu adevărat, facem palpabilă existența unui sens care pătrunde în interiorul oricărui obiect, oricărei lumi și orișicărei stări în care gândirea își face cuib. Ea, gândirea, nu pătrunde în altceva decât în ea însăși, în așa fel încât această pătrundere, pe oricare din obiectele pe care s-ar exercita, face să existe acest interior al lucrurilor și al vieții care nu se poate manifesta
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
făcut adică din balta lui o băltoacă. Cum poți atunci să-ți sporești singur „ocaziile“ de viață, din moment ce ele sunt „date“, numărate, ca un inventar de baltă? Aici, iau alt exemplu. Cine se naște într-un sat și-și face cuib în el, nu are multe ocazii de viață. Dacă, în schimb, e curios și se duce în târgul vecin, în piața unde lumea și mărfurile se mișcă, el „are ocazia“ să-și sporească și el, dacă nu ocaziile de viață
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
din cartierul de acolo erau de origine foarte pestriță, de la hoți cu renume la băieți de familie bună. Eu aveam încă de pe când locuiam în Donici o atracție pentru mediul interlop care-și făcuse în acea zonă un fel de cuib, chiar în clădirea spitalului Cantacuzino. În ce fel? Deasupra spitalului fuseseră construite o mulțime de cămăruțe, zise pentru „servitoare“, care fuseseră cedate de la bun început femeilor de serviciu ale spitalului, mai toate femei singure și fără familie. După o vreme
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
în loc, apar ca într-un ciorap găuri de metal negre. În colțul de sus al peretelui, ca o lintiță, igrasia. Dedesubtul petei verzi-negre, peretele transpiră sau plânge cu boabe mari, curate de apă. Pe colțul de vizavi, în dreptul cămării, un cuib fumuriu : fire lungi de păianjen tremură pe tot tavanul înalt, afumat. — ...Ce voiam să te întreb, madam Delcă ? Oooo, și bătrânețea asta, cu lapsusurile ei... Cum se spune în popor, uiți de la mână până la gură... Ei, lasă că îmi aduc
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
nerăbdătoare degetele înnegrite de la curățatul cartofilor cu o jumătate de lămâie storcită și o aruncă pe teancul de farfurii spălate, ultima e plină cu un morman de oase, neglijent curățate de carne ; de acolo se hrănește păianjenul care coboară din cuibul lui fumuriu, agățat deasupra chiuvetei. Muti apasă cu vata oja ciobită de pe unghii, în colțul gurii țigara i s-a stins, dar ea nu știe, spune-i. Nu-i spune ! Nu-i spune ! în situația aceasta, celui în cauză niciodată
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
de vată, și tu te uiți disperată la ușa proptită de comoda masivă. Ți-e frig și ți-e frică ! La chiuvetă, cu mănuși glacé în mână, domnul Ialomițeanu spală cratițele de sosuri și sânge, iar deasupra capului său tremură cuibul fumuriu de păianjen. Și, deodată, domnul Ialomițeanu strigă : — Până când, strigă, să mai tot așteptăm aici, într-un asemenea demisol incomod și friguros ? Până când va fi prea târziu, așa cum s-a întâmplat cu Margot ? — încă puțin, îi strigi tu, disperată, dar
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
de la cutremur. Și la plafonul din sală a căzut o bucată mare de tencuială - dedesubt se văd cărămizile, lemnăria. Nea Delcă n-a mai ajuns să repare, n-a mai ajuns nici Vica... Nu mai ajunge ea nici să ia cuiburile de păianjeni care se adună prin colțuri... Se trezește de dimineață (așa spune) și stă în pat, cu ochii în tavan. Tavanul înalt, de mult înnegrit. Cândva a fost dat cu vernil și suflat cu praf de mătase, poți să
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
-mi propune relația de buni amici. Întinde mîna și atinge ușor obrazul femeii cu vîrful degetelor. Dincolo de ochelari, ochii ei stau calmi, cu unda privirii liniștită, plină de o tristețe mocnită. Palma lui Mihai i cuprinde obrazul ca într-un cuib: Ești frumoasă, Liliana!... Știu! izbucnește el imediat în rîs. Nu, nu trebuie!" Femeia aprobă, clătinînd capul îndelung. Apoi se ridică, trece pe lîngă fotoliul în care stă Mihai și zăbovește un timp la pick-up. Mi-nchipui că nu fumezi, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
un concurs, dar nici unul n-a intrat în producție. Uneori, Ana se uită lung la el, fixîndu-l cu ochii ei frumoși, surîde puțin și clatină din cap murmurînd: "Boală lungă!" Ajunge la Național după ce a început spectacolul. Zbor deasupra unui cuib de cuci. Se caută în buzunare și scoate legitimația de scriitor. E singurul avantaj pe care și-l creează singur. Explică unui bărbat chemat de o plasatoare că-i scriitor și-l interesează piesa. Nu mai sînt locuri, știe asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
așa, negru și amar, iar celălalt a fost altoit. Să vă îngrijiți de pomi! le spunea mereu mama lor. Să aveți la ce trage... Voi o să plecați în lume, dar omu-i ca pasărea, măcar o dată pe an tot trece pe la cuib... Spre seară, cînd merge la cimitir, să ducă florile aduse de la oraș și să aprindă o lumînare la capetele părinților, Mihai se întîlnește cu președintele ceapeului. Au primit vagoanele cu îngrășăminte și-s foarte mulțumiți. Nici nu sperau. Credeau că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]