9,442 matches
-
talentului lor asupra spiritului critic contemporan lor, ci din cauza acestui „șoc al sincerității” pe care oamenii, chiar și cei inteligenți și culți, Îl acceptă cu greu. Al sincerității nu „directe”, se’nțelege, ci abia costumată În artă, În tipologie, În ficțiune. Cu atât mai covârșitoare, Însă, mai „destabilizatoare” a nu puține habitudini și reflexe mentale bine așezate. Și iată cum „libertatea” (individuală, creatoare, auto-creată!Ă se poate lega de „sinceritate”! Și cum ambele, de care se face atâta caz, nu au
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
autorului de a face roman din tot ce atinge”. Ce s-a observat mai puțin este patosul care le „Încercuiește” și nu rareori le „abate” de la directețea lor simplă și didactică, un patos ce apasă și asupra textele mele de ficțiune și care mă desemnează indubitabil ca pe un autor care vine din „școala”, dar și din aerul sfârșitului de secol al XIX-lea. Azi, această noțiune, de patos - și mai ales derivatul său, patetic! -, este interpretată În cheie negativă, unul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
venit dintr-o zonă culturală europeană marginală și care nu-și pune cu orice preț arta sa În slujba - lădabilă, de fapt! - luptei anti-comuniste, dar și o tot mai vizibilă, mai insistentă miopie, de fapt refuz al temelor mari În ficțiunea epică - așa cum o arată și „criza” gustului În poezie, În aproape toate marile țări europene de veche cultură. Nu Thomas Mann, ci Marquez, nu Rilke, ci Brecht, nu Faulkner, ci genialul jurnalist care a fost Hemingway obțin azi laurii criticii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
Bălăiță, de pildă, jurnalul, corespondența, amintirile sînt „urme” indezirabile, pe care le-ar vrea oricînd șterse. Punctul meu de vedere e totalmente opus celui al său. Eu le consider utile documentar și mai atașante decît unele opere de așa-zisă ficțiune. După mine, majoritatea celor ce le alcătuiesc au o psihologie normală, sînt deschiși, sinceri, iar nu, cum crede el, sumbri, pînditori, pliați pe ei înșiși. Îmi place literatura, dar nu-mi place - i-am spus-o - să-i mitizez pe
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
superficial. Abia am descifrat cîteva sensuri în versurile lui Perpessicius. Venită la redacție, doamna B. m-a surprins dactilografiind cîteva din „constatările provinciale”. A trebuit să-i citesc două. A apreciat că „scriu frumos”. Fac un pas către literatura de ficțiune, i-am zis, și, incitat de „compliment”, i-am povestit proiectul Anamnezei, dificultățile eroului, tensiunile sale, absențele care l-au marcat. „Anamneză” în sensul răscolirii tuturor cauzelor. Explicînd, cred că am spus prea mult sau, mai exact, prea multe. „în
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
el și-a argumentat pe larg opțiunea pentru „realismul polemic” și a spus că, după opinia sa, „dacă i bine făcută”, literatura cu personaje împrumutate din realitatea imediată, considerată de unii „bîrfă”, e la fel de valabilă ca și cea de pură ficțiune. Au recurs la acest procedeu cei mai mari scriitori ai lumii. „Walter Scott și-a «pictat» tatăl în romanele sale, Balzac familia, la fel Tolstoi; o femeie cu basma verde trece prin toate cărțile lui Dostoievski: e menajera sa” etc.
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
și face puțină spumă la colțul buzelor, semne ale nervozității. Îmi declară, drept scuză pentru ora ce mi-a luat o, că simte nevoia de dialog. „Cei mai mulți dintre colegii mei sînt blazați, nu mai reacționează nici la idei, nici la ficțiune”. *Dialog, pe trotuar, între „gospodine”: - Ce face Ileana? - Grasă, ca și mine... Contabilă... - Săraca!... Ce fac copiii? - Au crescut, îs mari... - Săraca!... Și bărbat su? - E în Libia. Cîștigă... - Săraca!...” După-amiaza de la redacție mi-a ocupat-o Constantin Nancu. A
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
în care e evidențiat clivajul profund între felul de trai al conducătorilor și cel al populației de rînd. Nici un efort de sobrietate, în cazul celor dintîi: cică, din superstiție, „Tovarășul” își schimbă zilnic costumele, care apoi sînt arse! Adevăr sau ficțiune? Deși quod licet Jovi..., nu pot să nu mă gîndesc la mine: vîrsta medie a unui costum depășește cinci ani, la fel și cea a altor obiecte vestimentare. Sărăcia mă marginalizează: „Nu putem primi pe nimeni în casă. Vrei să
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
mi am recitit una din „încercările literare”, nuvela Muzică ușoară, scrisă în urmă cu 28 de ani (mi-am cheltuit o bursă ca să plătesc dactilografierea ei), și mi-a venit greu să stabilesc ce-i fapt biografic și ce e ficțiune într-o pagină sau alta. Cine-i, de pildă, modelul Elvirei? Care a fost starea mea sufletească de la care am pornit? Din dialoguri se vede că sînt ucenic la Filologie și că țin morțiș să plasez ici și colo cuvinte
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
la dezbatere au participat doctori prelați, călugări budiști ș.a.), dar nici una nu neagă existența fenomenului. Ciudat „personaj” mai e și Nanianu! Mereu cu ambiția de a fi isteț, mereu Cănuță om sucit. În tot ce povestește introduce o notă de ficțiune prin care se autoevidențiază. Ascultătorul e pus într-o situație dificilă: fie să-l întrerupă, pentru a nu fi luat de prost, fie să-l asculte și să-l „taxeze” altă dată pentru exagerări. De obicei, aleg a doua cale
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
Renașterii, pe cămilele lui Marco Polo sau caravelele lui Columb, la Podul Înalt cu Ștefan și Alba Iulia cu Mihai... Din viață, din lecturi, fiecare tânăr își alege un model, care poate fi un părinte, un dascăl, un erou de ficțiune, de teatru, de film sau de stadion. În cazul meu, m-am atașat de prea mulți eroi și eroine ca să mă "fixez" pe un singur model, trezindu-mă în final cu un "idol păgân", straniu la înfățișare, care încorpora pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1543_a_2841]
-
bunăstarea ei se năruie la prima lovitură: lipsită de orice principiu vital, fără vigoarea de a se putea împotrivi forțelor care se năpustesc asupra ei, ea este cuprinsă de fascinația morții. Dacă Revoluția a biruit este pentru că puterea era o ficțiune, iar „tiranul“ o nălucă. Revoluția s-a războit, literalmente, cu niște spectre. De altfel, o revolu ție, indiferent care, nu câștigă decât dacă se află în luptă cu o ordine ireală. Același lucru se poate spune despre orice înscăunare a
ANTOLOGIA PORTRETULUI De la Saint-Simon la Tocqueville by E.M. CIORAN () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1321_a_2740]
-
mai prejos de nimeni și de nimic, și afectează până și darurile pe care le are, precum și sentimentele sale cele mai adevărate. Este fanfaronul calităților sale. Nevoia aceasta îl duce de la etalare la simulare și, la realitatea calităților sale, adaugă ficțiunea unor merite de care s-ar putea lipsi. Joacă personajul omului complet. Când descoperi la el acest gust al ostentației, îți pierzi puțin din încrederea în el și începi să te îndoiești până și de calitățile pe care i le
ANTOLOGIA PORTRETULUI De la Saint-Simon la Tocqueville by E.M. CIORAN () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1321_a_2740]
-
1795, însoțită de Benjamin Constant, cu care împărtășește ani de ardentă pasiune și de emulație spirituală ă1794-1811). Publică în presă o profesiune de credință republicană și dă la tipar broșura Reflecții asupra păcii interne, nedifuzată din cauza evenimentelor. Publică Eseu despre ficțiuni, tradus de Goethe în 1796 și publicat într-o revistă condusă de Schiller. Este acuzată de complot și exilată în octombrie 1795, când se reîntoarce la Coppet, care devine un loc de întâlnire a spiritelor liberale ale epocii: Benjamin Constant
ANTOLOGIA PORTRETULUI De la Saint-Simon la Tocqueville by E.M. CIORAN () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1321_a_2740]
-
prezidează și la configurarea unui complex identitar metabolizat în substanța operei. Receptat adesea prin contrast cu celălalt „mare clasic”, Mihai Eminescu, Caragiale întruchipa masca veselă a co - mediei, cum celălalt aducea în scenă gravitatea tragediei, cea destinală, aceea pe care ficțiunea romantică o proiecta. Clasicismul lui Caragiale merită reevaluat, au încercat să o facă cerchiștii Radu Stanca și Ion Negoițescu pentru a-l smulge pe Caragiale provinciei eterne și pentru a-i trata deformările cu tincturi molierești. Cei doi încearcă să
Caragiale după Caragiale by Angelo Mitchievici () [Corola-publishinghouse/Memoirs/819_a_1754]
-
nu doar incon- tinența discursivă, ci și orice formă de discurs. Însă meca- nismul lui „simț enorm și văz monstruos” camuflează o criză a eului locutor, discursul devenind expresia aproape fizică a unei intemperanțe care-și caută antidotul într-o ficțiune violentă. Mărit, acest ridiculus mus relevă poten- țialul de violență și anarhie existent în subiectul pașnic al societăților democratice asemeni unei gene recesive care își așteaptă ora. Nae, personaj de care abundă opera lui Caragiale îl ipostaziază pe românul cu
Caragiale după Caragiale by Angelo Mitchievici () [Corola-publishinghouse/Memoirs/819_a_1754]
-
în eseul ei, „Ființa morală românească între pasiuni și rațiune”, Mihaela Czobor-Lupp numește „firea‑potență a românilor”. Cercetătoarea consideră că un anumit reflex mentalitar deturnează atenția românului generic de la realitate către un scenariu care pune în joc imaginarul, posibilitatea, o ficțiune alternativă. „Realitatea nu este ceeea ce a devenit, ceea ce a a căpătat formă, ceea ce s-a actualizat, ci ceea ce ar fi putut să fie, ceea ce ar fi putut să se întâmple, cu singura condiție ca lucrurile să fi suferit o
Caragiale după Caragiale by Angelo Mitchievici () [Corola-publishinghouse/Memoirs/819_a_1754]
-
confi- gurate după clișee mediatice, ziarul constituind resursa inepuizabilă de clișee și mediul nu doar informativ, ci și formativ al cuplului. Ziarul, această lentilă deformantă a cărei expresie o constituie o retorică grandilocventă repro- iectează cuplul într-o dimensiune a ficțiunilor compensatorii în care spiritul burghez se complace. Pasiunile politice ale lui Leonida nu depășesc platitudinile cuminți ale unui anumit orizont burghez care asociază evenimentul brutal al unei revoluții cu sărbătoarea. Spiritul sărbătorii este corect înregistrat ca vehicul al pierderii măsurii
Caragiale după Caragiale by Angelo Mitchievici () [Corola-publishinghouse/Memoirs/819_a_1754]
-
besoin pour ne pas voir l’humilité de ses moyens et de ses désirs”. „Inferioritatea spiritului este măsurată prin grandoarea aparentă a obiec- telor și a circumstanțelor necesare pentru a resimți emoția. Și mai ales după enormitatea minciunilor și a ficțiunilor de care spiritul are nevoie pentru a nu sesiza precaritatea mijloacelor și dorințelor sale.” (trad. mea, A.M.) Cu precă- dere ultima frază traduce mecanismul ficțiunii compensa- torii care îl proiectează pe micul burghez ca virtual martir al unei revoluții eșuate
Caragiale după Caragiale by Angelo Mitchievici () [Corola-publishinghouse/Memoirs/819_a_1754]
-
a circumstanțelor necesare pentru a resimți emoția. Și mai ales după enormitatea minciunilor și a ficțiunilor de care spiritul are nevoie pentru a nu sesiza precaritatea mijloacelor și dorințelor sale.” (trad. mea, A.M.) Cu precă- dere ultima frază traduce mecanismul ficțiunii compensa- torii care îl proiectează pe micul burghez ca virtual martir al unei revoluții eșuate. Mediocritatea bonomă se vede astfel investită în excepționalism manufacturat la școala grandilocvenței romantice, excepționalism alimentat cu ficțiunile și retorismele ziarelor de partid. Este semnificativ faptul
Caragiale după Caragiale by Angelo Mitchievici () [Corola-publishinghouse/Memoirs/819_a_1754]
-
A.M.) Cu precă- dere ultima frază traduce mecanismul ficțiunii compensa- torii care îl proiectează pe micul burghez ca virtual martir al unei revoluții eșuate. Mediocritatea bonomă se vede astfel investită în excepționalism manufacturat la școala grandilocvenței romantice, excepționalism alimentat cu ficțiunile și retorismele ziarelor de partid. Este semnificativ faptul că Leonida confundă inițial revoluția cu spiritul orgiastic și teatral al sărbătorii, iar această confuzie se repetă. Diferența constă în primul caz în înregistrarea sărbătorii ca amplificare a dinamismului masei. S-a
Caragiale după Caragiale by Angelo Mitchievici () [Corola-publishinghouse/Memoirs/819_a_1754]
-
o imagine deformată a unei figuri fracturate. Cervantes înregistra în cuplul Don Quijote - Sancho Panza un dezechilibru prin alăturarea a două sisteme de măsură, cel estetico-fantasmal al cititorului de cărți care transfigurează banalul, îl redimensionează hiper- trofiat la scara grandioasă a ficțiunilor reprezentative, și un exponent al banalului, Sancho Panza, care înregistrează ficțiunea cu o riglă a locului comun. Există în acest moment două perspective pe care onomastica le înregistrează ca sisteme de măsură. Pe scala Coriolan avem o stilistică specifică întreprinderilor
Caragiale după Caragiale by Angelo Mitchievici () [Corola-publishinghouse/Memoirs/819_a_1754]
-
Don Quijote - Sancho Panza un dezechilibru prin alăturarea a două sisteme de măsură, cel estetico-fantasmal al cititorului de cărți care transfigurează banalul, îl redimensionează hiper- trofiat la scara grandioasă a ficțiunilor reprezentative, și un exponent al banalului, Sancho Panza, care înregistrează ficțiunea cu o riglă a locului comun. Există în acest moment două perspective pe care onomastica le înregistrează ca sisteme de măsură. Pe scala Coriolan avem o stilistică specifică întreprinderilor eroice unde totul se înregistrează sub semnul grandorii și care revendică
Caragiale după Caragiale by Angelo Mitchievici () [Corola-publishinghouse/Memoirs/819_a_1754]
-
cu care ne întâlnim zi de zi”<footnot id=”1”> 1. Ibidem, p. 53.</footnote>. Și cu o intuiție excelentă, poetul continuă : „Există o tiranie a oricărui model cultural : ea constă în pretenția sa manifestă ca noi să-i adoptăm ficțiunea ca dimensiune a realului de care ne izbim. Noi trăim efectiv în lumea lui Caragiale, lume care în același timp trece prin noi, întocmai cum peștii trăiesc în apă și apa trece prin pești. Unde sfârșește realul, și unde începe
Caragiale după Caragiale by Angelo Mitchievici () [Corola-publishinghouse/Memoirs/819_a_1754]
-
ca dimensiune a realului de care ne izbim. Noi trăim efectiv în lumea lui Caragiale, lume care în același timp trece prin noi, întocmai cum peștii trăiesc în apă și apa trece prin pești. Unde sfârșește realul, și unde începe ficțiunea ? E imposibil de precizat” . Augustin-Doinaș realizează fascinația modelului, așa cum sesizează derapajul modelului Eminescu în o serie de întrebuințări inadecvate a căror ipostază elocventă o constituie extremismele. Un anumit politicianism împru- mută aparent ludic masca caragialescă fără să realizeze riscul de
Caragiale după Caragiale by Angelo Mitchievici () [Corola-publishinghouse/Memoirs/819_a_1754]