6,994 matches
-
târâi jigărit slab, sfrijit jilip jgheabul pe care curge apa la roata morii jude primar jutariu paznic de câmp L ladamesesertar laghiță bancă mai lungă laibăr vestă lămpaș felinar liuri must din dreve, vin de-al doilea M marșină de săpat prășitoare mațe intestine măieț băț mai voluminos la unul din capete mălin liliac (arbustul) măturoi mătură cu coadă, din nuiele merinde mâncare miezuină graniță, hotar, răzor minteni imediat mânios supărat moș bunic muiere femeie, nevastă mutăr piuliță N nădragi pantaloni
Cârțișoara: monografie; vol. II - OAMENII by Traian Cânduleå, Ilie Costache () [Corola-publishinghouse/Memoirs/412_a_1339]
-
timpul, au ajuns să nu-și mai controleze reacțiile. Chiar și în cele mai bune momente, comunicarea lor cu subordonații este impregnată de o notă de sarcasm. În momentele cele mai proaste, mustră oamenii pe față, iar pe la spate le sapă reputația. Mulți dintre acești agresori ar dori să își schimbe comportamentul - or, li s-a pus în vedere, de către șefi sau de către avocatul firmei, că trebuie să facă un efort în acest sens. Pentru ei lecturarea acestei cărți s-ar
[Corola-publishinghouse/Science/1992_a_3317]
-
și că nu îmi pasă dacă sunt popular sau nu, întrucât singura mea responsabilitate este să fac lucrurile să meargă cum trebuie”. 2. „Aveam polițe de plătit. Nu am fost promovat de trei ori la rând din cauza colegilor care mă săpau pe la spate. Mi-am jurat că, dacă voi ajunge vreodată director, vor plăti. Și m-am ținut de cuvânt”. 3. „Credeam că biciul e mai eficient decât vorba dulce. Când le-am vorbit dur unor angajați, chiar am crezut că
[Corola-publishinghouse/Science/1992_a_3317]
-
rindea și literele acelea m-ar speria. Pe-atunci însă văzusem tare mulți morți pe care-i cunoscusem bine în viață, îi cunoșteam după glas și după mers. Ani de-a rândul știusem cum se îmbracă și ce mănâncă, cum sapă pământul și cum dansează. Pentru ca într-o bună zi să-i văd culcați în sicriu: erau aceiași, atât doar că stăteau nemișcați, dornici să meargă în ultima lor vizită. Doar o dată mai voiau să-și dea importanță, să treacă prin
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2149_a_3474]
-
și atât. Ei nu, zău? Dacă personajele lui Camil Petrescu își consumă actele trupești în pat, iar ale altora nu le realizează deloc, unii autori găsesc locuri inedite. Astfel Birică o posedă pe Polina pe o movilă de lut rece, săpat în vederea fabricării de chirpici. În Cimitirul Buna-Vestire, un universitar vede o servitoare spălând podeaua. Profită de poziția ei și de lipsa desuurilor. Stăpâna casei îi surprinde și e inclusă în joc. În același roman, un tânăr beat violează o bătrână
[Corola-publishinghouse/Science/2115_a_3440]
-
tatăl acesteia, castrator de porci profesionist, cu un briceag. Mai târziu, descriind aceleași evenimente de la 1907, Z. Stancu se va lua Desculț la întrecere cu Rebreanu, inventând o armă de execuție inedită: plugul cu care se trece peste corpul asupritorului, săpând o brazdă în el. Tot la Rebreanu, în Amândoi, soluțiile de exterminare sunt originale: Solomia ucide prin strangulare cu o sârmă, iar când este arestată se sinucide cu un ac de păr. În Groapa lui Barbu, hoții se taie de
[Corola-publishinghouse/Science/2115_a_3440]
-
fără apel o roabă țigancă și pune vătaful s-o biciuiască. Dificultatea executării sentinței apare nu pentru că individa e gravidă chiar cu boierul, ci pentru că nu poate fi culcată pe pământ cu fața în jos. Ingenios, boierul pune să fie săpată o groapă de dimensiunea pântecului astfel ca aplicarea loviturilor să se facă în bune condițiuni. Moș Teacă și alți ofițeri ai lui A. Bacalbașa au drept de judecată asupra inferiorilor și erorile sunt pedepsite cu bătaia simplă sau ochirea soarelui
[Corola-publishinghouse/Science/2115_a_3440]
-
că sistemul permutării e legal. Am deschis la ultima pagină și m-am uitat peste documentație. Da, era permis. Am citit atent de câteva ori. Era legal, parafat și cu cinci semnături pe deasupra. Ce naiba era în capul ălora de Sus? Sapi o groapă și ți se cere să o umpli; după ce o umpli, primești ordin să o sapi iar. Nu știu ce să mai înțeleg. Își bat joc de mine pur și simplu. — V-aș ruga să-mi faceți niște copii color ale
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
era permis. Am citit atent de câteva ori. Era legal, parafat și cu cinci semnături pe deasupra. Ce naiba era în capul ălora de Sus? Sapi o groapă și ți se cere să o umpli; după ce o umpli, primești ordin să o sapi iar. Nu știu ce să mai înțeleg. Își bat joc de mine pur și simplu. — V-aș ruga să-mi faceți niște copii color ale acestor documente. Fără ele o să fiu în plop dacă se întâmplă ceva. — De acord, zise bătrânul. Îți
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
descoperit pe frontul rusesc în 1917. Septembrie 1917. — Deci cu o lună înainte de revoluția din octombrie. În timpul primului război mondial. Pe vremea cabinetului Kerenski, chiar înainte de lovitura de stat bolșevică. A fost găsit pe frontul ucrainean de către un infanterist care săpa o tranșee. Când a dat peste craniu, a vrut să-l arunce, considerând că era de vacă sau de cerb. Dacă lucrurile s-ar fi oprit aici, ar fi rămas îngropat în negura istoriei. Dar, din întâmplare, locotenentul sub ordinele
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
diametrul de vreo doi centimetri. Profesorul Petrov - așa îl chema pe cel care pusese mâna pe craniu - a adunat câțiva asistenți și studenți și au plecat cu toții în Ucraina ca să facă săpături în tranșeea în care locotenentul găsise craniul. Au săpat vreo lună, dar, din păcate, n-au găsit alt craniu asemănător. Cu toate acestea, au tras concluzia că zona respectivă avea o seamă de particularități demne de luat în considerație. De exemplu, platoul - nu foarte înalt - cunoscut sub denumirea de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
Am mai înaintat prin tufișuri vreo zece minute, ghidându-ne după mugetul vârtejului. Brusc, s-a deschis în fața ochilor noștri o priveliște inimaginabilă. Tufișurile se terminaseră și începea o pajiște lină, de-a lungul râului. În dreapta se vedea un defileu săpat de râu. După ce trecea de el, râul se lățea considerabil, o lua printre tufișuri și se îndrepta spre locul în care ne aflam noi. După ultima lui curbă, la capătul pajiștii, râul se liniștea brusc și devenea de un albastru
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
aici, cu adunările secrete și alte activități importante. După ce te-au verificat la intrare, stau cu camera video pe tine până ajungi unde trebuie. Chiar dacă ne urmărește cineva, n-are cum să intre.. — Și ei știu că bunicul tău a săpat în subteran? — Habar n-am. Dar poate nu știu. Bunicul a comandat de la bun început să se facă legătura între biroul lui și subteran, dar cred că sunt la curent cu asta doar proprietarul clădirii și arhitectul. Constructorilor li s-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
sau că n-are încredere în ei, ci pentru că alții nu sunt în stare să țină pasul cu el. — Am înțeles. Dar spune-mi și mie, te rog, ce-i cu platoul ăsta? — Aici au locuit cândva strămoșii Întunegrilor. Au săpat găuri pe versantul muntelui și și-au dus traiul acolo. Toți la un loc. Pe platoul pe care ne aflăm acum, își desfășurau ceremoniile religioase. Conform credinței lor, aici își aveau sălașul Zeii lor. Aici stăteau preoții și vrăjitorii și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
de-a lungul secolelor. Dacă te apropiai însă și-l atingeai, constatai că nu era decât o masă stâncoasă, aspră la pipăit, operă a intemperiilor naturii. Nici scara în spirală nu era scară adevărată, ci doar un fel de trepte săpate în stâncă, neregulate și înguste, făcute probabil de Întunegri. Abia aveam loc să punem câte un picior. Ca să nu cădem, trebuia să ne agățăm cu amândouă mâinile. Avându-le ocupate, nu ne-am putut lumina drumul, așa că s-a întâmplat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
viața în pericol. Îmi pare tare rău. Regret din tot sufletul, dar a fost inevitabil pentru cercetările mele. N-am avut de ales. Dacă mă pui în fața unui filon de cunoștințe important, nu mă mai interesează nimic altceva. Încep și sap. Nu vreau decât să-mi ating ținta. Doar așa se poate explica progresul științei. Nu se ajunge nicăieri fără măsuri extreme. Sper că l-ai citit pe Platon... — Nu prea. Dar am înțeles perfect argumentele dumneavoastră. — Te rog să mă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
est și zona cultivată. Drumul urca puțin câte puțin, iar tufărișul era tot mai des. La un moment dat, panta devenea ca un munte stâncos. Îi zic eu munte, dar nu era chiar atât de abrupt și avea niște pietre săpate pentru a fi mai ușor de abordat. Un fel de gresie mai moale, cu marginile rotunjite de intemperii. Am mers destul până în vârf. Oricum, nu era mai înalt decât dealul de vest unde locuiam eu. Partea de sud a pantei
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
urechile, dar degeaba. Nu mi-am dat seama. Poate chiar din interiorul capului meu. Ca să mă conving, m-am dat jos din pat și am privit pe fereastră. Mi-am dat seama imediat ce se întâmpla. Sub fereastra mea, trei bătrâni săpau o groapă adâncă. Vârfurile cazmalelor se ciocneau de pământul înghețat bocnă și scoteau sunete stridente. Reverberația lor în urechile mele mi se părea ciudată. Poate din pricina frigului. Sau poate pentru că mi s-au întâmplat prea multe în ultima vreme și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
nu se pornise încă vântul rece. De la coama dealului de nord și până la câmpia de sud cerul atârna greu din pricina norilor încărcați de zăpadă. Aveai senzația că era gata să se prăbușească. Sub fereastra mea, cei patru bătrâni continuau să sape. Patru? Parcă fuseseră trei înainte. Trei bătrâni cu cazmale în mâini. Dar acum erau patru. Nu m-am înșelat. Mai venise unul. Zona era plină de bătrâni. Fiecare stătea la locul lui și săpa tăcut. Mai bătea vântul din când
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
mea, cei patru bătrâni continuau să sape. Patru? Parcă fuseseră trei înainte. Trei bătrâni cu cazmale în mâini. Dar acum erau patru. Nu m-am înșelat. Mai venise unul. Zona era plină de bătrâni. Fiecare stătea la locul lui și săpa tăcut. Mai bătea vântul din când în când și le sălta canadienele, dar n-am avut nici o clipă senzația că-i deranja frigul. Își vedeau mai departe de treabă. Erau roșii în obraji, dar nu slăbeau nici o clipă cazmalele. Unul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
meargă mai ușor, am apăsat cu mâna dreaptă toate butoanele. La rând. Pe urmă cu mâna stângă. Apoi împreună și iar separat. Făceam pauză după fiecare sunet și-l ascultam cu o plăcere nebună. Bătrânii de afară se auzeau încă săpând la groapă. Cele patru cazmale mușcau fără milă din pământul înghețat, într-un ritm neregulat. Vântul zguduia din când în când geamul. Pe fereastră se zăreau pantele dealurilor de pe care nu se topise zăpada. Nu-mi dădeam seama dacă bătrânii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
clipă suna jalnic. Mă obseda gândul că bătrânii cu cazmalele lor erau de vină că nu puteam găsi nici o melodie. Zgomotul acela neîntrerupt mă călca pur și simplu pe nervi. Din pricina lui nu mă puteam concentra. Aveam senzația că-mi săpau groapa în creier. La fiecare lovitură de cazma, vidul din capul mereu sporea mai mult. Înainte de prânz a început să bată vântul mai tare și să fulguiască. Fulgii înghețați se loveau ușor de geam și se prăbușeau pe cercevea în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
de zăpadă. Fulgii tari prevesteau zăpadă mare de obicei. Bătrânii nu se sinchiseau de ninsoare. Cred că nici nu și-au dat seama că începuse să ningă. Nici unul nu a ridicat privirile spre cer, nici unul nu s-a oprit din săpat, nici unul n-a scos o vorbă. Până și canadiana aceea a rămas în copac, în bătaia vântului. Erau acum șase bătrâni. Groapa ajunsese până la talie. Unul din cei doi care au venit mai la urmă dădea cu târnăcopul în fundul gropii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
dimineață groapa se astupa de tot. Și-ar fi putut da și ei seama dacă s-ar fi uitat la norii grei. Dealul de nord era deja acoperit pe jumătate de zăpadă. Pentru că nu înțelegeam rostul gropii pe care o săpau bătrânii, m-am întors resemnat la sobă. M-am așezat pe scaun în fața ei și am încercat să nu mă gândesc la nimic. Priveam doar cărbunii încinși. Probabil că nu-mi voi aminti nici o melodie. Cu instrument sau fără, tot
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
a netezit părul cărunt cu degetele, s-a așezat pe scaun și a oftat adânc. — Scuză-mă că n-am ajuns la micul dejun, zise el. De dimineață și până acum am tot rezolvat probleme. Parcă nu v-am văzut săpând la groapa de-afară. — La groapă? Nici vorbă, zise el râzând. Am avut treabă în oraș. A împărțit mâncarea caldă în două farfurii. Tocană de legume cu tăiței. A suflat puțin în lingură ca să se răcească și a început să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]