1,349 matches
-
nu aveau Întăriri, ci avansaseră cu toată forța de care dispuneau. Nu se așteptau la o luptă, ci la un masacru. Alte valuri de săgeți vâjâiră prin cerul Întunecat, lovind În plin. Gemetele răniților se Înmulțiră. - Acum! spuse Oană. Mihajlo Încălecă și, strângând frâul cu brațul teafăr, conduse primul atac al haiducilor. Din fața și din spatele ienicerilor se auzi chiuitul năprasnic al luptătorilor sârbi, și cei două sute de călăreți se prăvăliră asupra lor, zdrobind primele rânduri. Se auziră ordine scurte și restul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
și ei prin ierburile pădurii. După douăzeci de pași, Jovanka porunci lansarea de săgeți pentru acoperire. Cei doi auziră vâjâitul deasupra capetelor și auziră gemete În urmă. O altă lansare porni pe deasupra lor, oprind urmăritorii. - Acum! spuse, gâfâind, Oană, În timp ce Încăleca din nou, mesaj către Mihajlo. Atac asupra centrului! Tropotele se auziră din nou, tot mai apropiate. - Arcașii Înapoi, În jurul satului. - Și tu? Întrebă Jovanka. - Trebuie să văd ce face Mihajlo. Dacă ienicerii rezistă, trebuie să se retragă. Jovanka Întoarse calul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Îl Îmbrățișă, sărutându-l de trei ori pe obraji, după obiceiul locului. - Dacă te-ar fi văzut În noaptea asta, Mircea ar fi fost cel mai mândru om de pe pământ... Am să mă rog pentru tine. Căpitanul nu răspunse nimic. Încălecă, mai privi o dată grupul haiducilor și cercul ienicerilor prizonieri și dădu pinteni. Până la Dunăre, mai era drum lung. 29 septembrie 1463, Negotin, malul drept al Dunării Drumul despre care vorbise Djordjic era, Într-adevăr, puțin circulat. Valea Timocului era locuită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
cântecul unei mierle care se așezase pe o ramură de stejar de lângă casă. - Mierla aduce noroc... spuse Onofrei - Da, dar mai Întâi aduce drum, spuse Oană, ridicându-se. Să mergem, Erina, tabăra voievodului e la trei ceasuri depărtare. Cei doi Încălecară. Onofrei Îi privi cum se Îndepărtează și simți că un val de viață pătrunsese În trista casă de la Albești. Cântări În palmă punga lăsată de căpitan și se gândi că are destul cât să plătească unor răzeși mâna de ajutor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
nimic despre shogun. O altă grupare a clanului Ninja Takamori se ocupa de protecția directă a acestuia și știa, firește, tot ce se Întâmplă În palat. În acea grupare se afla și Kenzo. O boare ușoară Înfioră frunzele mestecenilor. Oan-san Încălecă și porni, la adăpostul pădurii, spre oraș. Știa că, În scurt timp, pe locul În care se aflase el vor sosi primele iscoade ale lui Yamana. Dar nu era de crezut că armata va ataca orașul chiar În acea seară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
plecarea spre Osaka, deci toată lumea pleca spre Osaka, indiferent de starea familiei Morishima. În plus, chemarea unui medic ar fi atras atenția asupra convoiului de negustori. De aceea, Oan-san nu puse nici o Întrebare, ci părăsi Încăperea, ieși din han și Încălecă, luându-și locul În spatele shogunului. Pe drum, fură depășiți de un grup de o sută de samurai cu flamurile generalului Yamana. Putea fi avangarda unei forțe mai puternice sau doar un grup de recunoaștere trimis pe drumurile din sud. În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
și se Înclină. - Știu, spuse Încet Shiro. Întoarce-te. Vei fi acolo În zori. Adu-i la Osaka. Vom găsi și un medic. Nu-ți pot da ajutoare. Oan-san se Înclină din nou, fără să spună nimic. Își scoase calul, Încălecă și În curând tropotul se pierdu În depărtare, pe drumul care ducea Înapoi spre Kyoto. Samuraii lui Yamana ajunseseră Înainte de revărsatul zorilor. Porniseră din Kyoto după lăsarea Întunericului și străbătuseră drumul spre sud sub protecția nopții. Erau doar nouă. Călăriseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
promit. - E destul, spuse hotărâtă fetița. Zeitățile kami vor fi cu mine. Voi fi păzită de Copilul Albastru. Iar Copilul Albastru nu poate fi Învins. Oan-san ieși din han, urmat de Midori. Pe drum Începeau să apară primii pelerini. Luptătorul Încălecă și Îi Întinse mâna fetiței, care sări pe crupa calului, În spatele lui. Soarele răsărea, parcă timid, dincolo de pădurile din stânga lor. Deși noaptea nu părea a se fi terminat, Începea o nouă zi. Veneția, 18 septembrie 1467 - Cum?! exclamă Alexandru, sărind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
În Cetatea de Scaun, semnalele puteau veni și de la Apărători. Dar nici un pârcălab nu-și dorea să primească vreodată acele semnale. Fiindcă asta Însemna că țara se află Într-o primejdie atât de mare, Încât toți oștenii cetăților trebuiau să Încalece În grabă și să ajungă Într-un timp anume În locuri anume, unde aveau de luptat până la strângerea oștirii celei mari, a răzeșilor. Căpitanul Oană se Întoarse spre meseni. Slujitorii căpitanului Gâlcă aduseră bucate și noi cupe de vin. Peste
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
spuse tânărul, fără nici o Întrebare. Trilul unei păsări străbătu cerul aprins de roșul-sângeriu al apusului de soare. Tânărul știa Însă că pasărea aceea nu există. Era semnalul de drum liber până la poalele munților. Se grăbi să Înșeueze doi cai și Încălecă, dintr-un salt, pe unul din ei. Maestrul Îl copleșise, trezindu-i amintiri pe care nici nu mai știa că le are. Iar omul acela care Îi atrăgea gândurile nu putea fi nimeni altcineva decât tatăl său. Cel care Îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
și se Întoarseră, luptând doar cu cei care le ieșeau În cale. Nu căzuse nici un călăreț, dar nici pagubele tătarilor nu erau prea mari. Ștefan văzu cum Eminek iese din cortul său albastru și pătrat, Împărțind porunci. Alături de el, Mamak Încălecă pe un cal murg, de rasă mongolă, și preluă comanda unui tumen 1 care se adunase În aripa dreaptă. Tătarii se organizau cu repeziciune, dar nu unitar, căci aripii atacate de spătarul Pop Îi lipseau caii, iar corturile luau foc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
pe Eminek. - E doar rănit... spuse Oană, readucând spada În teacă. Am Încercat să-l cruț. După Înfrângerea și prinderea lui Eminek, tătarii rămaseră descumpăniți. Ulgui baatur Încerca să adune trupele rămase și să organizeze o retragere prin luptă. Oană Încălecă și făcu semnul de adunare a Apărătorilor. Cei o mie se aliniară și executară o mișcare de Învăluire În semicerc. Cornul sună, limpede și Înalt, În cerul Încins al Lipnicului: Garda Măriei Sale, depuneți armele! În aceeași clipă, voievodul ridică spada
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Însemna moartea. Cei douăzeci și unu se Înclinară, lipindu-și frunțile de pământ, În semn de respect față de tradiție și de acceptare totală a acestei condiții. Apoi se ridicară și se pregătiră de plecare spre locurile din care veniseră. Shiro și Oan-san Încălecară și porniră Încet spre lanțul muntos care se ghicea la răsărit. Multă vreme călăriră În tăcere. Nu era nevoie de o discuție pentru a-și mărturisi unul altuia gândurile. De fapt, era același gând. Ciocnirea Între clanurile Ninja era Începutul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
la pământ și spuse: - Fiecare clipă alături de tine, Oan-san, a fost o bucurie a sufletului meu. N-am să te uit niciodată. Dar nici n-am să te mai văd niciodată. Să fii puternic și să-ți urmezi karma. Oan-san Încălecă, privi spre Midori, pe care luptătorii o ridicau pe o targă, apoi spre Kenzo și spre poarta care ducea spre nicăieri. Fără să spună un cuvânt, dădu pinteni și trecu dincolo de poartă, spre cabana unde Își avea lucrurile și armele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
a trupelor agresoare spre pasul Oituzului. Și, mai ales, cu cele ale apropierii, dinspre Buda spre Cluj, a doi călători străini. Alexandru Frassetti și Gianluca Fontanelli. Apărătorii italieni trimiseseră mesajul plecării celor doi imediat ce aceștia ieșiseră din Cetatea lagunei și Încălecaseră pe doi din cei cinci cai. La trecerea Alpilor, călătorii fuseseră Însoțiți, discret, de o escortă de douăzeci de luptători. O altă escortă Îi preluase de la Graz până În capitala ungară. În acest timp, oamenii trimiși de Oană care ajunseseră la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
două mii de călăreți porniră spre trecătoarea Oituzului. Voievodul ieși din cort, privind frământarea taberei sub ninsoarea fără sfârșit. Atât cavaleria cât și pedestrimile continuau exercițiile de luptă. În urma lui Ștefan ieșiră spătarul Albu, logofătul Cânde și căpitanul Oană. Cei trei Încălecară și porniră spre grupul compact al răzeșilor, care se aflau În a treia săptămână de luptă la sabie. Așezați pe două linii, răzeșii executau comenzile unui hotnog de vânători domnești. Oană făcu semn de Încetare a exercițiului și descălecă. - Pedestrimea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
te-ai umplut toată de făină, parcă ești Moș Crăciun! Așa făceai când erai mică și voiai să te pui pe gătit. Te spălam un ceas Întreg până Îți scoteam din păr toate mâncărurile. După aia fugeai la herghelie și Încălecai pe Murguleț, puiul de armăsar care Îți plăcea atâta. Și călăreai cu părul În vânt. - Da... Își aminti Erina, zâmbind. A crescut Murguleț, mai doi-trei ani și o să Înceapă să Îmbătrânească... - Dar Încă aleargă ca un diavol! - Da, asta așa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
lui Mihajlo, din umbră. Nici un prizonier! La semnal, haiducii se lansară la galop, dând peste cap călăreții tătari care porniseră În urmărirea Erinei. În gerul nopții ciocnirea săbiilor scotea scântei. Departe, În casa părăsită, se aprinseră toate făcliile. Alți călăreți Încălecară. Haiducii răzbiră primul val de tătari și trecu la galop. Tătarii scoaseră arcurile, dar, la porunca lui Mihajlo, haiducii lansară primii săgețile aprinse. Lecția căpitanului Oană! strigă Mihajlo. Atac prin Învăluire, două aripi! Incendiați casa! Săgețile se Înfipseră În acoperiș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
tot ce voiam să știu. Din acest moment, misiunea Istanbul devine misiunea Balcani, iar Apărătorii moldoveni sunt gata să-și dea viața pentru salvarea căpitanului. Apoi, Întorcându-se spre micul contingent moldovean, ordonă: - În șei! Ne așteaptă căpitanul nostru! Moldovenii Încălecară, cu fețele strălucind. Aveau șansa extraordinară de a participa la o acțiune comună cu Apărătorii italieni, Într-o misiune pe care și-o doriseră din clipa În care aflaseră de evenimentele din Moldova. O misiune care Îi făcea să uite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
aceeași secundă atacul pedestru, În careuri deschise de sulițași și protejate de scuturi. Mihaloglu arunca totul În joc. Și chiar mai mult decât totul. Angelo văzu, ușor uimit, că aproximativ patru sute de ieniceri din aripa dreaptă ies din formație și Încalecă pe caii care mai putuseră fi recuperați după Înfrângerea primului val de spahii. O mișcare inteligentă, care schimba datele din teren. Exista, acum, o forță de intervenție rapidă a turcilor. Pe care, Însă, Mihaloglu nu se grăbea s-o arunce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
au trecut de la urcarea ta pe tron. Numele tău va fi slăvit, iar slăbiciunile tale vor fi uitate. Sfințenia ta va birui păcatele tale. Și tu, ca și Moldova, vei fi veșnic. Acum du-te. Ștefan sărută mâna călugărului și Încălecă. Alexandru făcu la fel. Daniel Sihastrul Îi puse mâna pe umărul drept și Îi spuse: - Iar tu, Alexandru, nu te pripi. Tânărul Încălecă și el și se grăbi să-l ajungă pe Ștefan. O vreme călăriră, amândoi În tăcere. Alexandru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
tale. Și tu, ca și Moldova, vei fi veșnic. Acum du-te. Ștefan sărută mâna călugărului și Încălecă. Alexandru făcu la fel. Daniel Sihastrul Îi puse mâna pe umărul drept și Îi spuse: - Iar tu, Alexandru, nu te pripi. Tânărul Încălecă și el și se grăbi să-l ajungă pe Ștefan. O vreme călăriră, amândoi În tăcere. Alexandru era tulburat de repetarea cuvintelor din scrisoarea lui Ștefănel. Apoi veți ajunge la un om sfânt. Acel om va spune ceea ce Îți spun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Aveau agățate de șei săculeți cu merinde, câte o ploscă cu apă, câte un arc, o tolbă de săgeți și câte o sabie Încovoiată. Nimeni nu se vedea În jur. Doar focurile taberei turcești care luminau dealurile Sucevei. Cei doi Încălecară și mai așteptară câteva clipe, crezând că salvatorul lor va sosi. Dar nu se auzi nici un zgomot și nu se văzu nici o siluetă apropiindu-se. Oană se gândi că, poate, locul În care se aflase el, pentru a putea supraveghea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
să spună nimic. Desena În minte portretul lui Ștefănel. Îi regăsea trăsături uitate. Bărbia ușor ascuțită, sprâncenele dese, forma ochilor, seninătatea frunții, felul de a privi, totul era al lui. Era copilul de cinci ani regăsit după optsprezece ani. Pietro Încălecă, dar Înainte de a porunci plecarea, noi semnale se auziră deasupra Luminișului Ursului. Apărătorii se priviră Între ei, cu un aer uluit. Mesajul era clar, dar răsturna toată tradiția de luptă a Moldovei. Căpitanul Oană preia conducerea bătăliei era primul mesaj
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
lucru de făcut până la declanșarea atacului. Fluieră scurt și, din umbra codrului, se iviră doi cai Încărcați cu arme. Alexandru văzu că unul din ei are atârnate de șa două buzdugane. Erau deja prea multe uimiri pentru o singură zi. Încălecă fără să spună nimic și Îl urmă pe Ștefănel. Avea să vină și timpul vorbelor. Acum era timpul armelor. * Semnalul care anunța moartea lui Amir Baian trecu peste armata lui Mahomed ca un fâlfâit negru. Amir fusese, multă vreme, aliatul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]