1,031 matches
-
sau din prizonierat, dacă ulterior nu s-a recăsătorit; ... f) soțul/soția celui decedat în condițiile prevăzute la alineatele precedente și care, din motive de supraviețuire, a fost nevoit să divorțeze de cel închis, internat abuziv în spitale de psihiatrie, deportat, prizonier sau strămutat, dacă nu s-a recăsătorit și dacă poate face dovada că a conviețuit cu victima până la decesul acesteia; ... g) persoana care a fost deportată în străinătate după 23 august 1944; ... h) persoana care a fost constituită în
EUR-Lex () [Corola-website/Law/155573_a_156902]
-
iunie 1942. Tatăl și mama sa au fost arestați în noaptea zilei de 27 iunie 1942 și transportați cu un camion și apoi într-un vagon de vite până la un lagăr de triere din Transnistria unde, peste două treimi dintre deportați au pierit. Evreii au fost duși în marș forțat la două lagăre de muncă iar martori oculari i-au povestit lui Celan că tatăl sau a murit de tifos exantematic în iarna anului 1942, iar mama sa a fost împușcată
Paul Celan () [Corola-website/Science/298903_a_300232]
-
mari proporții concretizându-se treptat, se împletea cu concepția "Învierii". Lucrând la "Învierea", Tolstoi căuta să redea cât mai fidel realitatea, el vizita închisorile, se familiariza cu judecățile, cu moravurile și viața închisorilor, studia dreptul penal, citea mult despre viața deportaților. Pe unele date le-a luat din cărți: N.M. Iadrintev, "Comunitatea rusă în închisori și deportare" (1872), D.A. Liniov, "Din post în post" (1886), L. Melsin, " În lumea celor proscriși" (1896) ș.a., pentru a le folosi mai apoi în roman
Învierea (roman) () [Corola-website/Science/308689_a_310018]
-
care urmau să fie deportați de pe o listă. Asta s-a întâmplat și familiei Cudla. Inițial era pe listă și mama Aniței, însă văzând că este neajutorată, comuniștii au șters-o, lăsând-o singură în casă. Drumul a fost sinuos, deportații neștiind la nici un moment ce avea să se întâmple cu ei. În gara din care au pornit trenurile de deportați, situată într-o localitate apropiată de satul Mahala, Anița și copii au fost separați ce capul familiei, a cărui destinație
Anița Nandriș () [Corola-website/Science/330012_a_331341]
-
mama Aniței, însă văzând că este neajutorată, comuniștii au șters-o, lăsând-o singură în casă. Drumul a fost sinuos, deportații neștiind la nici un moment ce avea să se întâmple cu ei. În gara din care au pornit trenurile de deportați, situată într-o localitate apropiată de satul Mahala, Anița și copii au fost separați ce capul familiei, a cărui destinație și al cărui destin aveau să le afle abia peste ani de zile. A fost urcată împreună cu copii într-un
Anița Nandriș () [Corola-website/Science/330012_a_331341]
-
1934 - 1938. Foarte puțini polonezi au pierit în timpul deportărilor și după aceea, în ciuda faptului că relocarea lor s-a făcut în zone slab populate, nepregătite să primească noii coloniști, lipsite de facilitățile stric necesare pentru supraviețuire (infrastructură medicală, case, etc), deportații primind în schimb un sprijin substanțial din partea autorităților, ajutor care a redus rata mortalității. De asemenea, un mare număr de polonezi erau prezenți în Rusia, exilați în Siberia, încă din timpul revoltelor polonezilor din Imperiul Țarist. (Vezi și: Istoria Poloniei
Minoritatea poloneză din Uniunea Sovietică () [Corola-website/Science/299922_a_301251]
-
o zonă întinsă în estul Poloniei, (așa numita "Kresy"), încă 5,2 - 6,5 milioane de polonezi devenind astfel cetățeni sovietici, (din cei aproximativ 13,5 milioane de locuitori ai teritoriilor anexate). Istoricii mai discută încă despre cifra exactă a deportaților polonezi din aceste teritorii, aprecierile variind între 500.000 și 1,7 milioane de polonezi transferați în zone îndepărtate ale URSS-ului sau morți în timpul acestui proces. Pe 30 martie 2004, șeful Arhivei FSB (Seviciul Federal de Securitate al Rusiei
Minoritatea poloneză din Uniunea Sovietică () [Corola-website/Science/299922_a_301251]
-
perioada 1941-1944, fiind reocupata de către URSS în anul 1944 și integrată în componență RSS Ucrainene. În noaptea dintre 12 și 13 iunie 1941 au început deportările groaznice în Siberia, care au continuat până în 1953. Nu se cunoaște numărul exact al deportaților, dar el este de ordinul sutelor, dintre care mai mult de jumătate au rămas pe veci în pământurile Siberiei și Kazahstanului. Începând din anul 1991, sătul Igești face parte din raionul Storojineț al regiunii Cernăuți din cadrul Ucrainei independente. Conform recensământului
Igești, Storojineț () [Corola-website/Science/315521_a_316850]
-
care o încercăm nu e decît o continuitate ale cărei segmente temporale nu are rost să le separăm. La fel, cînd e vorba de exil. Acesta e, în sens biblic, o pedeapsă, căci masa emigranților e jalnică aidoma convoaielor de deportați la Auschwitz ( e ru e). E neapărat mai bine pentru toți dincolo decît aici? Nu avem a face cumva cu o lume uniform viciată, chiar dacă în alte tipare sociale, sub alte bariere doctrinare? Soljenițîn, Bukovski, dar, într-o anume măsură
„Intoarcerea” unui poet by Gheorghe Grigurcu () [Corola-journal/Journalistic/5971_a_7296]
-
le observăm. Cine vrea să descopere - și care cititor nu va simți această năzuință? - reacții omenoase din partea populației românești față de prigonirea evreilor le află cu o tresărire de ușurare: soldatul anonim bucovinean care iese din rând ca să-l Îmbrățișeze pe deportatul Feier, fiindcă erau amândoi din același sat, domnul Costăchel de la Herța, care trece, făcându-și cruce, alături de evreii care urmau să fie Împușcați și pe care astfel i-a salvat, sau prefectul de Moghilev care-i apăra pe deportați, cunoscut
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
pe deportatul Feier, fiindcă erau amândoi din același sat, domnul Costăchel de la Herța, care trece, făcându-și cruce, alături de evreii care urmau să fie Împușcați și pe care astfel i-a salvat, sau prefectul de Moghilev care-i apăra pe deportați, cunoscut din alte mărturii ca poetul semănătorist Volbură Poiană Năsturaș, fost adept politic al lui N. Iorga. Oricât de rare ar fi asemenea episoade, care contrastează cu comportarea majorității, ele ne Îngăduie să trecem linia subțire care desparte memoria de
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
oamenii cum v-au Întâmpinat când v-ați Întors? Pe strada unde noi locuiam am avut o mică vilă - mătușa mea și bunicii stăteau la etaj și noi stăteam la parter. Pe strada aceea nu s-a Întors nimeni dintre deportați, nimeni. Aveți vreun caz, vreo Întâmplare din timpul deportării pe care n-o puteți uita? Nu pot să uit ziua când nemții au venit și noi eram acolo băgați, de la 4-5 dimineața și până la trei și jumătate... asta știu, trei
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
o excursie la Târgu-Mureș și le-a plăcut foarte mult la Târgu-Mureș - și În ’46 am venit Încoace. Până la urmă l-ați convins și pe tatăl dumneavoastră? Da, a venit și el. În ghetouri religia a avut vreun rol pentru deportați? Cei evlavioși se rugau, ceilalți nu. Dacă vă mai amintiți ceva important... Eu v-am spus povestea mea: acolo am Împlinit 15 ani - eram fată mare. V-ați Împrietenit cu cineva de vârsta dumneavoastră acolo? La Tatarovca erau mai mulți
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
ghetou situat pe Strada Rusească. Aici dormeam 30-40 de persoane Într-o singură Încăpere. Am suferit de foame și de frig. După o lună de zile de ghetou am fost băgați În vagoanele morții, Închise, fără aer, lumină, apă, și deportați În Transnistria ca vitele. Nu pot preciza cât timp am călătorit astfel, nedându-mi seama de starea groaznică În care eram, fiind aproape inconștienți. Cei care mureau erau aruncați din vagoane, fiind printre dânșii bolnavi și copii. Am ajuns la
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
pe Bondoc Dițu, Abramovici și pe alții, ale căror nume nu mi le mai amintesc. Am fost eliberați de armata rusească În septembrie ’44. Dau această declarație pentru a-i servi doamnei Bianca Idel pentru a fi luată În evidența deportaților”. Dar mai am, tot de la ea, ceva foarte interesant. Dintr-o scrisoare: „Îți trimit adresa lui Prodan Gheorghe din București: strada Iustinian nr. 19, sector 2. Am vorbit cu el: o știa și pe mama ta, și te ține minte
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
au plecat unde au putut. De exemplu, mătușa mea a plecat la Craiova, alte rude la Calafat... Cei care au plecat la Craiova au scăpat de deportare? Au fost, au stat la Craiova câteva luni, Însă apoi au fost toți deportați, la fel și cei de la Calafat... Nu era chip de scăpare. Evreii din Craiova n-au fost evacuați, doar cei care au venit - se știa de ei foarte bine, fiindcă ei stăteau acolo Într-un fel de lagăr... Adică evreii
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
Pe urmă mai era În casă cineva, dar Încetul cu Încetul ne-am reluat casa Înapoi În totalitate. Bineînțeles că toate lucrurile de valoare lipseau, dar casa exista. Din familia dumneavoastră cam câți s-au Întors? Am fost foarte mulți deportați. Ne-am Întors vreo 6-7 persoane din 30-35, dintre care unchiul a murit imediat după ce ne-am Întors și am rămas noi patru și mătușa cu verișoara... Era o familie mare cu mulți unchi, veri, verișoare... Știați de acolo că
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
am stat cu o familie din Cernăuți - Cernăuțiul, știți, o parte a fost deportat și o parte a fost salvat de un primar sufletist... — Traian Popovici... Da, despre el vorbeam... Și el a oprit deportările, dar o parte din cei deportați au ajuns la Vinița, Într-un lagăr german, și Într-o noapte ne-am trezit cu o femeie și un copil și cu un tânăr care erau din Cernăuți și care au venit la rudele astea ale lor din Cernăuți
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
cei care au rămas În viață s-au Întors, tot așa, pe ascuns... Și mătușa cu el s-a Întors ulterior din Moghilev. Cu un tren sovietic ne-am dus la Cernăuți - aveam acces la vagoane, că noi eram bejențî, deportați. De la Cernăuți am vrut să venim acasă, dar Între timp s-a Închis granița și a trebuit să rămânem acolo Încă un an... Eu, Între timp, am făcut clasa a II-a primară... La Cernăuți unde ați stat? În zona
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
mai departe. Deci am ajuns la Edineț*. Acolo ne-au băgat Într-un fel de târg de vite, la marginea orașului, după care, după vreo două zile, ne-au introdus Într-un perimetru delimitat, În casele evreilor care fuseseră deja deportați... Și, În Edineț, probabil din cauza că frontul nu s-a mișcat atât de repede cât s-a crezut, am fost ținuți... Acolo a Început și exantematicul, a Început foametea, n-aveai de unde, cine, ce... Nu vi s-a dat nimic
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
Moghilevului printr-un capac și am intrat Într-o mizerie crâncenă, unde am stat ascunși până noaptea... Cu toate că nu știu cine le-a spus de noi și au tras, n-au Îndrăznit să intre În mizerie și așa am scăpat: trenurile cu deportați au plecat, iar noi am scăpat... Așa s-a scris istoria... Deci vedeți că au fost, chiar și În rândul jandarmilor, oameni și oameni... Și invers, din rândul poliției evreiești... Sigur, erau mai răi ca jandarmii, dar În același timp
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
familie mare. Tatăl meu n-a mai trăit, săracul - a murit la 78 de ani, În ’42. Așa că a rămas mama, noi, doi copii, au mai rămas Încă cinci copii din prima căsătorie, cu familiile lor... Deci am fost 14 deportați. Și fiindcă toți - În afară de unul, care plecase Încă din anii ’20 În America -trăiau În Dej, am stat toți paisprezece Împreună. Și acolo, În pădurea aia, era foarte neplăcut, fiindcă nici apă nu era, nimic. Se aducea o dată sau de
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
fost comisia aceea și pe mama au băgat-o la dreapta, adică era trimisă la cuptoare. Nu s-au uitat că era În condiții bune: dacă era albă la păr „era bătrână”. De unde știați că oamenii „din dreapta” vor fi arși? Deportații care au fost la Auschwitz de la bun Început... Auschwitzul era construit din ’43 parcă - evreii polonezi care au fost duși de acasă au construit de fapt acest lagăr. Eu vă recomand cartea lui Robert Merle, Moartea este meseria mea, și
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
lagăre, ce se Întâmplă, cum se Întâmplă, numai că imprudența a fost că noi puteam pleca din Sâncrai, din județul respectiv, și să intrăm În Turda - erau doar 100 de kilometri. Treceam granița și eram În România și nu eram deportați - dar nu știam, nu eu hotăram. Bătrânul a dat foarte mulți bani ălora de s-au mutat În casele noastre, mult aur și foarte mulți bani, că au zis că ei ne salvează. Dar, din contră, ei au urgentat să
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
pentru femei, iar pe cealaltă parte - de bărbați. Și aceste lagăre au fost Împărțite pe zone, numerotate de la A la F. Baraca mea a fost În lagărul E, supranumit „Zigeunerlager”, adică lagărul țiganilor. În acest lagăr au fost Închiși țiganii deportați, În special din Germania. A fost unicul segment de lagăr unde familiile au fost Împreună, nedespărțite. În acest lagăr al țiganilor, ca de altfel și În celelalte lagăre similare, erau, dacă Îmi aduc bine aminte, 32 de barăci așezate pe
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]