1,846 matches
-
făcut noi cu dosarul lor (114). 3.6. Reflexivul inerent Observarea listei verbelor reflexiv-inerente, predominant colocviale, populare sau marcate afectiv (a se bosumfla, a se burzului, a se căciuli, a se codi, a se cruci, a se gudura, a se holba, a se iți, a se izmeni, a se lăfăi, a se mândri, a se mocăi etc.; vezi GALR II:160), paralel cu semantica lor ("implicație intensă în proces din partea subiectului personal"), sugerează rolul reflexivului de focalizator al relației subiect-verb. Deși
[Corola-publishinghouse/Science/85005_a_85791]
-
am ajuns. Primul lucru pe care l-am făcut a fost să mă duc la marele Național, Doamne, îmi amintesc și acum prima zi. Eram atât de buimac și de emo- ționat, stăteam și tremuram acolo de frig și mă holbam ca un nebun la teatru, nu-mi venea să cred că în sfârșit ajun- sesem... Nimeni nu înțelegea ce era în inima mea, veneam parcă din altă lume... — Păi, și cum ai ajuns tu la muzică ușoară ? Tu plecaseși la
Zaraza by Andrei Ruse () [Corola-publishinghouse/Science/864_a_1839]
-
scuipa vreo urmă de spumă. E o mare densă, radioasă, placidă, foarte frumoasă. Ar trebui să fie foci, astăzi înseși valurile par foci, dar scrutez în zadar apa cu binoclul meu. Pescăruși uriași, cu pliscuri galbene, cocoțați pe bolovani se holbează la mine cu ochi sticloși, lucitori. Un cormoran smântânește marea de glicerin\. Stâncile sunt năpădite de fluturi. Temperatura se menține ridicată. Continuu să-mi spăl rufele și să le usuc pe pajiște. Am înotat zi de zi și mă simt
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
lumânărilor, avea acum aerul unui prizonier supus la un interogatoriu. Mi-am îndreptat spatele pe scaun, simțind cum mă înroșesc tot de uimire [i indignare, și am constatat că și eu îmi rezemasem pe masă mâinile cu palmele întinse. Ne holbam unul la celălalt. — Hartley, cred că nu vorbești serios, cred că el nu e serios. Cum ar putea să fie Titus fiul meu? Doar știe că Titus a fost adoptat, știe de unde vine... — Nu, tocmai asta este... nu știe de unde
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
idee falsă. Cu câtă pasiune vorbești! Ăsta-i punctul tău de vedere, și eu îl păstrez pe-al meu. Hai să mergem! Stai, stai, nu-i un simplu punct de vedere, știu. Știu că n-a fost Ben. M-am holbat la el. — James, nu poți ști. Ai fost de față când s-a întâmplat? — Nu, n-am fost, dar... — A fost altcineva de față? — Nu... Atunci cum poți ști? — Pur și simplu, știu. Charles, te rog, ai încredere în mine
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
cu trenul. Luasem masa în socialism și, ca doi boieri din Valahia care se respectă, voiam să bem berea în Occident. Ne-am strecurat plini de demnitate prin fața marilor restaurante și apoi am luat-o spre un bulevard mai circulat. Holbându-ne în vitrine, am ajuns la concluzia că asfaltul orașului a dat rod bogat în primăvara asta, fiindcă alături de struguri și piersici se mai înghesuiau și alte fructe de alte naționalități. Un fel de "ONU al trufandalelor" se răsfăța în
[Corola-publishinghouse/Science/84944_a_85729]
-
Nu era nimeni pe trotuarul meu, dar ... de pe trotuarul de vis-a-vis (dinspre Spitalul de Urgență) mă văd asistat de o bătrânică cu o rață în brațe (cobora probabil în piața mare de la Sf.Spiridon). Văzându-mă ieșind pe geam și holbându-se la jumătatea goală ... am lăsat-o făcându-și cruce după cruce (desigur convinsă că am fost prins de bărbatul vreunei femei ... și am ieșit cum am putut). Am dat colțul să intru în casă. Apăs prelung pe sonerie ... dar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1460_a_2758]
-
fix un milion. Nici un cent mai puțin. Să vină cu geamantanul, să văd banii și-i dau actele. Altfel, exclus. Că nu-s nebun să-mi ia Fiscul jumătate.“ La cuvântul vapor, bunicuțele din imediata apropiere a domnului Aron au holbat ochii. Și aveau dreptate să caște ochii mari, ba chiar să le tremure și bărbia de mirare. Nici unul dintre călătorii obișnuiți ai tramvaiului 21 nu mai avusese ocazia să vadă un negustor de vapoare. Doar țigani care vindeau șervețele și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
tânăra și tumultuoasa doamnă Capră, care înainte de căsătorie se numise Curcă, l-a surprins uitându-se mai lung după fundul foarte bombat al unei vecine. Nici n-a apucat domnul Capră să behăie nițel, ca orice bărbat prins cu ochii holbați la alt fund decât acela din patrimoniul familial, că doamna a fost categorică: „Dacă mă înșeli, vă omor pe amândoi!“. După ce, vreme de două luni, domnul Capră a încercat s-o convingă că pe bărbați nu fundurile altor femei îi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
să-ți răspundă! Are cineva dintre dumneavoastră un pix? Nu plec niciodată de-acasă fără un pix și carnetul în care-mi notez subiecte de articole și povestiri. Cândva, ezitam să scot carnetul în public. Aveam senzația că toată lumea se holbează la mine, iar unii mă privesc cu reproș: „Ia te uită la ăsta, vrea să-l știe toți că e nu știu cine!“ Acum, mă opresc în mijlocul trotuarului și îmi notez ideea că țigăncile care se pișă de-a-n picioarelea, când le
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
naivitatea. Pe un pescar ce ședea cu instrumentul în baltă l-a chestionat curioasă: - Așa-i că peștii trag la crâsnic prin apă? Pe o țigancă borțoasă a întrebat-o dacă a avut relații cu un bărbat. Femeia s-a holbat: - Haoleu, cocoană, da’ nu se vede? În copilărie se juca prin pustietatea beciurilor de la Probota, acum acoperite cu mormane de pământ. Deși părintele Petrea făcea slujbă la mănăstire, casa șio ridicase lângă biserica din Gulia unde s-a mutat și
Muzeul păpuşilor de ceară by Marcel Tanasachi () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91828_a_93567]
-
obiceiului de a purta pantaloni de golf, la modă pe vremea tineretului emancipat de după primul război mondial. Din partea elevilor, faptul îi atrăsese porecla de „Bilă”. Având un caracter aprins, i se mai spunea și „Chibrit”. Intrând agale în clasă, se holba de sub chelie cu doi ochi bulbucați și albaștri la „flăcăii” pe care îi instruia în științele exacte. Întotdeauna avea câte o observație la adresa ciracilor sau o zicală potrivită. De pildă, câte unul își pâra colegul, zicând că i-ar fi
Muzeul păpuşilor de ceară by Marcel Tanasachi () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91828_a_93567]
-
de nouăsprezece ani, timid, însoțit de regina-mamă. Mulțimea i-a întâmpinat cu simpatie. Convinsă că regina este făcut din aur, Soltana ținea neapărat s-o vadă; pretextând că trebuie să mă scoată la plimbare, din înghesuiala de pe trotuar, dânsa se holba înălțată pe vârful picioarelor. S-a întâmplat ca punctul de observație să fie în strada Toma Cozma, colț cu bulevardul Carol, lângă actuala Casă a universitarilor. Văzându-mă părăsit de fata care dorea cu orice preț s-o vadă pe
Muzeul păpuşilor de ceară by Marcel Tanasachi () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91828_a_93567]
-
zbuciumatul Nicolaie Pușcașu, una dintre figurile ieșene, a trecut către un tărâm mai liniștit. Adăogând pe fața sa emaciată o barbă à la Hasdeu, zburlită către toate punctele cardinale, și niște ochelari care îi măreau privirile fanatice și hărțuite, arheologul holba ochi posomorâți către orice umbră ce, din curiozitate, se apleca spre șanțul pe care îl săpa. Pe Pușcașu îl cunoșteau toți cei care avea treabă în Hala Centrală. Cu permanența aerului, focului și apei, iarnă, vară, arheologul întorcea pământul plin
Muzeul păpuşilor de ceară by Marcel Tanasachi () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91828_a_93567]
-
și al lăcomiei mele. Pe la mijlocul lui iunie am ajuns și eu treptat la ritmul lor de șaizeci-șaptezeci de lei pe zi. Tot e bine, nimeni nu-ți dă banii ăștia pe râs, sfinte Dumnezeule, de râs să fim cum ne holbam În toate părțile și noi și meșterul ăla de doi bani după zilierii care nu mai apăreau. Eu și văru’ Laur rămăsesem de altfel singurii zilieri printre angajații permanenți ai Unității, cu carte de muncă și figurând pe statele de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2023_a_3348]
-
bun de fiert porumbul din lanul ceapeului Glina, care pornea din fundul curții și se Întindea cât vezi cu ochii, până-n zarea vegheată de turnul castelului de apă alimentându-se din lacul Cernica. Ne mai lungeam În iarbă și ne holbam la cer până ațipeam, mai dădeam o raită prin porumb după un braț de știuleți, căci misiunea noastră era să demontăm pe măsură ce ne soseau piesele, dar piesele Încă erau pe drum. N-apăruse nici rezervorul și nici motorul, și nici
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2023_a_3348]
-
el din gura lupului, ie păcat de Dumnezeu ca să tragă el de pe urma nenorocirilor noastre, și Andrei n-a mai avut Încotro și a fost de acord. Îl vedeam cum stă În cur În mijlocul patului, mahmur Încă de somn și se holba la noi fără să priceapă despre ce e vorba. Unde mai pui că era ca scos din cutie, avea haine noi, o geacă din material de blugi și o pereche de raiați negri Încinși cu o curea de piele Împletită
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2023_a_3348]
-
ca s-o vedem pe Steluța cum se mișcă. Păi chiar așa. Din felul cum ne tot duce și ne amețește bou’ ăsta de Andrei, n-am cum să-nțeleg altceva, și n-aveam altceva de făcut decât să ne holbăm la ușa aia și s-o pândim pe Steluța și pe bărbatu-su. — Și ce nu-ți convine, Relule? vezi doar că n-avem Încotro. Pepino ne bagă pe fir cu văr-su. Pepino ne scapă... Andrei scutură din cap
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2023_a_3348]
-
mică de brad nevopsită, aidoma celei pe care-mi scriam cândva romanele vieții, și pentru trei scaune ce păreau să ne fi așteptat special pe noi. Sosisem și așteptam să ni se dea să mâncăm. Eu și văru' Laur ne holbam ca la un spectacol de toată bafta la tevatura mutei cu brotacul În brațe. I se tăiase răsuflarea de bucurie și de obidă. Gâfâia strângându-l la piept și albindu-l de pupături din creștet până-n tălpi peste crusta de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2023_a_3348]
-
lungească, era tot atât de grăbit ca și Hansi, și nu mai spun că și pe mine ardea cămașa. - Cât zici că ne costă, prietene, ca să ne treci pe amândoi dincolo? - Cât v-a spus Pepino. Ăsta-i prețu’. Și se cam holbau verii unul la altul și Pepino făcea ca vițelul când Îl Înțarci, căuta parcă ugerul mă-sii prin iarbă, eh, tot cinstindu-se cu rachiul ăsta Împuțit și Îndopându-se cu prăjeală, uitaseră să se pună de acord Între patru
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2023_a_3348]
-
trecând peste granița istorică, au intrat tocmai în noaptea aceea în Rander. Unde pe cine au găsit? Pe Sâlkin! Cum tocmai în noaptea aceea, Lidia Mihailovna era cu soțul, Grigori Ivanovici ședea pe o bancă în parcul comunal și se holba la lună. Așadar, Grigori Ivanovici Sâlkin nu dormea. Și cine nu doarme? "Dușmanul nu doarme!" o știe și un copil mic. Așa că l-au închis în magazia cantinei. Unde era frig și destule alimente. Câte în cămara notarului Plașkin. Dimineața
[Corola-publishinghouse/Science/1518_a_2816]
-
la un moment dat, am depășit problema. I: Nu a existat o indiferență foarte mare între nivelul tău din școala primară și liceul acesta? S: Nu, îți spun - în primul an doar. Unii deschideau ușa la clasa noastră și se holbau la noi, voiau să vadă cine erau cei care făceau parte dintr-o clasă specială. Nu ascund lucrurile astea. E-adevărat, nu e un secret. Dar nu după mult timp stăteam împreună în pauze, iar unii dintre noi chiar și-
[Corola-publishinghouse/Science/2308_a_3633]
-
a primit-o în cadrul programului de reabilitare. A fi special poate deveni un motiv de jenă - nu pentru ea, zice Sara, ci pentru alți elevi din „clasa experimentală” - ca atunci când descrie felul în care unii elevi din clasele normale „se holbau la noi... de parcă am fi fost maimuțe de la grădina zoologică”. Oricum, în cazul Sarei, sentimentul propriei valori este atât de puternic, încât acest episod rămâne izolat într-o poveste de viață care accentuează calitatea ei de a fi unică, specială
[Corola-publishinghouse/Science/2308_a_3633]
-
O demonstrație a selectării frazelor principale și a categorizării lor: Sara Fraze principale Categorie Comentarii 1. Liceul mi-a făcut foarte bine. 2. Clasa era foarte unită. 3. Eram o clasă din cel mai bun liceu din oraș. 4. Se holbau la noi [...] parcă am fi fost maimuțe de la grădina zoologică. 5. Voiau să vadă cine erau acești copii noi care veniseră. 6. Aveam colegi care se simțeau foarte deranjați de chestia asta. 7. Dar eu nu am privit-o așa
[Corola-publishinghouse/Science/2308_a_3633]
-
modelul No 5, din filmele de epocă, abandonată pe-o linie și ruginind, cu tine am visat să intru în Paris) și-am dat să fug când... Alt chip, alături încastrat în zid, la fel de-atrăgător, la mine se holba: se numea Vilenie (azi numele-i se scrie Vilainie), era chiar Mârșăvia, mult pricepută în a-i batjocori pe cei ce merită respectul, din gura-i strâmbă ieșind ca șerpii clevetirea și injuria. Chiar lângă ea, un chip mai șters
[Corola-publishinghouse/Science/1502_a_2800]