1,337 matches
-
o scot când ajung acasă, tovarășa secretară! Voi ascunde lănțișorul sub bluză! Nu! Acum să o scoți, în fața mea! 65 Mi-am scos lănțișorul de la gât și i l-am dat. A desfăcut cruciulița pe care am pus-o în portofel. Lănțișorul mi-a dat voie să-l pun din nou la gât. ELICOPTERUL ȘI CAMPANIA DE RECOLTARE A PĂIOASELOR Într una din zile, pe deasupra comunei, a trecut un elicopter. L-am văzut în timp ce ateriza sus, la ferma viticolă unde urma
BIETUL OM SUB VREMI by DORINA STOICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/531_a_938]
-
N-are importanță. — Oricum... e prea multă lume aici. Nota, vă rog! — E scump? Dacă nu costă prea mult, am și eu niște bani la mine... — Atunci, plătește tu. — S-ar putea să nu-mi ajungă. M-am uitat în portofel și i-am spus câți bani aveam. Cu banii ăștia mai poți bea în două-trei localuri. Se încruntă. Apoi râse. Vreți să mai beți și-n altă parte? A clătinat din cap. — Îmi ajunge. Chem un taxi pentru tine. Du
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1863_a_3188]
-
m-am simțit tentat să mi-l amintesc cu ocazia acestei discuții a fost seara în care a fost petrecerea de absolvire a liceului. Familia Einhorn s-a arătat nespus de generoasă cu mine. Am primit de la toți trei un portofel în care erau zece dolari, iar doamna Einhorn a venit cu Mama, familia Klein și familia Tambow la festivitate în acea seară de februarie. După aceea se dădea o petrecere la Kleini acasă, unde eram și eu așteptat. Am dus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
văd mai târziuă și ea a îndepărtat-o. L-am întins pe pat. În timp ce fata a început să-și dea jos hainele în colțul camerei, mi-a făcut semn să mă aplec spre el și mi-a șoptit, „Ia-mi portofelul,“ și am luat obiectul greu din piele și l-am pus în buzunar. „Ai grijă de el,“ mi-a spus. privirea din ochii lui era îndrăzneață, grea, chiar cu ceva resentimente. Resentimente pentru poziția lui, cred, nu a mea. Se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
frică, trimițând mâncarea înapoi la bucătărie, dar după aia dădea și bacșișuri pe măsură. Părea că n-are nici un fel de respect pentru ban - purta acum un cec gros la el - dar de fapt, prin modul în care umbla cu portofelul și bancnotele, m-a convins că știa ce face. Mi-a spus: — Cu oameni de genul ăsta trebuie să știi să cheltuiești. Dacă te văd că-ți tremură mâna după un bănuț, nu mai însemni nimic în fața lor. Iar eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
care se îndreptau spre sud, pe partea de est a lui Madison Avenue. După ce i-a dat indicații șoferului, locotenentul le-a ajuns din urmă. Sau aproape. Se ținea cu un pas în spatele lor, pentru a-și putea scoate discret portofelul și să verifice, pare-se, câți bani avea la el. Unchiul tatălui miresei și cu mine încheiam alaiul. Fie că intuise că îi eram prieten, fie, pur și simplu, pentru că eram posesorul unui carnet și al unui creion, bătrânul mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2217_a_3542]
-
observații introductive, nedetașate, despre el. Am convingerea că sunt, în esență, ceea ce am fost întotdeauna - un narator, dar un narator cu nevoi personale extrem de presante. Vreau să prezint, vreau să descriu, vreau să distribui amintiri, amulete, vreau să-mi rup portofelul și să împart tuturor instantanee, vreau să-mi urmez instinctul. Aflându-mă în această dispoziție, nu cutez să mă apropii de forma povestirii. Aceasta devorează în întregime scriitorași grași și nedetașați de talia mea. Dar am multe, multe lucruri nepotrivite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2217_a_3542]
-
ți spun! am rostit. Am apucat-o de braț și am strâns-o până s-a strâmbat de durere. Și-a smuls brațul din strânsoare și s-a întors. — N-am nici un ban. I-am dat imediat o liră din portofelul meu, i-am făcut semn cu brutalitate să dispară și m-am întors în salon. Am închis încet ușile. Nici nu m-am uitat înapoi în grădină. Am așteptat câteva clipe. În casă era o liniște profundă. Ce-o fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
pare că nu-mi era dat să mă port politicos cu sora lui Palmer. — Iată care este explicația, spuse ea. Soția dumneavoastră mi-a spus că astăzi va fi plecată. Aveam nevoie de cheia de la un birou. Cheia este în portofelul fratelui meu. El îi dăduse soției dumneavoastră portofelul ca să plătească niște facturi. Ea l-a pus într-un coș pe care l-a uitat când a trecut ieri pe aici. Cum aveam mare nevoie de cheia aceea, iar ei urmau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
port politicos cu sora lui Palmer. — Iată care este explicația, spuse ea. Soția dumneavoastră mi-a spus că astăzi va fi plecată. Aveam nevoie de cheia de la un birou. Cheia este în portofelul fratelui meu. El îi dăduse soției dumneavoastră portofelul ca să plătească niște facturi. Ea l-a pus într-un coș pe care l-a uitat când a trecut ieri pe aici. Cum aveam mare nevoie de cheia aceea, iar ei urmau să plece amândoi, ea mi-a împrumutat cheia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
am ieșit afară, toată lumea a tăbărât pe mine, mi-au smuls șapca, galoanele, centura, hainele și, În câteva minute am devenit neom, lovit și umplut de sânge, fără haine și mai ales fără acte pe care mi le luaseră o dată cu portofelul de bani. Prin ploaie de lovituri am fost aruncat Într-un vagon care apoi a plecat spre Podu Iloaiei XE "Podu Iloaiei" ”110. El a fost aruncat În „trenul morții” spre Podu Iloaiei XE "Podu Iloaiei" (vezi infra), dar a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2137_a_3462]
-
-se la mine ca să ridic mâinile... s’a repezit și mi-a luat ceasul. Ajungând În fața gării, un cordon de soldați beți ne percheziționează actele, le aruncă pe jos, banii se pun În sac și restul obiectelor, stilou, ceas, batistă, portofel În sacul celălalt. Am rugat să iau actele Înapoi. șSoldatulț a țipat... că nu vei avea nevoie șde eleț unde pleci și altul s’a repezit cu patul puștii șlovindu-măț pe spate de două ori... Mai departe pe traseul liniei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2137_a_3462]
-
mulțime, urmată de cei doi cumpărători. Aș fi scotocit prin geanta ei cât lipsea, căutând cel mai mic indiciu care s-o incrimineze, dar, desigur, având În vedere că era vorba despre Fliss, nu exista nici o geantă. Avea doar un portofel mai mare, atașat ca un marsupiu de corpul ei. Ce dobitoci, spuse ea cu nepăsare când reveni. Scoase un mic pieptene din buzunarul pantalonilor și-și rearanjă părul, care era deja dat atent cu briantină. Părea să fi fost un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
minut. Brandy se uită la mine și zâmbește, arcuindu-și puternic buzele Plumbago. — Parker? zice. Asculți? — Vă rog, grăbiți-vă, se aude prin ușă. După ce-l țintuiești pe Ellis la podea, zice Brandy, blochează-i gura deschisă cu ceva. Ai portofel? Trece o clipă. — E din piele de țipar, domnișoară Alexander. — Atunci probabil că ești foarte mândru de el, zice Brandy. Va trebui să i-l vâri între dinți ca să-i ții gura deschisă. Așază-te pe el, dacă trebuie. Brandy
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1904_a_3229]
-
Parker, se agață de spatele sacoului la două rânduri. Sacoul domnului Parker e rupt de-a lungul cusăturii de la mijlocul spinării și până la guler. Mâinile domnului Parker, podul unei palme îndeasă între dinții îmbrăcați în porțelan ai lui Ellis un portofel de piele de țipar ud leoarcă și ronțăit. Fața lui Ellis e de-un roșu închis și strălucitoare, așa cum ai arăta dacă ai nimeri plăcinta cu vișine la un concurs de mâncat plăcinte. Un deget descărnat desenează un haos de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1904_a_3229]
-
și aștepți. Sari la Manus șezând în propriul lui pișat și-n argintăria din portbagajul mașinii sale sport roșii. Flashback de când învățai să faci la oliță. Se-ntâmplă. Cât despre mine, eu stau pe vine în fața lui, căutându-i umflătura portofelului. Manus nu face decât să se holbeze la Brandy. Crezând probabil că Brandy sunt eu, eu cea din trecut, cu față. Brandy și-a pierdut interesul. — Nu-și aduce aminte. Crede că-s maică-sa, zice Brandy. Soră, poate, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1904_a_3229]
-
răpit și-a dat foc casei lui Evie. Manus n-o să știe de domnul Baxter și de surorile Rhea care m-au văzut cu o pușcă prin tot orașul. Cu degetul, scriu în praful de pe jos: trebuie să-i găsim portofelul. — Pantalonii lui, zice Brandy, sunt uzi. Acum Manus se uită țintă la mine, se ridică în șezut și se lovește la cap în capacul deschis al portbagajului. Mamă, o, mamă, știi ce doare asta, și totuși nu-i nimic tragic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1904_a_3229]
-
a patului, partea care nu era a lui - căci măsuța e pe cealaltă parte și pe ea Își pusese, cum făcuse Întotdeauna, chiar dacă știa că nu mai avea nevoie s-o facă, Își pusese cheile de la casă, telefonul Închis și portofelul. Întins pe partea stângă, unde dormea ea, unde poate că mai rămăsese urma parfumului ei, un fir de păr, amprenta corpului ei În saltea. Copiii desculți, el Îmbrăcat - dar nu pentru a ieși. Un trup masiv Îmbrăcat Într-un costum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
a mai fi o hoașcă bătrână încuiată, așteptând o invitație de la singura și căsătorita mea prietenă. Aveam să devin, în sfârșit, o persoană care relaționează ușor cu lumea, o persoană care își petrece weekendurile având întâlniri, care poartă fotografii în portofel, scene demonstrative de la petreceri voioase, de la grătare zgomotoase, de la un botez minunat la care tocmai am fost. Îmi amintesc că simțeam în mod special o satisfacție picantă pentru că eram în posesia unui plan social - o întâlnire personală - despre care Sheba
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2321_a_3646]
-
dar o spune cu o siguranță suspectă, cu un aer de șmecher care nu cred că-i folosește, pentru că eu Încep deja să mă Întreb dacă e cu adevărat bolnav. Ține să-mi tot repete că acasă i se spune Portofel, din cauza unui anume obicei. Lasă fraza fără alte indicii, așa că Încep să-mi fac griji pentru propriul meu portofel, aflat În pantalonii de uniformă, În cuier, În timp ce el tace și privește visător tavanul. Am senzația că nu stomacul e problema
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
eu Încep deja să mă Întreb dacă e cu adevărat bolnav. Ține să-mi tot repete că acasă i se spune Portofel, din cauza unui anume obicei. Lasă fraza fără alte indicii, așa că Încep să-mi fac griji pentru propriul meu portofel, aflat În pantalonii de uniformă, În cuier, În timp ce el tace și privește visător tavanul. Am senzația că nu stomacul e problema lui, ci capul. Stăm și fumăm și ne jucăm cu cîinii, pe scările infirmeriei, un pavilion cenușiu ceva mai
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
plină de brîndușe mov de toamnă. Mergem pînă la gard și dincolo de el e o pantă destul de abruptă, Îmbrăcată În iarbă; jos, pe fundul văii, se vede un drum forestier Însoțit de un pîrÎu ca un fir de ață. Ulcerosul Portofel se uită În jur cu mirare, sîntem amîndoi la fel de amețiți de peisaj: — Pfiii, să fiu al dracului dacă mai vreau să plec din armată... — Aha, le scrii acasă că te-ai retras la tratament În Elveția. RÎde. CÎinii vin după
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
Severinului, la a doua stație, și ea Își dă seama că un hoț i-a furat geanta, mai precis, i-a tăiat baierele traistei hippy, de piele Întoarsă, și acum, la 10 jumate seara, nu mai are nici acte, nici portofel, nici chei. Ce facem? Cum intrăm În casă? Sigur că-ți amintești jacheta ei din imitație de leopard. De fapt, era o chestie ieftină, sintetică, e adevărat, de mare efect. Dar să ne mai oprim un pic asupra unor istorii
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
Răcanul se execută, strînge ochii cu putere În aceeași clipă În care i se spune. — Pada-bum! Deschide-i! Acum sînt pe tine. Bagă mîna În buzunar. Vezi? Ăla e pachetul meu de țigări. Și la spate... Ia vezi! Ăla e portofelul tău, dar cu banii mei În el... scamatoria asta nu-mi iese de fiecare dată. Răcanul Îi Întinde, cu capul vîrÎt Între umeri, pachetul de țigări și un pumn de bancnote murdare. E carnaval, au luat-o toți razna. De la
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
Îl Îndeasă cu greu undeva În spate. E o amiază rece de Început de decembrie, asfințitul anemic scoate efecte de filtru sepia, alungind umbrele șterse ale plopilor peste asfaltul șoselei. Am biletul de permisie În buzunar, am niște bani În portofel, am stomacul gol și simt cum sîngele ar putea să-mi țîșnească prin piele, dacă inima nu se potolește. Pur și simplu o explozie de adrenalină mă face să zbor spre micul canton de dincolo de șoseaua prin cipală. În cîteva
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]