830 matches
-
și înțelegerii narațiunii, cât și la investigarea conceptelor sociale ale operei literare. Discursul literar conduce la propria-i singularitate. Opera literară, pentru a putea fi înțeleasă, se află în înțelesul general al literaturii fără de care poate fi un discurs închis. Singularitatea literaturii oferă spațialitate unei opere pentru a se manifesta sau pentru a fi copiată, într-un cuvânt, pentru a se face prezentă. Putem vorbi de opera literară ca produs final, după Ingarden, când toate propozițiile și cuvintele individuale sunt determinate
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
înțelegem o proză narativă ce implică persoaje și evenimente, reale sau ficționale, și care formează o poveste. Particularitatea romanului constă în ficționalitatea sa, care are puterea de a transpune, în poveste, orice eveniment social, istoric sau politic 39. Estetica conturează singularitatea romanului întrucât emană calități artistice, în timp ce conținutul abundă în semnificații. De cealaltă parte, drama este modul specific al reprezentării prin executare. Drama (δρăμα ce derivă din δράω) înseamnă "a acționa" și implică trei motive ale desfășurării (actorul, scena și publicul
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
alte nuanțe. Culoarea reprezintă jocul intim al imaginii în procesul reprezentării. Modul de folosire a culorii duce la identificarea anumitor stiluri artistice ale fotografiei. Narativitatea fotografiei este, în același timp, determinată și de un concept central care subminează centralitatea și singularitatea fotografiei, un determinator ontologic. Acest concept este numit de Roland Barthes punctum, ca idee uitată pe fundalul imaginii și care determină un studium al fotografiei. Pictorialismul a dus la copierea picturii prin intermediul unui anumit dispozitiv pentru a reda o imagine
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
filmului sunt denumite cadre ce sunt separate de o dungă neagră, asemănătoare pauzei picturale. Aspectele vizuale sunt prezente atât în pictură, cât și film, diferența de intensitate între ele constând în realitatea reprezentării. Totodată, asemănarea filmului cu pictura duce la singularitatea lor fenomenologică. Caracteristica picturală a filmului duce la intensificarea esteticii prin instanța pregnantă și criza ecranului. Acest lucru poate fi observat în detaliu la Tarkovski - imaginea cinematografică picturală. În ambele arte, pauza picturală nu poate fi percepută din cauza persistenței viziunii
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
orice apropriere a unei probleme neutre sau străine, conferindu-i patina umanității sale și investind-o astfel cu culoare etică, adică reconfigurând-o după o schemă valorică personalistă. Ea practică preluarea voluntară a unei situații și devine astfel expresia curajului singularității asumate, extinzând zona moralității pe măsură ce extinde influența subiectivității asupra obiectivității. Totuși, din această obiectivitate ajunge să facă parte și norma morală, în măsura în care devine purtătoare a unui mesaj transcendent, adică în măsura în care reprezintă suprastructura valorică universală și colectivă. Ea coboară în concretul
Conştiinţa de sine. Eseu despre rolurile multiple ale reflexivităţii by Vlad-Ionuţ Tătaru [Corola-publishinghouse/Science/929_a_2437]
-
inițiativei pentru a o determina clarificant. Reflexivitatea adaugă ecuației situaționale limitate larga perspectivă a cunoașterii global-personale, dând înțelepciunii o dimensiune contextuală, adică desăvârșind vocația acesteia de capacitate rațională rezolutivă. Implicarea lor în act încarcă elementul pragmatic de raționalitate, păstrând caracterul singularității fără de care s-ar pierde legătura cu tărâmul concretului. Conștiința de sine introduce astfel un implicat condițional de care trebuie permanent să se țină seama în reperele generale ale unei activități: nuanța personal- subiectivă, referința permanentă la definiția individuală. Abia
Conştiinţa de sine. Eseu despre rolurile multiple ale reflexivităţii by Vlad-Ionuţ Tătaru [Corola-publishinghouse/Science/929_a_2437]
-
și totuși filtrată, învelită în ceea ce este fără imagine, precum lumina înfășurată în umbrele care îi pun în evidență desfășurarea. "Gol și sfânt", sensul abia născut în zarea îndepărtată a posibilului se arată în toată măreția simplității, rostindu-și absoluta singularitate, golul luminos al trupului. Gol al unui posibil predispus umplerii, rostirii depline, el nu e decât rama nevăzută a unei forme născânde, a unei imagini fără imagine: "glasul a dansat nevăzut în noapte,/ ca un nou cuvânt, ca o înviere
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
spune chiar că opera nu începe să existe decât din clipa în care trezește intuiția cititorului". Intuiția expresivă sau creativă și intuiția impresivă sau receptivă nu se disting decât în afara operei, căci ele sunt operante, fiecare în parte, în domeniul singularității ce le definește, ca doi versanți care nu se întâlnesc, dar alcătuiesc laolaltă întregul unui munte. Opera este câmpul hermeneutic în care întâlnirea lor, niciodată absolută, este totuși posibilă, ca o intrare împreună în experiența de limbaj a ființei poemului
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
ne dezvăluie o experiență existențială. Ea înseamnă în fond, pentru peisajul originar al Egiptului, " Prezența ireductibilă prin care omul face (uneori) proba", cum observa J. Russ în lucrarea citată mai sus, gest cu ajutorul căruia e identificat misterul existenței însăși, precum și singularitatea omului, ireductibil la orice om generic. Magul sau Marele Preot e acea Prezență fondatoare care apare de altfel și în Biblie, Egiptul avînd o influență hotărîtoare asupra vecinului său de la est: Israelul, dar și asupra Greciei, cea considerată ostentativ de
Cel de-al treilea sens by Ion Dur [Corola-publishinghouse/Science/911_a_2419]
-
lipsit de identitate, fără alt sens decât unul "statistic"75. Abia o logică "a interpretării"76, precum cea a lui Hermes, "face în sfârșit dreptate individualului"77, desconsiderat de clasicii amatori de generalități, dar glorificat de romanticii seduși de propria singularitate, în ciuda nostalgiei lor după un Mare Tot. (Am arătat că în cazul romanticilor ar trebui să vorbim despre un holism al frustrării vezi I, 2B). Așadar, abia hermeneutica poate institui și restitui reprezentativitatea unei părți pentru un întreg ipotetic. Această
Dilthey sau despre păcatul originar al filosofiei by Radu Gabriel Pârvu [Corola-publishinghouse/Science/1405_a_2647]
-
a „satului global”. Criteriile psihologice Dincolo de formele de organizare și de metodele folosite, educația se „consumă” la nivelul unei singure entități bio-psihologice: individul uman dotat cu conștiință de sine și cu potențial de împlinire a unicității sale prin asimilarea culturii. Singularitatea ontologică a fiecărui membru al speciei umane exclude uniformizarea printr-o educație de tip procustian. Alături de valorile universale acceptate pentru orientarea generală a curriculumului trebuie așezate trebuințele individuale de formare ale fiecăruia dintre cei cărora li se oferă acel curriculum
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
balanseze just între valorile socioumane și trebuințele proprii de formare ale individului, nu numai din considerente tehnice. De fapt, cea mai importantă dintre valorile care trebuie să îl ghideze este însăși viața, în înțelesul de existență individuală irepetabilă care, prin singularitatea resimțită subiectiv ca „bunul cel mai de preț”, este, obiectiv, o realitate sacră. Orice educație, forțată dincolo de trebuințele de formare individuală și de valori generale acceptate de individ, devine (decade în) dresaj sau fanatizare. Filosofia educației creative ar putea evita
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
cu analiza superficială privind componentele curriculumului sau modul în care trebuie organizate școlile pentru a produce absolvenți „competenți”, capabili să îndeplinească „performanțe standardizate”. Fenomenologia răspunde unei probleme care părea fără soluție: oferă o teorie a fenomenului unic, o „teorie a singularității”, o cunoaștere obiectivă a trăirii subiective. Max van Manen (1984) a adoptat explicația dată de Greene (1973) conștiinței: „context experiențial” sau In-der-Welt-Sein, „faptul-de-a-fi-în-lume”, „lume trăită”. Fenomenologii postulează „lumea trăită de el sau de ea” (his or fer lifeworld) ca fenomen
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
retoric poate fi amplificat prin publicarea unor statistici (rapoarte naționale și internaționale) care au darul de a sugera „căi de mijloc” bune de urmat de „individul mediu” („cap de locuitor”, middle man, membru al „clasei medii”, „neica-nimeni” etc.). Originalitatea și singularitatea fiecăruia sunt astfel abolite, topite în „individul statistic”. Curriculumul retoric nu este extrașcolar, ci dimpotrivă. Este un fenomen de docilizare. Cunoașterea oferită prin manuale se realizează prin retorica pedagogică a „căii de mijloc” și a „certitudinilor fără de cusur”. Chiar dacă este
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
că, contrar criticii făcute în mod obișnuit lui Descartes, conform căreia concepția mecanicistă și dualismul ne-ar împiedica să concepem un corp care să fie viu și un suflet care să fie altceva decât gîndire pură, am încercat să dezvăluim singularitatea tezelor cartesiene referitoare la un subiect corporal concret. Interogîndu-ne asupra identificării subiectului și substanței eului, am urmărit să extragem din analiza naturii judecății la Descartes o concepție a subiectului care scapă criticii kantiene a paralogismului substanțialității. Reflexiile propuse indică faptul
Cartesianismul ca paradigmă a "trecerii" by Georgia Zmeu () [Corola-publishinghouse/Science/471_a_1370]
-
la gîndirea intelectuală pură. Problema medievală a intelectului ca subiect al gîndirii va fi deci deschisă asupra problemei moderne a subiectului în sens de suport sau receptacol (hypokheimenon) într-un subiect-substanță în sens de conștiință, suport al activității, spontaneitate sau singularitate eficace, o asemenea problemă ar fi mai curînd aceea a unității omului și a posibilității pe care o avem de a ne menține între principiul vital și principiul gîndirii o unitate, astfel încât să nu sacrificăm nici una din exigențele proprii fiecărui
Cartesianismul ca paradigmă a "trecerii" by Georgia Zmeu () [Corola-publishinghouse/Science/471_a_1370]
-
și, implicit, interferențele 438. Despre identitatea numerică Ricoeur scrie că "nu spunem despre două ocurențe ale unui lucru, desemnate în limbajul comun, că nu formează două lucruri distincte, ci 'unul și același' lucru. În acest caz, identitatea se referă la singularitate, opunându-se pluralității (în sensul de mai mulți). Acestei prime componente a noțiunii de identitate îi corespunde cea de identificare, înțeleasă în sensul reidentificării aceluiași, ceea ce transformă cunoașterea în recunoaștere"439. Cea de-a doua componentă a identității-idem, numită identitate
by CORINA DABA-BUZOIANU [Corola-publishinghouse/Science/1013_a_2521]
-
în intrigă"), spune Paul Ricoeur 52, este comună povestirii istorice și povestirii literare, dar numai aceasta din urmă poate să-l facă pe cititor să participe la bogăția experienței vitale a timpului așa cum este trăită ea de un personaj. Plasarea singularității specifice a povestirii literare în dimensiunea temporală a experienței este limitativă, însă putem păstra convingerea că există diferențe esențiale între relatare din istorie și povestire în literatură. Această convingere susține o definiție a ficțiunii care se aplică doar povestirii non-referențiale53
by Cecilia Maticiuc [Corola-publishinghouse/Science/1022_a_2530]
-
reamintim cel puțin câteva din credințele și mitologiile uneltelor, în primul rând ale armelor, pentru a înțelege mai bine tot ceea ce pietrele cioplite ale paleantropilor nu mai pot să ne comunice. "Opacitatea semantică" a acestor documente preistorice nu constituie o singularitate. Orice document, chiar contemporan, este "spiritual opac" câtă vreme nu ajungem să-1 descifrăm integrându-1 într-un sistem de semnificații. O unealtă preistorică sau contemporană nu poate să releve decât intenționalitatea sa tehnologică: tot ceea ce producătorul sau posesorii ei au gândit
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
în acapararea cîmpului de investigare și a celei mai mici perspectivări. Oricare ar fi înclinațiile noastre către nominalism (nu pot exista decît individualități reale), anumite gesturi de formalizare preemptivă, mai agresive sau mai nesemnificative, ni se par indispensabile deblocării inteligenței singularităților empirice. Să ne ferim să fim acuzați că am creat a posteriori cîteva monografii utile unei generalități pompoase și găunoase. Noi ne-am gîndit mai ales să reducem studiile de "comunicare" la un joc de elemente primare și universale care
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1031_a_2539]
-
ei va trebui s-o facă fără încetare pentru a (se) putea pricepe. REVOLUȚIE ÎN REVELAȚIE Dacă nu există o istorie a religiosului, există în schimb o istorie a religiilor. Geneza creștinismului marchează ceea ce biologii numesc "un eveniment favorabil rar". Singularitatea evenimentului nu e de ordin speculativ. Ea constă în rolul crucial, fără precedent, unic în raport cu vechile medieri ale mîntuirii (rege, levit, profet, înțelept) cuvenit Mediatorului. Revoluția creștină poate fi definită drept intruziunea unei mediologii puternice într-un mediu cultural cu
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1031_a_2539]
-
asceză a Literei. Trebuie să mai amintim că legea există doar scrisă? Universalitatea, numai consemnată pe un punct stabil? Universalul nu este oral, este degetul lui Dumnezeu care a scris primul Decalog. Oralitatea fondatoare, întotdeauna circumstanțială, face loc circumstanței și singularității faptului. Iisus combate oral fariseismul Legii, dar fiindcă o cunoaște. S-a remarcat că dreptul umanitar era partea cea mai vie a dreptului internațional. Este, de fapt, cea mai mediatizabilă. Limitat conceptual, dar bogat emoțional, deoarece este bazat pe imagini
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1031_a_2539]
-
fie istorică. Datorită evoluției grafiilor¸ pentru început. Pot privi și aprecia toate imaginile, chiar dacă propriul lor cod de descifrare culturală îmi scapă. Dar nu pot citi toate scrierile, chiar dacă aparțin alfabetului latin (uncială, cu litere romane, gotică etc.). Apoi datorită singularității limbilor, care mă alătură unui grup uman în particular și trecutului său. Să înveți o limbă străină presupune cu necesitate să înveți istoria unui popor străin. Învățarea scrierii chineze de astăzi presupune incorporarea a treizeci de secole de civilizație, a
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1031_a_2539]
-
punerii în rețea a spațiului, astăzi materializată și simbolizată de Internet. Istoria culturală nu i-a așteptat pe mediologi pentru a onora materialitățile culturii și tehnologiile inteligenței. Bineînțeles, dar istoricul de profesie și virtutea lui e chiar modestia sa discerne singularitățile fără a ține seama de invarianții transmisiei simbolice (care este sinonimul concret al "culturii"). Adică întocmai ceea ce mediologul cercetează, sistematizînd, cu încăpățînare, variațiile empirice printr-un comparatism ferm, în istorie și în geografie. Își trasează diagonalele între epoci și situații
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1031_a_2539]
-
slab din toate cîte au fost premiate de "Cartea Rom." în seria celor douăsprezece! Vezi, cum se laudă doar din motive extraliterare! Pe Valeriu îl cunosc, e un băiat de treabă. Pe Cezar Ivănescu îl stimez mult ca poet, pentru singularitatea baladescă a poeziei sale. Dar nu-mi place cînd devine robul exceselor nepoetice. Măcar de s-ar cîștiga cu ceva cultura română de pe urma tuturor laudelor nemeritate... Mă bucur să te știu mai fără tutun și băutură! Abține-te în continuare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1459_a_2757]